(ณ ห้องพยาบาล)
จิอากิ: โทษทีนะ ฉันเป็นพวกมีนิสัยเสียที่ชอบละการอธิบายน่ะ
แผนการของฉันคือแบบนี้ ให้ตั้งเวทีชั่วคราวเอาไว้ที่สวนสาธารณะ แล้วก็กางเต้นหรืออะไรแบบนี้ไว้ตรงที่นั่งคนดู...
จากนั้นก็สวมชุดกันน้ำ และทำการไลฟ์ที่ถึงแม้จะเป็นกลางแจ้งยามฝนตกก็ยังสนุกได้
ถ้าต้องมายกเลิกเพราะฝนล่ะก็มันน่าเสียดายนี่นา ไหนๆก็มีงานทั้งที ต้องเปลี่ยนวิกฤติให้เป็นโอกาสสิ ฉันไม่อยากจะเสียโอกาสแบบนี้ไปอย่างเปล่าประโยชน์หรอก
สวนสาธารณะเป็นสถานที่เล่นสนุกสำหรับเด็กแถวนี้ด้วย พวกเด็กๆก็คงจะดีใจกันแน่
ถึงจะเป็นฤดูฝนที่หม่นหมอง ก็จะแจ่มใสขึ้นมา
แม้ท้องฟ้าจะถูกบดบังด้วยเมฆฝน แต่ในหัวใจจะต้องสดใสได้แน่
เป็นงานที่สมกับพวกเราริวเซย์ไต ที่คุ้มค้าพอที่จะทำเลยล่ะ... แน่นอนว่าอยากจะทำให้สำเร็จลุล่วงไปให้ได้
แต่ถ้าฝนตก ผู้ชมก็คงไม่มาดูกันหรอกมั้ง แต่ถ้าทำให้ใครซักคนดีใจได้ ก็จะทำ ถ้าเกิดมันทำให้ใครมีรอยยิ้มขึ้นมาได้ล่ะก็
แต่ว่า กลับมาล้มพับเอาระหว่างขั้นตอนเตรียมการซะได้... เจ็บใจจริงๆเลย คงจะฝืนตัวเองมากไปสินะ ฉันเชื่อมั่นในตัวเองมากเกินไปซะแล้ว
หืม? ทำไมไม่ขอร้องเมมเบอร์ของอื่นของริวเซย์ไตล่ะ งั้นเหรอ?
นั่นสินะ... คราวนี้เป็นแค่ไลฟ์บนเวทีกลางแจ้งในวันฝนตกเอง ไม่ใช่เรื่องยากเย็นอะไรนี่นา
แต่เราจะตัวเปียกปอนไปหมด เสียงก็จะโดนฝนกลบ แถมเคลื่อนไหวลำบากอีก...
จะต้องผลาญกำลังมากกว่าปกติ แถมถ้าเกิดล้มขึ้นมาล่ะก็อาจได้แผลอีก แบบนั้นล่ะก็คงจะไม่คุ้มเสีย
วันฝนตกแบบนี้ ผู้ชมก็ไม่ค่อยมี รายได้ก็น้อยอีก นี่เป็นงานที่รับมาเพราะความเอาแต่ใจของตัวฉันเองนั่นล่ะ
ฉันจะปล่อยให้พวกพ้อง มาพัวพันกับงานที่ยากลำบากแบบนั้นไม่ได้หรอก
ฉันก็เลยตั้งใจว่าจะทำเองด้วยตัวคนเดียว ทั้งการเตรียมการ ทุกสิ่งทุกอย่างเลย ถึงอาจจะต้องฝืนไปหน่อยก็เถอะ...
ทำอะไรไม่คิดหน้าคิดหลัง จนต้องล้มหมอนนอนเสื่ออย่างที่เห็นนี่ล่ะ
...เหวอ? ดึงแก้มกันทำไมเนี่ย?
นี่เธอ ทำเหมือนฉันเป็นเด็กมาตั้งแต่ตะกี๊แล้วไม่ใช่เหรอ?
