(ณ สนาม)
โฮคุโตะ: เป็นอะไรไป อันสึ?
ใกล้จะเที่ยงแล้วจริงๆด้วยสิ ...อืม ที่อันสึพูดมาก็มีเหตุผล
การฝึกที่โหดร้ายจะบั่นทอนจิตใจเราได้... ฉันตระหนักถึงเรื่องนั้นขึ้นมาได้ตอนที่ได้รับการฝึกจากซาคุมะเซ็มไป
อาเคโฮชิ ยูกิ อิซาระ พักฟื้นพลังกันซักหน่อยแล้วค่อยมาซ้อมกันต่อเถอะ
มาโคโตะ: คะ... ค่อยยังชั่ว~ ในที่สุดก็ได้พักซักที...
สุบารุ: อะฮะฮะ ทั้งวิ่ง ทั้งวิดพื้น ทั้งกระโดดสควอทเลยนี่นะ~ ถึงเป็นฉันเองก็เหนื่อยแล้วเหมือนกัน~☆
มาโคโตะ: คำพูดกับสีหน้าไม่ไปด้วยกันเลยนะอาเคโฮชิคุง! กระโดดโลดเต้นด้วยใบหน้ายิ้มแย้มแบบนั้นได้ คงไม่เหนื่อยเลยซักนิดสินะ!?
ทั้งที่ผมเพิ่มกำลังกายไว้บ้างแล้วแท้ๆ อาเคโฮชิคุงเอาเรี่ยวแรงมาจากไหนกันเนี่ย~?
มาโอะ: สุบารุได้ฝึกฝนร่างกายจากชมรมบาสตามปกติอยู่แล้วน่ะ
เป็นเพราะฉันได้ฝึกกับประธานด้วยล่ะมั้ง การออกกำลังแค่นี้เลยไม่ได้ครณามือเท่าไหร่
มาโคโตะ: อือ... หนทางสู่ไอดอลช่างหนักหนาเหลือเกิน..
นึกว่าจะเก่งขึ้นมาได้บ้างแล้วซะอีก น่าอายจัง...
มาโอะ: แต่ฉันว่านายก็ทำได้ดีแล้วนะ~? เทียบกับเมื่อตอนที่เพิ่งเข้า Trickstar มาใหม่ๆแล้ว ต่างกันฟ้ากับเหวเลยล่ะ
มาโคโตะ: งะ... งั้นเหรอ?
มาโอะ: ใช่ๆ มาโคโตะก็เชื่อมั่นในตัวเองเข้าไว้นะ นายมีของดีอยู่กับตัวเองอยู่แล้ว ถ้าไม่ใช้ให้เป็นประโยชน์ก็น่าเสียดายแย่สิ~?
มาโคโตะ: อันสึจังเองก็คิดแบบนั้นเหมือนกันเหรอ? ทำไมกันนะ แต่พอมีอันสึจังเอาใจช่วยแล้วก็รู้สึกร่าเริงขึ้นมาเลย ดีล่ะ เดี๋ยวผมจะไปวิ่งอีกซักหน่อยนะ!
มาโอะ: มีใจสู้มันก็ดีอยู่หรอก แต่อย่าฝืนตัวเองล่ะ
มาโคโตะ: อื้ม! งั้น ไปก่อนล่ะน้าาา!
โฮคุโตะ: ...นี่ ยูกิเป็นอะไรไปน่ะ ไปวิ่งด้วยกันกับอาเคโฮชิพร้อมรอยยิ้มเลย...
มาโอะ: เหมือนว่าจะมีใจฮึดสู้ขึ้นมาเพราะคำพูดของอันสึน่ะ
โฮคุโตะ: งั้นเหรอ คงเป็นความมุ่งมั่นที่ไม่ค่อยบริสุทธิ์เท่าไหร่หรอกมั้ง
แต่ว่าลำบากใจจังแฮะ แบบนี้เราก็ไม่มีอะไรทำจนกว่าเจ้าพวกนั้นจะกลับมาน่ะสิ
มาโอะ: คุยกันไปซักพักเดี๋ยวก็คงกลับมานั่นล่ะ เรี่ยวแรงมาโคโตะคงวิ่งรอบสนามได้อีกแค่รอบเดียวล่ะมั้ง~?
