วันอาทิตย์ที่ 25 กรกฎาคม พ.ศ. 2564

Restaurant - ครึ่งหลัง/ตอนที่ 2 (จบ)

 

(ณ การ์เด้นเทอแรนซ์)

เอย์จิ: ถ้าอย่างนั้น ก็ต้องมีการแบ่งหน้าที่กันสินะ


วาตารุ: ถ้างั้น ผมจะไปช่วยงานห้องครัวแล้วกันนะครับ...☆

เหมือนว่าจะคนไม่พอด้วย ได้ยินเสียงคนบ่นว่ายังไม่ได้อาหารอยู่เต็มไปหมดเลยนะครับ


เอย์จิ: วาตารุเนี่ย เหมือนจะเป็นคนไม่มองสิ่งรอบข้างแต่ก็มองอยู่ตลอดเลย ประทับใจมากเลยล่ะ


วาตารุ: หุหุหุ หากจะรับใช้องค์จักรพรรดิล่ะก็ ย่อมต้องทำความเข้าใจสถานการณ์เช่นนี้ให้ได้อยู่แล้วล่ะครับ☆

เช่นนั้น ผมจะเริ่มออกเดินทางอย่างกล้าหาญล่ะนะครับ...! เพื่อส่งมอบความรักให้แก่ผู้คน...☆


เอย์จิ: เอาล่ะ พวกเราเองก็ไปกันเถอะ

...ผ้ากันเปื้อนเหรอ?

อา ช่วยเตรียมเอาไว้ให้ด้วยสินะ ขอบคุณนะอันสึจัง


เอย์จิ: เป็นไงบ้าง? ไม่ได้ดูแปลกตรงไหนใช่ไหม?

...หึหึ ชมกันขนาดนั้นก็เขินแย่สิ อันสึจังเองก็เหมาะกับผ้ากันเปื้อนเหมือนกันนะ

โอ๊ะ ไม่ใช่เวลาจะมาชมกันแล้วสิ ระหว่างที่พวกเรากำลังคุยกัน ออเดอร์ก็ค่อยๆเพิ่มขึ้นเรื่อยๆแล้ว

เดี๋ยวผมจะยกจานที่มันหนักๆเองนะ อันสึจังช่วยยกอันที่เบาให้หน่อยได้หรือเปล่า?

ถึงผมจะร่างกายอ่อนแอ แต่ก็ถือว่ามีกำลังมากกว่าคนทั่วไปอยู่น่ะ ไม่ต้องเป็นห่วงก็ได้นะ

ถ้างั้น อันสึจังช่วยยกจานทางนั้นไปทีนะ... ถ้าถือพร้อมกันมากๆในครั้งเดียวล่ะก็ เดี๋ยวจะทรงตัวไม่อยู่เอา

อืม ถ้าแค่นั้นล่ะก็คงไม่เป็นไรหรอก เดี๋ยวที่เหลือผมยกเองนะ วางใจเถอะ

เอ้า ลูกค้าเค้ารออันสึจังอยู่นะ ตรงนี้ปล่อยให้ผมจัดการแล้วไปเถอะ♪

.......

.......เท่านี้ ก็เอาไปเสิร์ฟหมดแล้วสินะ

แต่การที่ผมมาทำตัวเหมือนเป็นบริกรแบบนี้ มันประหลาดขนาดนั้นเลยหรือเปล่านะ ทุกคนถึงได้จ้องกันใหญ่เลย

เราก็ไม่ได้มีประสบการณ์การทำงานแบบนี้มาก่อนด้วย คิดว่าเราก็ทำดีแล้วนะ

จะว่าไปแล้วนี่ก็เป็นครั้งแรกที่เราได้ทำงานพิเศษในโรงเรียนด้วย หึหึ เปิดประสบการณ์ใหม่เลย

แต่ว่าการที่ได้มีปฏิสัมพันธ์กับนักเรียนผ่านทางงานพิเศษเองก็ดีเหมือนกัน

เป็นช่วงเวลาที่มีค่าจริงๆ ถ้าจากนี้ได้มีปฏิสัมพันธ์กับทุกคนแบบนี้อีกก็คงจะดีนะ

ต้องขอบคุณอันสึจังแล้วสิ

...จะว่าไป อันสึจังหายไปเลยแฮะ ยังไปเสิร์ฟไม่เสร็จเหรอ?