โกรธอยู่งั้นเหรอ เท็นโคเซย์ อา ฉันเข้าใจดีเลยล่ะ... ฉันเองก็ไม่ใช่คนซื่อบื้อขนาดนั้นหรอก
นั่นสินะ ควรจะไปพึ่งพาพวกพ้องมากกว่า ฉันไม่ได้ตัวคนเดียว แต่เป็นหนึ่งในสมาชิกของริวเซย์ไตนี่นา ยังมีเหล่าเพื่อนพ้องที่พึ่งพาได้อยู่
ควรจะเชื่อมั่นในทุกคน ไม่ทำอะไรบุ่มบ่าม... ไปพึ่งพา เกื้อหนุ่น และสามัคคีก้าวข้ามอุปสรรคไปด้วยกัน
ทำตัวเอาแต่ใจ ลากทุกคนมาร่วมด้วยเหมือนกับทุกที ถึงจะโดนต่อว่าบ้าง แต่ก็จะได้พูดคำว่า "ทำได้ดีมาก" กับทุกคนในท้ายที่สุด...
ควรจะมุ่งเป้า ไปที่แฮปปี้เอนด์มากกว่า
แต่ฉัน กลับเลือกหนทางผิดไปซะได้ ไร้คุณสมบัติในการเป็นหัวหน้า ไม่สิ ไร้คุณสมบัติในการเป็นฮีโร่แล้วล่ะ
ต้องขอโทษทุกคนด้วยจริงๆ
ทาคามิเนะ เป็นคนมีความสามารถแต่กลับขี้ขลาด เซนโกคุเป็นคนขี้อายก็เลยแสดงพลังที่แท้จริงออกมาได้ไม่เต็มที่ นากุโมะเองถึงจะพยายามเต็มที่แต่กลับกำลังหลุดออกไปจากเป้าหมายของตัวเองอยู่ ส่วนคานาตะ...
รายนั้นไม่ค่อยเข้าใจเท่าไหร่
ทั้งที่ริวเซย์ไตมีความสามารถแท้ๆ ทั้งที่เก็บซ่อนประกายแสงเอาไว้แท้ๆ กลับมีแต่คนที่ไม่สามารถนำมันออกมาได้เลย
ไม่อยากจะทำให้เจ้าพวกนั้น ต้องลิ้มรสชาติของความผิดพลาด และความยากลำบากเลย
อยากให้เจ้าพวกนั้นได้เห็นแต่สิ่งที่เปล่งประกาย ยืดอกได้อย่างสง่าผ่าเผยและมุ่งไปข้างหน้ามากกว่า
เพื่อการนั้นแล้ว ถึงฉันจะต้องเป็นฐานเหยียบก็ไม่เป็นไร ฉันชวนเจ้าพวกนั้นมาเป็นพวกพ้องด้วยการเตรียมใจแบบนั้นนั่นล่ะ
แต่ว่า นั่นก็เป็นแค่ความอวดดีของฉันเท่านั้นเอง
ฉันกลับใช้ชื่อว่าเป็น "หัวหน้า" แล้วประคบประหงมเจ้าพวกนั้นจนเกินไป...
กลับประเมินค่าเจ้าพวกนั้นต่ำไปว่าไม่ใช่ "พวกพ้อง" แต่เป็น "เป้าหมายที่ต้องปกป้อง"
ฉันนี่มัน บ้าจริงๆเลยนะ ถึงจะมารู้สึกตัวเอาป่านนี้ก็คงสายไปซะแล้วล่ะ
หืม? "ยังไม่สายไป" งั้นเหรอ?
หมายความว่ายังไงน่ะ เท็นโคเซย์...?
นี่เธอ ทำหน้าตาชั่วร้ายชะมัดเลยนะ วางแผนอะไรอยู่กัน? "มิตรแห่งความเที่ยงธรรม" มองออกหมดแล้วล่ะ!
หืม จะป้อนข้าวต้มให้งั้นเหรอ
อ้าม~♪ ง่ำง่ำ... นี่เธอ คงไม่ได้ตั้งใจจะกลบเกลื่อนอะไรหรอกใช่ไหม? หืม~?
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น