Main Story - บท Ensemble ตอนที่ 116 [พักผ่อน]

 

(ณ สนาม)

มาโคโตะ: ง่ำๆ ขอโทษที่ต้องกินไปด้วยนะ แต่ต้องตุนพลังงานเอาไว้ก่อน...

มาวางแผนการรบต่อจากนี้กันเลย เฮ้อ พอค่าน้ำตาลในเลือดสูงขึ้น หัวก็เริ่มแล่นแล้ว ~♪

โน๊ตบุ๊คกับสมาร์ทโฟนที่ถูกยึดไปก็ได้คืนมาแล้ว วางใจเรื่องหาข้อมูลได้เลย☆

สุบารุ: ยะโฮ่~! สมกับเป็นอุ๊กกี้ พึ่งพาได้จริงๆ☆

มาโคโตะ: อย่าชมกันนักสิ เค้าเขินนะ~♪ เรื่องร้องกับเต้นผมเป็นตัวถ่วงของทุกคนด้วย เลยต้องช่วยสนับสนุนในด้านอื่นแทนไงล่ะ

เหมือนว่า การที่พวกเราชนะติดต่อกันได้อย่างราบรื่น มันก็มีเหตุผลอยู่นะ ก็พวกยูนิตแกร่งๆ หายไปกันตั้งแต่รอบแรกๆเลยใช่ไหมล่ะ~?

อย่างริวเซย์ไต ก็แพ้ fine ของประธานนักเรียนตั้งแต่รอบแรกไปอย่างน่าเสียดายเลย

ถึงจะไม่ชนะตามที่คาดไว้ก็จริง แต่เหมือนทุกคนจะสนุกตื่นเต้นกันมากเลยล่ะ~

สุบารุ: งั้นเหรอ จี้จังเซ็มไป ไปท้าทาย fine มางั้นสินะ

คงจะทำเพื่อผลาญกำลังของ fine ...ของประธานนักเรียนนั่นล่ะ เพราะจุดอ่อนเพียงหนึ่งเดียวของยอดมนุษย์ผู้สมบูรณ์แบบคนนั้นคือพลังกายด้วย ก็เลยคิดจะตัดกำลังเขาแบบนั้น

ก็คงจะช่วยต่อสู้ สละตัวเองเพื่อพวกเรานั่นล่ะ

ประธานชมรมบาสของพวกเรานี่พึ่งพาได้จริงๆเลย เป็นคนที่น่าเคารพจังเลยเนอะ... สุบารุ♪

สุบารุ: ถึงปกติจะชอบทำตัวน่ารำคาญก็จริง แต่ก็อย่างที่ว่ามานั่นล่ะ เดี๋ยวนานๆทีจะใจดีด้วยซักหน่อยก็แล้วกัน~

มาโคโตะ: ตอนนี้ผมก็กำลังดูยอนหลังการถ่ายทอดสดอยู่ เป็นการต่อสู้กันอย่างสุดกำลังจริงๆเลย เรื่อง "ศึกตัดสินที่แท้จริง" เอง ก็กำลังเป็นประเด็นในเว็บโรงเรียนอยู่เลย

เป็นศึกเดียวในรอบแรกเลย ที่แข่งกันลากยาวเสียจนตัดสินด้วยคะแนนโหวตรอบแรกไม่ได้

เท่านี้ เราก็คงจะได้เห็นเพลง และการแสดงที่ fine มีอยู่มากพอแล้วล่ะ ถึงจะเป็นประธานนักเรียนก็คงเก็บไพ่เอาไว้ไม่อยู่หรอก

มาโอะ: เอ ที่บอกว่าสู้กันสุดกำลังนี่ แปลว่าโฮคุโตะเองก็ขึ้นเวทีในฐานะหนึ่งในสมาชิกของ fine ด้วยงั้นเหรอ?

มาโคโตะ: เปล่า... ลองตรวจสอบดูแล้วล่ะ แต่เหมือนโฮคุโตะคุงจะไม่ได้ขึ้นเวทีเลย

บางทีคงย้ายยูนิตกระชั้นชิด DDD เกินไป ก็เลยเตรียมชุดไม่ทันล่ะมั้ง?

สุบารุ: งั้นเหรอ โล่งใจจังแฮะ... ฉันไม่อยากเห็นฮกเก้ที่กลายเป็นสมาชิกของ fine ด้วยสิ

มาโอะ: แต่ว่าถ้าชุดเสร็จแล้วล่ะก็ มีโอกาสที่จะมาเข้าร่วมระหว่างงาน DDD ก็ได้ใช่ไหมล่ะ เราอาจจะได้สู้กับโฮคุโตะในศึกตัดสินก็ได้

เพราะงั้น เตรียมใจเอาไว้ก่อนดีกว่า

มาโคโตะ: อืม ถ้าเป็นไปได้ก็อยากเลี่ยงเหตุการณ์น่าปวดใจแบบนั้นอยู่หรอก... แต่ตอนนี้เราต้องมาคิดหาวิธีการรับมือ fine กันแล้วล่ะ

สุบารุ: อื้ม ทุกคนมาคิดด้วยกันเถอะ พวกเราจะต้องเอาชนะ fine เพื่อไม่ให้การเสียสละของจี้จังเซ็มไปต้องเสียเปล่า!

จี้จังเซ็มไป ขอให้หลับอย่างสงบนะ... (ตะเบ๊ะ)☆

มาโคโตะ: เป็นที่รักจริงๆเลยนะอาเคโฮชิคุงเนี่ย น่าอิจฉาจัง♪

สุบารุ: อุ๊กกี้เอง ก็เป็นที่รักของเซนะเซ็มไปเหมือนกันนี่?

มาโคโตะ: มะ ไม่เอารักแบบจิตป่วยแบบนั้นหรอก! แต่ไอ้อย่างนั้นเค้าเรียกว่ารักได้เหรอ!?

แต่ยังไง ต้องขอบคุณการต่อสู้ระหว่าง fine กับริวเซย์ไต ที่ได้ความสนใจจากผู้ชมสูง...

ก็เลยทำให้เวทีที่พวกเราแสดง มีจำนวนผู้ชมที่เท็นโคเซย์จังช่วยเรียกมามากกว่า

เราถึงได้เอาชนะ Knights ด้วยผลคะแนนโหวตได้

สุบารุ: ใช่ๆ! ได้เท็นโคเซย์ช่วยไว้มากเลย~ สุดท้ายก็สวมหน้ากากยันลงเวทีเลยด้วย♪

มาโคโตะ: อะฮะฮะ เรื่องของ "บุรุษหน้ากากปริศนา" เอง ก็เป็นที่พูดถึงในเว็บโรงเรียนเหมือนกันนะ~?

มาโอะ: ถึงเธอจะไม่ได้ทำอะไรมากมายเป็นพิเศษก็จริง แต่แค่อยู่กันพวกเราก็ใจชื่นแล้วล่ะ เท็นโคเซย์ตั้งใจจะทำแบบนั้นจนกว่าโฮคุโตะจะกลับมาสินะ?

มาเป็นตัวแทนของโฮคุโตะให้สินะ ขอบคุณมากเลย เธอช่วยอุดรอยรั่วในหัวใจไว้เลยล่ะ

สุบารุ: แต่จะว่าไปแล้ว เพื่อนของเท็นโคเซย์กับคุณน้องชายเองก็ช่วยมาเชียร์กันด้วยสินะ

นั่นเองก็ทำให้เราเอาชนะติดต่อกันมาได้เหมือนกัน

ไม่ต้องไปพบ ไปคุยกับพวกเขาจะดีเหรอ?

ถึงเธอเพิ่งจะย้ายมาได้ไม่นานนัก เลยอาจจะไม่รู้สึกว่า "ไม่ได้เจอกันนาน" ก็จริง แต่พวกเราก็อยากทักทายแล้วก็ขอบคุณพวกเขาด้วย~☆

มาโอะ: นั่นสินะ ยังไงพวกเราก็เป็นไอดอลด้วย ถ้าพาไปแนะนำล่ะก็เพื่อนๆได้ต๊กกะใจกันแน่~♪

Idol Story(!) - ยูกิ มาโคโตะ - ตอนที่ 2

 

(ณ ดาดฟ้า)

มาโคโตะ: อ้าว? เท็นโคเซย์จังนี่นา มาทำอะไรอยู่ในที่แบบนี้น่ะ?

นอนอาบแดดเหรอ? อากาศดีๆแบบนี้ ทำเอาอยากกลิ้งเกลือกนอนอาบแดดจริงๆด้วยเนอะ~

ผมเหรอ? ผมน่ะนะ~ มาเพื่อทานขนมล่ะ

เอ้า นี่ไง "ป๊อก*ตื๊ด*" เท็นโคเซย์จังก็มาทานด้วยกันม้า?

