Main Story - บท Ensemble ตอนที่ 108 [เสียใจภายหลัง]

(ณ เวทีกลางแจ้ง)

โฮคุโตะ: (........)

(นี่ฉัน กำลังทำอะไรอยู่กัน?)

(ทั้งที่น่าจะเป็นการตัดสินใจที่ชาญฉลาดและถูกต้องแท้ๆ... ทำไมถึงได้รู้สึกว่างเปล่าขนาดนี้กันนะ?)

(ทำได้เพียงแค่คอยเฝ้ามองเวทีอันเปล่งประกาย อยู่ห่างๆเท่านั้นเอง)

(พอทำแบบนี้แล้ว ก็ทำเอานึกถึงเรื่องสมัยก่อนขึ้นมา สมัยที่ตัวเองยังเป็นแค่เด็กตัวเล็กๆ)

(เมื่อก่อน ที่เอาแต่ดู TV นั่งกอดเข่า จ้องมองวงการบันเทิงผ่านทางหน้าจออยู่ตัวคนเดียว)

(พ่อก็เคยเป็นสุดยอดไอดอลชั้นหนึ่ง ที่ก่อให้เกิดปรากฎการณ์สะเทือนวงการ แม่เอง ก็ถูกกล่าวขานว่าเป็นยอดดาราหญิงที่กวาดรางวัลมาแล้วมากมาย)

(ส่วนฉัน ก็ถือกำเนิดมาจากทั้งสองคนนั้น)

(เป็นไอดอล พันธ์ดีมีชาติตระกูล...)

(ทั้งพ่อทั้งแม่ และคนรอบตัว ไม่ว่าใครต่างก็คิดว่าฉันจะกลายเป็น "คนในวงการบันเทิงผู้ยอดเยี่ยม" เหมือนพ่อกับแม่ ต่างคาดหวัง และเชื่อมั่นโดยไม่เคลือบแคลงใจเลยซักนิด)

(เป็นการเลี้ยงดูอันสมบูรณ์แบบให้โตมาเป็นคนในวงการบันเทิงเลยล่ะ ในสายตาของนักเรียนคนอื่นในโรงเรียนยูเมะโนะซากิแล้ว ถือว่าเติบโตมาในสภาพครอบครัวอันน่าอิจฉาเลยล่ะ)

(ไม่ว่าจะเป็นการชี้แนะ การสั่งสอนแบบไหน ฉันก็ยอมรับได้โดยไม่มีปริปากบ่น เพื่อให้ตัวเองเข้าใกล้พ่อแม่ขึ้นได้)

(ยอมสละช่วงเวลาวัยเด็กไป เพื่อที่จะได้รับคำชม)

(เพราะงั้น ฉันถึงได้มาอยู่ที่นี่ เข้ามาเรียนในโรงเรียนยูเมะโนะซากิ เพื่อสร้างผลงานอันเยี่ยมยอด เพื่อซักวันจะได้เบ่งบานในวงการบันเทิง...)

(มุ่งไปข้างหน้าเป็นเส้นตรง ในเส้นทางที่ถูกตระเตรียมไว้ให้)

(ไม่มีสับสนหลงทาง ฉันก้าวเดินไปราวกับเป็นหุ่นยนต์ที่ละทิ้งความคิด)

(เป็นเครื่องยนต์ ที่ถูกตั้งโปรแกรมที่ชื่อว่า "ไอดอลผู้ยอดเยี่ยม" เอาไว้ โดยไม่คิดอะไร)

(แต่ว่า ในระหว่างที่ฉันเดินไปบนเส้นทางนั้น กลับมีพวกประหลาดๆโผล่ขึ้นมา)

(อาเคโฮชิ อิซาระ ยูกิ เท็นโคเซย์.... เหล่าคนอ่อนหัดที่มีแต่สิ่งขาดๆเกินๆ ที่ได้พบกันโดยบังเอิญ)

(แต่ว่าพวกเรา ก็คอยช่วยเหลือในสิ่งที่ต่างฝ่ายต่างขาดไป และกลายเป็นพวกพ้องร่วมจิตวิญญาณ)

