(ณ เวทีกลางแจ้ง)
จิอากิ: อย่าไปฟังคำพูดของคนโฉดชั่วอย่างนั้นนะ!
หมอนั่น มันเป็นปีศาจกินฝัน ที่คอยเขมือบความฝันของเด็กหนุ่มใสซื่อ มาเป็นพลังให้ตัวเองไงล่ะ!
อย่าโดนมันหลอกเอาได้นะ สัมผัสด้วยใจสิ ไม่ใช่ที่หู! ว่าอะไรคือสิ่งที่ถูกต้อง! อะไรคือความยุติธรรม...!
ถ้าไม่รู้ล่ะก็ฉันคนนี้! จะบอกให้เอง...!
ฉันคือดวงใจที่ลุกโชน โมริซาว่า จิอากิ! มิตรแห่งความเที่ยงธรรม!
หนุ่มสาวผู้ทุกข์ใจเอ๋ย เงียบปากแล้วตามฉันมาได้เลย...!
เอย์จิ: ว่าไงจิอากิ ที่เรียกว่า "ปีศาจกินฝัน" นี่ถือว่าเป็นคำทักทายสินะ แล้วก็ ยังคงเร่าร้อนจนน่าอึดอัดไม่เปลี่ยนเลย
หืม... เกินคาดเลยนะ คู่ต่อสู้ในศึกแรกของพวกผม คือพวกเธอเองงั้นเหรอ?
จิอากิ: การชิงจู่โจมล่วงหน้าเป็นสไตล์ของฉันอยู่แล้ว แล้วฉันก็ไม่นิยมวิธีการสกปรกอืดอาดยืดยาดด้วย!
ปรากฎตัวอย่างไวว่อง! จัดการอย่างว่องไว! แล้วทำลายล้างความชั่วร้ายให้สิ้น...!
เอย์จิ: เรียกกันว่า "ปีศาจกินฝัน" บ้างล่ะ "ความชั่วร้าย" บ้างล่ะ วุ่นวายจังน้า... แถมยังใช้หลักเหตุผลคุยกับเธอไม่รู้เรื่องซะด้วยสิ...?
ลีดเดอร์แห่งริวเซย์ไต โมริซาว่า จิอากิ ไม่สิ หรือควรจะเรียกว่า "ริวเซย์เรด" แทนกันนะ?
แต่ว่า ถึงจะเลินเล่อยังไงก็ต้องให้มันมีขอบเขตกันบ้างสิ
จริงอยู่ว่าพวกเธอเองก็เป็นยูนิตอันแข็งแกร่งในโรงเรียนยูเมะโนะซากิ แต่ถ้าคิดว่าจะเอาชนะพวกผมได้ล่ะก็ถือว่าเพ้อฝันเกินไปแล้วล่ะ
ถ้าต้องมาถอนตัวตั้งแต่รอบแรกแบบนี้ คงดูไม่จืดน่าดูเลยนะ มิตรแห่งความเที่ยงธรรมคุง?
จิอากิ: ฟุฮ่าฮ่า! การถูกจัดการอย่างผ่าเผยเอง ก็ถือเป็นความโรแมนติกของลูกผู้ชาย☆
แต่ทว่า! ฉันไม่คิดจะแพ้ตั้งแต่ก่อนเริ่มสู้หรอก ฉันมาก็เพื่อทำให้พวกนายต้องร้องด้วยความประหลาดใจนี่ล่ะ!
ไม่ว่าใครต่างก็หลีกเลี่ยงที่จะปะทะกับ fine เพราะไม่อยากจะถอนตัวไปตั้งแต่รอบแรก!
ฉันคาดเอาไว้แบบนั้นก็เลยมาตามหาพวกนายนี่ล่ะ แถมเหมือนว่าจะเดาถูกเผงเสียด้วยสิ?
คนที่จะต้องอับอายจากการแพ้ตั้งแต่รอบแรกก็คือพวกนายนั่นล่ะ fine ผู้ทรนงตนเอ๋ย...!
