เทศกาลวิวาทะ - รุ่งอรุณแห่งศึกตัดสิน/ตอนที่ 5

 

(ณ โซนแผงลอยของเทศกาลวิวาทะ)

โทริ: เดี๋ยวสิ เจ้าผมยาว! ที่มันแคบนะ อย่าขยับมากนักสิ แถมผมยังลอยพริ้วไสวมาโดนแล้วเนี่ย!?

งือ แถมเจ้าศาลเจ้ามิโคชินี่ยังโยกเยกอีก! ผม ชักจะเริ่มมารถแล้วล่ะมั้งเนี่ย...?

ยูซึรุ: นายน้อย ทานยาแก้เมานี่สิครับ มองไปไกลๆ แล้วสูดหายใจให้ลึกๆนะ...♪

โทริ: งะ งือ~? ยังไงก็ช่างเถอะน่า จะเริ่มกันได้หรือยังเนี่ย~? ผมรอจนเงกแล้วนะ!

ยังไงผลลัพธ์มันก็รู้ๆกันอยู่แล้วนี่นา! ไม่ว่าเมื่อไหร่ พวกเรา fine ก็ชนะตลอดนั่นล่ะ♪

เคย์โตะ: เฮ้ ฮิเมะมิยะ แล้วเอย์จิล่ะ? ไม่เห็นตัวเลยนะ ไปอยู่ไหนกัน? คงจะไม่ได้หนีเตลิดไปแล้วหรอกนะ?

โทริ: หึฮึ้ม~? แน่อยู่แล้วสิรองประธาน! ประธานที่ทั้งไร้เทียมทานและแข็งแกร่งที่สุดในโลกน่ะ ไม่มีเหตุผลที่จะต้องหนีไปอยู่แล้วล่ะ♪

เคย์โตะ: ...หรือว่าเจ้าเอย์จิ จะร่างกายทรุดลงอีกแล้วเหรอ?

โทริ: เอ๊ะ ก็เปล่านี่? ไม่เลยซักนิด! โถ่ พูดอะไรเนี่ย รองประธานนี่ล่ะก็♪

ยูซึรุ: นายน้อย ถ้าพูดมากไปกว่านี้เดี๋ยวก็เผยไต๋เอาหรอกครับ

...ท่านรองประธานครับ ร่างกายของท่านประธานยังไม่ค่อยสบายอย่างที่ท่านคาดเอาไว้นั่นล่ะ แต่ยังไงก็จะมาเข้าร่วมศึกตัดสินที่หอประชุมให้ได้

โทริ: ประธานน่ะ ฝืนซ้อมจนเกินตัวเพื่อ "เทศกาลวิวาทะ" ในครั้งนี้ด้วยนี่นา~

แต่ว่าอาคัตสึกิมีกันสามคน ตอนนี้พวกเรา fine เองก็มีกันสามคน ถือว่าลงตัวดีใช่ไหมล่ะ?

กับคู่ต่อสู้อ่อนด๊อยเนี่ย จะเผลอเอาจริงแต่แรกไปก็ช่วยไม่ได้ล่ะเนอะ~♪

ศึกแรกเนี่ย แค่ผมคนเดียวก็พอแล้ว! แล้วก็ ยังจะมีเวลาไปห่วงคนอื่นด้วยหรือไง~?

เคย์โตะ: ...น่าหมั่นไส้ชะมัด ข่างเถอะ คนที่เลือกหนทางนี้ก็คือตัวเอย์จิเอง ทำอะไรไว้ก็ต้องรับผลที่ตามมานั่นล่ะ ฉันน่ะ เคารพการตัดสินใจของเอย์จิเสมออยู่แล้ว

จะไม่เกรงใจแล้วล่ะ ถึงจะมีจำนวนสามคนเท่ากัน แต่พวกเราอาคัตสึกินั้น มีสายสัมพันธ์ที่เข้มข้นยิ่งกว่าเลือดอยู่

ขอรับชัยชนะในศึกแรกไปล่ะ ระวังอย่าให้โดนตัดสินผลแพ้ชนะตั้งแต่ยังไม่ทันได้เริ่มศึกตัดสินที่หอประชุมซะล่ะ♪

วาตารุ: หุหุหุ! เลือดร้อนจังเลยนะครับ เดี๋ยวก็พลาดพลั้งเอาหรอก! แต่ก็แสดงอารมณ์ออกมาได้ดีเลย~ อา แทบจะตกหลุมรักเสียแล้วสิครับ...☆

เคย์โตะ: ...อย่าพูดจาชวนขนลุกนะ เจ้าตัวตลก ยังทำความเข้าใจไม่ได้ไม่เปลี่ยนเลยนะ?

วาตารุ: ถือเป็นคำชมครับ! ทางฝั่งนั้นเองก็อย่าได้ดูถูกไปนะ ถึงแม้พวกเราจะมีส่วนที่ขาดหายไปบ้าง แต่ก็ยังได้ชื่อว่าเป็นยูนิตที่แข็งแกร่งที่สุดของโรงเรียนยูเมะโนะซากิอยู่ดี...☆

ใช่แล้วครับ พวกเรานั้นคือ fine! I'm「fine」Thank you...☆

ด้วยเกียรติของพวกเรา จะไม่ปล่อยให้ต้องเบื่อหน่ายหรอกครับ! ทั้งคุณ ทั้งเหล่าผู้ชมที่รักด้วย...☆

เอาล่ะ ทุกท่านที่มารวมตัวกันเอ๋ย สุภาพสตรีและสุภาพบุรุษ! ธรรมเนียมมฤดูร้อนที่แปลกประหลาดที่สุดในโลกนี้ "เทศกาลวิวาทะ" กำลังจะเริ่มขึ้นแล้วครับ!

จะขอนำทางทุกท่านไปยังจุดพลิกผันแห่งความตื่นตา ของวังวนแห่งโชคชะตาและชะตากรรมเอง...♪

ผู้บรรยายก็คือผม ฮิบิกิ วาตารุของคุณเองครับ! ขอเสียงปรบมือ โห่ร้องให้กำลังใจด้วย...☆

เคย์โตะ: ...อย่ามาเริ่มงานเองตามใจชอบนะ คิริว คันซากิ! รีบมาได้แล้ว อย่ามัวแต่เสียเวลา!

พวกเราจะต้องควบคุมการวิวาทครั้งนี้ให้ได้! ไม่ต้องมีพิธีรีตองอะไรให้มากความแล้ว...!

โซมะ: รับทราบขอรับ ฮาสึมิโดโนะ~! คันซากิ โซมะ มาเยือนแล้ว☆

ช่างเป็นทิวทัศน์ที่วิเศษเสียจริง อยู่มุมสูงเช่นนี้ วิวดีจริงๆเลย♪

โซมะ: นี่น่ะหรือ คือทิวทัศน์ที่พวกเจ้า "ฟีเน่" ยึดสิทธิ์ถือครองแต่เพียงผู้เดียว! แต่ว่าบัดนี้ พวกข้าจักรับช่วงต่อแล้วขับไสพวกเจ้าออกไปเสีย!

พวกข้า อาคัตสึกิ จักเป็นดวงตะวันของโรงเรียนยูเมะโนะซากิแห่งนี้!

เริ่มการชิงชัย ณ บัดนี้...☆

คุโร่: ใจร้อนจริง ไม่ได้จะว่าอะไรหรอกแต่ระวังหน่อยสิ มันสะเทือนศาลเจ้ามิโคชินะ

ถ้ากระโดดไปมามากๆเข้าจนร่วงล่ะก็จะเจ็บตัวเปล่านะ

คุโร่: จะไปยังจุดสูงสุดไม่ใช่หรือไง คันซากิ ฮาสึมิ... แต่ถ้าพวกแกเกิดร่วงขึ้นมาล่ะก็ ฉันจะเป็นคนรับเอาไว้ให้เอง

เอาล่ะ ความสนุกกำลังจะเริ่มแล้ว ทะเลาะวิวาทเฟ้ย ทะเลาะวิวาท เจ้าพวกลูกคุณหนูเมื่อวานซืน มาใส่กันให้เต็มเหนี่ยวไปเลยเซ่...♪

โทริ: หึฮื้ม♪ กะอีแค่ปลาซิวปลาสร้อยมารวมตัวกันกลับทำเป็นได้ใจเนี่ย น่าหงุดหงิดซะจริงเลยนะ! เป็นแค่จิ้งจอกที่มายืมห่มหนังเสืออย่างพวกเรา fine แท้ๆ อย่ามาได้ใจนักนะ~☆

ยูซึรุ: ครับ แต่อย่างนายน้อยพูดแบบนั้นได้ด้วยเหรอ... เดี๋ยวศาลเจ้ามันจะโยกนิดหน่อย ระวังด้วยนะครับ 

โทริ: รู้อยู่แล้วน่า อย่ามาทำเหมือนผมเป็นเด็กนะ! ยูซึรุชอบทำแบบนี้อยู่เรื่อยเลย! 

ยูซึรุ: ต้องขออภัยด้วย ถ้าหากไม่พอใจล่ะก็ ชวนใส่เดี่ยวได้เสมอนะครับ♪

ซักวันหนึ่งกระผมเอง ก็อยากทะเลาะต่อยตีกับนายน้อยที่เป็นเพื่อนสมัยเด็ก เหมือนอย่างที่ท่านประธานทำดูบ้างนะครับ

ต้องให้ท่านได้เติบโตอย่างสมบูรณ์ เพื่อวันนั้นที่จะมาถึงสิ♪

โทริ: อื้ม ล้างคอรอเอาไว้ได้เลย! แต่ว่า หมิ่นเบื้องสูงแบบนี้ไม่ให้อภัยหรอกนะ~?

เอาเป็นว่า! จะเริ่มล่ะนะ เจ้าพวกปศุสัตว์ทั้งหลาย~☆

แบกศาลเจ้ามิโคชิไปให้เหมือนกับพวกข้าทาสที่ต้องคอยสร้างพีรามิดซะ เดี๋ยวจะให้ได้ฟังเสียงเพลงของผมเป็นรางวัลตอบแทนเอง!

