(ณ เขตสวน)
สุบารุ: งือ~.......
โฮคุโตะ: ไหวไหม อาเคโฮชิ แปลกจังนะที่นายหมดแรงแบบนี้
เดี๋ยวช่วยพยุงให้ รีบๆเดินไปได้แล้ว
อย่าทิ้งน้ำหนักตัวลงมาหมดอย่างงั้นสิ ฉันเองก็เหนื่อยจนกล้ามเนื้อทั่วทั้งตัวร้องโอดโอยหมดแล้วเนี่ย
สุบารุ: งือ.... ไม่เห็นรู้มาก่อนเลย ถ้าใช้พลังงานในร่างกายจนถึงขีดสุดล่ะก็จะขยับไม่ได้แม้แต่ปลายนิ้วเลยสินะ! เป็นการค้นพบครั้งใหม่เลย อเมซิ่ง☆
โฮคุโตะ: อย่าพูดว่า "อเมซิ่ง" น่า ฉันเกลียดคำนั้นนะ
มาโคโตะ: อะฮะฮะ แต่ว่าใช้พลังกายจนหมดเกลี้ยงได้เนี่ยสุดยอดไปเลยนะ ระบบเผาผลาญเป็นยังไงกันละเนี่ย~?
เล่นร้องเพลงแหกปากตั้งแต่แรกยันอังกอร์แบบนั้นนี่นา พอเข้าหลังเวทีไปปุ๊ปก็ล้มหน้าคว่ำไปทันทีเลย ทำเอาตกอกตกใจหมดเลยนะ~ ทีแรกนึกว่าจะตายแล้วซะอีก!
สุบารุ: อื้ม ถ้าเท็นโคเซย์ไม่เอาเฮียวโรกันกับน้ำมาให้กินล่ะก็คงจะตายไปจริงๆแล้วล่ะ เฮ้อ~ สุดๆไปเลยแฮะ~
ใช้แรงไปจนหมดเกลี้ยง จนขยับแขนไม่ได้ซักข้างแล้วเนี่ย!
มาโคโตะ: ผมเองก็เหมือนกัน นึกว่าจะแข็งแกร่งขึ้นจากการฝึกพิเศษแล้วซะอีก แต่สุดท้ายแล้วนั่นยังแค่เบาๆสินะ ตอนนี้ขาไม่มีความรู้สึกเลยซักนิด ลำคอเองก็แห้งผากแล้วเหมือนกัน!
แต่ก็ถือว่าดีแล้วล่ะที่ไม่เป็นลมไปกลางไลฟ์
โฮคุโตะ: อืม คงเป็นเพราะมีความรู้สึกว่าประสบความสำเร็จที่ได้เอาชนะศัตรูที่แข็งแกร่งล่ะมั้ง ตอนนี้ฉันเองก็เริ่มเวียนหัวแล้วเหมือนกัน
วันนี้น่าจะหลับยาวเลยล่ะ
มาโคโตะ: แต่จะนอนก็รู้สึกกลัวเหมือนกันนะ~ ถ้าเกิดว่าทุกอย่างเป็นแค่ความฝัน พอลืมตาตื่นขึ้นมาอีกทีก็ย้อนกลับไปเป็นวันแรกที่ฝึกใหม่เนี่ยไม่เอานา แบบนั้นล่ะก็ช็อกตายจริงๆแน่!
.....พวกเราชนะแล้วจริงๆสินะ
โฮคุโตะ: รู้สึกอย่างกับไม่ใช่ความจริงเลย แถมยังไม่ค่อยมีอุปสรรคอะไรด้วย
ทั้งหมดนี้ก็เป็นเพราะ UNDEAD กับ 2wink..... Ra*bits ที่คอยเชียร์ และเท็นโคเซย์ที่คอยช่วยเหลือ ถึงคว้าชัยชนะมาได้
พวกเราก็แค่จัดการในตอนสุดท้ายเท่านั้นเอง
เพราะเป็นการจู่โจมแบบไม่ทันให้ตั้งตัวด้วยนี่นะ ตัดสินผลแพ้ชนะกันในตอนนี้อาคัตสึกิไม่สามารถรับมือกับสถานการณ์เกินความคาดหมายนี่ล่ะ
ใช้วิธีนี้เป็นหนที่สองอีกไม่ได้แล้ว ถ้าเกิดเป็นการแข่งขันแบบซึ่งๆหน้าล่ะก็พวกเราคงไม่ชนะแบบนี้แน่
แต่ว่า ชนะก็คือชนะนั่นล่ะ อย่างน้อยในตอนนี้ก็ภาคภูมิใจกับชัยชนะนี้กันเถอะ
ต่อจากวันพรุ่งนี้อาจจะต้องลำบากบ้าง แต่พวกเราก็ได้ทำในสิ่งที่ยิ่งใหญ่ไปแล้วล่ะ
ไม่มีอะไรติดค้างแล้วล่ะ
มาโคโตะ: เดี๋ยว อย่าเพิ่งหลับตาแบบนั้นสิ เหมือนกำลังจะตายเลยนะ ถ้าไม่ตื่นจนกว่าจะถึงบ้านล่ะก็ เดี๋ยวได้นอนตายอยู่ข้างทางเอาจริงๆแน่?
