(ณ หอประชุมที่กำลัง LIVE)
เรย์: เอาล่ะทุกคนเอ๋ย สนุกสนานกับงานเฉลิมฉลองนี้ให้เต็มที่ไปเลย!
ค่ำคืนนี้ล่ะ คือเทศกาลการคืนชีพของพวกข้า UNDEAD! ความมืดมิดนั่นล่ะคือเวทีของพวกข้า ร้องเพลงและร่ายรำกันให้รื่นเริงไปกับความฝันของโลกปัจจุบันเถิด!
คาโอรุ: เดี๋ยวๆ คนที่กลางวันกลางคืนกลับกันก็มีแค่ซาคุมะซังคนเดียวไม่ใช่หรือไง~ เอาเถอะ ฉันก็ไม่ได้เกลียดเวลากลางคืนหรอก
การเที่ยวกลางคืนน่ะเป็นสิทธิพิเศษของเด็กเกเรนะ! แสนจะมีชีวิตชีวาสุดๆ~♪
โคงะ: เหอะ! เวลาปกติก็ช่วยทำให้มันจริงจังเหมือนอย่างนี้หน่อยเซ่ ไอ้พวกรุ่นพี่เวรนี่!
เห้ยอโดนิส พวกเราเองก็มาพูดอะไรไม่ให้แพ้ไอ้พวกกะโหลกกะลาพวกนั้นกันเหอะ! พูดอะไรซะบ้างเซ่!
อโดนิส: ถ้าอยากให้พูดล่ะก็จะช่วยร่วมมือด้วยก็ได้ แต่ว่าถึงจะลงแรงตรงจุดนั้นไปก็ไม่ได้อะไรหรอกนะ
อโดนิส: บางทีพวกเราอาจจะเข้ากันได้ดีทีเดียวแต่ว่า
เพื่อที่จะเอาชีวิตรอดแล้ว ฉันเองก็จะสู้ไม่ถอยเช่นกัน...ประมาณนี้พอได้หรือเปล่าล่ะ? (ตรงนี้เป็นการเล่นคำนิดหน่อย คำว่าเข้ากันได้ดีในภาษาญี่ปุ่น แปลว่ากัดกัน ได้ด้วย)
คุโร่: (ชิ....)
(ท่าจะไม่ดีแล้วสิ พอ UNDEAD เข้ามาป่วนกระทันหันแบบนี้ อาคัตสึกิก็เริ่มระส่ำระส่ายแล้ว)
(ไม่ได้คาดคิดถึงเรื่องนี้เอาไว้เลยซักนิด)
(ฝั่งนั้นเริ่มออกตัวนำไปก่อนแบบนี้ การที่เราจะแก้เกมคืนก็เป็นการยากเอาการ)
(ทั้งนั้นมีกันสี่คน ส่วนทางนี้ต้องตั้งรับกันแค่สองคนจนกว่าฮาสึมิจะกลับมา)
(บนเวที ฝั่งไหนที่มีจำนวนคนมากกว่า ก็ยิ่งเป็นเป้าสายตามากเท่านั้น นั่นล่ะวิสัยของมนุษย์)
(แต่เดิม UNDEAD นั้นก็เป็นกลุ่มคนที่แข็งแกร่งอยู่แล้วด้วย ถ้าปล่อยให้เสนอหน้าไปมากกว่านี้ล่ะก็ พวกเรามีหวังโดนลดขั้นกลายเป็นหางเครื่องพอดี)
(อาคัตสึกิอันทรงเกียรติที่ได้ชื่อว่าแข็งแกร่งที่สุดของโรงเรียนในตอนนี้ต้องมารับบทเป็นตัวประกอบงั้นเหรอ อย่ามาล้อเล่นน่า)
