(ณ ดาดฟ้า)
ยูตะ: ง่ำๆ ช่วงนี้นี่สงบสุขจังเลยเนอะ~ อานิกิ
ฮินาตะ: ง่ำๆ ไม่ใช่ "สงบสุข" แต่ต้องเรียกว่า "น่าเบื่อ" ต่างหากล่ะ ยูตะคุง
ยูตะ: น่าเบื่อแบบนี้ก็ดีแล้ว ว่าตามตรงฉันเบื่อกับเรื่องวุ่นวายอย่าง ปฏิวัติล่ะ~ ประชันไลฟ์ล่ะ~ จะแย่อยู่แล้ว
ฮินาตะ: งั้นเหรอ~? แต่ฉันว่าว่างเกินไปแล้วนะ ทำเอาอยากจะออกวิ่งพลางตะโกนให้สุดเสียงแบบไม่มีเหตุผลเลย!
อ๊ะ ถ้าไม่กินขนมปังนั่นล่ะก็ขอนะ~♪
ยูตะ: นี่จะเก็บเอาไว้กินหลังสุดต่างหากล่ะ อย่ามาแย่งกินนะ! ยังไงก็ไม่ได้ชอบกินของเผ็ดขนาดนั้นอยู่แล้วไม่ใช่เหรอ อานิกิ?
ฮินาตะ: เอะเฮะเฮะ พอกินแต่ของหวานมากๆเข้าก็เริ่มรู้สึกอยากกินของเผ็ดขึ้นมาน่ะ~♪
ยูตะ: งั้นแลกกันนะ ฉันเองก็เริ่มอยากกินหวานขึ้นมาด้วยเหมือนกัน
ฮินาตะ: ได้สิ~ ง่ำๆ♪ จ๊ากกก เผ็ด! น้ำตาจะไหลแล้ว!
ยูตะ: พริกฮาบาเนโร่มันจะเผ็ดปนหวานน่ะ~ ง่ำๆๆ
เหวอ ความหวานแสบลิ้นนี่มันอะไรเนี่ย! ช็อกโกแลตนี่มันหวานขนาดนี้เลยเหรอ?
ฮินาตะ: ขอน้ำหน่อย น้ามมม! จ๊ากกก ลิ้นจะไหม้แล้ว!
ยูตะ: รีบกินแบบนั้นเดี๋ยวก็หกหมดหรอกอานิกิ ขอของเปรี้ยวๆมาล้างปากหน่อยสิ
ฮินาตะ: ง่ำๆๆ เฮ้อ อิ่มแล้ว☆
ยูตะ: ขอบคุณสำหรับอาหาร~♪
ฮินาตะ: อา อิ่มแปล้เลย คิดถูกจริงๆที่กินให้อิ่มก่อนกลับบ้าน พอซ้อมจนหิวก็ทำเอาไม่มีเรี่ยวแรงเคลื่อนไหวเลย
ยูตะ: อื้มๆ ก็เราพยายามกันจนดึกดื่นขนาดนี้เลยนี่นะ ถือเป็นรางวัลให้ตัวเองไง~♪
อา คืนชีพแล้ว คืนชีพแล้ว... จะว่าไปวันนี้พี่มีการบ้านใช่ม้า? ต้องรีบกลับบ้านไปทำแล้วสิ~?
ฮินาตะ: นั่นสิเนอะ~ จะอยู่ที่โรงเรียนต่อไปก็ไม่ได้อะไรด้วย แต่ว่าขี้เกียจทำการบ้านจังเลย!
ต้องเรียน ฝึกซ้อม แล้วก็ทำการบ้านอยู่ทุกวันเลย... มีแต่กิจวัตรซ้ำซากจำเจไม่มีอะไรแปลกใหม่!
น่าเบื่อจังเลย อยากทำอะไรที่มันยิ่งใหญ่ๆบ้างอ่ะ!
ยูตะ: เรื่องมันกลับกันแล้วนะอานิกิ อานิกิเป็นลีดเดอร์ของ 2wink นี่นา ถ้าว่างล่ะก็ไปรับงานมาสิ?
ฮินาตะ: อืม~... ถึงจะได้ชื่อว่างาน แต่ก็อยากได้งานบ้าๆบอๆ ที่กึ่งเล่นกึ่งจริงจังได้บ้างอ่ะ!