นั่นมัน... อันสึจังนี่? ให้ตายสิ เป็นเด็กที่ใช้ไม่ได้เลยนะ ผมบอกว่าจะถือจานที่หนักเองแท้ๆ ยังจะฝืนตัวเองอีก...

ก็เข้าใจอยู่หรอกที่เพราะเธอเป็นคนแบบนั้น ถึงได้เป็นที่รักของเหล่านักเรียน แต่อยากจะให้มาพึ่งพาผมมากกว่านี้หน่อยจังเลยนะ

(เหมือนจะไม่ใช่เวลามาคิดอะไรเพลินแล้วสิ)

...อันสึจัง!! เป็นอะไรไหม? ได้รับบาดเจ็บหรือเปล่า?

ค่อยยังชั่ว... หืม? จานเหรอ? โถ่ ยังจะเป็นห่วงอย่างอื่นนอกจากตัวเองอีกนะ

แต่ว่า การที่เป็นห่วงจานมากกว่าตัวเองเนี่ย ก็สมเป็นอันสึจังดีนะ

อา เดี๋ยวผมจะเอาจานที่เหลือไปเสิร์ฟเอง อันสึจังไปช่วยทางฝั่งวาตารุได้หรือเปล่า?

ถ้ามัวแต่ยึดอันสึจังไว้กับตัวเองคนเดียว เดี๋ยววาตารุจะเสียใจเอาน่ะ


(ณ ครัวของการ์เด้นเทอแรนซ์)

วาตารุ: Amazing! เติมเครื่องเทศเข้าไปอีก! เติมน้ำมันลงกระทะที่กำลังลุกโชนเข้าไปอีก...! เปลวเพลิงที่ลุกโชติช่วงนั่นล่ะครับ คือความหฤหรรษ์ที่แท้จริงของการทำอาหาร...☆

โอ๊ะ อันสึซังนี่นา มีออเดอร์อะไรตกหล่นไปหรือครับ?

...งั้นหรือครับ ตัวตลกเช่นผม ไม่อาจเข้าใจความคิดขององค์จักรพรรดิผู้ยิ่งใหญ่ได้จริงๆ

แต่ว่า ถ้าหากเอย์จิทำเพราะอยากมอบความรักให้กับผมล่ะก็ จะขอรับเอาไว้ด้วยความยินดีเลยล่ะครับ...☆


วาตารุ: หุหุหุ เป็นอะไรไปหรือครับ? จ้องกันเช่นนั้นก็เขินแย่สิครับ...! ทรงผมเหรอ?

อ๋อ ถ้าหากปล่อยผมมันจะเกะกะการทำอาหารน่ะครับ ก็เลยมัดรวบเอาไว้เป็นผมหางม้า...☆

เห็นเช่นนี้แต่ผมก็ทำอาหารที่บ้านตลอดนะครับ ดังนั้นจึงคุ้นเคยกับการทำอาหารเป็นอย่างดี!

สนใจเหรอครับ? สนใจสินะครับ? ย่อมได้ เพื่ออันสึซังแล้ว จะขอให้คุณสั่นสะท้านไปกับอาหารจานเด็ดของผมเลย...☆

เอาล่ะ โปรดเชิญรับชม...! แปรเปลี่ยนไข่กลายเป็นออมเล็ท! แปรเปลี่ยนข้าวสวยให้กลายเป็นข้าวมันไก่...☆

คำที่ว่ารสชาติสำคัญกว่าขั้นตอนและหน้าตานั้น ได้ถูกกล่าวมาตั้งแต่สมัยบรรพกาลแล้วล่ะครับ ดังนั้น จะมัวแต่สนใจเรื่องยิบย่อยไม่ได้หรอกนะครับ!

