(ณ โซนแผงลอยของเทศกาลวิวาทะ)
โทริ: เดี๋ยวสิ เจ้าผมยาว! ที่มันแคบนะ อย่าขยับมากนักสิ แถมผมยังลอยพริ้วไสวมาโดนแล้วเนี่ย!?
งือ แถมเจ้าศาลเจ้ามิโคชินี่ยังโยกเยกอีก! ผม ชักจะเริ่มมารถแล้วล่ะมั้งเนี่ย...?
ยูซึรุ: นายน้อย ทานยาแก้เมานี่สิครับ มองไปไกลๆ แล้วสูดหายใจให้ลึกๆนะ...♪
โทริ: งะ งือ~? ยังไงก็ช่างเถอะน่า จะเริ่มกันได้หรือยังเนี่ย~? ผมรอจนเงกแล้วนะ!
ยังไงผลลัพธ์มันก็รู้ๆกันอยู่แล้วนี่นา! ไม่ว่าเมื่อไหร่ พวกเรา fine ก็ชนะตลอดนั่นล่ะ♪
เคย์โตะ: เฮ้ ฮิเมะมิยะ แล้วเอย์จิล่ะ? ไม่เห็นตัวเลยนะ ไปอยู่ไหนกัน? คงจะไม่ได้หนีเตลิดไปแล้วหรอกนะ?
โทริ: หึฮึ้ม~? แน่อยู่แล้วสิรองประธาน! ประธานที่ทั้งไร้เทียมทานและแข็งแกร่งที่สุดในโลกน่ะ ไม่มีเหตุผลที่จะต้องหนีไปอยู่แล้วล่ะ♪
เคย์โตะ: ...หรือว่าเจ้าเอย์จิ จะร่างกายทรุดลงอีกแล้วเหรอ?
โทริ: เอ๊ะ ก็เปล่านี่? ไม่เลยซักนิด! โถ่ พูดอะไรเนี่ย รองประธานนี่ล่ะก็♪
ยูซึรุ: นายน้อย ถ้าพูดมากไปกว่านี้เดี๋ยวก็เผยไต๋เอาหรอกครับ
...ท่านรองประธานครับ ร่างกายของท่านประธานยังไม่ค่อยสบายอย่างที่ท่านคาดเอาไว้นั่นล่ะ แต่ยังไงก็จะมาเข้าร่วมศึกตัดสินที่หอประชุมให้ได้
โทริ: ประธานน่ะ ฝืนซ้อมจนเกินตัวเพื่อ "เทศกาลวิวาทะ" ในครั้งนี้ด้วยนี่นา~
แต่ว่าอาคัตสึกิมีกันสามคน ตอนนี้พวกเรา fine เองก็มีกันสามคน ถือว่าลงตัวดีใช่ไหมล่ะ?
กับคู่ต่อสู้อ่อนด๊อยเนี่ย จะเผลอเอาจริงแต่แรกไปก็ช่วยไม่ได้ล่ะเนอะ~♪
ศึกแรกเนี่ย แค่ผมคนเดียวก็พอแล้ว! แล้วก็ ยังจะมีเวลาไปห่วงคนอื่นด้วยหรือไง~?
เคย์โตะ: ...น่าหมั่นไส้ชะมัด ข่างเถอะ คนที่เลือกหนทางนี้ก็คือตัวเอย์จิเอง ทำอะไรไว้ก็ต้องรับผลที่ตามมานั่นล่ะ ฉันน่ะ เคารพการตัดสินใจของเอย์จิเสมออยู่แล้ว
จะไม่เกรงใจแล้วล่ะ ถึงจะมีจำนวนสามคนเท่ากัน แต่พวกเราอาคัตสึกินั้น มีสายสัมพันธ์ที่เข้มข้นยิ่งกว่าเลือดอยู่
ขอรับชัยชนะในศึกแรกไปล่ะ ระวังอย่าให้โดนตัดสินผลแพ้ชนะตั้งแต่ยังไม่ทันได้เริ่มศึกตัดสินที่หอประชุมซะล่ะ♪
วาตารุ: หุหุหุ! เลือดร้อนจังเลยนะครับ เดี๋ยวก็พลาดพลั้งเอาหรอก! แต่ก็แสดงอารมณ์ออกมาได้ดีเลย~ อา แทบจะตกหลุมรักเสียแล้วสิครับ...☆
เคย์โตะ: ...อย่าพูดจาชวนขนลุกนะ เจ้าตัวตลก ยังทำความเข้าใจไม่ได้ไม่เปลี่ยนเลยนะ?