ร้องไห้ด้วยความปิติซะเถอะ ถ้าอืดอาดล่ะก็เดี๋ยวใช้แส้เฆี่ยนเลยนะ~☆

ยูซึรุ: ก็บอกว่าอย่ายื่นหน้าออกไปมาก เดี๋ยวจะตกเอาไงครับ...

โถ่ เป็นนายน้อยที่ปล่อยไว้ไม่ได้เลยจริงๆ ถึงจะเป็นพยายามสร้างความตื่นเต้นระหว่างที่ท่านประธานไม่อยู่ก็เถอะ

กระผมต้องคอยสนับสนุนแล้วสิ สนับสนุนทุกท่านด้วยความรัก น่ะครับ

วาตารุ: ความรัก! วิเศษไปเลยครับ! นั่นล่ะคือแรงขับเคลื่อนที่เปล่งประกายที่สุดของมนุษยชาติ...☆

ผู้คนนั้นมีชีวิต และตายไปเพื่อความรัก! ผมผู้นี้ก็เช่นกัน! การได้มีชีวิตเพื่อทุ่มเทให้รักนั้น ไม่มีสิ่งใดที่น่ายินดีถึงขนาดนี้อีกแล้ว!

ดูอยู่หรือเปล่าล่ะครับ คานาตะ! เรย์ด้วย! อา เหล่าสหายที่รักทั้งหลายเอ๋ย! ตอนนี้ผม มีความสุขที่สุดเลยล่ะครับ!

พวกคุณเองก็ละทิ้งความวิตกกังวลไร้สาระแล้วมาร่ายรำด้วยกันสิ...☆

ชีวิต อันแสนวิเศษ! จะขอใช้ให้คุ้มค่าเลยล่ะครับ มากยิ่งขึ้นไปกว่านี้อีก...☆

เคย์โตะ: ...เป็นพวกที่วุ่นวายซะจริง ช่วยไม่ได้ ก็เป็นงานเทศกาลนี่นะ นานๆทีฉันก็ขอสนุกบ้างก็แล้วกัน

เอย์จิ รีบๆมาเร็วเข้าสิ ฉันน่ะ อยากจะทะเลาะกับแกมาตลอดเลยล่ะ ไม่สิ อยากจะผ่านช่วงชีวิตวัยรุ่นพร้อมน้ำตาและเสียงหัวเราะให้เต็มที่ต่างหาก

ขอโทษที่ให้รอนะ ในที่สุด ฉันก็เข้าถึงหัวใจของแกแล้วล่ะ

เทศกาลวิวาทะ - รุ่งอรุณแห่งศึกตัดสิน/ตอนที่ 4

 

(ณ โซนแผงลอยของเทศกาลวิวาทะ)

เคย์โตะ: ...แอ่บ!?

อึก ลงจอดได้ปลอดภัยแบบฉิวเฉียดเลย... เจ้าพวกนั้นหยาบคายชะมัดเลย ให้ตายสิ

(ตรงนี้มัน บนยอดของศาลเจ้ามิโคชิเหรอ เป็นศูนย์กลางของเวทีเล็กๆ ที่ถูกติดตั้งไว้สินะ)

(คอนโทรลได้ดีไปเลยนี่นา คิริว สมแล้ว สมรรถภาพทางร่างกายคงจะสูงที่สุดในโรงเรียนเราแล้วล่ะ)

(แต่ว่า... เดี๋ยวไว้ต่อจากนี้ต้องจับเทศน์ที่ปฏิบัติกับฉันแบบไม่ยั้งคิดซะแล้ว)

(คิดในแง่ดีว่าประหยัดเวลาในการเดินทางแล้วกัน)

(เอาล่ะ คงอีกซักพักกว่าพวกคิริวจะมาถึง เตรียมการให้พร้อมเอาไว้ก่อนดีกว่า ต้องรีบคุ้นชินกับศาลเจ้ามิโคชินี่ให้ได้โดยเร็วแล้วสิ)

(อืม เป็นเวทีที่มั่นคงเกินคาดแฮะ แต่แคบจริง เหมือนเป็นรถแห่มากกว่าศาลเจ้าซะอีก)

(หรือจะเรียกว่าเหมือนเป็นพาเรดในสวนสนุกดีล่ะ...?)

(ตามกำหนดการแล้ว จะมีศาลเจ้ามิโคชิอยู่สองอัน ทั้งสำหรับอาคัตสึกิและ fine และจะร้องเต้นบนเวทีที่ถูกติดตั้งเหนือมิโคชินั่น)

(ขณะที่ศาลเจ้ามิโคชิทั้งสองปะทะกัน ก็จะแห่ขบวนเดินไปรอบโรงเรียนยูเมะโนะซากิ แล้วรวบรวมผู้ชมให้ตามมา)

(วนควรหนึ่งรอบจนกลับมายังหอประชุมนี้ แล้วจะเริ่มศึกตัดสินสุดท้าย)

(ในตอนที่ปะทะกันนั้น จะทำการแย่งผู้ชมที่อีกฝ่ายรวบรวมมาได้ดี)

(หรือจะปกป้องผู้ชมของตัวเองเอาไว้ตอนปะทะ แล้วเรียกผู้ชมมาเยอะๆตอนเวลาอื่นดี)

(งานใกล้เริ่มแล้ว จะมัวคิดเอาป่านนี้ก็ไม่ได้อะไรแล้วล่ะ)

(ยังไงก็ขึ้นอยู่กับความเคลื่อนไหวของฝั่ง fine ด้วย งานที่มันฉูดฉาดแบบนี้เป็นของถนัดของฮิบิกิเลย ต้องระวังเอาไว้แล้ว... หืม?)

วาตารุ: Amazing! ในที่สุดก็โผล่มาแล้วสินะครับ คู่แข่งชั่วชีวิตของข้าเอ๋ย...☆

เคย์โตะ: หืม ฮิบิกิเหรอ ฉันจำไม่เห็นได้เลยซักนิดว่าไปเป็นคู่แข่งแกเมื่อไหร่?

วาตารุ: อย่าได้ถ่อมตนไปเลย! เห็นเช่นนี้ผมก็ประเมินคุณเอาไว้สูงใช่ย่อยนะครับ ความริษยาเองก็มีอยู่เต็มเปี่ยมเลย!

วันนี้จะจัดการทุบดั้งที่แสนภาคภูมิใจของคุณให้ยุบไปเลย~♪

เคย์โตะ: นั่นมันคำพูดของทางนี้ต่างหากล่ะ จะทำให้พวกแกต้องเสียใจ ที่จองหองเสนอหน้าขึ้นมาปีนอยู่เหนือเงื้อมมือของอาคัตสึกิเอง

โทษทีนะ แต่จะขอโค่นด้วยกำลังทั้งหมดที่มีล่ะ fine !

วาตารุ: ย่อมได้ เช่นนั้นนี่ก็คือสงครามครับ! ไม่สิ การทะเลาะวิวาทต่างหากล่ะ เป็นพิธีกรรม(initiation) ที่ไม่ว่าใครต่างก็เคยทำจนเสร็จสิ้นตั้งแต่ยังเป็นวัยเยาว์ทั้งนั้น...☆

แต่กลับยืดยาวมายันอายุปูนนี้เลยเหรอครับเนี่ย?

ทั้งคุณ ทั้งเอย์จิเนี่ย เข้าช่วงวัยรุ่นช้าเกินไปแล้วนะครับ อันที่จริงแล้วประหลาดใจเสียจนหุบปากไม่มิดเลยล่ะ...☆

เคย์โตะ: ไม่มีอะไรจะเถียงหรอก โทษทีนะที่ลากเข้ามาพัวพันระหว่างการทะเลาะวิวาทของพวกเราน่ะ

วาตารุ: ไม่หรอกครับ ไม่ต้องขอโทษเลย! ผมกำลังดื่มด่ำกับโศกนาฎกรรมอันแสนขบขันนี้อยู่เลยล่ะครับ...☆

การผมเองก็มีหน้าที่คอยสร้างความสำราญด้วยเช่นกันนี่นา เอาล่ะ คืนนี้มาเต้นรำกันยันฟ้าสางไปเลยดีกว่า~♪

เทศกาลวิวาทะ - รุ่งอรุณแห่งศึกตัดสิน/ตอนที่ 3

 

(ณ โซนแผงลอยของเทศกาลวิวาทะ)

โซมะ: หืม? ทุกคน ดูนั่นสิ!

สิ่งที่ตั้งตระหง่านอยู่ท่ามกลางฝูงชนนั่น คือศาลเจ้ามิโคชิมิใช่หรือ? ส่วนยอดของมัน เหมือนจะเป็นเวทีด้วย!

เคย์โตะ: อืม ไม่ผิดแน่ ดูดีทีเดียวเลยล่ะ... ไอ้นั่นมันจะขยับจริงๆเหรอเนี่ย?

ช่างเถอะ รีบไปกันเร็ว แต่ว่าคนแน่นซะจนขยับตัวแทบไม่ได้เลยแฮะ ระวังหกล้มจนชุดเปื้อนล่ะ

โซมะ: ฮาสึมิโดโนะ! ข้าควรจะฟันฝูงคนพวกนี้เพื่อเปิดทางหรือเปล่า?

