(ณ สนาม)
มาโอะ: เฮ้อออ ในที่สุดก็ได้พักหายใจหายคอซักที! เล่นสู้มาต่อเนื่องไม่ได้หยุดได้หย่อนเลยนี่นา...!
สุบารุ: ขอบคุณที่เหนื่อยนะซารี่♪ อุ๊กกี้กับเท็นโคเซย์ก็เหมือนกันนะ!
อื๋อออ~! การที่ได้พูดว่า "ขอบคุณที่เหนื่อย" กับทุกคนเนี่ย ราวกับฝันไปเลย สุขสุดๆ☆
มาโอะ: ยังวางใจไม่ได้หรอกนะ เราเพิ่งจะผ่านพายุลูกแรกมาได้เฉยๆเท่านั้นเอง
ศึกแรกที่ต้องสู้กับ Knights นั่นล่ะ ที่ลำบากที่สุด
ศึกที่สอง สาม สี่... ไม่ว่าไหนๆก็เป็นยูนิตที่เทียบกับ Knights ไม่ได้เลยซักนิด
สุบารุ: แต่ยังไงซะ ถ้ามีแค่ฉันกันเท็นโคเซย์ล่ะก็ชนะไม่ได้หรอกนะ~?
แล้วยังไงพวกเราก็เป็นยูนิตที่เพิ่งสร้างด้วย ไม่ใช่ว่าจะเก่งขนาดไปเยาะเย้ยยูนิตอื่นได้ซักหน่อย?
แต่ว่า ถึงจะชนะ Knights ไปได้แบบฉิวเฉียดก็เถอะ แต่กับยูนิตอื่นก็ชนะได้ง่ายๆเลยเนอะ☆
เหมือนมีสายลมหนุนหลังอยู่จริงๆเลยนะ~... แต่ถ้ามีฮกเก้อยู่ด้วย คงจะดีกว่านี้อีก
มาโอะ: ก็จริงนั่นล่ะ แต่หมอนั่นเองก็คงอยู่ในจุดยืนที่ขมขื่นเหมือนกัน เห็นใจเขาหน่อยเถอะ
ฉันก็พอจะเข้าใจหมอนั่นอยู่ ถ้าพลาดไปก้าวเดียวล่ะก็ฉันก็คงกลายเป็นสมาชิกของอาคัตสึกิไปแล้วล่ะ
สุบารุ: แต่ก็ยังกลับมาหากันสินะซารี่! รักนะรักนะ รักที่สุดเลย☆
มาโอะ: อย่ามากอดน่า มันอึดอัดนะ..... เหมือนจะเป็นเพราะอาคัตสึกิไม่ได้เข้าร่วม DDD ด้วย ถึงฉันจะออกมาก็ไม่ได้เสียหายอะไรน่ะนะ
ยังไงการไลฟ์ ก็สนุกกว่าการเดินตรวจตราอะไรนั่นด้วย♪
แต่ว่า โฮคุโตะที่ถูก fine ดึงตัวไป คงจะไม่กลับมาง่ายๆนักหรอก
เราไม่รู้ด้วยว่าการที่หมอนั่นอยู่กับพวกเราแล้ว ตัวหมอนั่นจะมีความสุขหรือเปล่า
แน่นอนว่าด้านความรู้สึกแล้ว ฉันเองก็อยากจะยืนอยู่บนเวทีเดียวกันกับโฮคุโตะเหมือนกัน
สุบารุ: นั่นสินะ! พอทุกคนอยู่ด้วยก็รู้สึกอุ่นใจอยู่หรอก แต่ก็รู้สึกว่าขาดอะไรไปจริงๆนั่นล่ะ! ต้องมีโฮคุโตะอยู่ด้วย ถึงจะเป็น Trickstar☆
มาโอะ: เอ้า เอ้า รอยยิ้มกลับมาแล้วสินะ เห็นก่อนหน้านี้นายเอาแต่ฝืนยิ้มอยู่ตั้งนานแน่ะ~?