วาตารุ: ถือเป็นคำชมครับ! ทางฝั่งนั้นเองก็อย่าได้ดูถูกไปนะ ถึงแม้พวกเราจะมีส่วนที่ขาดหายไปบ้าง แต่ก็ยังได้ชื่อว่าเป็นยูนิตที่แข็งแกร่งที่สุดของโรงเรียนยูเมะโนะซากิอยู่ดี...☆
ใช่แล้วครับ พวกเรานั้นคือ fine! I'm「fine」Thank you...☆
ด้วยเกียรติของพวกเรา จะไม่ปล่อยให้ต้องเบื่อหน่ายหรอกครับ! ทั้งคุณ ทั้งเหล่าผู้ชมที่รักด้วย...☆
เอาล่ะ ทุกท่านที่มารวมตัวกันเอ๋ย สุภาพสตรีและสุภาพบุรุษ! ธรรมเนียมมฤดูร้อนที่แปลกประหลาดที่สุดในโลกนี้ "เทศกาลวิวาทะ" กำลังจะเริ่มขึ้นแล้วครับ!
จะขอนำทางทุกท่านไปยังจุดพลิกผันแห่งความตื่นตา ของวังวนแห่งโชคชะตาและชะตากรรมเอง...♪
ผู้บรรยายก็คือผม ฮิบิกิ วาตารุของคุณเองครับ! ขอเสียงปรบมือ โห่ร้องให้กำลังใจด้วย...☆
เคย์โตะ: ...อย่ามาเริ่มงานเองตามใจชอบนะ คิริว คันซากิ! รีบมาได้แล้ว อย่ามัวแต่เสียเวลา!
พวกเราจะต้องควบคุมการวิวาทครั้งนี้ให้ได้! ไม่ต้องมีพิธีรีตองอะไรให้มากความแล้ว...!
โซมะ: รับทราบขอรับ ฮาสึมิโดโนะ~! คันซากิ โซมะ มาเยือนแล้ว☆
ช่างเป็นทิวทัศน์ที่วิเศษเสียจริง อยู่มุมสูงเช่นนี้ วิวดีจริงๆเลย♪
โซมะ: นี่น่ะหรือ คือทิวทัศน์ที่พวกเจ้า "ฟีเน่" ยึดสิทธิ์ถือครองแต่เพียงผู้เดียว! แต่ว่าบัดนี้ พวกข้าจักรับช่วงต่อแล้วขับไสพวกเจ้าออกไปเสีย!
พวกข้า อาคัตสึกิ จักเป็นดวงตะวันของโรงเรียนยูเมะโนะซากิแห่งนี้!
เริ่มการชิงชัย ณ บัดนี้...☆
คุโร่: ใจร้อนจริง ไม่ได้จะว่าอะไรหรอกแต่ระวังหน่อยสิ มันสะเทือนศาลเจ้ามิโคชินะ
ถ้ากระโดดไปมามากๆเข้าจนร่วงล่ะก็จะเจ็บตัวเปล่านะ
คุโร่: จะไปยังจุดสูงสุดไม่ใช่หรือไง คันซากิ ฮาสึมิ... แต่ถ้าพวกแกเกิดร่วงขึ้นมาล่ะก็ ฉันจะเป็นคนรับเอาไว้ให้เอง
เอาล่ะ ความสนุกกำลังจะเริ่มแล้ว ทะเลาะวิวาทเฟ้ย ทะเลาะวิวาท เจ้าพวกลูกคุณหนูเมื่อวานซืน มาใส่กันให้เต็มเหนี่ยวไปเลยเซ่...♪
โทริ: หึฮื้ม♪ กะอีแค่ปลาซิวปลาสร้อยมารวมตัวกันกลับทำเป็นได้ใจเนี่ย น่าหงุดหงิดซะจริงเลยนะ! เป็นแค่จิ้งจอกที่มายืมห่มหนังเสืออย่างพวกเรา fine แท้ๆ อย่ามาได้ใจนักนะ~☆
ยูซึรุ: ครับ แต่อย่างนายน้อยพูดแบบนั้นได้ด้วยเหรอ... เดี๋ยวศาลเจ้ามันจะโยกนิดหน่อย ระวังด้วยนะครับ
โทริ: รู้อยู่แล้วน่า อย่ามาทำเหมือนผมเป็นเด็กนะ! ยูซึรุชอบทำแบบนี้อยู่เรื่อยเลย!
