Main Story - บท Ensemble ตอนที่ 106 [จุดพลิกผัน]

 (ณ ทางเดินชั้น 2F)

สุบารุ: หะ เฮ้! นี่นาย ไม่ได้ยินหรือไง! อย่ามาเมินกันนะ!

อิซึมิ: ..........

สุบารุ: (หืม? เป็นอะไรล่ะเนี่ย จู่ๆก็เงียบเป็นเป่าสากซะงั้น?)

(อะไรของคนๆนี้เนี่ย ไม่เห็นเข้าใจเลย! ถะ ถ้าไม่รีบช่วยอุ๊กกี้ล่ะก็ การแสดงต้องเริ่มก่อนแน่!)

(ฮึ้ยยย! ขนาดนั้นแล้ว ซัดมันแล้วจับมัดเอาไว้ได้ไหมเนี่ย....!?)

ก็บอกว่า เฮ้ ไง! ถึงจะเป็นรุ่นพี่ก็ไม่มีออมมือให้หรอกนะ ถ้าไม่รีบคืนอุ๊กกี้มาล่ะก็อาจจะมีการใช้กำลังก็ได้นะ?

อิซึมิ: .....หุบปากแป๊ปซิ

สุบารุ: หืม? ตะกี๊พูดอะไรหรือเปล่า?

.....เอ๊ะ เหมือนได้ยินเสียงจากในห้องเลยแฮะ?

หรือว่าจะเป็นเสียงอุ๊กกี้?

เพื่อนคนสำคัญของฉัน ถูกขังเอาไว้ในห้องซ้อมกันเสียงนี้จริงๆสินะ! รอเดี๋ยวนะอุ๊กกี้ จะรีบไปช่วยเดี๋ยวนี้ล่ะ!

อิซึมิ: ก็บอกให้หุบปากไงเล่า!

สุบารุ: เหวอ ขอโทษคร้าบ!?

(อะ... อะไรของคนๆนี้เนี่ย? น่ากลัวจัง! จ้องตาเขม็งเลย!?)

(ไม่สิ จะกลัวไม่ได้! มีแต่ต้องทำเท่านั้น ฉันจะพาอุ๊กกี้ไปให้ได้! แล้วก็กลับไปยังเวทีที่เท็นโคเซย์รออยู่!)

มาโคโตะ: "อิซึมิซัง ได้ยินหรือเปล่า?"

"รีบปล่อยผมไปได้แล้ว! ไม่งั้นทางนี้ก็จะไม่เลือกวิธีการเหมือนกันนะ!"

"ถึงจะต้องฝืนตัวเองยังไงก็จะออกไปให้ได้! ผมยังมีสิ่งที่ต้องทำอยู่!"

"ถ้าเพื่อจะได้ยืนอยู่บนเวทีกับทุกคนอีกล่ะก็! ผมจะยอมละทิ้งทุกอย่างไปเลยก็ยังได้!"

อิสึมิ: .....จะหน้าไหนๆ ก็ดื้อด้านกันซะจริงๆ เป็นแค่นักเรียนชั้นล่างแท้ๆ คงต้องสั่งสอนวิธีพูดจากับรุ่นพี่ซักหน่อยแล้วสิ?

ว่าไป เสียงของทางนี้คงจะส่งไม่ถึงในห้องหรอก ก็เป็น "ห้องซ้อมกันเสียง" นี่นะ เสียงของยูคุงคงจะใช้ไมค์ทำให้ดังขึ้นสินะ?

หรือว่าคาดหวังจะมาต่อรองกับฉัน ให้เปิดประตูห้องให้กันล่ะ...?

ไม่ได้หรอกนะยูคุง จนกว่ายูคุงจะซื่อตรงล่ะก็ จะไม่มีวันเปิดห้องนี้ออกมาเด็ดขาด

เข้าใจใช่ไหม~? ฉันน่ะ ไม่ได้อ่อนหัดขนาดจะยอมทำตามที่ยูคุงบอกหรอกนะ?

มาโคโตะ: "ดูเหมือนว่าจะไม่คิดเปิดให้สินะ งั้นเหรอ เข้าใจล่ะ!"

"อย่ามาเสียใจเอาที่หลังล่ะ ถึงผมจะพึ่งพาไม่ได้ยิ่งกว่าใครในโรงเรียนนี้ก็จริง! แต่ก็ไม่ใช่ตุ๊กตาที่ไร้พลังหรอกนะ!"

"ถ้าจะต้องลงนรกล่ะก็ ขอลากอิซึมิซังไปด้วยเอง! ที่เค้าเรียกว่าหมาจนตรอกไงล่ะ...!"

อิซึมิ: อะ อะไรนะ? พูดเรื่องอะไรน่ะ ยูคุง?

มาโคโตะ: "ตึ้งงง!"

อิซึมิ: ....เอ๊ะ เสียงอะไรน่ะ?

มาโคโตะ: "กึ้ง! เคร้ง! กร๊อบ!"

อิซึมิ: เดี๋ยวสิ ยูคุง? ทำอะไรเนี่ย...?

มาโคโตะ: "ฉึก! ตึ้ง! สวบ!"

อิซึมิ: ......?

มาโคโตะ: " ระ รู้หรือเปล่าล่ะ ว่าผมกำลังทำอะไร?"

"ใบหน้าของผม... ที่อิซึมิซังให้ค่าเอาไว้สูงที่สุด ตอนนี้กำลังโขกเข้ากับกำแพงไงล่ะ!"

"ถึงจะเจ็บสุดๆไปเลยก็เถอะ! แต่ถึงจมูก กระดูกคาง หรือฟันจะหักไป ก็ไม่ยอมหยุดหรอก!

"จะทำให้หน้าของตัวเอง ไม่เหลือชิ้นดีเลย! แบบที่ถึงจะใช้ศัลยกรรมแบบไหน ก็จะไม่กลับมาเป็นเหมือนเดิมอีกน่ะ!"

สุบารุ: ห๊ะ!? ทำอะไรกันเนี่ยอุ๊กกี้ หยุดนะ!

อย่าทำร้ายตัวเองเลยนะ! ฉันกำลังจะไปช่วยเดี๋ยวนี้ล่ะ!

มาโคโตะ: "เย้♪ อาเคโฮชิคุงก็อยู่ด้วยสินะ ได้ยินเสียงด้วยล่ะ! ขอบคุณนะ มาเพื่อช่วยคนอย่างผมงั้นเหรอ...?"

"แต่ว่า ขอโทษด้วยน่ะ ผมตัดสินใจแล้วล่ะ ไม่ว่าใครจะว่ายังไงก็ตาม ผมก็จะทำตามในสิ่งที่ผมตัดสินใจ!"

"ผมเอง ก็มีหัวใจอยู่เหมือนกัน หัวใจอันเป็นอิสระ! หัวใจที่ทุกคนใน Trickstar มอบให้!"

"อาเคโฮชิคุง ช่วยเป็นพยานให้ทีนะ!"

"ว่าผมถูกอิซึมิซังลักพาตัว กักขังหน่วงเหนี่ยว เลยต้องทำให้หน้าตัวเองเละจนไม่มีใครอยากรับเป็นเจ้าบ่าวแบบนี้น่ะ...!"