ไม่ต้องเกรงใจหรอก ยังไงผมก็ได้เท็นโคเซย์จังช่วยไว้หลายๆอย่างด้วย~

เรื่องของสภานักเรียนก็ใช่อยู่ แต่เรื่องชุดเราก็ต้องพึ่งเท็นโคเซย์จังใช่ไหมล่ะ

ทำเอาเริ่มรู้สึกผิดที่ลากให้มาพัวพันกับเรื่องของพวกเราเลยล่ะ

ถึงเท็นโคเซย์จังจะบอกว่าไม่ต้องใส่ใจก็เถอะ แต่ยังไงก็ต้องใส่ใจจริงๆนั่นล่ะ

อย่าง ถ้าตอนแรกเท็นโคเซย์จังไม่ได้มาพบเจอกับพวกเรา อนาคตของเท็นโคเซย์จังก็คงจะเปลี่ยนไป อะไรแบบนี้น่ะ

อะฮะฮะ ตกใจเหรอที่ผมพูดอะไรเป็นจริงเป็นจังแบบนี้?

เพราะปกติผมเอาแต่ทำตัวติ๊งต๊องกับอาเคโฮชิคุงตลอด ก็เลยประหลาดใจสินะ

ถึงจะดูเหมือนผมไม่ค่อยคิดอะไรเท่าไหร่ แต่ที่จริงก็คิดอยู่นะ

ถึงจะไม่ได้จริงจังขนาดฮิดากะคุงก็เถอะ แต่ก็คิดอะไรหลายๆอย่างในแบบของตัวเองนั่นล่ะ~

โอ๊ะ โทษทีโทษที ถึงจะทานขนมไปฟังเรื่องแบบนี้ไปก็คงไม่น่าสนุกสินะ

เอ้า เชิญเลย ผมเอาขนมอื่นมาด้วยเหมือนกัน ถ้าอยากได้อะไรก็บอกได้เลยนะ

ผมชอบกินขนมถุงมากเลย ก็เลยพกไปไหนมาไหนด้วยน่ะ~

อ๊ะ ช่วยเก็บเรื่องนี้เป็นความลับกับคนอื่นด้วยนะ

ถ้าฮิดากะคุงรู้เข้าล่ะก็ คงจะโดนริบไปแน่ๆเลย

ถ้าเป็นอาเคโฮชิคุงล่ะก็คงจะช่วยปิดปากเงียบให้อยู่หรอก แต่รู้สึกว่าเดี๋ยวจะต้องเผลอหลุดปากบอกใครไปแน่ๆเลย~

แล้วรู้สึกว่า ถ้าเป็นเท็นโคเซย์จังล่ะก็น่าจะวางใจได้อยู่ เท็นโคเซย์จังท่าทางจะปากแข็งด้วยสิ

แล้วก็ จะว่ายังไงดีล่ะ~ เท็นโคเซย์จังให้ความรู้สึกว่าปลอดภัยน่ะ

น่าจะใจกว้างจนสามารถรับได้ทุกอย่างล่ะมั้ง? ถึงเพราะแบบนั้น เลยถูกลากเข้าไปพัวพันกับเรื่องยุ่งๆก็เถอะ

เพราะเท็นโคเซย์จังเป็นแบบนั้น ก็เลยถูกทุกคนพึ่งพาล่ะมั้งนะ~ ผมเองก็คอยพึ่งพาเธอบ่อยๆด้วย

แต่ว่า ต้องมาพึ่งพาเด็กผู้หญิงแบบนี้ รู้สึกสมเพชตัวเองในฐานะเด็กผู้ชายยังไงไม่รู้สิ~....

ดีล่ะ ตัดสินใจแล้ว! เท็นโคเซย์จัง ถ้ามีปัญหาอะไรล่ะก็มาพึ่งผมได้เลยนะ ผมเองก็จะขอพึ่งพาเท็นโคเซย์จังโดยไม่ลังเลด้วยเหมือนกัน♪

นี่ รับไปอีกชิ้นนะ เป็นหลักฐานความสัมพันธ์ของเรา

ยังมีเหลืออยู่อีกเยอะเลยล่ะ ทานเข้าไปเยอะๆนะ~

Main Story - บท Ensemble ตอนที่ 115 [ฝ่าฟัน]

 

(ณ สนาม)

มาโอะ: เฮ้อออ ในที่สุดก็ได้พักหายใจหายคอซักที! เล่นสู้มาต่อเนื่องไม่ได้หยุดได้หย่อนเลยนี่นา...!

สุบารุ: ขอบคุณที่เหนื่อยนะซารี่♪ อุ๊กกี้กับเท็นโคเซย์ก็เหมือนกันนะ!

อื๋อออ~! การที่ได้พูดว่า "ขอบคุณที่เหนื่อย" กับทุกคนเนี่ย ราวกับฝันไปเลย สุขสุดๆ☆

มาโอะ: ยังวางใจไม่ได้หรอกนะ เราเพิ่งจะผ่านพายุลูกแรกมาได้เฉยๆเท่านั้นเอง

ศึกแรกที่ต้องสู้กับ Knights นั่นล่ะ ที่ลำบากที่สุด

ศึกที่สอง สาม สี่... ไม่ว่าไหนๆก็เป็นยูนิตที่เทียบกับ Knights ไม่ได้เลยซักนิด

สุบารุ: แต่ยังไงซะ ถ้ามีแค่ฉันกันเท็นโคเซย์ล่ะก็ชนะไม่ได้หรอกนะ~?

แล้วยังไงพวกเราก็เป็นยูนิตที่เพิ่งสร้างด้วย ไม่ใช่ว่าจะเก่งขนาดไปเยาะเย้ยยูนิตอื่นได้ซักหน่อย?

แต่ว่า ถึงจะชนะ Knights ไปได้แบบฉิวเฉียดก็เถอะ แต่กับยูนิตอื่นก็ชนะได้ง่ายๆเลยเนอะ☆

เหมือนมีสายลมหนุนหลังอยู่จริงๆเลยนะ~... แต่ถ้ามีฮกเก้อยู่ด้วย คงจะดีกว่านี้อีก

มาโอะ: ก็จริงนั่นล่ะ แต่หมอนั่นเองก็คงอยู่ในจุดยืนที่ขมขื่นเหมือนกัน เห็นใจเขาหน่อยเถอะ

ฉันก็พอจะเข้าใจหมอนั่นอยู่ ถ้าพลาดไปก้าวเดียวล่ะก็ฉันก็คงกลายเป็นสมาชิกของอาคัตสึกิไปแล้วล่ะ

สุบารุ: แต่ก็ยังกลับมาหากันสินะซารี่! รักนะรักนะ รักที่สุดเลย☆

มาโอะ: อย่ามากอดน่า มันอึดอัดนะ..... เหมือนจะเป็นเพราะอาคัตสึกิไม่ได้เข้าร่วม DDD ด้วย ถึงฉันจะออกมาก็ไม่ได้เสียหายอะไรน่ะนะ

ยังไงการไลฟ์ ก็สนุกกว่าการเดินตรวจตราอะไรนั่นด้วย♪ 

แต่ว่า โฮคุโตะที่ถูก fine ดึงตัวไป คงจะไม่กลับมาง่ายๆนักหรอก

เราไม่รู้ด้วยว่าการที่หมอนั่นอยู่กับพวกเราแล้ว ตัวหมอนั่นจะมีความสุขหรือเปล่า

แน่นอนว่าด้านความรู้สึกแล้ว ฉันเองก็อยากจะยืนอยู่บนเวทีเดียวกันกับโฮคุโตะเหมือนกัน

สุบารุ: นั่นสินะ! พอทุกคนอยู่ด้วยก็รู้สึกอุ่นใจอยู่หรอก แต่ก็รู้สึกว่าขาดอะไรไปจริงๆนั่นล่ะ! ต้องมีโฮคุโตะอยู่ด้วย ถึงจะเป็น Trickstar☆

มาโอะ: เอ้า เอ้า รอยยิ้มกลับมาแล้วสินะ เห็นก่อนหน้านี้นายเอาแต่ฝืนยิ้มอยู่ตั้งนานแน่ะ~?

วางใจเถอะ ฉันจะไม่ถอยหรือหลีกหนีอีกแล้วล่ะ

สุบารุ: เอ๊ะ งั้นหรอกเหรอ? ไอ้ฉันก็ไม่รู้ตัวซะด้วยสิ

ฉันเองก็ถือว่ายังอ่อนหัดอยู่เหมือนกัน หากอยู่บนเวทีล่ะก็ ไอดอลต้องมีรอยยิ้มเอาไว้ตลอดเวลาสิเนอะ☆

มาโคโตะ: อะฮะฮะ แต่การได้สัมผัสถึงด้านที่สมเป็นมนุษย์ของอาเคโฮชิคุงแบบนี้ ก็ทำให้ผมโล่งใจขึ้นเหมือนกันนะ~♪

...โอ๊ะ ขอบคุณนะเท็นโคเซย์จัง ซื้ออาหารที่ร้านแผงลอยมาให้เหรอ~?

สุบารุ: โอ้โห ที่สนามมีร้านอยู่เต็มไปหมดเลย! อะไรกันเนี่ย งานเทศกาลเหรอ?