วางใจเถอะ ฉันจะไม่ถอยหรือหลีกหนีอีกแล้วล่ะ
สุบารุ: เอ๊ะ งั้นหรอกเหรอ? ไอ้ฉันก็ไม่รู้ตัวซะด้วยสิ
ฉันเองก็ถือว่ายังอ่อนหัดอยู่เหมือนกัน หากอยู่บนเวทีล่ะก็ ไอดอลต้องมีรอยยิ้มเอาไว้ตลอดเวลาสิเนอะ☆
มาโคโตะ: อะฮะฮะ แต่การได้สัมผัสถึงด้านที่สมเป็นมนุษย์ของอาเคโฮชิคุงแบบนี้ ก็ทำให้ผมโล่งใจขึ้นเหมือนกันนะ~♪
...โอ๊ะ ขอบคุณนะเท็นโคเซย์จัง ซื้ออาหารที่ร้านแผงลอยมาให้เหรอ~?
สุบารุ: โอ้โห ที่สนามมีร้านอยู่เต็มไปหมดเลย! อะไรกันเนี่ย งานเทศกาลเหรอ?
มาโอะ: DDD ก็คือ S1 นี่นะ มีผู้ชมจากภายนอกอยู่เยอะ
เหมือนว่าจะไม่ได้มีแค่ของกิน แต่มีพวกแฟนกู๊ดส์ขายด้วยล่ะ ให้ความรู้สึกเหมือนเป็นงานเทศกาลเลยเนอะ~?
สุบารุ: ก่อนหน้านี้ฉันก็โดนขอลายเซ็นต์ด้วยล่ะ! ก็ดีใจอยู่หรอก แต่ไม่ค่อยสงบเลยแฮะ ไปพักในที่เงียบๆกว่านี้กันหน่อยไหม~?
มาโอะ: ไม่เป็นไรหรอก จะได้ช่วยให้ผู้ชมจำหน้าเราได้ด้วย ดูสิ ยูนิตที่ชนะเหลือรอดมาได้ก็กำลังเข้าหาแฟนๆอย่างกระตือรือร้นกันอยู่เหมือนกัน~
สุบารุ: โอ้โห สมกับเป็นไอดอล☆ พวกเราเองก็ลองทำอะไรดูดีม้า~? ซารี่ เต้นเบรคแดนซ์ที่นายถนัดให้เขาดูกันไปเลย!
มาโอะ: เอาไว้หลังกินข้าวก็แล้วกัน ช่วงนี้ฉันรู้สึกหายใจไม่ทั่วท้องซะจนกินข้าวไม่ค่อยลงด้วย
ขนาดฉันเองยักตกใจเลย ที่ตัวเองจิตใจบอบบางถึงขนาดนี้
มาโคโตะ: ผมเองก็ท้องร้องจ๊อกๆแล้วเหมือนกัน! ไส้กิ่วจนท้องจะทะลุอยู่แล้ว!
มาโอะ: ไม่ค่อยเข้าใจเท่าไหร่ว่าพูดเรื่องอะไร แต่ก็เข้าใจความรู้สึกอยู่นะ เหมือนว่านายจะโดนขังเอาไว้ซะนานเลยนี่นา?
มาโคโตะ: ซวยสุดๆไปเลยล่ะ เฮ้อ ไม่ได้กินอาหารเหมือนคนปกติมานานแล้ว...♪
มาโอะ: จะว่าไปแล้ว อาราชิ... เจ้าคนที่ชื่อนารุคามิ เค้าช่วยเป็นคนกลางให้ แล้วให้สัญญาว่า "จะไม่แตะต้องมาโคโตะอีกเป็นหนที่สองแล้ว" ก็เลยจบเรื่องได้โดยไม่ต้องขึ้นโรงขึ้นศาล
นายคงไม่ว่าอะไรใช่ไหม ยังไงเราก็ไม่อยากให้กลายเป็นเรื่องใหญ่โตด้วย
มาโคโตะ: ไม่เป็นไรหรอก ยังไงอิซึมิซังเค้าก็เป็นแบบนั้นมาแต่ไหนแต่ไรแล้ว จะบอกว่าชินแล้วหรือยังไงดี ถ้ามัวแต่จู้จี้แล้วเดี๋ยวจะยิ่งวุ่นวายเอา
มาโอะ: งั้นเหรอ นายเองก็แข็งแกร่งขึ้นแล้วสินะ เอ้าๆ อย่ากินมูมมามแบบนั้นสิ
กินเยอะกระทันหันทั้งๆที่ท้องว่างอยู่แบบนี้ เดี๋ยวมันก็ย้อนออกมาหรอก? อย่าไปอ้วกบนเวทีล่ะ?
มาโคโตะ ง่ำๆ~! ก็ มันหิวนี่นา!
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น