สุบารุ: อ๊ะ มากันซักที! ช้าจังเลยนะฮกเก้ อุ๊กกี้!
ช่วยที! เท็นโคเซย์แย่แล้ว...!
โฮคุโตะ: มะ มีอะไรน่ะ? เกิดอะไรขึ้น?
สุบารุ: อื้ม ก็เมื่อวานพวกเราชนะสภานักเรียนในดรีมเฟสได้ใช่ม้า
เลยทำให้เท็นโคเซย์โด่งดังขึ้น จากการที่ช่วยให้พวกเราชนะได้.... จนเหมือนจะเป็นที่เลื่องลือกันไปทั้งโรงเรียนเลย
ว่าการที่ Trickstar ที่ไร้ชื่อเสียงเรียงนาม ขึ้นมาเป็นม้ามืดจนโค่นอาคัตสึกิของสภานักเรียนได้นั้น ก็เพราะมีเท็นโคเซย์ที่เป็น "โปรดิวเซอร์มือฉมัง" คอยช่วยอยู่ อะไรแบบเนี้ย!
พอได้ยินข่าวลือแบบนั้น ก็เลยโดนยูนิตต่างๆหรือไอดอลทั่วทั้งโรงเรียนแย่งกันไปแย่งกันมา แล้วขอให้ "ช่วยโปรดิ๊วซ์พวกเราที!" น่ะ!
โฮคุโตะ: งี้นี่เอง ก็พอเข้าใจเหตุผลได้ จริงอยู่ที่เท็นโคเซย์ทำหน้าที่อันยิ่งใหญ่ได้สำเร็จ แต่ที่จริงเธอก็ถือว่ายังเป็นมือใหม่ในฐานะโปรดิวเซอร์เอง
แต่ถ้ามองจากมุมของบุคคลภายนอกเพียงอย่างเดียว ก็คงไม่รู้ถึงเรื่องนั้นหรอก
แล้วสำหรับนักเรียนในโรงเรียนยูเมะโนะซากิแล้ว การเข้าไปข้องเกี่ยวกับโปรดิวเซอร์ ยังได้ผลประโยชน์มากกว่ามายุ่งกับไอดอลอย่างเราๆเสียอีก
น่าจะประมาณนั้นสินะ
มาโคโตะ: หวา เท็นโคเซย์จังโดนล้อมกรอบอยู่จริงๆด้วย ป๊อปสุดๆไปเลยนะเนี่ย~?
โฮคุโตะ: ไม่ได้คาดเอาไว้เลยว่าเรื่องมันจะส่งผลแบบนี้ด้วย
ไอ้พวกเราแค่คอยระวังตัวจากคนภายนอกโรงเรียนก็พอ แต่กลายเป็นว่าเท็นโคเซย์กลับสูญเสียความสงบสุขภายในโรงเรียนไปซะนี่
ไม่ได้ตั้งใจจะทำให้เท็นโคเซย์ต้องมาเจอปัญหาแบบนี้ด้วย ถ้าเกิดเธอเอือมจนไม่มีโรงเรียนขึ้นมาก็แย่น่ะสิ
แล้วตอนนี้เองก็ใกล้จะเริ่มเข้าคาบเรียนแล้วด้วย เอาเป็นว่าขอให้คนอื่นนอกจากคนห้อง 2-A ช่วยออกกันไปก่อนได้หรือเปล่า....?
สุบารุ: อืม..... กลุ่มญี่ปุ่นมุงกันแออัดจนเข้าไปใกล้ไม่ได้เลย ฉันเองก็พยายามช่วยเท็นโคเซย์สุดชีวิตแล้วเหมือนกันนะ
โดนดีดออกมา เหมือนโดนบอกว่า "เกะกะ!" อะไรแบบเนี้ย?
โฮคุโตะ: ยังไงซะ.... เดิมทีเท็นโคเซย์ก็แค่ช่วยเหลือพวกเราด้วยความมีน้ำใจเท่านั้นเอง ไม่ได้เป็นโปรดิวเซอร์ในสังกัดของ Trickstar ซักหน่อย
เราจะยึดเธอเอาไว้เป็นของตัวเองไม่ได้หรอก
แต่ยังไงซะเธอก็เป็นเมล็ดพันธ์ที่พวกเราเป็นคนบ่มเพาะเอาไว้ จะปล่อยเธอเอาไว้แบบนี้ก็รู้สึกผิด....... หืม?
โซมะ: หลีกไป หลีกไปซะ พวกเจ้าทุกคน! อยากให้ดาบของข้าเปื้อนไปด้วยเลือดของพวกเจ้าหรืออย่างไร!