ให้เรียกแท็กซี่ดีกว่าไหม?
โฮคุโตะ: พอคิดถึงเรื่องที่ต้องเจอในอนาคตแล้ว ก็ไม่ค่อยอยากใช้เงินอย่างสิ้นเปลืองเท่าไหร่ก็จริง แต่วันนี้ทำตัวติดหรูซักนิดหน่อยคงไม่เป็นไรหรอกมั้ง....
ตอนนี้ฉันรู้สึกอยากไปเจาะเลือดที่โรงพยาบาลซะเดี๋ยวนี้เลยล่ะ
มาโคโตะ: เหนื่อยกันสุดๆไปเลยน้า~ อยากจะจัดงานฉลองอยู่หรอก แต่วันนี้คงไม่ไหวแล้วมั้ง?
โฮคุโตะ: อืม การต่อสู้ตัดสินกับสภานักเรียนของจริงนั้นมันต่อจากนี้ต่างหากล่ะ จะประมาทไม่ได้เด็ดขาด
จากพรุ่งนี้เราจะต้องเตรียมตัวรับศึกหนักแล้ว......... วันนี้ไม่ต้องคิดอะไรมากแล้วกลับไปนอนพักผ่อนเถอะ
สุบารุ: .......อ๊ะ? เหมือนเมื่อกี๊ฉันจะเผลอวูบไปแล้วนะเนี่ย!
เฮ้อ จะกลับถึงบ้านไหมน้า ถึงฉันจะบ้านใกล้ก็เถอะ แต่บ้านทุกคนค่อนข้างไกลใช่ม้า?
โฮคุโตะ: นั่นก็จริง แต่โชคดีที่ฉันกับยูกิกลับบ้านทางเดียวกัน น่าจะพอหิ้วกันกลับบ้านก่อนจะสลบเหมือดได้อยู่
บางทีรถไฟอาจจะยังวิ่งอยู่ก็ได้ หรืออย่างแย่ก็แค่ขึ้นแท็กซี่ไป
แล้วบ้านของเท็นโคเซย์อยู่แถวไหนล่ะ?
ถ้าอยู่ไกลล่ะก็เดี๋ยวพวกเราพาไปส่งถึงบ้านเอง แต่ถ้าใกล้ล่ะก็เดี๋ยวฝากให้อาเคโฮชิจัดการ
สุบารุ: รับทราบ~ แบบนั้นก็น่าจะดีนะ ให้เด็กผู้หญิงเดินคนเดียวตอนกลางคืนก็อันตรายด้วย
เอ๊ะ จะว่าไปแล้วซารี่ล่ะ?
โฮคุโตะ: รู้สึกตัวช้าเหลือเกินนะอาเคโฮชิ อิซาระเค้ามีธุระกับสภานักเรียน พอดรีมเฟสจบลงก็หายหน้าไปแล้ว
ทั้งที่พวกเราเหนื่อยจนขยับแทบไม่ไหวแท้ๆ หมอนั่นนี่ทนทายาดจริงๆ
อิซาระเป็นคนที่แข็งแกร่งทั้งร่างกายและจิตใจ แต่ว่าเพราะแบบนั้น เลยแบกรับภาระทุกอย่างไว้ที่ตัวเองคนเดียว
แต่ฉันเองก็ทำตัวแบบนั้นเหมือนกัน คงทำเหมือนเป็นเรื่องคนอื่นไม่ได้ก็เถอะ แต่พอคอยเฝ้าดูอยู่ข้างๆแล้วก็รู้สึกว่าน่าเศร้าจริงๆ
ห้องสภานักเรียนนั้นคงไม่ใช่ที่ๆน่าสบายใจซักเท่าไหร่.... แต่มีแค่เรื่องนี้ที่พวกเราไม่อาจช่วยอะไรแทนได้
สุบารุ: ก็พวกเราลากซารี่มาพัวพันให้ต้องสู้กับสภานักเรียนด้วยนี่นา..... รู้สึกเหมือนต้องรับผิดชอบอะไรบ้างเลยแฮะ
ได้เขาช่วยเอาไว้มากจริงๆ ถึงจะขอบคุณซารี่ซักเท่าไหร่ก็ยังไม่พอเลย
ขอบคุณเท็นโคเซย์ด้วยเหมือนกันนะ ที่อยู่ด้วยกันยันดึกดื่นขนาดนี้
ไม่สิ ขอบคุณที่คอยช่วยเหลือ สนับสนุน และให้กำลังใจพวกเรา.... ขอบคุณนะ
ดีใจมากเลยล่ะ เราชนะได้เพราะเธอเลยนะ ยิ่งมีคนคอยให้กำลังใจเท่าไหร่ ก็ยิ่งมีใจสู้มากเท่านั้นนั่นล่ะ
ถ้าวันนี้หลงเหลืออยู่ในความทรงจำของเธอ ในฐานะ "หนึ่งวันอันแสนสุข" ก็คงจะดีนะ
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น