ยูซึรุ: ต้องขออภัยด้วย ถ้าหากไม่พอใจล่ะก็ ชวนใส่เดี่ยวได้เสมอนะครับ♪
ซักวันหนึ่งกระผมเอง ก็อยากทะเลาะต่อยตีกับนายน้อยที่เป็นเพื่อนสมัยเด็ก เหมือนอย่างที่ท่านประธานทำดูบ้างนะครับ
ต้องให้ท่านได้เติบโตอย่างสมบูรณ์ เพื่อวันนั้นที่จะมาถึงสิ♪
โทริ: อื้ม ล้างคอรอเอาไว้ได้เลย! แต่ว่า หมิ่นเบื้องสูงแบบนี้ไม่ให้อภัยหรอกนะ~?
เอาเป็นว่า! จะเริ่มล่ะนะ เจ้าพวกปศุสัตว์ทั้งหลาย~☆
แบกศาลเจ้ามิโคชิไปให้เหมือนกับพวกข้าทาสที่ต้องคอยสร้างพีรามิดซะ เดี๋ยวจะให้ได้ฟังเสียงเพลงของผมเป็นรางวัลตอบแทนเอง!
ร้องไห้ด้วยความปิติซะเถอะ ถ้าอืดอาดล่ะก็เดี๋ยวใช้แส้เฆี่ยนเลยนะ~☆
ยูซึรุ: ก็บอกว่าอย่ายื่นหน้าออกไปมาก เดี๋ยวจะตกเอาไงครับ...
โถ่ เป็นนายน้อยที่ปล่อยไว้ไม่ได้เลยจริงๆ ถึงจะเป็นพยายามสร้างความตื่นเต้นระหว่างที่ท่านประธานไม่อยู่ก็เถอะ
กระผมต้องคอยสนับสนุนแล้วสิ สนับสนุนทุกท่านด้วยความรัก น่ะครับ
วาตารุ: ความรัก! วิเศษไปเลยครับ! นั่นล่ะคือแรงขับเคลื่อนที่เปล่งประกายที่สุดของมนุษยชาติ...☆
ผู้คนนั้นมีชีวิต และตายไปเพื่อความรัก! ผมผู้นี้ก็เช่นกัน! การได้มีชีวิตเพื่อทุ่มเทให้รักนั้น ไม่มีสิ่งใดที่น่ายินดีถึงขนาดนี้อีกแล้ว!
ดูอยู่หรือเปล่าล่ะครับ คานาตะ! เรย์ด้วย! อา เหล่าสหายที่รักทั้งหลายเอ๋ย! ตอนนี้ผม มีความสุขที่สุดเลยล่ะครับ!
พวกคุณเองก็ละทิ้งความวิตกกังวลไร้สาระแล้วมาร่ายรำด้วยกันสิ...☆
ชีวิต อันแสนวิเศษ! จะขอใช้ให้คุ้มค่าเลยล่ะครับ มากยิ่งขึ้นไปกว่านี้อีก...☆
เคย์โตะ: ...เป็นพวกที่วุ่นวายซะจริง ช่วยไม่ได้ ก็เป็นงานเทศกาลนี่นะ นานๆทีฉันก็ขอสนุกบ้างก็แล้วกัน
เอย์จิ รีบๆมาเร็วเข้าสิ ฉันน่ะ อยากจะทะเลาะกับแกมาตลอดเลยล่ะ ไม่สิ อยากจะผ่านช่วงชีวิตวัยรุ่นพร้อมน้ำตาและเสียงหัวเราะให้เต็มที่ต่างหาก
ขอโทษที่ให้รอนะ ในที่สุด ฉันก็เข้าถึงหัวใจของแกแล้วล่ะ
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น