(เอาเถอะ ถ้าฮาสึมิกลับมาล่ะก็ ไม่ว่าจะอยู่ในสถานการณ์ย่ำแย่ขนาดไหนก็จะกลับมาตีเสมอได้แน่)
(ยังไงซะการใช้หัวคิดก็ไม่ใช่หน้าที่ฉันอยู่แล้วด้วย ก็แค่แสดงอย่างสมบูรณ์แบบไปตามปกติ และคว้าชัยชนะมาก็พอ)
(นั่นล่ะคืออาคัตสึกิ คือวิถีของพวกเรา)
(มีแต่ต้องทำหน้าที่ให้สำเร็จลุล่วงเท่านั้น แต่ก็ไม่ถึงกับต้องฝืนจนมากเกินไป)
(ยังซึมจากการโดนล่มงานศึกราชันย์มังกรอยุ่ด้วย คราวนี้ก็เลยไม่ค่อยมีกำลังใจสู้ซักเท่าไหร่)
(แค่พยายามให้มันพอเหมาะพอควร เพื่อที่จะได้ไม่โดนหาว่าเป็นหนอนบ่อนไส้ก็พอแล้ว)
(แต่ว่า UNDEAD งั้นเหรอ ยูนิตโบราณคร่ำครึแบบนั้น จะมาโผล่หัวเอาตอนนี้เพื่ออะไรกัน)
(ทั้งที่นึกว่าน่าจะต้องเจอกับยูนิตของแม่หนูเท็นโคเซย์คนนั้นแน่ๆแล้วแท้ๆ....?)
(แล้วเจ้าพวกนั้น ไปทำอะไรอยู่ที่ไหนกันเนี่ย?)
โคงะ: เห้ยเห้ย ท่าทางไม่ร่าเริงเลยนี่หว่า เจ้าคิริวเซ็มไป?
คึฮ่าฮ่า! ก็เสียไอ้ฉายาผู้ที่แข็งแกร่งที่สุดในยูเมะโนะซากิไปซะแล้วนี่นะ รู้สึกดีชะมัด!
ข้ายังไม่ได้ตัดสินกับแกให้รู้ดำรู้แดงตอนศึกราชันย์มังกรเลย ใน S1 นี่ล่ะ จะทำให้แกต้องมาสยบอยู่แทบเท้าข้า!
ถึงจะร้องไห้ขอโทษขอโพยก็สายไปแล้วโว้ย~! สัตว์ร้ายน่ะ จะแข็งแกร่งที่สุดเมื่อตอนได้รับบาดเจ็บไงล่ะ ข้าจะจัดการกัดกระชากหลอดลมของแกให้ขาดสะบั้นไปเลย!
คุโร่: หนวกหูชะมัด อย่าเอะอะโวยวายบนเวทีสิ
ซาคุมะ.... ดูท่าว่าสุนัขเลี้ยงของแกจะไม่ได้รับการสั่งสอนมารยาทซักเท่าไหร่นะ
เรย์: ขอโทษด้วยนะ ทางนี้เองก็รู้สึกขายหน้าเหมือนกันนั่นล่ะ ยังไงวังโกะก็แก้นิสัยเลยไล่เห่าไปทั่วไม่ได้เสียที
แต่ก็ยังพอใช้ข่มขวัญได้อยู่ใช่ไหมเล่า
โบราณเชื่อกันว่าเสียงเห่าของสุนัขมีฤทธิ์ช่วยปัดเป่าสิ่งชั่วร้ายได้ ก็ถือว่าเหมาะที่จะเอามาใช้ปัดเป่าขนบธรรมเนียมที่แพร่ขยายไปราวกับคำสาปที่เกาะกินโรงเรียนนี้อยู่เลยใช่ไหมเล่า?
