(ณ ห้องสภานักเรียน)
ยูซึรุ: เอาเป็นว่า เดี๋ยวกระผมจะขอเตรียมชาให้ทุกท่านเองนะครับ♪
โทริ: ช่างเรื่องชาไปเหอะน่า จัดการเอกสารซะ แล้วก็ตอนนี้ยังไม่สายไปนะ รีบๆไปฆ่าไอ้เจ้าพวก Trickstar ทิ้งให้หมดซะเลยเถอะ!
อันดับแรกก็ฆ่าอิซาระเซ็มไปก่อนซะเลย! ฆ่าแบบไม่ให้เหลือชิ้นดี!
ยูซึรุ: ขออภัยด้วยนะครับท่านอิซาระ ที่เจ้าหนูของทางเราเอาแต่พูดจาเสียมารยาท
มาโอะ: ไม่เป็นไรหรอก ฮิเมะมิยะก็ทำตัวแบบนี้เป็นปกตินั่นแหล่ะ.... แต่ว่านายเนี่ย ต้องคอยรับมือเจ้าเด็กเปรตแบบนี้อยู่ทุกวันเลยเหรอ ลำบากแย่เลยนะ?
โทริ: เรียกกันว่า "เจ้าหนู" งั้นเหรอ!? นี่นายไม่ได้คิดว่าผมเป็น "นายท่าน" ซักนิดเลยใช่ไหม เป็นแค่ขี้ข้าแท้ๆ~!
เคารพกันมากกว่านี้หน่อย! ตามใจให้มากกว่านี้อีก!
ยูซึรุ: กระผมไม่ใช่ขี้ข้านะครับ เป็นผู้คอยจับตาดูนายน้อยต่างหาก
ท่านรองประธาน รับชาไหมครับ?
เคย์โตะ: ขอบใจมาก แล้วก็อยากจะให้แกช่วยทำงานที่ไม่เกี่ยวข้องกับเอกสารลับให้หน่อย
อันที่จริง ที่ยอมให้ฮิเมะมิยะรับตำแหน่งในสภานักเรียน ก็เพราะมีแกเป็นออฟชั่นเสริมหรอกนะ ฟุชิมิ
ทำเอาสงสัยเลยว่าทำไมคนที่มีความสามารถมากอย่างแก ต้องไปทำตัวเหมือนเป็นข้ารับใช้ของฮิเมะมิยะด้วย
ยูซึรุ: ออกจะฟังดูน่าอาย แต่ว่าถ้ากระผมทำตัวออกนอกหน้ามากไป นายน้อยก็จะไม่พอใจขึ้นมา.... ก็เลยต้องคอยช่วยเหลือแบบตามอยู่ข้างหลังซักสามก้าวน่ะครับ
เคย์โตะ: อืม ถ้ามีแกคอยช่วยล่ะก็ อาจจะได้กลับบ้านกันเร็วกว่าที่คิด
อิซาระเองก็เหมือนกัน ทั้งๆที่น่าจะอาการไม่ค่อยดีอยู่แท้ๆ.... กลับยังโผล่หน้ามาที่ห้องสภานักเรียนอีก ขอชื่นชมในความกล้าหาญและมีมารยาทของแก
แกคือทรัพยากรบุคคลที่สำคัญต่อสภานักเรียนจริงๆนั่นล่ะ จากนี้เองก็จะขอฝากฝังงานสำคัญไว้กับแกนะ
การที่แกจะเลือกว่าจะอยู่ฝ่ายสภานักเรียนหรือ Trickstar นั้น ก็ขึ้นอยู่กับแกที่เป็นคนตัดสินใจ
แต่จุดยืนนั้น จะทำให้แกต้องทุกข์ทรมานแน่ ถือว่านั่นเป็นบทลงโทษของแกก็แล้วกัน
มาโอะ: .....นั่นสินะครับ ท่าจะเป็นบทลงโทษที่สาหัสน่าดูเลย
แต่ก็ ขอบคุณมากนะครับ รองประธาน
เคย์โตะ: ไม่มีเหตุผลต้องมาขอบคุณฉันหรอก
ครั้งถัดไปจะไม่มีทางแพ้เด็ดขาด จำใส่ใจเอาไว้ซะเถอะ
อาคิโอมิ: ในวงการบันเทิงนั้น ไม่มีคำว่า "ครั้งถัดไป" หรอกนะครับ
เคย์โตะ: ....อาจารย์คุนุกิ
อาคิโอมิ: ผิดหวังในตัวเธอจริงๆ ฮาสึมิคุง นึกว่าเธอจะเป็นคนที่เลิศเลอมากกว่านี้เสียอีก แต่สภาพแบบนี้มันอะไรกันครับเนี่ย?