ใกล้จะได้เวลาเริ่มคาบเรียนเต็มทีแล้ว ขอให้จงกลับไปยังห้องเรียนของตนเสีย! กลับไปยังปราการของตน!
โฮคุโตะ: โอ๊ะ คันซากิ อย่าแกว่งดาบไปมาในห้องเรียนแบบนั้นน่า มันอันตรายนะ
มาโคโตะ: แต่เพราะงั้น ทุกคนก็เลยหนีหัวหดกันไปหมดเลยล่ะนะ~♪
ไหวหรือเปล่า เท็นโคเซย์จัง? ไม่ได้โดนใครจับตรงจุดแปลกๆใช่ไหม
โฮคุโตะ: โทษที ขอบใจมากนะคันซากิ ไม่นึกเลยว่านายจะช่วยเท็นโคเซย์แบบนี้
โซมะ: หึ อย่าได้เข้าใจผิดไป ซักวันหนึ่งจักต้องเอาคืนความอัปยศที่ฝากไว้เมื่อวานให้จงได้
ข้าซึ่งเป็นอาคัตสึกิ เป็นศัตรูกับพวกเจ้าซึ่งเป็น "โทริคคุสุตา" ไม่คิดจะญาติดีกันหรอก..... แต่ถึงกระนั้น ก็เป็นเพื่อนร่วมชั้น2-A กันนี่นะ
จะเป็นยามศึกหรือยามสงบนั้น จุดยืนของข้าย่อมต้องแตกต่างกันไป
สิ่งที่เกิดขึ้นในโดรีมุเฟสสึเมื่อวานนั้น ถือเป็นความเจ็บแค้นในฐานะของอาคัตสึกิ แต่ในฐานะเพื่อนร่วมชั้นแล้วถือว่าเป็นประสบการณ์อันน่าตื่นเต้นทีเดียว
ทำให้ได้รู้ว่าคนอายุเท่ากันกับเรานั้น สามารถทำการแสดงได้ถึงขนาดนั้นเลยเชียวหรือ
ข้าจึงได้คิดว่าตนเองก็ต้องหมั่นฝึกซ้อมยิ่งขึ้นอีก ฉะนั้นแล้ว คราวหน้าไม่มีทางแพ้แน่ ซักวันหนึ่ง ขอทำศึกแก้มืออีกรอบคงได้สินะ?
โฮคุโตะ: อันที่จริง ทางนี้อยากจะชนะแล้วหนีแบบนี้ต่อไปมากกว่า ถ้าหากต้องต่อสู้กันซึ่งๆหน้าแล้วล่ะก็ Trickstar คงเอาอาคัตสึกิไม่อยู่แน่ๆ
โซมะ: หึ อ่อนน้อมถ่อมตัวเช่นนั้นก็ดี แต่ทำเอาข้ารู้สึกหงุดหงิดขึ้นมาอย่างไรไม่รู้สิ
ก่อนอื่น ข้ามีธุระเท็นโคเซย์โดโนะมากกว่า ข้านำสารจากฮาสึมิโดโนะมาให้ โปรดรับเอาไว้ด้วย
โฮคุโตะ: ฮาสึมิ.... จากรองประธานน่ะเหรอ?
จะเป็นเรื่องการลงโทษอะไรพวกเรา เนื่องจากดรีมเฟสเมื่อวานหรือเปล่านะ?
โซมะ: ข้าคิดว่ามิใช่เช่นนั้นหรอก ฮาสึมิโดโนะนั้นมิใช่ผู้ที่ทำอะไรโดยไร้เหตุผล ส่วนพวกเจ้าก็มิได้กระทำอะไรผิดใช่ไหมเล่า?
ก็เป็นเพียงคำเชิญ.... ให้ไปยังห้องสภานักเรียนยามหลังเลิกเรียนเฉยๆเท่านั้นล่ะ
เมื่อไปถึงก็อาจจะถูกต่อว่าซักเล็กน้อยก็เป็นได้ แต่นั่นก็มิใช่สิ่งที่ข้าต้องรับรู้ด้วย ถือว่าข้าได้ส่งสารให้พวกเจ้าได้เรียบร้อยแล้วนะ
โฮคุโตะ: เรียกไปพบที่ห้องสภานักเรียน หลังเลิกเรียนงั้นเหรอ?
สังหรณ์ใจไม่ค่อยดีเท่าไหร่ แต่จะเมินเฉยไปก็คงไม่ได้สินะ เหมือนว่าคนที่ถูกเชิญให้ไปมีแค่เท็นโคเซย์คนเดียว..... พวกเราควรจะตามไปด้วยดีหรือเปล่านะ?
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น