มาโอะ: DDD ก็คือ S1 นี่นะ มีผู้ชมจากภายนอกอยู่เยอะ

เหมือนว่าจะไม่ได้มีแค่ของกิน แต่มีพวกแฟนกู๊ดส์ขายด้วยล่ะ ให้ความรู้สึกเหมือนเป็นงานเทศกาลเลยเนอะ~?

สุบารุ: ก่อนหน้านี้ฉันก็โดนขอลายเซ็นต์ด้วยล่ะ! ก็ดีใจอยู่หรอก แต่ไม่ค่อยสงบเลยแฮะ ไปพักในที่เงียบๆกว่านี้กันหน่อยไหม~?

มาโอะ: ไม่เป็นไรหรอก จะได้ช่วยให้ผู้ชมจำหน้าเราได้ด้วย ดูสิ ยูนิตที่ชนะเหลือรอดมาได้ก็กำลังเข้าหาแฟนๆอย่างกระตือรือร้นกันอยู่เหมือนกัน~

สุบารุ: โอ้โห สมกับเป็นไอดอล☆ พวกเราเองก็ลองทำอะไรดูดีม้า~? ซารี่ เต้นเบรคแดนซ์ที่นายถนัดให้เขาดูกันไปเลย!

มาโอะ: เอาไว้หลังกินข้าวก็แล้วกัน ช่วงนี้ฉันรู้สึกหายใจไม่ทั่วท้องซะจนกินข้าวไม่ค่อยลงด้วย

ขนาดฉันเองยักตกใจเลย ที่ตัวเองจิตใจบอบบางถึงขนาดนี้

มาโคโตะ: ผมเองก็ท้องร้องจ๊อกๆแล้วเหมือนกัน! ไส้กิ่วจนท้องจะทะลุอยู่แล้ว!

มาโอะ: ไม่ค่อยเข้าใจเท่าไหร่ว่าพูดเรื่องอะไร แต่ก็เข้าใจความรู้สึกอยู่นะ เหมือนว่านายจะโดนขังเอาไว้ซะนานเลยนี่นา?

มาโคโตะ: ซวยสุดๆไปเลยล่ะ เฮ้อ ไม่ได้กินอาหารเหมือนคนปกติมานานแล้ว...♪

มาโอะ: จะว่าไปแล้ว อาราชิ... เจ้าคนที่ชื่อนารุคามิ เค้าช่วยเป็นคนกลางให้ แล้วให้สัญญาว่า "จะไม่แตะต้องมาโคโตะอีกเป็นหนที่สองแล้ว" ก็เลยจบเรื่องได้โดยไม่ต้องขึ้นโรงขึ้นศาล

นายคงไม่ว่าอะไรใช่ไหม ยังไงเราก็ไม่อยากให้กลายเป็นเรื่องใหญ่โตด้วย

มาโคโตะ: ไม่เป็นไรหรอก ยังไงอิซึมิซังเค้าก็เป็นแบบนั้นมาแต่ไหนแต่ไรแล้ว  จะบอกว่าชินแล้วหรือยังไงดี ถ้ามัวแต่จู้จี้แล้วเดี๋ยวจะยิ่งวุ่นวายเอา

มาโอะ: งั้นเหรอ นายเองก็แข็งแกร่งขึ้นแล้วสินะ เอ้าๆ อย่ากินมูมมามแบบนั้นสิ

กินเยอะกระทันหันทั้งๆที่ท้องว่างอยู่แบบนี้ เดี๋ยวมันก็ย้อนออกมาหรอก? อย่าไปอ้วกบนเวทีล่ะ?

มาโคโตะ ง่ำๆ~! ก็ มันหิวนี่นา!

Idol Story(!) - ยูกิ มาโคโตะ - ตอนที่ 1

 

(ณ ห้องเรียน)

มาโคโตะ: อรุณสวัสดิ์~♪

อ้าว? แปลกจังเลย มีเท็นโคเซย์จังอยู่แค่คนเดียวเหรอ?

(หวา~.... แย่ล่ะสิ นี่เป็นครั้งแรกเลยไม่ใช่เหรอ ที่ได้อยู่กัน "สองต่อสอง" แบบที่ไม่มีอาเคโฮชิคุงหรือฮิดากะคุงอยู่ด้วย?)

(ทำไงดีล่ะ? จะพูดคุยได้ดีหรือเปล่านะ ตัวผม!?)

(ขนาดกับเด็กผู้ชายด้วยกัน ถ้าเกิดไม่สนิทด้วยเรายังคุยลำบากเลย แล้วนี่ยังเป็นเด็กผู้หญิงอีก~....)

(จะทำยังไงดีล่ะเนี่ย ถ้าตัวเองมีพี่สาวหรือน้องสาวก็คงดีหรอก)

(ให้ทำเหมือนเป็นความสัมพันธ์ของ "คุณแม่กับลูกชาย" ก็ไม่น่าจะดีด้วย)

(ควรจะพูดคุยยังไง กับเด็กผู้หญิงอายุเท่าๆกันดีนะ?)

(ไม่ได้นะ จะหนีไม่ได้เด็ดขาด! มนุษย์บนโลกนี้ครึ่งหนึ่งก็เป็นผู้หญิงด้วย....!)

(ถ้ามาหนีเอาตรงนี้ล่ะก็ อาจจะต้องใช้ชีวิตโดยไม่อาจเผชิญหน้ากับคนอีกครึ่งหนึ่งนั้นได้ก็ได้!)

(นั่นก็คงจะเป็นเหมือนกับ ความสุขของชีวิตหายไปครึ่งหนึ่งนั่นล่ะ!)

(ต้องกล้าเข้าไว้นะตัวผม! ก็เป็นยูกินี่นา! อ๊ะ คำนี้เด็ดดีแฮะ เก็บไว้ใช้อีกดีกว่า...♪) (ตรงนี้เล่นคำพ้องเสียงชื่อของยูกิ มาโคโตะ กับยูกิ(勇気) ที่แปลว่าความกล้าหาญ)

เออ เท็นโคเซย์จัง? มาทำอะไรแต่เช้าเหรอ~ เปิดหนังสือเรียนอยู่ด้วยนี่นา?

ทบทวนบทเรียนเหรอ? ขยันจังนะ♪

ผมน่ะเหรอ? ผมน่ะนะ~ ต้องมาเพื่อเลือกเพลงที่จะเอาออกอากาศตอนกลางวันไงล่ะ ใช่ๆ ก็เป็นสมาชิกคณะกรรมการกระจากเสียงนี่นะ~♪

โรงเรียนเรา มีเครื่องไม้เครื่องมืออำนวยความสะดวกอยู่เยอะเลยล่ะ~

ไม่จำเป็นต้องใส่แผ่น CD ด้วย แค่เลือกจากไฟล์เพลงเอาก็ได้แล้วล่ะ ไม่ต้องยุ่งยากด้วย

แล้วถ้าเป็นเพลงของยูนิตไอดอลของโรงเรียนนี้ล่ะก็ เปิดฟังได้ฟรี ไม่มีค่าใช้จ่ายเลยล่ะ

แต่ก็ กลายเป็นว่ามีแต่เพลงของสภานักเรียนที่เล่นได้ซะงั้นน่ะนะ~?

เพราะงั้นก็เลยกะว่าจะไปหาเพลงถูกๆจากร้านมือสองใกล้ๆนี้น่ะ!

อันที่จริง จะทำๆไปโดยไม่คิดอะไรก็ได้นั่นล่ะ แต่ว่าถ้าให้มันเป็นไปตามที่สภานักเรียนล่ะก็ มันก็น่าหงุดหงิดใช่ม้า?

แล้วไม่ใช่ว่าการออกอากาศ ต้องเล่นแค่เพลงอย่างเดียวซักหน่อย

มีทั้งรายงานข่าวคั่น หรือคิดเรื่องการจัดลำดับเพลงด้วยเหมือนกันนะ?

ถึงจะสนุก แต่ทุกวันก็เหนื่อยน่าดูเลยล่ะ!

ผมเป็นพวกจับประเด็นไม่เก่งด้วย เพราะงั้นก็เลยต้องพยายามเป็นสองหรือสามเท่าของคนอื่น

เท็นโคเซย์จังเอง ก็เป็นพวกจับประเด็นไม่เก่งเหมือนกันสินะ~

แค่เรียนตามในโรงเรียนใหม่ที่ไม่คุ้นเคยก็ลำบากแล้ว ดันยังเข้าไปพัวพันกับเรื่องยุ่งยากอีกด้วยนี่นา...?

แต่ผมก็ไม่ได้รังเกียจจุดนั้นของเท็นโคเซย์จังหรอกนะ

เรียกว่า เข้าใจความรู้สึกมากกว่า~♪

ดีล่ะ ถ้าไม่เข้าใจเรื่องเรียนตรงไหนล่ะก็ เดี๋ยวผมช่วยสอนให้เองนะ!