เอย์จิ: อืม~ ไปเอาความมั่นใจแบบนั้นมาจากไหนกันน้า
ถ้าเป็นแค่กบในบ่อน้ำล่ะก็ แค่ร้องอ๊บๆอยู่ใต้บ่อไป ก็ยังคงดูน่ารักน่าเอ็นดูอยู่หรอก
แต่หากมายืนอยู่ต่อหน้าผมแล้วตั้งตัวเป็นศัตรูกันแบบนี้ ก็ไม่มีการออมมือให้หรอกนะ?
จิอากิ: แน่นอนอยู่แล้ว ไม่จำเป็นต้องออมมือหรอก! พวกเราเองก็จะขอทุ่มให้สุดแรงด้วยเหมือนกัน เป็นไคลแมกซ์ตั้งแต่เริ่มเลยไงล่ะ...!
มาเริ่ม "ศึกตัดสินที่แท้จริง" กันเถอะ จักรพรรดิกับเหล่าพวกพ้องสุขสันต์เอ๋ย!
เอย์จิ: พวกพ้องของผม ไม่ได้ทำตัวสุขสันต์ขนาดพวกของเธอหรอกนะ
แล้วยังใส่ชุดที่เด่นแบบแปลกๆไม่เปลี่ยนเลยนะ พวกเธอเนี่ย ไร้ราคาเกินไปแล้ว เป็นดาราตลกหรือไง?
จิอากิ: เรียกใครเป็นดาราตลกฮะ!?
ชิโนบุ: อันที่จริง เหมือนจะเป็นวงตลกมากกว่านะขอรับ...♪
เทโทระ: ไม่รู้สึกถึงความเป็นอันหนึ่งอันเดียวเลยนะฮะเนี่ย! แล้วนี่ก็เป็นชุดที่นายพลตั้งใจลงแรงทำขึ้นมาด้วย ออกจะใส่สบายเกินจำเป็นเลยนะฮะ~
มิโดริ: งั้นเหรอ... สำหรับฉันแล้วชุดมันไม่ค่อยพอดีตัวเท่าไหร่จนขยับลำบาก แล้วก็น่าอายจนอยากตายเลยก็เถอะ....
เทโทระ: อะฮะฮะ ก็มิโดริคุงตัวสูงวันสูงคืนเลยนี่ฮะ! น่าอิจฉาจังเลย ร่างกายแบบนั้นถือเป็นสิ่งล้ำค่าสำหรับผู้ใช้ศิลปะการต่อสู้เลยล่ะ~♪
มิโดริ: แต่ฉันไม่ใช่ผู้ใช้ศิลปะการต่อสู้ซักหน่อย
เฮ้อ ทำไมฉันถึงได้มาเป็นสมาชิกของกลุ่มที่ดี๊ด๊าแบบนี้กันนะ... เศร้าชะมัด อยากตาย...
เทโทระ: ความมุมานะยังไงล่ะฮะ! ใช้ความพยายามและความมุมานะ ปัดเป่าความอับอายนั้นให้ปลิวไปเลย มิโดริคุง!
ชิโนบุ: ผู้ที่เก็บซ่อนความอับอายเอาไว้นั่นล่ะ ก็คือนินจาไงล่ะขอรับ~!
มิโดริ: แล้วฉันก็ไม่ใช่นินจาด้วยเหมือนกัน...
คานาตะ: โยชิ โยชิ มิโดริ ทานปลาไหมล่ะคร้าบ?
เอย์จิ: .....โอ๊ะ? หายากนะเนี่ย ที่เธอมาปรากฎตัวบนเวทีแบบนี้!
คานาตะ: ก็ถูกเรียกมานี่คร้าบ~♪
แล้วก็ ต้องรวมตัวกันห้าคน ถึงจะเป็น ริวเซย์ไต~
จิอากิ: ตามนั้นเลยคานาตะ! ไม่สิ "ริวเซย์บลู"...☆
แต่ว่าอย่าเพิ่งพูดอะไรมากนะ ก่อนอื่นก็ต้องมาขานชื่อตามธรรมเนียมกันก่อน!
เทโทระ: โอ๊ส! ถ้างั้น จะเอาล่ะนะฮะ☆
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น