(ณ สนาม)
โทโมยะ: ...โฮคุโตะเซ็มไป ขอโทษด้วยจริงๆนะครับที่เจ้างั่งมิตสึรุสร้างปัญหาให้
โฮคุโตะ: หืม ทำไมต้องขอโทษล่ะ?
จำไม่เห็นได้เลยนะว่ามีใครสร้างปัญหาให้
โทโมยะ: แต่ว่า หมอนั่นไปขัดการสนทนานี่ครับ
โฮคุโตะ: ก็แค่พูดคุยเรื่อยเปื่อยไร้สาระนั่นล่ะ ไม่ต้องขอโทษหรอก
โทโมยะ: โฮ... โฮคุโตะเซ็มไป...!
เอ้ย ไม่ได้ๆ ถ้าเผลอปล่อยตัวไปกับความใจดีของโฮคุโตะเซ็มไปล่ะก็ เราต้องเสียคนแน่ๆ
(ยิ่งไปกว่านั้น ถ้าเราแสดงท่าทีอ่อนปวกเปียกล่ะก็เดี๋ยวจะโดนอันสึเซ็มไปเกลียดเอา! ต้องกัดฟันทำตัวให้สมเป็นลูกผู้ชายหน่อยแล้ว!)
(...แต่ว่า เราทั้งทำตัวหลบๆซ่อนๆ แถมยังแอบขอความช่วยเหลือจากโฮคุโตะเซ็มไปในใจอีกนี่นา?)
(แบบนี้ต้องโดนอันสึเซ็มไปคิดว่าเราเป็นผู้ชายที่พึ่งพาไม่ได้แน่ๆ โดนผิดหวังแหงเลย~)
มาโอะ: เจ้าหมอนี่ตลกดีนะ~? ทำสีหน้าเปลี่ยนไปเปลี่ยนมาตั้งแต่เมื่อกี๊นี้แล้ว มองได้ไม่มีเบื่อเลยแฮะ
มาโคโตะ: แฮ่ก... เฮ้อ...
อือ วิ่งเต็มที่ไปหน่อยล่ะมั้งเนี่ย... ปวดไปหมดจนจะยืนยังลำบากเลย
สุบารุ: อะฮะฮะ☆ อุ๊กกี้เหงื่อแตกเลยนะ☆ ทำเอาแว่งส่องประกายเลย~
มาโคโตะ(offแว่น): อ๋าา อย่าแย่งแว่นไปสิ! เหงื่อเข้าตาหมดแล้ว มองอะไรไม่เห็นเลย~
โฮคุโตะ: กลับมาปุ๊ปก็โหวกเหวกโวยวายกันทันทีเลยนะ
สุบารุ: กลับมาแล้ว ฮกเก้ อันสึ ซารี่... เอ๊ะ คนเพิ่มขึ้นจากก่อนหน้านี้หรือเปล่า?
มาโคโตะ: เอ๊ะ งั้นเหรอ? อาเคโฮชิคุง คืนแว่นทีเถอะ~
มาโคโตะ(onแว่น): เฮ้อ... พอไม่มีแว่นแล้วก็สงบจิตสงบใจไม่ได้เลยจริงๆ
เอ... มาชิโระคุง เท็นมะคุง แล้วก็ฟุชิมิคุงเหรอ...? มาชิโระคุงกับเท็นมะคุงก็พอเข้าใจอยู่หรอก แต่ไหงฟุชิมิคุงถึงอยู่ด้วยล่ะ?
มาโอะ: ฉันชวนมาดูการซ้อมเองล่ะ
แถมยังช่วยเอาของว่างมาให้อีกด้วยนะ~?