คุโร่: เฮ้ยๆ ความป่าเถื่อนน่ะเกิดขึ้นแค่บนเวทีก็พอแล้วน่า ทำไมนายถึงได้เลือดร้อนขนาดนั้นกัน

เด็กจริงๆเลย ทำตัวสงบเสงี่ยมหน่อยเถอะ

แต่ว่า ไอ้ฉันหรือคันซากิน่ะไม่เท่าไหร่หรอก นายท่านฮาสึมินั่นล่ะที่ต้องระวังเอาไว้

อากาศมันอบอ้าวมากเลยนะ ถ้าโดนคลื่นมนุษย์ซัดจนล้มแล้วโดนเหยียบซ้ำเข้าล่ะก็ ได้ไปเข้าเฝ้าพระพุทธองค์แน่

โซมะ: หึหึ ฮาสึมิโดโนะเองก็ควรจะฝึกฝนร่างกายให้มากขึ้นเช่นพวกเรานะ♪

เคย์โตะ: ก็ฝึกอยู่บ้างน่า อย่าพูดเหมือนผู้ชายที่โตเต็มวัยแล้วอย่างฉันอ่อนแอสิ พวกแกต่างหากล่ะที่แปลก เจ้าพวกก้อนกล้ามเนื้อเอ้ย

(เอย์จิเองก็ขี้โรคเหมือนกัน การถูกฉันหรือคนรอบข้างหาว่าอ่อนแออยู่ตลอดเนี่ย... คงจะไม่ชอบเหมือนกันสินะ)

(หมอนั่นเอง ก็เป็นผู้ชายนี่นะ ต้องสำนึกซะแล้วสิ เพราะนั่นเป็นสาเหตุของเรื่องวุ่นวายในครั้งนี้นี่นา)

(จะไม่ดูแคลนอีกแล้วล่ะ... ไม่สิ ที่ผ่านมาฉันตั้งใจที่จะเคารพ และยอมรับในตัวของเอย์จิแล้วนะ...)

(แต่ยังไงเอย์จิก็คงมีความรู้สึกขุ่นเคืองอยู่บ้างไม่มากก็น้อยนั่นล่ะ)

(หลังจากทุกอย่างจบลงแล้ว ไปขอโทษหมอนั่นดีกว่า)

(แกน่ะ สามารถยืนหยัดและเดินต่อไปได้ด้วยตัวเองแล้วสินะ ถ้างั้นจะจับเทศน์ที่ดันทำเรื่องบ้าบอให้เต็มที่... โดยไม่เกรงใจเลยก็แล้วกัน)

(ไม่สิ ลองทะเลาะกันดูดีกว่า เอย์จิ เหมือนกับเด็กผู้ชายตัวเล็กๆน่ะ)

(ฉันจะไม่ลังเลอีกแล้ว จะไม่เป็นห่วงแกด้วย ไม่ดูถูก ไม่เหยียดหยาม และจะเผชิญหน้าด้วยกายใจทั้งหมดที่มี)

(เพราะในที่สุดฉันก็ได้เข้าใจแล้วไงล่ะ ว่านั่นคือความปรารถนาของแก)

(อาคัตสึกินั้น ถูกสร้างขึ้นมาเพื่อปกป้องเอย์จิจากภัยอันตรายภายนอกต่างๆทั้งมวล)

(แต่ว่าในช่วงเวลานี้ หน้าที่นั้นได้เสร็จสิ้นลงไปแล้ว พวกเราจะหลอมรวมไปกับความคึกคักของงานเทศกาล และปลดปล่อยตนเองออกมา)

(เหมือนว่านายจะชอบคนที่ยอมแลกหมัดด้วย มากกว่าคนที่คอยตามต้อยๆสินะ)

(ฉันเอง ก็ได้พบเจอสิ่งที่สำคัญทัดเทียมหรือเหนือยิ่งกว่าแกแล้วล่ะ แกเองก็คงจะเจอแล้วเหมือนกันใช่ไหมล่ะ สิ่งที่เปล่งประกายนั่นน่ะ)

(จากโรงเรียนยูเมะโนะซากิแห่งนี้)

(สำแดงมันออกมาให้เห็น แล้วจงภูมิใจเถอะ สหายเอ๋ย สิ่งที่พวกเราเคยขาดไป ก็คือ "สิ่งนั้น" ไม่ใช่เหรอ?)

คุโร่: นายท่าน ไม่รู้หรอกนะว่าทำไมถึงมีทีท่าพึงพอใจซะตั้งแต่ก่อนเริ่มแสดงแบบนี้ แต่โทษทีนะที่ขัดจังหวะ

เพราะว่าเราซ้อมกันนานไปหน่อย ตารางก็เลยช้ากว่ากำหนดน่ะ ไม่มีเวลามาสบายใจเฉิบแล้วนะ?

อาจจะงานหยาบไปหน่อย แต่เดี๋ยวจะพาไปยันเวทีศาลเจ้ามิโคชิเลยนะ

ระวังแค่อย่าเผลอกัดลิ้นตัวเองก็พอ ถ้ากัดลิ้นจนพูดไม่ได้ขึ้นมา เดี๋ยวจะร้องเพลงไม่ได้เอา

แต่อย่างนายเนี่ย... คงจะทำให้เครียดสะสมเพราะเทศน์ไม่ได้ซะมากกว่า?

เคย์โตะ: หืม? หมายความไง แกจะทำอะไ...

เหวอ!?

โซมะ: โอ้ ฝีมือล้ำเลิศนัก! สมแล้วที่เป็นคิริวโดโนะ โยนฮาสึมิโดโนะไปได้แบบสบายๆเลย~☆

หึหึหึ! แม้ข้าจะเรียนรู้ศิลปะการต่อสู้มาเช่นกัน แต่ยังเทียบความแข็งแกร่งของคิริวโดโนะไม่ได้เลยจริงๆ...♪

คุโร่: การแหวกฝูงชนคงจะยากเกินไปสำหรับนายท่านฮาสึมิใช่ไหมล่ะ ก็เลยช่วยเซอวิสซักหน่อย เจ๋งไปเลยใช่ไหมล่ะ?

ก็งานเทศกาลนี่นา ไม่ต้องไปสนกฎกติกามารยาทอะไรหรอก♪

ส่วนพวกเราก็ไปแบบธรรมดาๆกันเถอะ เร็วเข้าคันซากิ ตามฉันมาเลย!

โซมะ: เข้าใจแล้ว คิริวโดโนะ♪

เอาล่ะ จงสดับรับฟังเสีย! พวกเรานั้นคืออาคัตสึกิ! มาเพื่อยึดครองใต้หล้านี้แล้ว!

หลอมรวมใต้หล้าด้วยสรรพกำลัง วะฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า...☆ (天下布武 เป็นคำพูดของโอดะ โนบุนากะ)

เคย์โตะ: แกกกกกก๊! จำไว้เลยนะ คิริว!

เหวอ ตัวเหวี่ยงแล้ว! น่ากลัวชะมัด แรงแขนอะไรกันเนี่ย!

โยนผู้ชายโตเต็มวัยได้อย่างกับลูกบอลเลย... อ๊ะ แว่นตาตกแล้ว!?

คุโร่: อย่าโวยวายน่า ลงจอดดีๆก็แล้วกัน ถ้าได้รับบาดเจ็บขึ้นมาล่ะก็เป็นอันจบกันแต่แรกพอดี

เทศกาลวิวาทะ - รุ่งอรุณแห่งศึกตัดสิน/ตอนที่ 2

 

(ณ โซนแผงลอยของเทศกาลวิวาทะ)

โซมะ: โอ้...?

ก็ว่าอยู่เหตุใดภายนอกหอประชุมถึงแลดูครื้นเครง มีงานเทศกาลนี่เอง!

ทุกคนต่างสวมชุดยูกาตะแล้วสนุกสนานกันอยู่เลย น่าตื่นเต้นเหลือเกิน...☆

เคย์โตะ: ไม่ต้องตื่นเต้นหรอกน่า แล้วก็อย่าชักดาบด้วย... นี่มันงานเทศกาลนะ

เหมือนว่างานเทศกาลที่จัดในโรงเรียนนี่ จะทำเลียนแบบจากงานเทศกาลฤดูร้อนใหญ่ๆในตัวเมืองน่ะ

มีการออกร้านแผงลอยบ้าง มีการจุดพลุบ้าง อันสึเป็นคนจัดเตรียมเอาไว้ แล้วก็มียูนิตอื่นๆคอยช่วยด้วยเหมือนกัน

พวกเขาก็กำลังไลฟ์ขนาดย่อมๆ ให้ภายนอกอาคารเกิดความครื้นเครงขึ้นน่ะ

โซมะ: โอ้ ท่านประธานชมรมเองก็อยู่ด้วย! ชื่อริวเซย์ไตสินะ กำลังทำอะไรกันอยู่น่ะ? เล่นต่อตัวหรือ...?

อ๊ะ "อันเดตโตะ" เองก็อยู่ด้วย! ไอ้เจ้ากะล่อนนั่น ไปทำตัวไร้ยางอายกับผู้หญิงอีกแล้ว...!

เคย์โตะ: หึ เหล่าไอดอลทั่วทั้งโรงเรียนยูเมะโนะซากิ ออกมาแสดงกันหมดเลยสินะ

ดูถูกคอนเน็คชั่นของอันสึไม่ได้เลย เป็นการแข่งแบบไม่เป็นทางการแท้ๆ แต่ยังรวบรวมคนมาได้ถึงขนาดนี้

ทั้งที่แค่เป็นศึกตัดสินความเป็นหนึ่งระหว่างอาคัตสึกิกับ fine ก็เรียกผู้ชมมาได้มากกว่าปกติแล้วแท้ๆ

ถ้าควบคุมดูแลได้ไม่ดีล่ะก็จะต้องวุ่นวายแน่ เป็นเวลาพิสูจน์ความสามารถในฐานะโปรดิวเซอร์ของอันสึเลย

อืม... นอกจากแผงลอยขายอาหารแล้ว ยังมีขายพวกกู๊ดส์ด้วยสินะ

คุโร่: หืม ถึงงานเทศกาลฤดูร้อนตามปกติก็มีขายกู๊ดส์ไอดอลอยู่บ้างก็จริง...