เคย์โตะ: ......ไม่มีอะไรจะแก้ตัวครับ
อาคิโอมิ: หึ แล้วก็ อยู่กันจนดึกดื่นแบบนี้ก็แย่สิครับ
ผมที่เป็นที่ปรึกษาสภานักเรียน มีหน้าที่ต้องคอยควบคุมดูแลพวกคุณนะครับ อยากจะกลับบ้านเร็วๆแล้ว เพราะงั้นโปรดรีบจัดการงานให้เสร็จโดยเร็วด้วย
ยังไงก็ ให้ผมช่วยจัดการงานทั้งหมดให้เสร็จในรวดเดียวเลยไหมล่ะ?
เคย์โตะ: ไม่เป็นไรครับ จะไปรบกวนอาจารย์ไม่ได้หรอก ความผิดพลาดนี้ ผมจะเป็นผู้รับผิดชอบเองครับ
อาคิโอมิ: "รับผิดชอบ" งั้นเหรอ นั่นไม่ใช่คำที่จะกล่าวออกมาลอยๆได้หรอกนะครับ
ถึงจะทำพลาด แต่ถ้าขอโทษล่ะก็ย่อมได้รับการอภัย ถึงจะล้มลุกคลุกคลานเปรอะเปื้อนไปด้วยโคลนแค่ไหน ก็จะยังคงมีใบหน้าที่ผ่องใสได้
ก็แค่ล้างเนื้อล้างตัวแล้วสวมชุดใหม่ซะ ก็จะยังก้าวต่อไปได้
เข้าใจใช่ไหมครับ ฮาสึมิคุง เด็กที่ยังมี "ครั้งถัดไป" อย่างเธอน่ะ
เคย์โตะ: ......
อาคิโอมิ: เช่นนั้น ถ้าทำงานเสร็จเรียบร้อยแล้วก็รีบกลับบ้านกันด้วยล่ะ ผมจะรออยู่ที่ห้องพักครู แต่ถ้าไม่มีปัญหาอะไรล่ะก็ไม่จำเป็นต้องรายงานกันก็ได้
พวกเธอเองก็รีบจัดการทุกอย่างให้เสร็จโดยเร็วแล้วกลับบ้านได้แล้วล่ะครับ
เพราะผมเกลียดคนอืดอาดยืดยาดที่สุดเลย
เคย์โตะ: จะจำใส่ใจเอาไว้นะครับ
เหนื่อยหน่อยนะครับ อาจารย์
โทริ: ........หยึย อะไรของเขาเนี่ย?
นิสัยเสียไม่เปลี่ยนเลย แค่เพราะเป็นที่ปรึกษาก็มาทำวางก้ามใส่กันแล้ว! หัวล้านไปซะเถอะเอ็ง!
เคย์โตะ: ช่างมันเถอะ ขยับมือทำงานให้มากกว่าเอาแต่พูดซะ ฮิเมะมิยะ
ที่สถานการณ์เช่นนี้เกิดขึ้นก็เป็นเพราะเราไม่ได้เตรียมตัวรับมือเอง..... ไม่สิ ผิดที่พวกเราแพ้ต่างหาก ถึงจะโดนต่อว่ายังไง ก็ทำอะไรไม่ได้หรอก
ไม่มีใครรับฟังคำโต้แย้งและความเสียใจของผู้แพ้หรอก วิธีที่จะกู้ชื่อเสียงคืนมา ก็มีแต่ต้องชนะให้ได้เท่านั้น
ต้องเอาชนะ และทวงคืนทุกสิ่งกลับมา ทั้งศักดิ์ศรีของสภานักเรียน ความยุติธรรม และทุกสิ่งทุกอย่าง
ขอแค่ชนะ เราก็จะแก้ไขทุกอย่างได้
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น