คืนนี้เป็นคืนจันทร์เต็มดวงเสียด้วย จะขอนำพาเหล่าผู้ชมสู่เตาหลอมแห่งความบ้าคลั่งกันเลยดีกว่า
เสียงร้องของสุนัขก้องกังวานไปไกล เหล่าปีศาจเปิดม่านการเฉลิมฉลอง เป็นค่ำคืนแห่งมารที่เต็มเปี่ยมไปด้วยความบ้าคลั่งเสียยิ่งกว่าฝันร้ายอย่างไรเล่า ♪
คุโร่: หืม เสียงเห่าหอนของสุนัขจะทำให้เหล่ามารร้ายถอยหนีงั้นสินะ ถ้างั้นพวกแกเองก็ควรจะถอยหนีไปจากเวทีนี่ด้วยไม่ใช่หรือไง UNDEAD?
โคงะ: เฮ้ย ก็บอกแล้วไงว่าข้าไม่ใช่หมาน่ะ! ถ้ายังไม่หยุดกันอีกเดี๋ยวจะโกรธจริงๆแล้วนะเว้ย ฆ่าทิ้งแม่งเลยนิ!
โซมะ: ......หืม
ดูท่าทาง "ยูนิตโตะ" ของฝั่งนั้นจะแข็งขันกันดีนี่ อโดนิสโดโนะ?
อโดนิส: พอเห็นทุกคนคุยกันแบบนี้ ฉันก็เริ่มรู้สึกสบายใจขึ้นมาบ้างแล้วล่ะ
โซมะ: ถึงจะเป็นเพื่อนร่วมห้อง A เช่นเดียวกัน แต่ข้าก็จะไม่ออมมือหรอกนะ
จุดจบของผู้ไร้มารยาทนั้น คือการได้รับความพ่ายแพ้อย่างน่าสมเพช
อโดนิส: อืม ก็รู้ตัวดี ว่าทำตัวเสียมารยาท
แต่ถ้าเราเป็นเพื่อนร่วมห้องกันล่ะก็ คำพูดนั้นไม่ควรจะเอามาพูดกับฉันหรอกนะ
โซมะ: หมายความว่ายังไง?
อโดนิส: ......พูดมากเกินไปแล้วสิ ฉันพูดไม่เก่งจริงๆนั่นล่ะ ขอกลับไปมุ่งสมาธิที่การแสดงก่อนก็แล้วกัน
โซมะ: อืม ตัวเด่นของเวทีนี่มิใช่คนรุ่นเยาว์เช่นพวกเราหรอก มาแสดงความเคารพต่อเหล่ารุ่นพี่ที่คอยทำการสนับสนุนโรงเรียนยูเมะโนะซากิมาจนถึงตอนนี้ดีกว่า
ตัวแสดงนำ ได้มาเยือนที่นี่แล้ว
เคย์โตะ: ขอโทษที่ให้รอ
พอไม่มีคิริวคอยช่วยแล้ว ชุดนี้นี่มันใส่ยากจริงๆนั่นล่ะ
คุโร่: อ๋อ... โทษทีนะ ดันลืมตรงจุดนั้นไปเลย
ยังไงอาคัตสึกิก็เป็นกลุ่มที่มีแต่คนภูมิใจในรูปลักษณ์ร่างกาย และกิริยาท่าทางดูดีอยู่แล้วด้วย ก็เลยทำชุดสนุกไปหน่อย มีจุดยิบย่อยต่างๆซะเยอะแยะเลย
เคย์โตะ: ไม่เป็นไรหรอก ชุดของแกเองก็เป็นหนึ่งในอาวุธของอาคัตสึกิเหมือนกัน
แล้วถึงจะไปทำชุดให้ยูนิตอื่นด้วยก็ไม่เป็นไร จะยอมให้ในฐานะ "งานพิเศษ" ก็แล้วกัน
ตราบใดที่แกยังคงจงรักภักดี สภานักเรียนก็ไม่มีอะไรขุ่นเคืองต่ออาคัตสึกิหรอก แถมยังจะได้ผู้สนักสนุนและผลงานอีกต่างหาก
เพราะยังไงซะผู้ชนะก็จะเป็นพวกเรา "อาคัตสึกิ" อยู่ดี
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น