แต่ก็มาในรูปแบบสุ่มจากล็อตเตอรี่น่ะนะ

ฮะฮะ เมื่อก่อนตอนมีร้านแบบนั้นมาเปิดทีไร น้องสาวฉันก็อยากได้ซะจนลองเสี่ยงดวงหลายต่อหลายครั้งเลยล่ะ ถึงแทบจะไม่ถูกเลยก็เถอะ รู้สึกคิดถึงยังไงไม่รู้แฮะ♪

เคย์โตะ: อืม... แล้วจากนั้นเราก็จะเดินขบวนศาลเจ้ามิโคชิที่ถูกดัดแปลงเป็นเวทีแบบง่ายๆ ผ่านฝูงชนที่ตื่นเต้นครื้นเครงไป นั่นล่ะคือศึกเริ่มของเทศกาลวิวาทะ

คนเยอะยิ่งกว่าที่คาดการณ์เอาไว้ซะอีก อย่าหลงทางซะล่ะคันซากิ

โซมะ: รับทราบ! แต่ก็ น่าตื่นเต้นจริงๆเลย♪ ในงานเทศกาลท้องถิ่นของที่บ้าน ข้าเอาแต่อุทิศตัวให้กับการร่ายรำอยู่ตลอด เลยไม่ค่อยได้สนุกสนานอย่างคนทั่วไปซักเท่าไหร่น่ะ...?

ข้าค่อนข้างหลงไหลในการเดินไปกินอาหารแผงลอยไปมานานแล้ว ถ้าหากไม่มีกำหนดการณ์จะต้องขึ้นเวทีล่ะก็ อยากจะสนุกสนานให้เต็มคราบเลยล่ะขอรับ♪

เคย์โตะ: ฉันเองก็เหมือนกัน ก็เป็นเด็กวัดนี่นะ การจัดการแผงลอยกับดูแลบริหารงานเทศกาลก็สนุกเหมือนกัน

แต่เจ้าเอย์จิชอบสุขภาพทรุดโทรม โดนหามเข้าโรงพยาบาลเอาช่วงนี้อยู่ตลอดเลย

ทั้งที่หมอนั่นนอนซมอยู่บนเตียงโรงพยาบาลแท้ๆ จะให้ฉันสนุกอยู่คนเดียวมันก็ออกจะ...

พอคิดแบบนั้น ก็เลยจะรู้สึกเศร้ากับช่วงเวลาแบบนี้ขึ้นมาน่ะ

แต่เจ้าหมอนั่นแข็งแกร่งขึ้นแล้ว ฝืนลุกขึ้นมาจากเตียงโรงพยาบาล... เพื่อหวังที่จะได้ทะเลาะต่อยตีกับฉันคนนี้

ฉันยินดีมากเลยล่ะ สิ่งนั้นเปล่งประกายอย่างล้ำค่ายิ่งกว่าดอกไม้ไฟใดๆเลย

โซมะ: หึหึ ดูมีความสุขจังเลยนะขอรับ ฮาสึมิโดโนะ คันซากิ โซมะผู้นี้ จะขอร่วมทางไปจนสุดหล้าฟ้าเขียวเลย♪

เคย์โตะ: ขอบใจนะ ถ้าหลังไลฟ์จบแล้วงานเทศกาลยังไม่จบล่ะก็ พวกเราทุกคนในอาคัตสึกิมาเดินเที่ยวด้วยกันเป็นไง ถ้าไม่เก็บเกี่ยวความสนุกเอาไว้ก็น่าเสียดายแย่ส

เห็นคนบ้าเต้น ถ้าเป็นคนบ้าเหมือนกันก็ต้องเข้าไปเต้นด้วยสิ...♪  (สำนวนญี่ปุ่น)

คุโร่: เฮ้ๆ ไม่อยากจะขัดหรอกนะ แต่จะร่าเริงกันเกินเหตุไปแล้วหรือเปล่า คันซากิก็ว่าไปอย่าง แต่กระทั่งนายท่านฮาสึมิด้วยเหรอเนี่ย ตื่นตัวกันไว้หน่อยดีกว่ามั้ง?

ลืมไปแล้วเหรอ ถ้าแพ้ใน "เทศกาลวิวาทะ" ยูนิตพวกเราจะถูกยุบนะ

แบบนั้นก็ทำตามสัญญาที่ว่าจะมาเที่ยวด้วยกันทั้งอาคัตสึกิไม่ได้น่ะสิ?

เพราะง้น มาตั้งใจชนะแบบเต็มกำลังกันเถอะ ฉันเองก็อยากสนุกกับงานเทศกาลด้วยกันกับพวกนายนะ

หลังจากไลฟ์เอง... ก็มาเต็มที่กับงานเทศกาลฤดูร้อนไปด้วยกันทุกคน ในฐานะอาคัตสึกิเถอะนะ♪

เคย์โตะ: พูดแบบนั้นก่อนศึกตัดสินเนี่ย มันเป็นเดธแฟล็คนะ คิริว... อืม เหมือนจะทำตัวสบายใจเกินไปหน่อยสินะ ฉันเองก็ยังอ่อนหัดอยู่เหมือนกัน

คุโร่: จะผ่อนคลายมันก็ดีอยู่หรอก ก็นายชอบเอาแต่ปั้นหน้าเครียดอยู่ตลอดเลยนี่นา นานๆทีก็มาสนุกให้เต็มเหนี่ยวเหมือนคนบ้ากันไปเลยเถอะ♪ 

เคย์โตะ: แอ่ก!? อย่ามาทุบหลังสิ ไอ้บ้าพลังนี่!

คุโร่: โทษที ไว้ค่อยเทศน์ที่หลังแล้วกันนะ เออ... แล้วเราจะเอายังไงกันก่อนดีล่ะ เราต้องไปที่ๆมีศาลเจ้ามิโคชิอยู่สินะ แล้วมันอยู่ไหนล่ะ?

เคย์โตะ: อืม น่าจะอยู่หน้าหอประชุมนะ เพราะงั้นก่อนหน้านี้เราถึงได้ซ้อมกันอยู่ในหอประชุมไง

อืม... คนแน่นซะจนมองไม่เห็นเลย

ช่วยไม่ได้ เราต้องคุ้นชินกับการแสดงเพอฟอร์แมนซ์บนศาลเจ้ามิโคชิให้ได้โดยเร็วที่สุดแล้วล่ะ

บนศาลเจ้ามิโคชิก็คงจะโยกเยกน่าดู ไม่รู้ด้วยว่าเสียงจะส่งไปถึงไหน

คุโร่: ตัวศาลเจ้าก็เพิ่งจะเสร็จทันฉิวเฉียดเอง... เกือบชนเดธไลน์เลยด้วยซ้ำ

เพราะว่าทุกคนโยนงานทุกอย่างให้แม่หนูอันสึมากเกินไปนั่นล่ะ

ต้องตอบแทนคืนที่หลังแล้วสิ จะพาขี่คอเดินเที่ยวชมร้าน แล้วซื้อของที่ชอบให้แบบเต็มเหนี่ยวไปเลย

อ๊ะ นี่ฉันเผลอทำเหมือนแม่หนูเป็นน้องสาวอีกซะแล้วสิ?

เทศกาลวิวาทะ - รุ่งอรุณแห่งศึกตัดสิน/ตอนที่ 1

 

(ณ เวทีเทศกาลวิวาทะ)

เคย์โตะ: หึ เอาเถอะ ถือว่าผ่านก็แล้วกัน

การวางแผน เตรียมการทุกอย่างเรียบร้อยดีแล้วสินะ ขอชมเชย เท็นโคเซย์... ไม่สิ ควรจะเรียกด้วยชื่อว่าอันสึดีกว่าสินะ

แกเองก็เริ่มจะเป็นโปรดิวเซอร์มีฝีมือในระดับที่พอดูได้แล้ว ฉันขอยอมรับว่าเธอเป็นหนึ่งในสมาชิกของโรงเรียนยูเมะโนะซากิ

จะไม่พูดถึงขนาดว่า "จากนี้เองก็ช่วยสนับสนุนและชี้นำเราอย่างเต็มกำลังที" หรอกนะ

แต่ช่วยชดเชยสิ่งที่ขาด แล้วใช้ความเร่าร้อนที่เหนือยิ่งกว่าที่ผ่านๆมา เพื่อเผชิญหน้ากับ "ทุกสิ่งทุกอย่าง" ของโรงเรียนยูเมะโนะซากิที

ถึงคำพูดอาจจะเหมือนเอย์จิไปบ้าง แต่ก็คาดหวังในตัวเธออยู่นะ

แต่ว่าอย่าเพิ่งได้ใจไปล่ะ อันสึ การวางแผนการช่วงแรกๆเนี่ยเลวร้ายมาก ใช้งานไม่ได้เลย

พัฒนาให้มากขึ้นซะ ถึงฉันจะสั่งสอนแกไปซะหูชาจนไม่ต้องพูดอะไรมากไปกว่านี้แล้วก็เถอะ

คุโร่: อา พอแค่นั้นล่ะ นายท่าน

แม่หนูอันสึเอง... เค้าก็คงไม่คาดฝันหรอก ว่าจะต้องเป็นคนเตรียมการ "เทศกาลวิวาทะ" ที่เป็นศึกตัดสินระหว่างพวกเราอาคัตสึกิกับ fine น่ะ

ตอนแรกก็จัดให้เป็นแค่งานที่จะทำให้ทุกคนมาสนิทสนมและสนุกสนานกับเทศกาลฤดูร้อนแบบเรียบๆเท่านั้นเอง

ถ้าเอาแต่เหยียบย่ำแล้วก็บ่นอย่างเดียว มันจะเสียมารยาทนะ

เคย์โตะ: รู้อยู่แล้วน่า ต้องให้แกคอยตอบสนองความต้องการไร้สาระอยู่ตลอดเลยสินะ อันสึ หลังจากทุกอย่างจบลงแล้ว เดี๋ยวจะตอบแทนให้อีกครั้งเอง

ตอนนี้เอาไปแค่นี้ก่อนแล้วกัน... เก่งมาก เก่งมาก♪

โซมะ: โอ้ ฮาสึมิโดโนะ! ฮาสึมิโดโนะกำลังยิ้มอย่างอ่อนโยน พลางลูบหัวอันสึโดโนะอยู่ด้วย!