สุบารุ: โห แตงโมนี่นา☆ นี่ๆ ฮกเก้ ขอกินได้ม้า? ได้สิเนอะ☆
โฮคุโตะ: มาขอฉันทำไมเล่า คนที่เอามาคือฟุชิมินะ ถ้าจะขออนุญาตล่ะก็ไปขอกับฟุชิมินู่น
ยูซึรุ: ไม่จำเป็นต้องขออนุญาตจากกระผมหรอกครับ
เชิญรับประทานกันได้เลยครับ ไม่ต้องเกรงใจ...♪
สุบารุ: เย้~☆ ดีล่ะ จะกินล่ะนะ! จะกินให้เต็มคราบจนหมดยันเปลือกเลย~♪
มิตสึรุ: ฉันเองก็จะกินให้เต็มคราบเหมือนกัน~ ไม่ยอมแพ้รุ่นพี่หรอก☆
สุบารุ: ฮึ้ยยย จะแข่งกันเหรอ เจ้าเด็กดะเซะๆ ฉันเองก็ไม่ยอมแพ้หรอกดะเซะ~☆
มาโคโตะ: หวา อย่าพ่นเมล็ดสิอาเคโฮชิคุง! มันเจ็บน้า~
โฮคุโตะ: ให้ตายสิ อย่างน้อยตอนกินก็ช่วยเงียบๆกันหน่อยได้ไหม
เอ้าอันสึ นี่ส่วนของเธอน่ะ ถ้ามัวแต่เหม่อล่ะก็เดี๋ยวจะโดนพวกอาเคโฮชิแย่งกินจนหมดเอา
ยูซึรุ: อา อันสึซัง หากทานทั้งเช่นนั้นเดี๋ยวจะเลอะมือเอาได้ กระผมนำผ้าเย็นมาด้วย โปรดใช้เถิด
มาโอะ: นายเนี่ยละเอียดรอบคอบจังนะ~?
ยูซึรุ: เพราะกระผมเป็นข้ารับใช้ของตระกูลฮิเมะมิยะนี่ครับ ย่อมต้องใส่ใจเช่นนี้อยู่แล้ว
หากอันสึซังต้องการล่ะก็ จะให้กอดจากข้างหลังด้วยก็ได้นะครับ...♪
โอ๊ะ ขออภัยด้วยนะครับ พอดีติดจากธรรมเนียมของตระกูลน่ะครับ
มาโอะ: ธรรมเนียมเหรอ นี่นายทำงานอะไรให้ตระกูลนั้นกันเนี่ย...?
ยูซึรุ: นายน้อยเป็นผู้ที่ค่อนข้างขี้อ้อนไปเสียหน่อยน่ะครับ ถ้าหากไม่มีใครกอดเอาไว้ล่ะก็ จะไม่ยอมทานอาหารเลย
มาโอะ: อายุเท่านั้นแล้วยังต้องให้คนอื่นป้อนอีกเหรอ!? นี่นายจะตามใจมากเกินไปจริงๆแล้วนะ~?
อ้าว เฮ้ยๆ อย่าอาศัยจังหวะตอนที่คนอื่นเค้ากำลังเตือนหันไปป้อนอันสึสิ อันสึก็อย่ามัวแต่ทำหน้าลำบากใจสิ ปฏิเสธซะบ้าง~?
มิตสึรุ: โทโมะจังๆ! อย่ามัวแต่เหม่อเลย กินแตงโมสิ
มาแข่งกินเร็วกันเถอะว่าใครจะกินหมดก่อนกัน~☆ ง่ำๆ☆
โทโมยะ: โถ่ มือนายเหนียวเหนอะไปหมดแล้วนะ~? ให้ตายสิ ต้องคอยดูแลอยู่เรื่อยเลย
มิตสึรุ: อะฮะฮะ โทโมะจังเหมือนเป็นคุณแม่เลย คุณแม่ๆ! อาหารเย็นวันนี้ขอเป็นแกงกะหรี่นะ☆
โทโมยะ: ฉันไม่ใช่แม่นายนะ!
สุบารุ: ดีจังเลยนะ☆ บรรยากาศแบบนี้ ชักจะตื่นตัวขึ้นมาแล้ว~♪
โฮคุโตะ: นายก็ตื่นตัวอยู่ตลอดเวลาไม่ใช่เหรอ... แต่ก็ใช่ว่าจะไม่เข้าใจที่อาเคโฮชิพูดหรอก
ฉันเองก็ขอซักลูกก็แล้วกัน... อืม เย็นดีจริงๆ กรุบๆอร่อยด้วย
สุบารุ: อะฮะฮะ ฮกเก้นี่กินเงียบจังเลยนะ ขนาดอันสึยังกินอย่างเอร็ดอร่อยเลย
การกินด้วยกันกับทุกคนเนี่ย สนุกสุดๆไปเลยเนอะ~!
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น