(ณ เวทีกลางแจ้ง)
เอย์จิ: ทำหน้าตาไม่สู้ดีเลยนะ โฮคุโตะ
โฮคุโตะ: .....ประธานนักเรียน
เอย์จิ: ทำเหมือนเป็นคนอื่นคนไกลจังเลยนะ เรียกกันง่ายๆว่า "เอย์จิ" เถอะ ก็พวกเราเป็นเพื่อนพ้องกันแล้วนี่นา
โฮคุโตะ: มามัวแต่ลอยชายอยู่ที่แบบนี้จะดีเหรอครับ ได้เวลาเริ่มการแสดงแล้วไม่ใช่เหรอ น่าจะไม่มีเวลาว่างพอจะมายุ่งกับผมหรือเปล่า?
เอย์จิ: หึหึ อย่าพูดอะไรเย็นชาอย่างนั้นสิ ไม่จำเป็นต้องให้ผมต้องออกโรงตั้งแต่ศึกแรกหรอก แค่วาตารุ โทริ กับยูซึรุก็พอแล้วล่ะ
ผมขี้โรคมาตั้งแต่เกิดแล้วล่ะ ก็เลยยึดหลักไม่ออกแรงถ้าไม่จำเป็นน่ะ เธอเองก็ไม่ต้องเคร่งเครียดก็ได้ ทำตัวสบายๆเถอะ
ยังไงซะ DDD ก็เป็นแค่ศึกเริ่มต้นสำหรับ SS ที่กำลังจะมาถึง เป็นจุดเริ่มต้นเล็กๆของหนทางอันรุ่งโรจน์ของพวกเราไงล่ะ
ควรจะทำใจให้สบายๆ ไม่ต้องกังวลมากไปใช่ไหมล่ะ?
เหมือนว่าเธอจะยังรู้สึกผิดจากการที่หักหลังเพื่อนอยู่สินะ ลืมๆมันไปเสียเถอะ ไม่สิ เดี๋ยวก็คงจะลืมในทันทีแล้วล่ะ เท็นโชอิน เอย์จิผู้นี้ ขอรับประกันเลย
คิดว่าเธอเองก็น่าจะรู้ดีอยู่แล้ว การหักหลังหรือสมคบคิดน่ะ มันเหมือนเป็นเรื่องธรรมดาหลังอาหารในวงการบันเทิง
มันแต่คิดมากแบบนั้น ไม่ดีต่อตัวเองหรอกนะ?
ให้แสงสว่าง ความสำเร็จและความรุ่งโรจน์ ชำละล้างทุกสิ่งไปซะเถอะ แล้วจากนั้นเธอก็จะได้กลายเป็นไอดอลชั้นหนึ่ง
เหยียบย่ำซากศพนับไม่ถ้วน พออาบเลือดมากเกินไปแล้ว สุดท้ายก็จะไม่รู้สึกอะไรไปเอง
หาก "หัวใจแบบมนุษย์" มันเป็นภาระล่ะก็ ควรจะละทิ้งมันไปซะดีกว่า
ถึงคนที่คอยยุ และใช้วิธีการต่างๆนาๆเพื่อพาเธอเข้า fine จะเป็นผมก็เถอะ
แต่พอเห็นเธอทำหน้าตาเป็นทุกข์แบบนั้นแล้ว ถึงเป็นผมเองก็รู้สึกผิดเหมือนกันนะ?
โฮคุโตะ: .........
เอย์จิ: แล้วก็ อาจจะยังไงๆอยู่ที่ผมเป็นคนพูด แต่การทำเรื่องย้ายเธอมันเร่งด่วนมากเลยน่ะนะ... ก็เลยยังไม่ได้เตรียมชุดยูนิตเอาไว้ให้เธอเลย
แต่ว่าชุดที่เสร็จแล้วจะส่งมาก่อนที่เวลาศึกตัดสินจะเริ่มพอดีนั่นล่ะ แล้วเธอก็จะได้เปิดตัว ในฐานะเด็กใหม่อันเป็นที่คาดหวังของ fine ฮิดากะ โฮคุโตะ
จมอยู่กับบาดแผลตัวเองจนกว่าจะถึงตอนนั้นไปก็ได้ ถ้าเธอดันไปทำเรื่องงี่เง่าตอนขึ้นเวทีล่ะก็คงแย่ เพราะงั้นรีบจัดการอารมณ์ความรู้สึกของตัวเองเร็วๆซะล่ะ
ผมไม่คิดจะพอคนไร้ประโยชน์ไปด้วย เพียงแค่เพราะชอบหรอกนะ
แต่เพราะเชื่อมั่นว่า ตัวผมและ fine จะทำให้คุณค่าของเธอแสดงออกมาได้อย่างเต็มที่ไงล่ะ
โฮคุโตะ แต่ถึงแม้จะเป็นแล้วเธอยังคงรู้สึกหดหู่อยู่ล่ะก็ จะเคืองผมก็ได้นะ
จะเข้าใจว่าถูกผมหลอก และถูกใช้วิธีการสกปรกฝืนโชคชะตาก็ได้
ความรักและความเกลียดชังนั้นเป็นขั้วตรงข้ามกัน แต่ไม่ว่าฝั่งไหนก็เป็นความรู้สึกอันแรงกล้าของมนุษย์กันทั้งคู่
ถ้าเปลี่ยนให้ความแค้นเคืองต่อผมเป็นแรงขับเคลื่อน เป็นอาหาร แล้วออกโบยบินขึ้นไปให้สูงได้ล่ะก็ จะยินดีเป็นอย่างยิ่งเลยล่ะ
แต่อย่างน้อย ก็อยากให้เธอก้าวเดินต่อไป โดยไม่ยอมแพ้หรือหยุดยืนอยู่กับที่
ผมปรารถนาเช่นนั้นจากใจ ถึงผมจะเป็นคนชวนเธอมาก็จริง แต่คนที่เลือกเส้นทางนี้ก็คือเธอเองนะ
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น