ขี้โกง... ไม่ใช่สิ เป็นรางวัลที่นานทีปีหนจะมีซักครั้งเลยล่ะขอรับ♪

เป็นหลักฐานยืนยันให้เห็นว่ายอมรับในตัวอันสึโดโนะทำงานได้สำเร็จลุล่วง ไม่ได้ไม่พอใจอย่างที่พูดอย่างไรล่ะ!

จงภูมิใจเถิด อันสึโดโนะ! ข้าเองก็รู้สึกขอบคุณด้วยเช่นกัน ขอบพระคุณจริงๆขอรับ...☆

เคย์โตะ: หึ จะพูดอะไรก็พูดไปเถอะ จะสื่อความรู้สึกขอบคุณออกไปด้วยการแสดงไลฟ์อันแสนสุดยอดให้เห็นก็แล้วกัน โทษทีนะอันสึ ที่เผลอลูบหัวไป

อาจจะดูเป็นกันเองกับผู้หญิงมากเกินไปหน่อยสินะ ผิดไปแล้วล่ะ ฉันเองก็ยังอ่อนหัดนัก

คุโร่: อ้าว นายก็มีน้องสาวด้วยเหรอ? ฉันเองก็ชอบเอาแม่หนูอันสึไปรวมกับน้องสาว แล้วเผลอทำเหมือนเธอเป็นเด็กไปบ้างเหมือนกัน

คงจะเสียมารยาทสินะ ที่ผ่านมาต้องขอโทษด้วยล่ะ แม่หนู

ถึงจะต้องปฏิบัติกับเธอให้เหมือนเป็นผู้หญิงคนหนึ่งก็เถอะ แต่ควรจะต้องทำยังไงดีล่ะเนี่ย...

ถ้ามีเรื่องอะไรอยากให้พวกเราช่วยล่ะก็ บอกได้เลยนะ ไม่ต้องเกรงใจ

เคย์โตะ: หึ ฉันน่ะไม่มีน้องสาวหรอก แต่มีเพื่อนสมัยเด็กที่ต้องคอยดูแลอยู่ตลอดนั่นล่ะ...

ถึงเราสองคนจะไม่ใช่วัยที่จะมาลูบหัวกันแล้วก็เถอะ แต่ไม่ว่าจะผ่านไปซักเท่าไหร่ก็ยังปล่อยหมอนั่นไปไม่ได้อยู่ดี

คุโร่: อืม งั้นเราก็มาผลักไสเจ้าเพื่อนสมัยเด็กเจ้าปัญหาคนนั้นให้สุดแรง แล้วบอกว่า "อย่าทำตัวเอาแต่ใจนะ" ใส่มันกันเหอะ พวกเราจะให้ยืมพลังเอง นายท่านฮาสึมิ

เคย์โตะ: อา ฝากด้วยนะ คันซากิก็เหมือนกัน ที่ผ่านมาฉันคงสร้างความปัญหาให้มามากสินะ เพราะความดื้อรั้นของฉัน ทำให้ชอบพลาดตอนเวลาสำคัญตลอดเลย...

การติดตามฉันเนี่ย คงจะลำบากน่าดูเลยใช่ไหมล่ะ?

โซมะ: ไม่เลยขอรับ ฮาสึมิโดโนะ! ข้านั้นชื่นชมผู้หมั่นเพียรที่มีเมตตา ยิ่งกว่าอัจฉริยะที่ไร้ข้อบกพร่องเสียอีก!

พยายามในส่วนที่ยังไม่สมบูรณ์แบบ และใช้ปัญญาพัฒนาตน! เพราะท่านคือขุนพลที่เป็นเช่นนั้น คันซากิ โซมะผู้นี้จึงได้อยากรับใช้ไงล่ะขอรับ...☆

เคย์โตะ: งั้นเหรอ ขอบใจนะ เก่งมาก เก่งมาก♪

โซมะ: หวาา ฮาสึมิโดโนะ! ลูบหัวเช่นนี้ข้าก็ดีใจอยู่หรอก แต่นี่มันก่อน "ไลบุ" นะขอรับ เดี๋ยวที่ "เซ็ตโตะ" ผมไว้จะเสียเอานะ!

อะหวาหวา อุตส่าห์หวีไว้อย่างดีแล้วแท้ๆ เสียทรงหมดแล้วสิ!

เคย์โตะ: อ๊ะ โทษที ฉันเนี่ยไม่ค่อยระวังตัวซะเลยนะ คิริว ช่วยจัดผมให้คันซากิทีสิ

คุโร่: อือ ยังไงก็ปล่อยให้นายท่านฮาสึมิเป็นคนจัดการไม่ได้ด้วยนี่นะ ถึงจะทำหน้าเหมือนลูกคุณหนูที่ฆ่าไม่ได้แม้แต่แมลง แต่ที่จริงเป็นคนชุ่ยขนาดนั้นนี่นา

คันซากิ ขยับเอาหัวมานี่มา เดี๋ยวฉันจัดให้เอง

คุโร่: เดี๋ยวช่วยแก้เสื้อให้ด้วยเลยก็แล้วกัน ฮาสึมิเองก็ต่อแถวรออยู่ตรงนั้นล่ะ ชุดมันต่างไปจากปกติก็เลยมีบางจุดที่สวมผิดไปบ้างนิดๆหน่อยๆเหมือนกัน

มีแค่งานนี้เท่านั้นล่ะ ที่เป็นงานที่ฉันจะไม่ยอมยกให้คนอื่นทำ...♪

โซมะ: ท่าทางร่าเริงน่าดูเลยนะขอรับ คิริวโดโนะ! เพราะชื่นชอบก็เลยเก่งสินะ! มีฝีมือเยี่ยมยอดถึงขนาดมืออาชีพยังอายเลยล่ะขอรับ~♪

คุโร่: อย่าชมมากนักสิ ยังไงมันก็ไม่ใช่ความสามารถที่จำเป็นสำหรับไอดอลอยู่แล้วด้วย...

ชุดของงานคราวนี้ส่วนใหญ่ก็ปล่อยให้แม่หนูเป็นคนจัดการด้วย ก็เลยรู้สึกไม่เต็มอิ่มเท่าไหร่น่ะ

โซมะ: โอ้ อันสึโดโนะเป็นคนตัดหรือขอรับ! ทั้งสง่างามและเปล่งประกาย เป็นชุดที่คู่ควรแก่พวกเราอาคัตสึกิอย่างยิ่งเลย...♪

คุโร่: อืม ดูสมกับเป็นพวกเราอาคัตสึกิจริงๆ เหมือนผสมผสานการแสดงพื้นบ้าน... อย่างละครโนเอาไว้เลย

คงจะค้นคว้าจากเอกสาร แล้วออกแบบอย่างสุดความสามารถเลยสินะ

ชมเข้าไปอีกเยอะๆเลยสิ คันซากิ ผู้พยายามย่อมสมควรได้รับสิ่งตอบแทนอยู่แล้วล่ะ

ถึงฉันจะช่วยให้คำแนะนำอยู่บ้างก็เถอะ แต่ยังไงพวกเราก็ต้องไลฟ์ ต้องให้ความสำคัญกับชัยชนะมาเป็นอันดับหนึ่งน่ะนะ

ก็เลยมีสมาธิกับการฝึกซ้อมเสียเต็มที่ เพื่อจะได้ไม่ต้องมานั่งเสียใจเอาที่หลัง

แม่หนูเองก็ฝีมือดีขึ้นก้าวกระโดดเลยนะ คิดถูกจริงๆที่คราวนี้ขอให้ช่วย งานดีมากเลยล่ะ...♪

เคย์โตะ: เพราะดีไซน์ชุดตอนแรกมันแย่มากนั่นล่ะ กว่าจะชี้ให้เห็นจุดบกพร่องทีละจุดเสร็จก็ใช้เวลาน่าดู...

ตอนแรกยังเป็นแค่ชุดสิ้นคิดอย่าง "เชือกคาดหัวกับผ้าเตี่ยวอย่างเดียว" ด้วยซ้ำ

คุโร่: ฮะฮะ แล้วจากนั้นก็มีจะให้ fine ใส่กักคุรันสีขาวพร้อมสวมผ้าโพกหัวลายธงญี่ปุ่น แล้วให้อาคัตสึกิใส่ชุดแก๊งซิ่ง ทำผมทรงรีเจ้นท์ด้วยนี่นา...

อย่างกับเป็นการ์ตูนนักเลงยุคไหนซักยุคเลย

แต่เดิมทีฉันก็มีชุดแก๊งซิ่งอยู่แล้วล่ะนะ ไอ้ฉันน่ะไม่มีปัญหาอะไรหรอก

เคย์โตะ: ทางฝั่ง fine เองก็ดูท่าทางถูกอกถูกใจ ทำเอาวุ่นวายใหญ่เลยล่ะ...

พอฉันลองสวมชุดแก๊งซิ่งของคิริวดู เอย์จิก็ขำก๊ากซะจนหายใจไม่ออก โดนจับเข้าโรงพยาบาลไปตามระเบียบเลย

หมอนั่นขำเป็นบ้าเป็นหลัง พูดว่า "เคย์โตะ... เคย์โตะกลายเป็นจิ๊กโก๋แล้ว!" เลยนะ...?

ฮิบิกิเองก็ยินดียกใหญ่ แล้วบอกว่า "Amazing! ทำให้ฝ่าบาทสนุกสนานถึงขนาดนี้ได้ สมแล้วที่เป็นคู่แข่งฟ้าประธานของผม...☆"

อา ไม่อยากจะนึกถึงเลย... ถ้าแก้ชุดเสร็จแล้วก็ไปกันเถอะ ใกล้จะได้เวลาแสดงแล้วนะ

หอประชุมนี่ก็ยังต้องตกแต่งขั้นตอนสุดท้ายอยู่อีก เดี๋ยวเราจะไปขัดขวางการทำงานเขาเปล่าๆ

โซมะ: หืม? ไม่ใช่ว่า "เทศกาลวิวาทะ" จะ "ไลบุ" กันที่หอประชุมนี้หรือ?