ตอนผมเพิ่งเข้าโรงเรียนนี้ ก็ตั้งหน้าตั้งตาเรียนหนักสุดๆ เลยเข้าใจเรื่องความรู้พื้นฐานดี~♪

เพื่อเป็นการตอบแทน ขอฟังออกความเห็นเรื่องเพลงที่จะออกอากาศตอนทางวันด้วยนะ

พอได้ใช้ชีวิตในรั้วโรงเรียนนี้ ก็ทำเอาลืมความรู้สึกธรรมดาๆทั่วไปเลยล่ะ!

กิฟต์ แอนด์ เทค ไงล่ะ?

ถึงจะไม่เก่งยังไง แต่ถ้ารวมพลังกันล่ะก็ อาจจะทำให้เกิดสิ่งที่น่าเหลือเชื่อขึ้นมาได้ ก็ได้นะ♪

Main Story - บท Ensemble ตอนที่ 114 [โต้กลับ]

 

(ณ เวทีกลางแจ้ง)

มาโคโตะ: ดีจริงๆเลยที่กลั.....

หยึย!?

อิซึมิ: ยู~คู~ง?

มาทำให้ฉันขายหน้าซะได้นะ เรื่องไม่จบแค่ตัดนิ้วเดียวหรือสองนิ้วแน่?

มาโคโตะ: ยะ แย่แล้ว อิซึมิซังกลับมาแล้ว!

เป็นเพราะตอนที่หนีออกมาจากห้องซ้อมกันเสียงได้ไม่เหลือเวลามากแล้วด้วย อันที่จริงควรจะจับมัดเอาไว้ก่อนมากกว่า!

ขึ้ตื๊อชะมัดเลย น่ารำคาญเกินไปแล้ว!

มาโอะ: ที่ว่าหนีออกมานี่ นายโดนเอาไปขังไว้งั้นเหรอ?

มาโคโตะ: ใช่น่ะสิ! อยากเธอทุกคนสุดๆเลยนะ~ แสงอาทิตย์ที่ไม่ได้เห็นเสียนานก็ช่างเจิดจ้าเหลือเกิน! อา การมีชีวิตอยู่นี้มันวิเศษจริงๆ...☆

มาโอะ: (หืม เห็นทีอาจจะต้องใช้ไอ้นั้นซะแล้วสิ)

(ถึงมันอาจจะไม่ใช้วิถีทางของ Trickstar ก็เถอะ แต่ถ้าเพื่อชัยชนะแล้วล่ะก็ ไม่ใช่เวลาจะมาเลือกวิธีการแล้วสินะ?)

(การทำเรื่องสกปรกมันเป็นหน้าที่ของฉันอยู่แล้ว จะจัดการจุดดอกไม้ไฟลูกโตซะเลย!)

อิซึมิ:  เฮ้อ ฮ่า! แฮ่ก แฮ่ก.... ยูคุง...!

อาราชิ: ตายจริง? วิ่งมาสุดแรงเกิดเลยนี่นา หอบซะหนักเชียว สภาพแบบนี้จะไลฟ์ไหวเหรอ อิซึมิจัง?

สึคาสะ: ผิดสัญญากันนี่ครับ มาขึ้นเวทีที่ตนเองต้องเข้าร่วมสายเช่นนี้ ไม่ Smart เลยนะครับ?

ริทสึ: ยิ่งไปกว่านั้น พอเวลาผ่านไปจนดวงอาทิตย์เคลื่อน ก็เลยทำให้โดนแสงแดดเต็มๆเลย...

เฮ้อ... รู้สึกไม่ดีเลย ฉันอ่อนแอกว่าแสงอาทิตย์ยิ่งกว่าอานิจาอยู่แล้วด้วย...

อิซึมิ: หนวกหูน่า! ยังไงก็ช่าง แค่จัดการ Trickstar ก็พอแล้ว! แค่เล่นไปตามปกติ ก็ไม่มีทางที่ Knights จะแพ้อยู่แล้ว!

อาราชิ: อืม~ แต่คนที่ไม่คิดจะใช้วิธีการตามปกติแต่แรกก็คืออิซึมิจังไม่ใช่เหรอ? ชั้นก็คัดค้านไปแต่แรกแล้วนะ จะเอายังไงกันแน่เนี่ย?

(อาจารย์คุนุกิเอง ก็บอกให้รีบจัดการ Trickstar เร็วๆด้วยสิ)

(แต่ยังไงก็ไม่อยากให้ต้องแพ้ฟาล์วเพราะสมาชิกคนนึงถูกลักพาตัวไปอยู่ดีนั่นล่ะ?)

สึคาสะ: มะ หมายความว่ายังไงกันครับ? หรือว่าจะละเมิด Rule อะไรซักอย่างไปงั้นเหรอครับ เซนะเซ็มไป?

มาโอะ: "ตามนั้นล่ะ!"

"ทุกคนช่วยฟังทีนะ!"

"เพื่อที่จะให้ตัวเองชนะใน DDD เซนะ อิซึมิ ของ Knights ก็เลยลักพาตัว กักขังหน่วงเหนี่ยวเมมเบอร์คนสำคัญของพวกเรา Trickstar ไปอย่างน่ารังเกียจ!"

"ที่ตอนแรกพวกเราต่อสู้อย่างยากลำบากเพราะคนไม่พอ ก็เพราะแบบนั้นนั่นล่ะ!"

"แต่เหมือนจะโชคดีที่หนีออกมาได้แล้ว! ค่อยยังชั่ว เป็นห่วงสุดๆไปเลยนะ~?"

"ถ้ารวมตัวกันครบล่ะก็ พวกเรา Trickstar ก็ไร้พ่ายแล้ว!"

"ไม่จำเป็นต้องปิดบังแล้ว ผู้ที่โค่นล้มอาคัตสึกิแห่งสภานักเรียนที่ปกครองโรงเรียนเอาไว้ด้วยความหวาดกลัวมานานปี ก็คือพวกเรานี่ล่ะ!"

"พวกเรา จะเปลี่ยนแปลงโรงเรียนยูเมะโนะซากิ! ให้กลายเป็นสรวงสวรรค์ของไอดอล ที่เต็มเปี่ยมไปด้วยรอยยิ้มและความหวัง...!"

"ทุกคน ฝากเอาใจช่วยทีนะ♪"

อาราชิ: (ว้าว~ พูดได้ดีนี่นา? คิดจะทำให้พวกเรากลายเป็นตัวร้าย แล้วให้ทุกคนหันมาเป็นพวกงั้นเหรอ?)

(ถึงจะพูดว่า "ถ้ารวมตัวกันครบ" ก็เถอะ แต่ Trickstar ก็ยังอยู่กันไม่ครบซักหน่อย)

(แถมยังพูดเหมือนกับว่าพวกเราไม่ได้ลักพาตัวไปแค่ยูกิคุง แต่ดันรวมไปถึงอาเคโฮชิคุงด้วยซะอีก)

(พูดใส่สีตีไข่ลงไป เพื่อให้เหล่าผู้ชมเห็นแต่ด้านดีๆของตัวเองสินะ?)

(ตายล่ะสิ แบบนี้ดูท่าทางไม่ดีเลย!)

(แต่ว่า ถึงจู่ๆจะมาพูดแบบนั้นไป ก็ใช่ว่าทุกคนจะเชื่อในทันทีแล้วประนามพวกเราว่า "โหดร้าย!" หรือ "ชั่วช้า!" หรอกนะ?)

(คนทั่วไปน่ะ เค้าไม่คุ้นชินกับเรื่องผิดปกติหรอกนะ เจ้าหนู?)

(ก่อนที่ตาชั่งจะเอียงไปทาง Trickstar ทางนี้เองก็ต้องเป็น MC กู้สถานการณ์คืนมาบ้างแล้ว ก่อนที่จะสายเกินแก้!)

สึคาสะ: เซนะเซ็มไป! Announce เมื่อซักครู่นั้นเป็นความจริงเหรอครับ อะไรกันครับเนี่ย! เล่นสกปรกนี่นา นั่นใช่สิ่งที่คนเป็นสุภาพบุรุษเค้าทำกันเหรอครับ!

อาราชิ: (หวา... แถมทางฝั่งเรายังมีเด็กใสซื่อที่เชื่อลมปากศัตรูทันทีซะอีก~!)

อิซึมิ: หนวกหูจริง ช่างเถอะน่า มีสมาธิกับการแสดงไปเถอะ จัดการจมเจ้าพวกนั้นให้ตกลงไปในก้นบึ้งแห่งความทุกข์ซะเลย!

อาราชิ: (ต๊ายตาย อิซึมิจังนี่ล่ะก็ เลือดขึ้นหน้าแล้วนะ? ส่วนริทสึจังก็เมาแดดอีก สถานการณ์ไม่สู้ดีแล้วสิ~?)

(เทียบกับ Trickstar แล้ว Knights ที่มารวมตัวกันเพื่อผลประโยชน์ย่อมต้องไร้ความสามัคคีมากกว่าอยู่แล้ว)

(ถ้าเมมเบอร์มาแตกคอกันเองแบบนี้ ศึกที่ควรจะชนะ ก็จะไม่ชนะเอานะ?)