ถ้าหากใส่ความรักลงไปล่ะก็ อาหารแทบทุกอย่างก็ทานได้นั่นล่ะครับ ฟุฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า☆

เอ้า ออมไรส์เสร็จเรียบร้อยแล้วครับ...☆ เชิญลิ้มรสได้เลย☆

เป็นอย่างไรล่ะครับ? ทานเพียงครั้งเดียวก็ติดใจแล้วใช่ไหมล่ะ? หุหุหุ อันสึซังเองก็กลายเป็นทาสอาหารของผมไปแล้วสินะครับ

อาหารที่มีดีแค่ความอร่อยนั้น ไม่อาจใช้รักเติมเต็มโลกใบนี้ได้หรอกครับ ต้องมีรสชาติแปลกๆต่างหากล่ะจึงจะชวนหลงไหล...☆

โอ๊ะ ซอสมะเขือเทศเลอะริมฝีปากหมดแล้วนะครับ อา อยู่เฉยๆอย่าเพิ่งขยับไปไหนนะครับ

...ครับ เอาออกให้แล้วล่ะ อันสึซังเองก็มีด้านที่เหมือนเด็กเล็กๆอยู่เหมือนกันสินะครับ ค่อยยังชั่ว☆

เพราะดูเหมือนว่าอันสึซังจะพยายามอย่างเต็มที่ในฐานะโปรดิวเซอร์มากเกินไปหน่อย ผมก็เลยเป็นห่วง ในความหมายที่ต่างออกไปจากโฮคุโตะคุงน่ะครับ?

หุหุหุ ตกใจสินะครับ? ความตกใจก็คือแรงผลักดันให้โลกนี้เต็มไปด้วยรักไงล่ะครับ☆

การได้ทำให้อันสึซังผู้มอบความรักและความตื่นตกใจให้กับโรงเรียนนี้ตกใจได้นั้น ถือว่าผมบรรลุการเป็นตัวตลกแล้วล่ะครับ...!

แม้ผมจะถูกเรียกขานว่าเป็นคนพิลึกเช่น "สามประหลาด" ก็จริง แต่ผมก็รักโรงเรียนนี้ยิ่งกว่าใครๆ

การที่มีตัวตนเช่นคุณมาเยือนโรงเรียนนี้นั้น รู้สึกต้อนรับจากใจเลยล่ะครับ...☆

การที่ผมมาทำอาหารเช่นนี้ ไม่คิดบ้างเหรอครับว่าเป็นการพิสูจน์ถึงความรักอันล้ำลึกที่มีต่ออันสึซังน่ะ? คิดใช่ไหมล่ะครับ? แด้ท ไรซ์! (That Right)

ผมน่ะ รักทั้งโรงเรียนนี้ เหล่านักเรียน อันสึซัง... และทุกๆคนมากเลยล่ะครับ☆

แต่รู้สึกว่าอันสึซัง อาจจะเป็นคนที่พิเศษยิ่งกว่าใครในนั้นก็เป็นได้นะครับ หุหุหุ เรื่องนั้นผมเองก็ไม่รู้เหมือนกัน

Amazing! ความประหลาดจะเรียกร้องหาความประหลาดให้เข้ามา ความรักก็จะเรียกร้องหาความรักให้เข้ามาสินะครับ วิเศษจริงๆ!

ต่อจากนี้เองก็ช่วยมอบความแปลกประหลาดเหลือคณานับให้ผมทีนะครับ! จะขอคลายความประหลาดนั้น ด้วยรักเอง...☆


[Restaurant - จบ]

ไม่มีความคิดเห็น:

แสดงความคิดเห็น

Obbligato - ศรัทธาต่อคาเซฮายะ ทัตสึมิ/ตอนที่ 4

  <เวลาเดียวกัน ห้องโหลยโท่ยของโรงเรียนเรย์เมย์> ทัตสึมิ: ーครับ เท่านี้ก็ไม่เป็นไรแล้วล่ะ คานาเมะ: ......... ทัตสึมิ: ผมขอให้ทุกคนออกไ...