เคย์โตะ: ในตอนสุดท้ายน่ะใช่ ก่อนหน้านั้นเหมือนว่าจะต้องขึ้นไปร้องเต้นบน "เวทีเคลื่อนที่" ที่หน้าตาเหมือนศาลเจ้ามิโคชิน่ะ

เพราะว่าในเวลาเดียวกัน ข้างนอกเองก็จัดงานเทศกาลฤดูร้อนอยู่ด้วย ก็เลยอยากจะทำให้ครื้นเครงขึ้นน่ะ

เหมือนว่าอันสึ จะอยากจัดวิวาทะมิโคชิให้ได้เลยนั่นล่ะ ก็เลยปรับรูปแบบไปแค่นิดหน่อย ติ๊งต๊องชะมัด...

จัดให้มันอลังการไปเลยแบบนี้ ก็ดีกว่าให้มาอุดอู้อยู่ในหอประชุมแคบๆนั่นล่ะ

ก็เป็นเทศกาลนี่นะ การมีพาเรดเองก็น่าสนุกดีเหมือนกัน

แล้วยังใช้ศาลเจ้ามิโคชินั่น ดึงดูดผู้ชมที่อยู่ข้างนอกเข้ามายังหอประชุมได้อีก

ถ้าเรียกผู้ชมที่จะคอยมาเชียร์พวกเราได้เยอะ เราก็จะยิ่งได้เปรียบในไลฟ์ตัดสินรอบสุดท้ายที่จะจัดขึ้นในหอประชุมมากขึ้นเท่านั้น

"เทศกาลวิวาทะ" ก็คือดรีมเฟสแบบนั้นล่ะ เอาล่ะ จะจู่โจมยังไงดีนะ...♪

คุโร่: ร่าเริงเชียวนะนายท่าน ถึงสุดท้ายจะขึ้นอยู่กับการเคลื่อนไหวของฝั่งศัตรูก็เถอะ แต่วางกลยุทธ์เอาไว้ล่วงหน้าก็ไม่เสียหายอะไรนี่นะ

มาชนะให้ได้กันเถอะ เพื่ออนาคตของอาคัตสึกิ

โซมะ: อืม! รับบัญชาแล้ว คันซากิ โซมะผู้นี้ จะทุ่มเททั้งแรงกายแรงใจ โค่นล่ม "ฟีเน่" ให้จงได้...☆

มุ่งหน้าบดขยี้ขุมอำนาจอันยิ่งใหญ่จากซึ่งๆหน้า! พวกเราอาคัตสึกินั้น คือสามทหารเสือ บัดนี้จะเข้าพิชิตสนามรบที่เต็มไปด้วยภัยอันตรายแล้ว! เอย์ เอย์ โอ้...☆

เคย์โตะ: อา มาชนะกันเถอะ

แสงจันทร์ที่สะท้อนจากประกายแสงที่ชื่อว่าเอย์จิ เพื่อให้หมอนั่นโดดเด่นยิ่งขึ้นไปกว่าเดิม... ที่ฉันตั้งชื่อยูนิตของตัวเองว่า "อาคัตสึกิ(紅月 พระจันทร์แดง)" ก็เพราะความหมายแบบนั้นนั่นล่ะ

แต่ในตอนนี้ที่ความหมายของมันต่างไปจากเดิม "อาคัตสึกิ" นั้นก็คือ รุ่งอรุณ(暁 พ้องเสียงอาคัตสึกิ) คือแสงอรุณอันเป็นสัญญาณแสดงจุดเริ่มต้นของทุกสิ่ง

พวกนาย ช่วยทำให้ฉันที่เคยเป็นเพียงแสงจันทร์อ่อนๆ ได้เปล่งประกายอย่างงดงามแดงฉาน

จะไม่สับสน และเสียใจอีกต่อไปแล้ว ถ้าเป็นพวกเราล่ะก็ จะต้องเปล่งประกายแสงได้เทียบเท่าดวงตะวันแน่

ไม่สิ พวกเราอาคัตสึกิ จะเปล่งแสงอยู่บนจุดสูงสุดของโรงเรียนยูเมะโนะซากิ และกลืนกระทั่งดวงตะวันเอง

เทศกาลวิวาทะ - ประกาศิตจอมเผด็จการ/ตอนที่ 4

 

(ณ หน้าลานน้ำพุ)

วาตารุ: เอ้า เจ้าหญิง สูงขึ้นอีก สูงขึ้นอีก! สนุกจังเลยนะครับ~...☆

โทริ: ไม่เห็นสนุกเลย ปล่อยนะ! จับผมขึ้นขี่คอทำไมล่ะเนี่ย เจ้าผมยาว ผมเดินเองได้น่า! ฮึ้ยยย น่าขายหน้าชะมัดเลย~!?

ยูซึรุไปไหนล่ะ การไปรับไปส่งผมเป็นหน้าที่ของหมอนั่นไม่ใช่เหรอ? แล้วนี่อะไรเนี่ย นายจะมาเป็นข้ารับใช้ผมเหรอ?

ผมไม่เหมือนประธานหรอกนะ ไม่ว่างมาสนใจเจ้าคนโรคจิตหรอก? ปล่อยเซ่~!?

วาตารุ: หุหุหุ ผมไม่ได้รังเกียจความครื้นเครงหรอกนะครับ แต่ตอนนี้ตกกลางคืนแล้ว จะสร้างความเดือดร้อนให้ชาวบ้านเอานะครับ

อยู่นิ่งๆสงบเสงี่ยมไว้นะครับ ถ้าหากเจ้าหญิงได้รับบาดเจ็บขึ้นมาล่ะก็ผมจะถูกต่อว่าเอา...♪

คุณเองก็คงจะเหนื่อยหลังจบไลฟ์เหมือนกันใช่ไหมล่ะครับ เพราะว่าคุณยังอยู่ในวัยเจริญเติบโต ไม่เหมือนกับผมหรือคุณพ่อบ้าน

สมรรถภาพทางร่างกาย ก็ยังอยู่ในระดับเด็กน้อยนั่นล่ะครับ

โทริ: งือ~... ก็ประธานที่ป่วยกระเสาะกระแสะกำลังพยายามอยู่นี่นา แล้วผมจะเอาแต่กระจองอแงได้ยังไงล่ะ?

ก็อยากเพิ่มพลังกายอยู่หรอก~ แต่ร่างกายผมก็ไม่ค่อยมีกล้ามเนื้ออยู่แล้วด้วย?

วาตารุ: ยังเป็นเด็กน้อยอยู่ ไม่จำเป็นต้องรีบร้อนไปก็ได้นะครับ

ยังไงก็ได้กินดีอยู่ดีด้วย ถ้าหากโตเท่าผมหรือองค์จักรพรรดิแล้วล่ะก็ อาจจะตัวทัดเทียมกันก็ได้นะครับ?

โทริ: งั้นเหรอ... แต่ก็อาจจะมีคนคิดกับตัวผมผู้น่ารักว่า "อย่าโตเลยนะ!" ก็ได้ เป็นแบบนี้ต่อไปอีกซักหน่อยก็คงไม่เป็นไรหรอก♪

วาตารุ: ครับ แล้วก็ คุณพ่อบ้านเค้ากำลังพาองค์จักรพรรดิไปส่งถึงบ้านอยู่น่ะครับ

ถ้าเป็นกำลังทรัพย์ของฝ่าบาทล่ะก็ จะเรียกคนขับรถไปรับไปส่งก็ได้แท้ๆเชียว

แต่เหมือนว่าช่วงนี้ฝ่าบาท จะไม่ชอบอะไรที่ดูหรูหราเช่นนั้นเท่าไหร่น่ะครับ

โทริ: ประธานเค้าเป็นคนถ่อมตัว ก็เลยยอมลดตัวไปอยู่ในระดับเดียวกับสามัญชนไงล่ะ... จะว่าไป ถ้างั้นให้นายไปส่งประธานแทนก็ได้ไม่ใช่เหรอ?

ก็นายมีบอลลูนด้วยนี่นา ใช้เจ้านั่นเหาะไปเลยไม่ได้เหรอ?

วาตารุ: นั่นเป็นของใช้ส่วนตัวของผมน่ะครับ ยังไงผมก็ไม่ถนัดเรื่องการดูแลเอาใจใส่ด้วย คุณพ่อบ้านเหมาะสมสุดแล้วล่ะครับ นานๆทีก็มาสนิทสนมกับผมกันไว้เถอะนะ... เจ้าหญิง♪

ก็เราเป็นพวกพ้องใน fine เหมือนกันนี่ครับ

โทริ: พวกพ้องเหรอ ไม่ค่อยเข้ากับผมยังไงไม่รู้สิ

แต่เอาเถอะ ยิ่งไปกว่านั่น... นายรู้ที่อยู่ของผมด้วยเหรอ ถ้าถูกพาไปที่แปลกๆก็แย่น่ะสิ?

วาตารุ: หุหุหุ นั่นสินะครับ ให้ผมนำทางไปยังวันเดอร์แลนด์ แดนมหัศจรรย์เลยไหมล่ะครับ...☆

คานาตะ: ปุก้า ปุก้า...♪

ท่าทาง "สนุกสนาน" อยู่ตลอดเลยนะคร้าบ วาตารุ...♪

โทริ: เหวอ มีสิ่งมีชีวิตประหลาดโผล่ออกมาจากน้ำพุด้วย? เดี๋ยวเถอะ อย่าลากผมไปต่างมิตินะ เจ้าผมยาว!?

วาตารุ: โอ๊ะ ขออภัยด้วย ปกติระมัดระวังตัวไว้ไม่เข้ามาใกล้หรอกนะครับ แต่ดันเผลอย่างกรายเข้ามายังอาณาเขตของคุณเสียได้

คานาตะ: ปุก้า ปุก้า...♪

ไม่เป็นไรหรอกคร้าบ~ ก็ "เพื่อน" กันนี่นา♪

วาตารุ: อา... ยังเรียกกันว่าเพื่อนอยู่สินะครับ รู้สึกอับอายเสียจนแทบจะร้องไห้ออกมาเลย

ไม่ได้คุยกันเช่นนี้นานแล้วนะครับ สบายดีหรือเปล่าล่ะ... สหายเก่าเอ๋ย?