(แต่ว่า ในฐานะยูนิตอันสูงส่งของโรงเรียนยูเมะโนะซากิแล้ว จะยอมให้ถูกโค่นด้วยเรื่องจิ๊บจ๊อยแบบนั้นได้ไงกันล่ะ~)

อาราชิ: (ตายจริง เริ่มจะตื่นเต้นแล้ว♪ ชักจะสนุกขึ้นมาแล้วสิ อุฮุฮุฮุฮุ!)

มาโอะ: (อืม~... สร้างความปั่นป่วนได้แล้วก็จริง แต่แค่นั้นคงตัดสินชี้ขาดไม่ได้สินะ งัดทุกอย่างที่มีออกมาใช้จนหมดแล้ว ที่เหลือก็วัดกันที่ความสามารถล่ะ!)

(ถ้าหากมีโฮคุโตะอยู่ล่ะก็คงอุ่นใจขึ้นเยอะ แต่จะไปหวังพึ่งคนที่ไม่ได้อยู่ตรงนี้ไปก็ไม่ได้อะไรขึ้นมา ถ้าเราแพ้ตรงนี้ล่ะก็ทุกอย่างก็จบ!)

(ถ้าตอนที่หมอนั่นกลับมา แล้วเราดันแพ้ซะแล้วก็คงจะเห่ยแย่สิ เพราะงั้นถึงยังไงก็จะชนะให้ดูเอง ไม่ว่าจะยังไงก็ตาม!)

(ในศึกแรกนี้! ไม่สิ ใน DDD นี้ พวกเรานี่ล่ะ คือตัวเอก...!)

Main Story - บท Ensemble ตอนที่ 113 [กำลังเสริม]

 

(ณ เวทีกลางแจ้ง)

สุบารุ: เร็วเข้า เร็วเข้า อุ๊กกี้! การแสดงเริ่มแล้ว!

มาโคโตะ: ดะ เดี๋ยวก่อน! แว่นตาสำรองที่เตรียมไว้ยังใส่ไม่เข้าที่เลย... อะหวาหวา อย่าดึงสิอาเคโฮชิคุง! จะล้มแล้ว จะล้มแล้วว!?

สุบารุ: (อืม~? เหมือนว่าเราจะกลับมาได้ทันก่อนศึกแรกจะจบลง... หรือเปล่านะ?)

(แต่ว่า แปลกจังเลย นี้ก็เริ่มไปได้ประมาณสิบถึงสิบห้านาทีแล้วนี่นา)

(ตามปกติ พวกเรา Trickstar ก็น่าจะต้องแพ้ฟาล์วเพราะคนไม่พอแล้วนี่นา?)

(ถ้ายูนิตอยู่กันไม่ถึงสองคน ก็จะไม่นับว่าเป็นยูนิต)

(เท็นโคเซย์ที่ช่วยขึ้นเวทีโดยสวมชุดผู้ชาย ใส่หน้ากากบังหน้าให้ แล้วก็ต้องมีอย่างน้อยอีกหนึ่งคน... ต้องมีใครอีกซักคนสิ?)

(ใครกันน่ะ? ใครที่เหมือนกำลังทำตัวเองให้ตกเป็นเป้าสายตา และถูกเหยียบย่ำโดยประธานนักเรียน โดยการมาช่วยเหลือ Trickstar แบบนี้?)

(เจ้าคนประหลาดนั่น อยู่ที่ไหนกัน?)

มาโอะ: ช้าจริงนะ พวกนาย

ถึงฉันจะเทพขนาดไหนก็เหอะ แต่ให้จับคู่กับมือใหม่อย่างเท็นโคเซย์ แล้วต่อสู้กับยูนิตสุดแกร่งอย่าง Knights มันก็ออกจะเกินแรงไปหน่อยนะ?

แค่ยื้อเวลาเอาไว้ได้ก็เต็มที่แล้ว ไม่ขอทำงานเปลืองแรงแบบนี้อีกเป็นหนที่สองแล้ว!

พวกนายเอง ถ้ายังมีจิตสำนึกอยู่ก็อย่าเอาแต่เหม่อแล้วมาช่วยฉันที่น่าสงสารซักทีสิ~?

สุบารุ: ซารี่~!?

มาโคโตะ: อิ อิซาระคุง! ได้ไงล่ะเนี่ย?

มาโอะ: อะไรเล่า อย่ามาทำหน้าเหมือนเห็นผีน่า ที่ฉันอยู่ตรงนี้มันแปลกมากนักหรือไง?

ว่าไงดีล่ะ... สุดท้ายแล้ว ฉันก็คือ Trickstar นี่นะ♪

ช่างเถอะ ไม่มีเวลาอธิบายแล้ว Knights นี่มันตึงมือสุดๆไปเลย! ถึงฝั่งนั้นสมาชิกจะขาดไปก็เถอะ แต่ทุกคนก็เก่งกันทั้งนั้นเลย!

สุบารุ: โอะ โอ้ว! ถึงจะรู้สึกอยากกระโจนเข้าไปเลียหน้าซารี่แผล่บๆขนาดไหนก็เถอะ แต่เอาไว้หลังจากจบเรื่องก่อนแล้วกัน!

ไม่สิ! หลังจากชนะแล้วต่างหาก☆

มาโอะ: ใช่ใช่ ถ้าไม่ชนะล่ะก็ไม่ได้อะไรขึ้นมาหรอก ถึงจะไม่ได้เตรียมตัวเอาไว้ แต่คราวนี้ก็เลือกเพลงเดียวกันกับที่พวกเราใช้ใน S1 ด้วย

เอาเป็นว่า เพลงของโฮคุโตะฉันเป็นคนร้องจนจบไปแล้วล่ะ ถ้าให้เท็นโคเซย์ร้องเดี๋ยวความจะแตกเอาว่าเป็นเด็กผู้หญิง

ถึงจะไม่เข้าใจก็เถอะว่าทำไมเท็นโคเซย์ต้องขึ้นมายืนบนเวทีด้วย แต่แบบนั้นก็โอเคแล้วใช่ไหม?

ต่อไปเป็นเพลงโซโล่ของนายแล้วนะ ขอฉันพักซักหน่อยแล้วกัน~♪

สุบารุ: อา งั้นเหรอ ฮกเก้ไม่กลับมาจริงๆด้วยสินะ...

แต่ว่ายังมีอุ๊กกี้ กับซารี่อยู่! เท็นโคเซย์เองก็อยู่ด้วย พวกเรา Trickstar จะชิงประกายแสงกลับมาอีกครั้งล่ะ☆

ดีใจสุดๆเลย! ตื่นเต้นไปหมดแล้ว จะทำให้เป็นไลฟ์อันแสนสุดยอดเอง☆

มาโคโตะ: ผะ ผมเพิ่งโดนขังมาเลยยังอ่อนแรงอยู่เลย... แต่ต้องเอาไว้ค่อยพักที่หลังสินะ อ๋า ชักจะเสียใจที่กลับมาแล้วสิ♪

สุบารุ: "ขออภัยที่ให้คอย ได้เวลาตัวจริงออกโรงแล้ว~!  อาเคโฮชิ สุบารุ กับ ยูกิ มาโคโตะ จาก Trickstar เองนะ ขอโทษทีมาสาย!"

"จะทำให้ทุกคนสนุกสนานเป็นการทดแทนให้เอง~! เอาล่ะน้า~☆"

มาโอะ: โอ้โห เร่งพลังเต็มที่ได้ในเวลาสั้นๆเลย สุบารุนี่เป็นอัจฉริยะจริงๆด้วย แบบนี้ฉันคงไม่จำเป็นต้องกลับมาก็ได้ล่ะมั้ง?

... หืม? อะไรนะเท็นโคเซย์ ที่บอกว่า "ไม่ใช่แบบนั้นหรอก" เนี่ย?

งั้นเหรอ เธอคอยเฝ้ามองสุบารุอยู่ไม่ห่างเลยสินะ?

ทำให้ต้องเป็นห่วงและลำบากซะแล้วสิ ไม่มีอะไรจะพูดแก้ตัวหรอก ขอโทษจริงๆนะ แต่ว่าตอนนี้ ฉันดีใจมากๆเลยล่ะที่ได้ขึ้นเวทีเดียวกันกับทุกคนอีก!

นานๆทีก็ได้ทำตัวบ้าๆบอๆและทำในเรื่องที่อยากทำ! ก็พวกเรา มีความเป็นไปได้อันไร้ที่สิ้นสุดใช่ไหมล่ะ?

มาโคโตะ: อื้มอื้ม ผมเองก็คิดแบบนั้นเหมือนกัน!

แต่ว่า สุดยอดจริงๆเลยนะอิซาระคุงเนี่ย สู้กับ Knights ได้อย่างสูสีด้วยตัวคนเดียวเลย!

ถ้าเป็นผมล่ะก็ ซี้แหง♪

มาโอะ: ไม่ได้ "ตัวคนเดียว" ซักหน่อย ที่ยื้อไว้ได้ถึงขนาดนี้ก็เพราะเท็นโคเซย์ด้วยนั่นล่ะ เหมือนฉันจะกลายเป็นตัวแถมมากกว่าเลย~?