ยูตะ: เอ๋~... พออานิกิทำเรื่องบ้าๆบอๆทีไร ผลประเมินของ 2wink... ไม่สิ แม้แต่ผลประเมินของฉันก็ยังตกต่ำลงเลยนะ ขอทีเถอะน่า?
แต่การที่ต้องใช้ช่วงเวลาวัยรุ่นอันมีค่าของพวกเราอย่างเฉื่อยแฉะมันก็ "น่าเสียดาย" จริงๆนั่นล่ะ?
ฮินาตะ: ใช่ม้าๆ ดีล่ะ ได้โอกาสจะดำเนินการ "แผนการนั้น" แล้ว☆
ยูตะคุง ช่วงนี้โอนี่จังมีเรื่องที่คิดอยู่นะคับ
ยูตะ: เห อานิกิเองก็คิดเป็นกับเค้าด้วยสินะ การค้นพบใหม่เลยนะเนี่ย ต้องได้รับรางวัลโนเบลสาขาช่างหัวมันแล้ว
ฮินาตะ: นานๆทีโอนี่จังก็คิดเป็นเหมือนกันนะ ยูตะคุงใจร้าย!
เข้าวัยต่อต้านสินะ จะมอบความรักให้เยอะๆเพื่อจะได้กลับเป็นเด็กดีคนเดิมเอง! กอดหนึบบบ☆
ยูตะ: โถ่ มันอึดอัดนะ... ร้อนซะจนรู้สึกตัวเลยว่าช่วงนี้ก็เข้ากลางหน้าร้อนแล้ว อย่ามากอดกันได้ไหม?
ฮินาตะ: ใช่แล้ว หน้าร้อนไงล่ะ! พูดถึงหน้าร้อนแล้วต้องอะไรน้ายูตะคุง ติ๊กต๊อกๆ?
ยูตะ: เออ... พูดถึงหน้าร้อนก็ต้อง แกงกะหรี่ล่ะมั้ง?
ฮินาตะ: ไหงงั้นล่ะ!? ไม่เห็นเคยได้ยินว่าหน้าร้อนต้องคู่กับแกงกะหรี่? หัดห่างๆของเผ็ดบ้างเถอะ!
พูดถึงหน้าร้อนก็ต้อง คุณพี่สาวชุดว่ายน้ำ! ดอกไม้ไฟ! แล้วก็เรื่องสยองขวัญไงล่ะ☆
เพราะงั้น มาทดสอบความกล้ากันเถอะ! ที่จริงกะว่าจะทำตั้งแต่เข้าหน้าร้อนใหม่ๆแล้วล่ะ แต่กำหนดการดันล่มไปซะก่อน!
หุหุหุ โอนี่จังมองการณ์ไกลไงล่ะ...☆
ยูตะ: ทดสอบความกล้าเหรอ~... ถ้าเป็นฝ่ายหลอกให้กลัวก็น่าสนุกอยู่หรอก แต่ฤดูร้อนกลางค่ำกลางคืนแบบนี้แมลงมันชอบออกมาอ่ะ ไม่เอาด้วยหรอก
ฮินาตะ: งั้นก็เล่นในอาคารอย่างตึกโรงเรียนยูเมะโนซากินี่ก็พอแล้ว! แต่งชุดผีแล้วไปทำให้นักเรียนคนอื่นๆตกใจกันเถอะ☆
ยูตะ: อานิกิเนี่ยชอบอะไรแบบนั้นจังนะ~ ถึงฉันจะไม่รังเกียจก็เถอะ แต่ถ้าโดนอาจารย์เจอตัวเข้าล่ะก็ไม่จบแค่โดนให้เขียนเรียงความสำนึกผิดแน่?
ฮินาตะ: ไม่เห็นเป็นไรเลย มาทำกันเถอะ~ ซาคุมะเซ็มไปเองก็บอกข้อมูลน่ากลัวๆอย่าง "เจ็ดเรื่องลี้ลับของโรงเรียนยูเมะโนะซากิ" มาให้พอดีเลยนะ?