คานาตะ: หุหุหุ ก็ "ไม่" สบายดี ถึงได้มาปุก้า ปุก้าอยู่นี่ล่ะคร้าบ~♪

วาตารุ: โอ๊ะ แปลกจังเลยนะครับ ถึงอาจจะไม่ใช่เรื่องที่กระผมพูดได้ก็เถิด แต่ไม่นึกว่าคนที่ทำตัวอิสระเสรีอยู่ตลอดเวลาเช่นคุณ จะมีการอารมณ์ไม่ดีด้วย

มีเรื่องอะไรไม่ชอบใจงั้นเหรอครับ น่าสนใจจริงๆ....☆

โทริ: เดี๋ยวสิ เจ้าผมยาว! รู้จักกับเจ้าคนประหลาดนั่นเหรอ? คุยกันอย่างเป็นปกติเลยนะ แล้วไหงหมอนั่นถึงได้กำลังว่ายอยู่ในน้ำพุล่ะ!?

สภานักเรียนไม่ปล่อยให้การกระทำความผิดเล็ดลอดไปได้หรอกนะ กรรรร!

คานาตะ: โดนโกรธซะแล้ว... สายัณห์สวัสดิ์ ชินไค คานาตะคร้าบ♪

โทริ: อะ อืม สายัณห์สวัสดิ์ มีมารยาทกว่าที่คิดนะเนี่ย แต่พอพูดทั้งๆที่ตัวเปียกซกอยู่ในน้ำพุแบบนั้น กลับยิ่งประหลาดใหญ่เลย~!?

วาตารุ: หุหุหุ นี่ก็เลยเวลาเลิกเรียนมามากแล้วนะครับ คงไม่จำเป็นต้องปฏิบัติหน้าที่ของสภานักเรียนแล้วล่ะ

ช่วยปล่อยผ่านทีนะครับ การเมตตาต่อเด็กน้อยตาดำๆเอง ก็เป็นคุณธรรมของชนชั้นสูงนะครับ?

โทริ: งะ งือ~? เอาเถอะ การทำงานล่วงเวลาก็ไม่เหมาะกับตัวผมผู้สูงศักดิ์ด้วยล่ะนะ?

คานาตะ: หุหุหุ "สนิท" กันจังเลยนะคร้าบ~?

วาตารุ ทั้งที่เมื่อก่อนไม่ "สนใจ" ในตัว "คนอื่น" เลยแท้ๆ แต่ตอนนี้มี "เพื่อน" คนอื่นนอกจาก "พวกผม" แล้วสินะ~♪

วาตารุ: ครับ หากเทียบกับยุคสมัยแห่งความวุ่นวายที่พวกเรา "ห้าประหลาด" ใช้ช่วงเวลาวัยรุ่นไปอย่างสนุกสนานดั่งใจคิดแล้ว ก็ไม่ได้ด้อยไปกว่ากันเลยล่ะ...

ยังคงใช้เวลาแต่ละวัน อยู่ภายใต้แสงสว่างอันเป็นที่รักครับ

ด้วยการถอดหน้ากากตัวร้ายออก แล้วสวมหน้ากากตัวตลกแทนน่ะนะ

คุณเอง นานๆทีก็ออกมาจากใต้น้ำอันเงียบสงบ... แล้วโผล่หน้ามาทักทายกันบ้างสิครับ?

คานาตะ: ก็โผล่ขึ้นมาเพื่อ "หายใจ" อยู่นะคร้าบ ไม่งั้นเดี๋ยวจะอึดอัดจนตายพอดี~♪

โซมะ: (พร่วด)! ใช่แล้วขอครับท่านประธาน! สิ่งที่ท่านประธานพูดนั้น มีเค้ามูลความจริงอยู่เสมอเลย! แฮ่ก แฮ่ก!

คานาตะ: โซมะ ดำน้ำต่อไปอีกซักหน่อยนะคร้าบ...♪

โซมะ: แค่กๆ! เดี๋ยว เดี๋ยวไปเกิดใหม่พอดีขอรับ หยุดทีเถอะ ท่านประธาน!

ภาพของท่านประธานที่กดหัวข้าลงน้ำพุเช่นนี้ มองจากมุมคนอื่นแล้วจะเป็นการก่อเหตุฆาตกรรมเอานะ~!?

คานาตะ: นี่คือ "การลงโทษ" คร้าบ โซมะ รับไปซะเถอะ ไม่ว่าเมื่อไหร่ ภายใน "น้ำ" นั้นย่อมมี "ความเป็นจริง" อยู่เสมอ...♪

โซมะ: แค่ก!? จะ... จริงอยู่ ที่ข้ามาขอร้องอย่างหนักหน่วงว่า "โปรดลงโทษข้าทีเถอะขอรับ ท่านประธาน!" จนน่ารำคาญก็เถอะ!

แต่แบบนี้มันก็เกินไปเสียหน่อยนะ จะตายจริงๆแล้ว~!

วาตารุ: นั่นกำลังทำอะไรอยู่เหรอครับ? รับน้องใหม่เหรอครับ ถ้าไม่ระวังเรื่องอากาศหายใจล่ะก็เดี๋ยวจะถึงตายได้นะครับ...?

คานาตะ: หุหุหุ เหมือนว่าโซมะ จะไป "ทำความผิด" ที่ไหนมา ก็เลยอยากโดน "ลงโทษ" น่ะคร้าบ~? ก็เลยจับให้ "จมน้ำ" เลย~♪

วาตารุ: คุณเนี่ย บางทีก็ชอบทำหน้ายิ้มแย้มพร้อมๆทำเรื่องโหดร้ายไปด้วยนะครับ... ถึงช่วงนี้จะเป็นหน้าร้อน แต่ถ้าตัวเปียกล่ะก็เดี๋ยวจะเป็นหวัดเอาได้ ระวังๆไว้ด้วยนะครับ?

คนๆนั่น รู้สึกว่าจะเป็นเด็กของอาคัตสึกิน่ะครับ พวกเรา fine มีกำหนดการที่จะต่อสู้กับพวกเขาอยู่

ถ้าเกิดศัตรูไม่อยู่ในสภาพที่สมบูรณ์พร้อมเต็มร้อยล่ะก็ ไม่สนุกพอดีสิครับ

คานาตะ: งั้นเหรอคร้าบ~ จะไลฟ์เหรอ? "สู้ๆ" นะคร้าบ ทั้งสองคน♪

วาตารุ: ครับ มาดูให้ได้เลยนะ นี่เป็นศึกตัดสินแห่งโชคชะตาเลยล่ะ

อา ชะตาของเราเกี่ยวโยงกันไว้ด้วยความรักและชิงชัง โศกนาฏกรรมแสนขบขันกำลังจะเปิดม่านขึ้นแล้ว! ทำเอาอยากจะเต้นระบำขึ้นมาเลยล่ะครับ Amazing...☆

เทศกาลวิวาทะ - ประกาศิตจอมเผด็จการ/ตอนที่ 3

 

(ณ โรงฝึกศิลปะการต่อสู้)

เคย์โตะ: อืม...

แบบนี้นี่เอง เข้าใจเรื่องที่เอย์จิพูดแล้วล่ะ นี่แก ไปก่อเรื่องไว้ถึงขนาดนั้นแล้วยังมีหน้าไปดื่มชาคุยกับเขา แล้วกลับมาอย่างสบายใจเฉิบอีกงั้นเหรอ... คันซากิ?

โซมะ: อะ... อืม! ขออภัยด้วย! ควรจะฟันพวก "ฟีเน่" ไปซักสองสามคนจริงๆสินะ!?

เคย์โตะ: ห้ามฟันนะ จะอาละวาดอะไรก็ให้มันพอดีบ้าง ถึงจะเป็นฉันก็คอยตามล้างตามเช็ดไม่ไหวหรอกนะ ให้ตายสิ

ถ้าก่อความรุนแรงขึ้นมาล่ะก็ อาคัตสึกิได้โดนยุบเอาทันทีแน่

เอาไว้ค่อยเทศน์ที่หลัง เป็นเพราะนายช่วยโกรธแทนฉันที่กลายเป็นคนขี้ขลาดให้นั่นล่ะ...

ก็เลยใจเย็นขึ้นมาบ้างแล้วล่ะ แต่ไม่คิดจะชมหรอก สำนึกผิดซะ คราวหน้าจะไม่มีผ่อนปรนแล้วนะ

โซมะ: อื้ม! ข้าจะเป็นเด็กดีนะ! ดังนั้นโปรดอย่าได้ทอดทิ้งกันเลย ฮาสึมิโดโนะ!

ข้ายังอยากทำกิจกรรมของอาคัตสึกิ ร่วมกับฮาสึมิโดโนะอยู่ ข้าจะทำการผนึกดาบญี่ปุ่นนี้ไปซักพัก!

เคย์โตะ: จะผนึกหรืออะไรก็ช่างเถอะ เดิมทีอย่าพกอาวุธอันตรายแบบนั้นเดินไปเดินมาตั้งแต่แรกสิ นี่แกสำนึกอยู่จริงๆหรือเปล่าเนี่ย?

คันซากิ ถือถังออกไปยืนข้างนอกซักพักซะ เวลาฉันทำความผิดตอนอยู่ที่วัดของบ้าน ก็จะโดนลงโทษแบบนั้นเหมือนกัน

ถือโอกาสท่องบทสวดไปด้วยเลยแล้วกัน จะได้เป็นการฝึกการใช้เสียง

โซมะ: อือ บ้านของข้าเองก็ใช้วิธีลงโทษคล้ายแบบนี้เหมือนกัน! พวกเรานี่คล้างคลึงกันจังเลยนะ ฮาสึมิโดโนะ!