มาโคโตะ: เอ๊ะ หมายความว่าไงน่ะ? หรือว่าเท็นโคเซย์จังจะมีพลังที่เก็บซ่อนไว้อยู่ แล้วมันก็ลืมตาตื่นขึ้นมาตอนถึงช่วงเวลาคับขันอย่างงั้นเหรอ...!?

มาโอะ: ไม่อ่ะ ยัยนี่ก็เป็นแค่เด็กผู้หญิงธรรมดาๆ แต่ว่า ไอ้ "ความธรรมดา" นั่นล่ะ ที่เป็นประโยชน์สุดๆเลย~♪

มาโคโตะ: มะ หมายความว่าไง?

มาโอะ: ก็ DDD นี้ เป็นประเภทที่แยกออกมาจาก S1 ใช่ไหมล่ะ? ซึ่งใน S1 ก็ย่อมมีผู้ชมที่เป็นนักเรียนแผนกอื่นในโรงเรียนยูเมะโนะซากิ หรือคนจากภายนอกด้วยเข้ามาด้วย~♪

ลืมไปแล้วเหรอ มาโคโตะ ยัยนี่คือ "เท็นโคเซย์(นักเรียนย้ายมาใหม่)" เลยนะ ต้องช่วยเรียกเพื่อนหรือคนรู้จักจากโรงเรียนเก่ามาได้อยู่แล้ว!

แถมดูเหมือนว่ายัยนี่จะมีน้องชายอยู่ที่แผนกปกติด้วย ก็เลยไปขอร้องทางนั้น จนเรียกแขกมาได้เยอะแยะเลยไงล่ะ♪

มาโคโตะ: หืม น้องชายสินะ...? จะว่าไปแล้วเหมือนจะเห็นคนที่ใช่ชุดนักเรียนแผนกปกติ กับชุดนักเรียนโรงเรียนอื่นอยู่ในหมู่ผู้ชมเยอะจริงๆด้วย!

เป็นชุดโรงเรียนหญิงล้วนแถวๆนี้สินะ~ นั่นเป็นโรงเรียนเดิมของเท็นโคเซย์จังงั้นเหรอ?

มาโอะ: เท็นโคเซย์เป็นที่รักของคนอื่นจริงๆเลยนะ~♪ จำนวนผู้ชมเยอะสุดๆไปเลย!

แน่นอนว่าผู้ชมเหล่านั้นทุกคนคอยเอาใจช่วยพวกเราอยู่ พายุลูกใหญ่ถือกำเนิดขึ้นมาแล้ว และเท็นโคเซย์คือคนที่เรียกพายุลูกนั้นมาไงล่ะ

เธออาจจะเป็น "เทพธิดาแห่งการช่วยเหลือ" อย่างที่โฮคุโตะว่าไว้จริงๆก็ได้นะ♪

มาโคโตะ: งั้นเหรอ เท็นโคเซย์จังเองสินะ......

แต่ว่า การที่เรายืนยันได้ว่าว่าผู้ชมที่เรียกมา ไม่เทใจไปให้ Knights แล้วช่วยเชียร์พวกเรานั้น ก็เป็นผลงานของอิซาระคุงนะ?

เก่งมากเลยล่ะ อิซาระคุงนี่เป็นจอมเวทย์จริงๆด้วย สามารถพลิกสถานการณ์ไม่สู้ดีได้ในพริบตาเลย!

มาโอะ: อะฮะฮะ สถานการณ์ยังไม่พลิกกลับซักหน่อย อย่าเพิ่งประมาทล่ะ ถึงเราจะมีลูกพายุคอยช่วย แต่โอกาสก็ยังอยู่ที่ห้าสิบห้าสิบ ยังไง Knights ก็เป็นศัตรูที่แข็งแกร่งจนเกินไปอยู่ดี

แต่ว่า เดิมทีเวทีนี้ก็เป็นเขตชายแดนห่างไกลความเจริญด้วย ผู้ชมก็เลยไม่ค่อยมากเท่าไหร่ ไม่ว่าใครก็คงไม่มาที่มุมขอบของโรงเรียนยูเมะโนะซากิอย่างที่นี้หรอก?

คนที่มาส่วนใหญ่ ก็เป็น "ผู้ชมของพวกเรา" ที่เท็นโคเซย์เรียกมานั่นล่ะ ถ้าทุ่มให้สุดแรงโดยไม่ประมาทล่ะก็ ต้องชนะได้แน่!

มาโคโตะ: อื้ม! ผมเองก็จะทำเท่าที่ทำได้เหมือนกัน! การที่ได้พยายามร่วมกันกับทุกคนแบบนี้ มีความสุขราวกับฝันไปเลย~♪

Main Story - บท Ensemble ตอนที่ 112 [ผันแปร]

 

(ณ เวทีกลางแจ้ง)

โซมะ: โอ๊ะโอ? นี่มัน ไม่น่าเชื่อ...!

ฝูงชนเหล่านี้มันอะไรกัน? ทั้งที่ตรงมุมนี้น่าจะเป็นจุดที่ไม่ค่อยเป็นที่นิยมในโรงเรียนยูเมะโนะซากิแท้ๆ!

จำนวนคนไม่ด้อยไปกว่าเวทีอื่นเลย ไม่สิ มีมากกว่าด้วยซ้ำ!

เป็นเพราะ "ไอโดรุ" ที่กำลังทำการแสดงอยู่เก่งกาจงั้นหรือ? หรือจะมีเหตุผลอื่นใดกัน...?

เป็นการต่อสู้งั้นหรือ การต่อสู้งั้นสินะ! ชักคันไม้คันมือแล้วสิ เลือดมันพุ่งพล่านขึ้นมาแล้ว~!

คุโร่: ใจเย็นหน่อยคันซากิ นายไม่ใช่หมาซักหน่อย อย่าไปตื่นเต้นกับฝูงชนอย่างนั้นสิ แล้วก็อย่าชักดาบด้วย

เคย์โตะ: อืม หากผู้ดูแลความสงบสุขอย่างพวกเราสูญเสียความเยือกเย็นไปล่ะก็ เดี๋ยวได้วุ่นวายกันพอดี สำนึกเอาไว้เสียล่ะ คันซากิ

โซมะ: นี่ข้าโดนสั่งสอนแบบ "ดาบุรุ(Double)" เลยหรือเนี่ย! ไม่สิ แต่ว่านี่เป็นสถานการณ์ผิดปกตินะขอรับ!

เคย์โตะ: ก็เห็นด้วยอยู่หรอก แต่ว่า อืม... อุตส่าห์ยอมปล่อยผ่านไปทั้งที เป็นห่วงจริงว่าอิซาระจะไปถึงเวทีได้หรือเปล่า

ไม่สิ หรือที่เป็นแบบนี้จะเป็นเพราะอิซาระกัน?

คุโร่: คงงั้นล่ะ จากตรงนี้โดนฝูงชนบังจนมองไม่เห็นบนเวทีด้วย ก็เลยไม่รู้ชัดเจนนัก

แต่ว่า ใจดีจริงๆเลยนะ หืม คุณรองประธาน ที่ปล่อยกำลังรบที่อุตส่าห์ได้มาไปแบบนั้น?

เคย์โตะ: อย่ามาบอกว่าฉัน "ใจดี" อีกเป็นหนที่สองล่ะ คิริว ก็แค่ตัดสินใจตามหลักเหตุผลเท่านั้นล่ะ

อาคัตสึกิเราเน้นคนที่คุณภาพไม่ใช่ปริมาณ คนที่วอกแวกก็มีแต่จะทำให้เรายุ่งเหยิงเท่านั้นล่ะ

แล้วก็ยังมีเหตุผลเล็กๆน้อยๆอื่นอยู่อีก ถ้าต้องการคำอธิบายล่ะก็ จะอธิบายรายละเอียดให้ก็ได้นะ?

คุโร่: อา ยุ่งยากจริง แกก็ชอบเล่าเรื่องยาวตลอดนั่นล่ะ ขอแค่คร่าวๆก็พอไม่ได้เหรอ?

แกก็แค่คิดว่าอยากทำแบบนั้นเฉยๆไม่ใช่เหรอ แค่นั้นก็พอแล้วนี่

เคย์โตะ: หึ... งั้นก็อย่ามาถามกันตั้งแต่แรกสิ ฉันต้องให้ Trickstar อยู่ในสภาพที่สมบูรณ์พร้อมที่สุด ไม่ยอมให้ชนะแล้วหนีหรอก

ซักวันหนึ่งพวกเราอาคัตสึกิ จะจัดการ Trickstar ที่แสดงสุดยอดเพอร์ฟอร์แมนซ์โดยที่อยู่กันพร้อมหน้า อย่างตรงไปตรงมาเอง

ถ้าเกิดโดนยุบไปก่อนหน้านั้นด้วยเหตุผลไร้สาระก็แย่น่ะสิ มันก็แค่นั้นล่ะ

คุโร่: เห♪ เจ๋งดีนี่ แกเองก็เป็นลูกผู้ชายเหมือนกันนี่นา?