มิตสึรุ: โทโมะจัง ทำไมต้องซ่อนตัวด้วยล่ะ~? หรือว่าจะเล่นซ่อนแอบอยู่?
ฉันซ่อนแอบเก่งนะ! แล้วจะให้โทโมะจังหรือฉันเป็นยักษ์ดีล่ะ?
ถ้าเล่นซ่อนกันทั้งคู่ล่ะก็ ไม่ใช่การเล่นซ่อนแอบแล้วนะ~
โทโมยะ: เดี๋ยวเถอะมิตสึรุ! ถ้าไม่เบาเสียงลงกว่านี้ล่ะก็เดี๋ยวพวกรุ่นพี่เค้าก็รู้ตัวหรอก!
มิตสึรุ: เข้าใจล่ะ~! รุ่นพี่ที่อยู่ตรงนั้นเป็นยักษ์สินะ! ดีล่ะ จะไปซ่อนให้หาตัวไม่เจอเลย~♪
โทโมยะ: อย่าไปไหนมาไหนเองสิ เดี๋ยวก็คลาดกันหรอก~?
โฮคุโตะ: ...โทโมยะ ทำอะไรอยู่ถึงได้ไปซ่อนตัวตรงนั้นน่ะ?
โทโมยะ: โฮะ โฮโฮโฮโฮ โฮคุโตะเซ็มไป!?
เออ คือว่า...
มาโอะ: หืม? นั่นมัน... เฮ้ ยูซึรุ!
ยูซึรุ: เรียกกระผมเช่นนี้จะดีหรือครับ? น่าจะยังอยู่ระหว่างการฝึกซ้อมกันอยู่เลยนะ
มาโอะ: ตอนนี้พักกันอยู่เพราะงั้นไม่เป็นไรหรอก
โทโมยะ: (หวา หวาหวา ทำไมถึงมีเมมเบอร์ของ fine อยู่ที่นี่ด้วยล่ะ!?)
(ได้เจอโฮคุโตะเซ็มไปก็ดีอยู่หรอก แต่เห็นว่ากำลังคุยกันอยู่เราก็เลยเกรงใจแล้วซ่อนตัวเอาไว้!?)
(ฮือ สำหรับ fine แล้ว Ra*bits เป็นยูนิตสุดกระจอกในหมู่กระจอกก็จริง แต่ถ้าโดนลากไปพัวพันจะทำยังไงดี~)
(ช่วยด้วยโฮคุโตะเซ็มไป! ช่วยพาผมออกไปจากสถานการณ์นี้ที~!!)
มิตสึรุ: โทโมะจังเหงื่อออกเต็มเลยนะ~ เหงื่อแตกพลั่กไปหมดแล้ว~ อะฮะฮะ เหมือนน้ำท่วมเลย☆
โทโมยะ: (ไอ้เจ้าบ้า อย่ามาทางนี้น่า เดี๋ยวก็โดนจับสังเกตได้เอาหรอก~!?)
มิตสึรุ: ฟุดฟิด... ได้กลิ่นหอมๆด้วย! กลิ่นแตงโมนี่นา☆ ได้กลิ่นหวานๆของแตงโมด้วยล่ะ♪
ฉันน่ะ ชอบแตงโมสุดๆเลย~♪
โทโมยะ: (เจ้างั่งมิตสึรุ! ไหงเข้าไปข้องเกี่ยวกับเมมเบอร์ของ fine ด้วยตัวเองแบบนั้นเนี่ย? โถ่เอ้ย ปกติต้องรีบหลบเลี่ยงสิ~!?)
มาโอะ: นี่นายเอาของว่างมาด้วยเหรอ?
ยูซึรุ: กระผมเป็นผู้ได้รับคำเชื้อเชิญ จะไม่มีสิ่งใดติดไม้ติดมือมาไม่ได้หรอกครับ
หากไม่รังเกียจล่ะก็ พวกคุณก็เชิญรับไว้สิครับ
มิตสึรุ: โทโมะจินๆ เค้าแบ่งมาให้พวกเราด้วยล่ะ☆
อะฮะฮะฮะฮะ☆ แตงโม แตงโม แตงโมผลใหญ่ๆ~♪
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น