ข้าไม่ค่อยรู้บทสวดเท่าไหร่ ขอเป็นท่องจำเพลงของอาคัตสึกิแทนก็แล้วกัน~♪

เคย์โตะ: งั้นก็เบาๆหน่อยล่ะ ฉันจะคุยเรื่องสำคัญกับคิริว

คุโร่: อา นายท่าน ฉันได้ยินรายละเอียดเกี่ยวกับเจ้า "เทศกาลวิวาทะ" มาจากแม่หนูอันสึแล้วล่ะ

เหมือนว่าชุดที่แม่หนูกำลังตัดอยู่ จะเป็นชุดสำหรับ "เทศกาลวิวาทะ" นั่นด้วย ชื่อฟังดูอันตรายจังนะ ไม่ค่อยเหมือนเป็นไอดอลเลย?

พอลองถามดู ก็เหมือนว่า "เทศกาลวิวาทะ" จะจัดอยู่ในแรงค์ B1 น่ะ

เป็นการแข่งขันแบบไม่เป็นทางการ แล้วใน B1 ก็มีเนื้อหาแปลกประหลาดเต็มไปหมดด้วย

เพราะเป็นช่วงหยุดหน้าร้อนนั่นล่ะ ในโรงเรียนก็เลยไม่ค่อยมีดรีมเฟสทางการเท่าไหร่ มีแต่ระดับ B1 ล้วนๆเลย

เหมือนว่าจะเลือกมาจากดรีมเฟสที่จะถูกจัดขึ้นในเร็ววันนี้น่ะ

เคย์โตะ: B1 เหรอ... ถึงฉันจะไม่ค่อยชอบใจเท่าไหร่ แต่เอย์จิไม่ได้ใส่ใจอะไรสินะ แต่ว่า "เทศกาลวิวาทะ" เนี่ย ชื่อฟังดูไม่น่าไว้ใจเลย ต้องมีการชกต่อยกันหรือเปล่า?

คุโร่: ถ้ามีการชกต่อยล่ะก็ ฉันกับคันซากิไม่มีทางแพ้ fine อยู่แล้วล่ะ ยังไงก็เหมือนจะให้อารมณ์แบบเทศกาลฤดูร้อนด้วย อาจจะสู้กันอย่างมิโคชิหรือเปล่า?

เคย์โตะ: อืม... ถ้า fine กับอาคัตสึกิจะต้องปะทะกันล่ะก็ ต้องเป็นการต่อสู้ที่สุดยอดแน่ อยากจะสู้กันบนเวทีที่มีเกียรติมากกว่านี้ซักหน่อยนะ

เอาเถอะ ยังไงเราก็ไม่มีสิทธิเลือกอยู่แล้ว

ถ้าเอาชนะ fine ในดรีมเฟสนั้น... ใน "เทศกาลวิวาทะ" ไม่ได้ล่ะก็ อาคัตสึกิต้องถูกยุบ

นั่นล่ะเนื้อหาอย่างเป็นทางการของเอกสารที่ฉันอ่านแล้วเข่าอ่อนไปก่อนหน้านี้ "เทศกาลวิวาทะ" จะกลายเป็นงานสำคัญที่ตัดสินโชคชะตาของพวกเรา

คุโร่: ประธานนักเรียนเองก็บุ่มบ่ามมากไปแล้ว ทำไมต้องรีบร้อนขนาดนั้นกัน...

ทำเอาฉันเป็นห่วงเลย ก็แกคอยเชื่อฟังคำสั่งของเจ้าประธานนักเรียนนั้นมาตลอดนี่นา

พอถูกสั่งให้ยุบวง ก็เลยเผลอนึกว่าแกจะยอมรับดื้อๆซะอีก

เคย์โตะ: หึ ฉันไม่ใช่คนรับใช้ของเอย์จิซักหน่อย ถ้าเป็นคำสั่งที่ไม่สมเหตุสมผลล่ะก็ต้องคัดค้านอย่างเด็ดขาดอยู่แล้ว

ถ้าเป็นเรื่องของฉันคนเดียวล่ะก็อาจจะสับสนอยู่หรอก แต่จะยอมให้แกกับคันซากิมาล่มจมด้วยกันกับฉันได้ยังไงล่ะ ฉันมีหน้าที่รับผิดชอบในฐานะหัวหน้าของอาคัตสึกิอยู่นะ

เพราะว่าเอย์จิอยากให้ฉันสู้อย่างเอาจริง ก็เลยตัดทางหนีของพวกเราเอาไว้ก่อนสินะ

ถ้าเกิดอันตรายถึงการคงอยู่ของยูนิตล่ะก็ พวกเราคงจะนิ่งเฉยไม่ได้จริงๆนั่นล่ะ

ขอโทษที่ลากพวกนายมาพัวพันกับความเอาแต่ใจไร้สาระของเอย์จิด้วยนะ

ฉันขอโทษแทนเอย์จิด้วยนะ ที่ทำให้พวกนายวุ่นวายไปด้วย

คุโร่: เฮ้ยๆ นายท่าน ไม่เห็นต้องขอโทษเลย ไม่ได้ทำอะไรผิดซักหน่อยนี่นา

ความเอาจริงเอาจังเกินไปนั่นน่ะ เพลาๆลงบ้างเถอะ มันกลับจะยิ่งน่าหงุดหงิด

ถ้าจะโดนหาเรื่องล่ะก็ ต้องเอาคืนอยู่แล้วล่ะ

fine มันก็งั้นๆล่ะน่า ระหว่างที่เจ้าพวกนั้นหยุดทำกิจกรรมไป พวกเราก็ผ่านการต่อสู้ยากลำบากมาเยอะแยะแล้วนี่ ความสามารถก็คงใกล้เคียงกันนั่นล่ะ

ไม่เห็นมีอะไรต้องกลัวเลย เอาก็เอาเซ่ ถึงฉันจะไม่ใช่คันซากิก็เถอะ แต่ชักอยากกำหมัดไปซัดหน้าบ้างแล้วสิ

กับความเผด็จการของไอ้เจ้าองค์จักรพรรดินั่นน่ะ

เคย์โตะ: อย่าพูดถึงเอย์จิเสียๆหายๆนะ เอาเถอะ เดิมทีนายก็เป็นฝ่ายต่อต้านอยู่แล้วนี่นะ...

คงจะอดทนเพื่อฉันมามากเลยล่ะสิ ขอโทษกี่ครั้งก็ยังไม่พอเลย ที่ผ่านมาขอโทษด้วยนะ คิริว

คุโร่: สัญญาไว้แล้วไม่ใช่เหรอว่าจะไม่พูดแบบนั้นอีก ฉันอยู่อาคัตสึกิก็เพราะตัวเองต้องการเองต่างหากล่ะ ฉันชอบที่จะได้ไลฟ์กับพวกนายที่สุดเลยล่ะ

เพราะงั้น ฉันจะไม่อ่อนข้อให้กับศัตรูของอาคัตสึกิหรอก

ฉันน่ะ เดิมทีก็แค่มีน้องสาวชอบไอดอล เลยหลวมตัวมาอยู่ตรงนี้เท่านั้นเอง ผลลัพธ์มันก็เป็นแบบนี้ล่ะ

แต่ว่า พอได้เป็นเพื่อนกับพวกนาย ได้ทำอะไรร่วมกัน... มันก็ไม่ใช่ "แค่นั้น" แล้วล่ะ ฉันอยากจะเป็นไอดอลจริงๆ

ฉันไม่คิดถึงอย่างอื่นนอกจากพวกนายหรอกน่า ฉันจะปกป้องอาคัตสึกิเอง

ไม่ใช่เวลาจะมามัวซึมแล้วนะ นายท่านฮาสึมิ ถึงจะเป็นแบบนี้แต่เรายังหวังพึ่งนายอยู่นะ

เคย์โตะ: อืม ขอบใจนะคิริว นั่นสินะ ถึงฉันจะยังคุมอารมณ์ตัวเองไม่ได้อยู่บ้างก็เถอะ แต่ว่า...

เหลืออีกไม่กี่วันก็จะถึง "เทศกาลวิวาทะ" แล้ว มาพยายามกันให้เต็มที่แล้วปล่อยให้เป็นลิขิตสวรรค์เถอะ

มาเริ่มเคลื่อนไหวกันเลยเถอะ เพื่ออนาคตของอาคัตสึกิของพวกเรา

คุโร่: อือ น่าพึ่งพาจริงๆเลยนะ นายท่าน ค่อยยังชั่วไป ก็เนื้อหาใจความของ "เทศกาลวิวาทะ" มันเป็นซะอย่างนั้นนี่นา...

กังวลนึกว่าแกจะโกรธจนหัวฟัดหัวเหวี่ยงแล้วซะอีก?

เคย์โตะ: หะ? เนื้อหา? โทษทีนะ ฉันน่าจะยังไม่รู้เรื่องนั้นหรอก...

ทั้งที่เป็นเรื่องสำคัญแท้ๆ แต่เหมือนฉันจะยังสับสนอยู่สินะ แล้ว "เทศกาลวิวาทะ" เนี่ย มันเป็นดรีมเฟสแบบไหนกันล่ะ?

คุโร่: ยังไม่ได้อธิบายสินะ เหมือนว่าแม่หนูอันสึจะเป็นคนวางแผนจัดการ "เทศกาลวิวาทะ" เหมือนกับตอน "เทศกาลทานาบาตะ" นั่นล่ะ

"เทศกาลวิวาทะ" เนี่ย เหมือนเป็นแค่ชื่อย่อน่ะ

ชื่ออย่างเป็นทางการคือ "ฝ่าไอร้อน☆ มาปัดเป่าความร้อนด้วยงานวิวาทะมิโคชิกันเลย! หยาดเหงื่อและหยาดเหงื่อ กล้ามเนื้อและกล้ามเนื้อ ศึกตัดสินระหว่างลูกผู้ชาย! เทศกาลวัชโช่ยวัชโช่ย"

เหมือนว่างั้นน่ะ

เคย์โตะ: เท็นนนนน โควววว เซซซซซซซย์!?