(แต่ละวันที่ได้อยู่กับเจ้าพวกนั้น ก็เป็นแค่เพียง "ทางอ้อมอันไร้ความหมาย" ในชีวิตที่ถูกปูทางเอาไว้แล้ว... เป็นเพียงทางอ้อมวกไปวนมาเท่านั้นแท้ๆ)

(แต่ว่าทั้งสนุก และมีความสุขมาก ที่ได้โหวกเหวกโวยวาย หัวเราะไปกับทุกคน และทำเรื่องบ้าๆบอๆไปด้วยกัน)

(ความรู้สึกนั้น ที่ฉันเคยหลงลืมไปนานแล้ว)

(เมื่อก่อน... ที่ฉันเคยเป็นแค่เด็กผู้ชายธรรมดาๆ ออกไปเล่นอะไรไร้สาระข้างนอกและหัวเราะไปกับเรื่องงี่เง่า)

(แต่ฉันก็สนุกสนาน และรักในความยินดีอันธรรมดานั้น)

(แต่ว่า ในวันหนึ่งก็ได้ลืมมันไป หัวใจของฉันที่ถูกปิดลงไปช้าๆ และถูกตกแต่งประดับประดาให้สวยงาม จนจมลงไปลึกขึ้น ลึกขึ้นเรื่อยๆ)

(แต่ว่า ตัวฉันในสมัยก่อนนั้น...)

(ได้หัวเราะ และมีความสุขยิ่งกว่าตอนนี้ ได้เล่นจนตัวเปื้อนเต็มไปด้วยโคลน จนกว่าจะถูกพ่อกับแม่ทำท่าทางไม่พอใจ)

(แต่ที่จริงแล้ว ฉันก็แค่อยากจะเจอกับพ่อแม่ที่ไม่ค่อยได้กลับบ้านเท่านั้นเอง เลยคิดว่าหากได้เป็นเหมือนพ่อกับแม่ ถ้าหากได้เข้าวงการบันเทิงล่ะก็...)

(คิดว่าคงจะได้ถูกลูบหัว และได้รับการโอบกอด)

(เพราะงั้นถึงได้มุทะลุพยายามมาตลอด แล้วในวันหนึ่ง ก็กลับหลงลืมกระทั่งใจจริงนั้นของตัวเองไป)

(ฉันนี่มันบ้าจริงๆ ทั้งที่ได้รับสิ่งสำคัญ ที่เคยต้องการมาตลอดอยู่แล้วแท้ๆ)

(แต่ว่าฉัน ก็เป็นคนทิ้งมันไปด้วยตัวเอง)

(ชะตากรรมนั้น เป็นสิ่งที่ไม่อาจหลีกหนีได้ ไม่สิ แค่กลัวที่จะหนีต่างหาก)

(ฉันแค่ไม่อาจละทิ้งทุกอย่าง ที่อุตส่าห์หลังเลือดและหยาดเหงื่อทำมาตลอดได้เท่านั้น)

(โดยสามัญสำนึกแล้ว ฉันอาจจะตัดสินใจได้ถูกต้อง)

(ที่ยอมทำตามคำบอกของประธานนักเรียน และเข้าเป็นสมาชิกยูนิต ได้พ่อกับแม่ให้การชื่นชม ไม่ว่าใครก็ตามบนโลกใบนี้ก็คงจะยืนยันว่าสิ่งที่ฉันเลือกมันถูกต้อง)

(ได้มีอนาคตอันแสนสุข และฉันก็คงจะได้เป็นไอดอลผู้ยอดเยี่ยมที่ใครต่อใครต่างชื่นชม)

(เหมือนอย่างพ่อกับแม่ แต่ว่าข้างๆฉันตอนนั้น ก็จะไม่มีพวกอาเคโฮชิ ไม่มีทั้งรอยยิ้ม และความสุข)

(มีแต่ยืนอยู่ อย่างโดดเดี่ยวเท่านั้น)

(แต่ถึงจะมารู้สึกตัวเอาตอนนี้ก็สายไปซะแล้ว ฉันเลือกทางนี้เอง เลือกที่จะหักหลังพวกนั้นไปซะแล้ว)

(หันหลังเดินออกมาไกลจนไม่อาจย้อนกลับไปได้)

(ฉันมันคนขี้ขลาดตาขาวจริงๆ ไม่มีหน้าจะไปพบทุกคนหรอก)