ยูตะ: คนๆนั้นนี่รู้ไปหมดเลยนะ~ เหมือนว่าถ้าเป็นเรื่องเกี่ยวกับโรงเรียนยูเมะโนะซากิล่ะก็จะรู้ไปซะทุกเรื่องเลย
จะว่าไป การที่เราต้องเจอซาคุมะเซ็มไปที่ได้ชื่อว่าเป็นผีดูดเลือดทุกวันเนี่ย ไม่เรียกว่าเป็นทดสอบความกล้าเหรอ?
ฮินาตะ: ก็ซาคุมะเซ็มไปไม่น่ากลัวนี่นา กลับจะช่วยเราเรื่องทดสอบความกล้าด้วยซ้ำ
ถ้าเป็นตอนกลางคืนล่ะก็ซาคุมะเซ็มไปก็คงจะร่าเริงเต็มร้อยด้วย น่าจะมีช่วยด้วยความเต็มใจเลยล่ะ♪
ยูตะ: อืม~... ตั้งใจจะทำทดสอบความกล้าจริงจังเลยสินะเนี่ยอานิกิ ก็ได้อยู่หรอก ถือว่าได้ฆ่าเวลาด้วย?
จะว่าไปแล้ว "เจ็ดเรื่องลี้ลับของโรงเรียนยูเมะโนะซากิ" เนี่ย มีอะไรมั่งล่ะ?
ฮินาตะ: ก็มี~... รูปเหมือนของบัคที่เส้นผมจะค่อยๆเพิ่มขึ้นทุกครั้งที่มองบ้างล่ะ ได้ยินเสียงเล่นเปียโนจากห้องดนตรีที่ไม่มีใครอยู่บ้างล่ะ~?
รู้สึกว่าบนดาดฟ้านี่ก็มีเรื่องสยองขวัญอยู่เหมือนกันนะ
อ๊ะ นึกออกแล้ว! มีนักเรียนหญิงคนนึงที่ตั้งเป้าอยากจะเป็นไอดอล แต่กลับเกิดเรื่องอะไรเข้าก็เลยทำให้ต้องล้มเลิกความฝันไปเนี่ยแหล่ะ...
สิ้นหวังต่อโลกนี้ แล้วก็กระโดดตึกฆ่าตัวตายไป
พอตกกลางค่ำกลางคืน ก็จะมีคนได้ยินเสียงคร่ำครวญของนักเรียนหญิงคนนั้นบ้าง หรือพอมีไอดอลที่มีความสามารถขึ้นมาบนดาดฟ้าล่ะก็ จะอิจฉาแล้วก็ลากตกลงไปบ้างน่ะ~♪
ยูตะ: พอแล้ว น่ากลัวเกิน! จะว่าไป "นักเรียนหญิง" นี่หมายความว่าไงน่ะ?
โรงเรียนเราเป็นโรงเรียนไอดอลชายล้วนมาตั้งแต่เมื่อก่อนแล้วนี่?
ฮินาตะ: ตรงนั้นแหล่ะที่แปลกน่ะ แต่ยังไงซะก็คงเป็นแค่เรื่องแต่งใช่ไหมล่ะ? ไปสังเกตเรื่องยิบย่อยแบบนั้นก็แย่สิ?
อาคิโอมิ: เดี๋ยวเถอะ!
ฮินาตะ: เหวอออ!? โผล่มาแล้ว ขอโทษคร้าบ ขอโทษคร้าบ! ขอโทษที่มีพรสวรรค์คร้าบ อย่าลากตกตึกน้าาา~!?
อาคิโอมิ: พวกเธอน่ะ! อยู่โรงเรียนดึกเกินไปแล้วนะครับ รีบๆกลับบ้านกันได้แล้ว!
ฮินาตะ: หยึย อาจารย์คุนุกิ! น่ากลัวยิ่งกว่าผีอีก จะโดนจับเขียนเรียงความสำนึกผิดแล้ววว!?
อาคิโอมิ: พวกเธออีกแล้วเหรอ... อย่าสร้างปัญหาให้มากนักสิ ผมเองก็มีงานต้องทำเหมือนกันนะครับ
ให้ตายเถอะ จะเมื่อก่อนหรือตอนนี้ นักเรียนโรงเรียนเราก็มีแต่เด็กมีปัญหาทั้งนั้นเลย
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น