โซมะ: สมกับเป็นฮาสึมิโดโนะ! ได้เรียนรู้ถึงวิถีซามูไรแล้วล่ะขอรับ...☆

เคย์โตะ: หนวกหูน่า ยิ่งไปกว่านั้น มีผู้ชมมารวมตัวกันในพื้นที่แคบๆแบบนี้มากเกินไปแล้ว

ถ้ามีใครหกล้มขึ้นมา ได้เกิดเป็นเหตุการณ์วุ่นวายแน่ เตรียมการป้องกันเอาไว้ให้ดีล่ะ

กันไว้ย่อมดีกว่าแก้ ตรงจุดนั้นล่ะที่ความเห็นฉันไม่เข้ากับเอย์จิ

(ทำไมเอย์จิ ถึงได้จัดงาน DDD ขึ้นเหมือนตั้งใจจะทิ้งตำแหน่งตัวแทน SS ที่อุตส่าห์ได้มากันนะ?)

(เป้าหมายคืออะไรกัน? มีความหมายอะไรกันแน่?)

(ถ้าแค่จะก่อความวุ่นวายให้เกิดความเบาะแว้งกันโดยเปล่าประโยชน์ล่ะก็ นายได้กลายเป็นทรราชไปจริงๆแน่)

(หรือว่า หมอนั่น... ไม่สิ ตอนนี้อย่าเพิ่งไปคิดถึงมันดีกว่า)

(แค่ตั้งใจทำงานที่อยู่ตรงหน้าก็พอ ฉันคือมือขวาของเอย์จิ จะไม่คิดแทนส่วนของมือซ้ายหรอก ถึงแม้ว่า DDD นี้จะจบลงด้วยผลแบบใดก็ตาม)

(นั่นเองก็คง เป็นสิ่งที่นายคาดการณ์เอาไว้แล้วใช่ไหมล่ะ... เอย์จิ?)

Main Story - บท Ensemble ตอนที่ 111 [ความยุติธรรม]

 

(ณ เวทีกลางแจ้ง)

เทโทระ: เปลวเพลิงสีดำนั้นคือสัญลักษณ์แห่งความพากเพียร! จิตวิญญาณแห่งการต่อสู้ที่คอยแผดเผาสิ่งแปดเปื้อน!

ริวเซย์แบล็ค! นากุโมะ เทโทระ....!

ชิโนบุ: เปลวเพลิงสีเหลืองนั้นคือสัญลักษณ์แห่งความหวัง! ปาฏิหาริย์ที่สาดส่องความมืดมิด!

ริวเซย์เยลโล่! เซนโกคุ ชิโนบุ...☆

มิโดริ: เปลวเพลิงสีเขียวนั้น คือสัญลักษณ์แห่งความเมตตา... แล้วก็อะไรอีกนะ จะช่วยเยียวยาอะไรซักอย่างนี่ล่ะ...?

เพราะชื่อ "มิโดริ" ก็เลยเป็นริวเซย์กรีน... ทาคามิเนะ มิโดริ...

คานาตะ: เปลวเพลิงสีฟ้านั้น คือสัญลักษณ์แห่งความลึบลับ! มาเยือนจากผืนสมุทรสีคราม~♪

ริวเซย์บลู! ชินไค คานาตะ...☆

จิอากิ: แล้วก็! เปลวเพลิงสีแดงนั้นคือสัญลักษณ์แห่งความยุติธรรม! สุริยันแห่งชีวิตที่มอดไหม้เป็นสีแดงฉาน...!

ห้าคนรวมกัน! พวกเราคือ "ริวเซย์ไต" ...!

เอย์จิ: ........................................

...... จะบอกว่าอย่างพวกเธอไม่ครณาผมหรือยังไงดี แต่ว่ากันตามตรงแล้วไม่ค่อยรู้สึกอยากข้องเกี่ยวด้วยเลยนะเนี่ย?

แต่เอาเถอะ ช่วยไม่ได้นะ ขนาดชินไค คานะตะที่เป็นสามประหลาดโผล่ออกมาทั้งที ผมเองก็คงต้องขึ้นไปยืนบนเวทีแล้วสิ

จิอากิ: ฟุฮ่าฮ่า! ใช่แล้ว มาให้เต็มกำลังเลย! ตัดสินกันซึ่งๆหน้าอย่างเที่ยงธรรม!

ประธานนักเรียน ถึงนายจะเป็นท็อปไอดอลผู้สมบูรณ์แบบไร้ที่ติก็จริง... แต่ก็มีจุดอ่อนอยู่!

ก็คือ เพราะอาการป่วยของนายก็เลยทำให้ทนไลฟ์นานๆไม่ได้ไงล่ะ!

DDD ที่ต้องไลฟ์ซ้ำไปซ้ำมาหลายต่อหลายครั้งนั้น เป็นสิ่งที่โหดหินสำหรับนายมาก! เรียกว่าเป็นหนทางสู่ความตายก็มิปาน!

ขอยกย่องความกล้าหาญที่เลือกที่ตายด้วยตัวเองแบบนี้ เพราะงั้นจะรีบทำให้ได้ไปสบายเอง! ฟุฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า☆

เราจะอดทนยื้อและผลาญกำลังนายจนกว่านายจะสู้ไม่ไหวเลย!

แบบนั้นแล้ว จะส่งผลเป็นจุดเริ่มต้นต่อๆไป! พวกเรามิตรแห่งความเที่ยงธรรม จะขอเสียสละชีวิตตัวเองเพื่ออนาคตเอง!

เอย์จิ: เห? ทำเอาตกใจนิดหน่อยนะเนี่ย เธอเองก็ใช้หัวคิดเป็นเหมือนกันสินะ...♪

แต่ว่า แผนการนั้นยังมีจุดบอดใหญ่หลวงอยู่นะ จริงอยู่ที่หากผลาญพลังผมไปเรื่อยๆแล้วล่ะก็ สุดท้ายก็คงจะถึงขีดจำกัด

ถึงจะน่าเศร้า แต่นั่นก็เป็นโชคชะตาของผมที่เกิดมาอ่อนแอเอง

ถึงผมอาจจะต้องถอนตัวจากแนวหน้าไป แต่ว่า fine ของผมก็ยังแข็งแกร่งอยู่ดี

แล้วจะมียูนิตหน้าไหน มาโค่นพวกเราได้กันล่ะ?

ถ้าหากมีความเป็นไปได้ล่ะก็ คงจะเป็นพวกเธอนั่นล่ะ แต่หากต้องถอนตัวไปตั้งแต่ศึกแรกล่ะก็คงต้องหายูนิตอื่นต่อไป

ไม่งั้นจะเป็นใครกันนะ UNDEAD? หรือว่า Knights?

คงไม่คิดจะพูดว่า Trickstar หรอกนะ?

ให้ผมพูดก็ดูจะกระไรอยู่ แต่พวกเขากลายเป็นศพไปแล้วล่ะ คงจะถอนตัวไปในศึกแรกแล้วอย่างแน่นอน

ถ้าคาดหวังในตัวพวกเขาอยู่ล่ะก็ ต้องขอบอกว่าแสดงความเสียใจด้วยล่ะ

จิอากิ: นั่นสิ จะยังไงกันนะ จักรพรรดิผู้หยิ่งผยองเอ๋ย จะดูถูกเจ้าพวกนั้นมากเกินไปแล้วนะ

แล้วก็ ใช่เวลาจะมาคิดเรื่องต่อจากนี้หรือไง? พวกเราตั้งใจจะสู้เพื่อเอาชนะนะ ถ้ามัวแต่เหม่อล่ะก็เดี๋ยวพลาดขึ้นมาไม่รู้ด้วยนะ!

...เล่นรุ่นน้องของฉันเอาไว้ซะเจ็บแสบเลยนะ ถึงเวลาตอบแทนแล้วล่ะ

เอย์จิ: หืม นั่นคือแรงจูงใจสินะ ออกจะคิดไม่ถึงเลยนะเนี่ย?

นั่นสินะ จะพิจรณาเอาไว้เป็นความรู้ก็แล้วกัน ว่าบางครั้งมนุษย์ก็ทำอะไรไร้เหตุผล และเข้าท้าทายศัตรูที่ไม่มีทางชนะน่ะ

แต่ว่า ตอนนี้ผมยืนอยู่ที่นี่ ก็เพื่อบดขยี้คนโง่เขลาเช่นนั้นนั่นล่ะ

จะทำให้ต้องเสียใจที่กล้ามาท้าทายผมเอง เหล่าผู้โง่เขลาที่แกล้งทำตัวเป็นมิตรแห่งความเที่ยงธรรมเอ๋ย...♪

ถ้าเพื่อชัยชนะแล้วผมไม่เลือกวิธีการหรอกนะ ตัวผมที่เกิดมาอ่อนแอ มีแต่ต้องใช้แผนการอันโหดเหี้ยมเพื่อคอยเอาชนะเท่านั้นล่ะ

ไม่คิดจะประมาทหรอก จะขอกวาดล้างพวกเธอ ให้แหลกละเอียดไปเลยก็แล้วกัน

อย่าคิดเสียล่ะว่าจะทำลายจักรวรรดิที่ผมสร้างขึ้นมาได้ง่ายดายถึงขนาดนั้น

จิอากิ: ย่อมได้! ทำตัวเหมือนหัวหน้าองค์กรร้ายแบบนั้นสิดี! โอ้ววว ชักจะเร่าร้อนขึ้นมาแล้ว~!

หัวใจของฉันมอดไหม้เป็นสีแดงฉานแล้ว! ตื่นเต้นสุดยอดไปเลย...☆

เอย์จิ: เหนื่อยจริงๆเลย... ถ้าตั้งใจจะทำให้ผมหมดแรงล่ะก็ พวกเธอคงจะเหมาะที่สุดแล้วล่ะ...

Main Story - บท Ensemble ตอนที่ 110 [ปรากฎกาย]

 

(ณ เวทีกลางแจ้ง)

จิอากิ: อย่าไปฟังคำพูดของคนโฉดชั่วอย่างนั้นนะ!

หมอนั่น มันเป็นปีศาจกินฝัน ที่คอยเขมือบความฝันของเด็กหนุ่มใสซื่อ มาเป็นพลังให้ตัวเองไงล่ะ!

อย่าโดนมันหลอกเอาได้นะ สัมผัสด้วยใจสิ ไม่ใช่ที่หู! ว่าอะไรคือสิ่งที่ถูกต้อง! อะไรคือความยุติธรรม...!

ถ้าไม่รู้ล่ะก็ฉันคนนี้! จะบอกให้เอง...!

ฉันคือดวงใจที่ลุกโชน โมริซาว่า จิอากิ! มิตรแห่งความเที่ยงธรรม!

หนุ่มสาวผู้ทุกข์ใจเอ๋ย เงียบปากแล้วตามฉันมาได้เลย...!

เอย์จิ: ว่าไงจิอากิ ที่เรียกว่า "ปีศาจกินฝัน" นี่ถือว่าเป็นคำทักทายสินะ แล้วก็ ยังคงเร่าร้อนจนน่าอึดอัดไม่เปลี่ยนเลย

หืม... เกินคาดเลยนะ คู่ต่อสู้ในศึกแรกของพวกผม คือพวกเธอเองงั้นเหรอ?

จิอากิ: การชิงจู่โจมล่วงหน้าเป็นสไตล์ของฉันอยู่แล้ว แล้วฉันก็ไม่นิยมวิธีการสกปรกอืดอาดยืดยาดด้วย!

ปรากฎตัวอย่างไวว่อง! จัดการอย่างว่องไว! แล้วทำลายล้างความชั่วร้ายให้สิ้น...!

เอย์จิ: เรียกกันว่า "ปีศาจกินฝัน" บ้างล่ะ "ความชั่วร้าย" บ้างล่ะ วุ่นวายจังน้า... แถมยังใช้หลักเหตุผลคุยกับเธอไม่รู้เรื่องซะด้วยสิ...?

ลีดเดอร์แห่งริวเซย์ไต โมริซาว่า จิอากิ ไม่สิ หรือควรจะเรียกว่า "ริวเซย์เรด" แทนกันนะ?

แต่ว่า ถึงจะเลินเล่อยังไงก็ต้องให้มันมีขอบเขตกันบ้างสิ

จริงอยู่ว่าพวกเธอเองก็เป็นยูนิตอันแข็งแกร่งในโรงเรียนยูเมะโนะซากิ แต่ถ้าคิดว่าจะเอาชนะพวกผมได้ล่ะก็ถือว่าเพ้อฝันเกินไปแล้วล่ะ

ถ้าต้องมาถอนตัวตั้งแต่รอบแรกแบบนี้ คงดูไม่จืดน่าดูเลยนะ มิตรแห่งความเที่ยงธรรมคุง?

จิอากิ: ฟุฮ่าฮ่า! การถูกจัดการอย่างผ่าเผยเอง ก็ถือเป็นความโรแมนติกของลูกผู้ชาย☆

แต่ทว่า! ฉันไม่คิดจะแพ้ตั้งแต่ก่อนเริ่มสู้หรอก ฉันมาก็เพื่อทำให้พวกนายต้องร้องด้วยความประหลาดใจนี่ล่ะ!

ไม่ว่าใครต่างก็หลีกเลี่ยงที่จะปะทะกับ fine เพราะไม่อยากจะถอนตัวไปตั้งแต่รอบแรก!

ฉันคาดเอาไว้แบบนั้นก็เลยมาตามหาพวกนายนี่ล่ะ แถมเหมือนว่าจะเดาถูกเผงเสียด้วยสิ?

คนที่จะต้องอับอายจากการแพ้ตั้งแต่รอบแรกก็คือพวกนายนั่นล่ะ fine ผู้ทรนงตนเอ๋ย...!

เอย์จิ: อืม~ ไปเอาความมั่นใจแบบนั้นมาจากไหนกันน้า

ถ้าเป็นแค่กบในบ่อน้ำล่ะก็ แค่ร้องอ๊บๆอยู่ใต้บ่อไป ก็ยังคงดูน่ารักน่าเอ็นดูอยู่หรอก

แต่หากมายืนอยู่ต่อหน้าผมแล้วตั้งตัวเป็นศัตรูกันแบบนี้ ก็ไม่มีการออมมือให้หรอกนะ?

จิอากิ: แน่นอนอยู่แล้ว ไม่จำเป็นต้องออมมือหรอก! พวกเราเองก็จะขอทุ่มให้สุดแรงด้วยเหมือนกัน เป็นไคลแมกซ์ตั้งแต่เริ่มเลยไงล่ะ...!

มาเริ่ม "ศึกตัดสินที่แท้จริง" กันเถอะ จักรพรรดิกับเหล่าพวกพ้องสุขสันต์เอ๋ย!

เอย์จิ: พวกพ้องของผม ไม่ได้ทำตัวสุขสันต์ขนาดพวกของเธอหรอกนะ

แล้วยังใส่ชุดที่เด่นแบบแปลกๆไม่เปลี่ยนเลยนะ พวกเธอเนี่ย ไร้ราคาเกินไปแล้ว เป็นดาราตลกหรือไง?

จิอากิ: เรียกใครเป็นดาราตลกฮะ!?

ชิโนบุ: อันที่จริง เหมือนจะเป็นวงตลกมากกว่านะขอรับ...♪ 

เทโทระ: ไม่รู้สึกถึงความเป็นอันหนึ่งอันเดียวเลยนะฮะเนี่ย! แล้วนี่ก็เป็นชุดที่นายพลตั้งใจลงแรงทำขึ้นมาด้วย ออกจะใส่สบายเกินจำเป็นเลยนะฮะ~

มิโดริ: งั้นเหรอ... สำหรับฉันแล้วชุดมันไม่ค่อยพอดีตัวเท่าไหร่จนขยับลำบาก แล้วก็น่าอายจนอยากตายเลยก็เถอะ....

เทโทระ: อะฮะฮะ ก็มิโดริคุงตัวสูงวันสูงคืนเลยนี่ฮะ! น่าอิจฉาจังเลย  ร่างกายแบบนั้นถือเป็นสิ่งล้ำค่าสำหรับผู้ใช้ศิลปะการต่อสู้เลยล่ะ~♪

มิโดริ: แต่ฉันไม่ใช่ผู้ใช้ศิลปะการต่อสู้ซักหน่อย

เฮ้อ ทำไมฉันถึงได้มาเป็นสมาชิกของกลุ่มที่ดี๊ด๊าแบบนี้กันนะ... เศร้าชะมัด อยากตาย...

เทโทระ: ความมุมานะยังไงล่ะฮะ! ใช้ความพยายามและความมุมานะ ปัดเป่าความอับอายนั้นให้ปลิวไปเลย มิโดริคุง!

ชิโนบุ: ผู้ที่เก็บซ่อนความอับอายเอาไว้นั่นล่ะ ก็คือนินจาไงล่ะขอรับ~!

มิโดริ: แล้วฉันก็ไม่ใช่นินจาด้วยเหมือนกัน...

คานาตะ: โยชิ โยชิ มิโดริ ทานปลาไหมล่ะคร้าบ?

เอย์จิ: .....โอ๊ะ? หายากนะเนี่ย ที่เธอมาปรากฎตัวบนเวทีแบบนี้!

คานาตะ: ก็ถูกเรียกมานี่คร้าบ~♪

แล้วก็ ต้องรวมตัวกันห้าคน ถึงจะเป็น ริวเซย์ไต~

จิอากิ: ตามนั้นเลยคานาตะ! ไม่สิ "ริวเซย์บลู"...☆

แต่ว่าอย่าเพิ่งพูดอะไรมากนะ ก่อนอื่นก็ต้องมาขานชื่อตามธรรมเนียมกันก่อน!

เทโทระ: โอ๊ส! ถ้างั้น จะเอาล่ะนะฮะ☆