(ณ หน้าลานน้ำพุ)
วาตารุ: เอ้า เจ้าหญิง สูงขึ้นอีก สูงขึ้นอีก! สนุกจังเลยนะครับ~...☆
โทริ: ไม่เห็นสนุกเลย ปล่อยนะ! จับผมขึ้นขี่คอทำไมล่ะเนี่ย เจ้าผมยาว ผมเดินเองได้น่า! ฮึ้ยยย น่าขายหน้าชะมัดเลย~!?
ยูซึรุไปไหนล่ะ การไปรับไปส่งผมเป็นหน้าที่ของหมอนั่นไม่ใช่เหรอ? แล้วนี่อะไรเนี่ย นายจะมาเป็นข้ารับใช้ผมเหรอ?
ผมไม่เหมือนประธานหรอกนะ ไม่ว่างมาสนใจเจ้าคนโรคจิตหรอก? ปล่อยเซ่~!?
วาตารุ: หุหุหุ ผมไม่ได้รังเกียจความครื้นเครงหรอกนะครับ แต่ตอนนี้ตกกลางคืนแล้ว จะสร้างความเดือดร้อนให้ชาวบ้านเอานะครับ
อยู่นิ่งๆสงบเสงี่ยมไว้นะครับ ถ้าหากเจ้าหญิงได้รับบาดเจ็บขึ้นมาล่ะก็ผมจะถูกต่อว่าเอา...♪
คุณเองก็คงจะเหนื่อยหลังจบไลฟ์เหมือนกันใช่ไหมล่ะครับ เพราะว่าคุณยังอยู่ในวัยเจริญเติบโต ไม่เหมือนกับผมหรือคุณพ่อบ้าน
สมรรถภาพทางร่างกาย ก็ยังอยู่ในระดับเด็กน้อยนั่นล่ะครับ
โทริ: งือ~... ก็ประธานที่ป่วยกระเสาะกระแสะกำลังพยายามอยู่นี่นา แล้วผมจะเอาแต่กระจองอแงได้ยังไงล่ะ?
ก็อยากเพิ่มพลังกายอยู่หรอก~ แต่ร่างกายผมก็ไม่ค่อยมีกล้ามเนื้ออยู่แล้วด้วย?
วาตารุ: ยังเป็นเด็กน้อยอยู่ ไม่จำเป็นต้องรีบร้อนไปก็ได้นะครับ
ยังไงก็ได้กินดีอยู่ดีด้วย ถ้าหากโตเท่าผมหรือองค์จักรพรรดิแล้วล่ะก็ อาจจะตัวทัดเทียมกันก็ได้นะครับ?
โทริ: งั้นเหรอ... แต่ก็อาจจะมีคนคิดกับตัวผมผู้น่ารักว่า "อย่าโตเลยนะ!" ก็ได้ เป็นแบบนี้ต่อไปอีกซักหน่อยก็คงไม่เป็นไรหรอก♪
วาตารุ: ครับ แล้วก็ คุณพ่อบ้านเค้ากำลังพาองค์จักรพรรดิไปส่งถึงบ้านอยู่น่ะครับ
ถ้าเป็นกำลังทรัพย์ของฝ่าบาทล่ะก็ จะเรียกคนขับรถไปรับไปส่งก็ได้แท้ๆเชียว
แต่เหมือนว่าช่วงนี้ฝ่าบาท จะไม่ชอบอะไรที่ดูหรูหราเช่นนั้นเท่าไหร่น่ะครับ
โทริ: ประธานเค้าเป็นคนถ่อมตัว ก็เลยยอมลดตัวไปอยู่ในระดับเดียวกับสามัญชนไงล่ะ... จะว่าไป ถ้างั้นให้นายไปส่งประธานแทนก็ได้ไม่ใช่เหรอ?
ก็นายมีบอลลูนด้วยนี่นา ใช้เจ้านั่นเหาะไปเลยไม่ได้เหรอ?
วาตารุ: นั่นเป็นของใช้ส่วนตัวของผมน่ะครับ ยังไงผมก็ไม่ถนัดเรื่องการดูแลเอาใจใส่ด้วย คุณพ่อบ้านเหมาะสมสุดแล้วล่ะครับ นานๆทีก็มาสนิทสนมกับผมกันไว้เถอะนะ... เจ้าหญิง♪
ก็เราเป็นพวกพ้องใน fine เหมือนกันนี่ครับ
โทริ: พวกพ้องเหรอ ไม่ค่อยเข้ากับผมยังไงไม่รู้สิ
แต่เอาเถอะ ยิ่งไปกว่านั่น... นายรู้ที่อยู่ของผมด้วยเหรอ ถ้าถูกพาไปที่แปลกๆก็แย่น่ะสิ?
วาตารุ: หุหุหุ นั่นสินะครับ ให้ผมนำทางไปยังวันเดอร์แลนด์ แดนมหัศจรรย์เลยไหมล่ะครับ...☆
คานาตะ: ปุก้า ปุก้า...♪
ท่าทาง "สนุกสนาน" อยู่ตลอดเลยนะคร้าบ วาตารุ...♪
โทริ: เหวอ มีสิ่งมีชีวิตประหลาดโผล่ออกมาจากน้ำพุด้วย? เดี๋ยวเถอะ อย่าลากผมไปต่างมิตินะ เจ้าผมยาว!?
วาตารุ: โอ๊ะ ขออภัยด้วย ปกติระมัดระวังตัวไว้ไม่เข้ามาใกล้หรอกนะครับ แต่ดันเผลอย่างกรายเข้ามายังอาณาเขตของคุณเสียได้
คานาตะ: ปุก้า ปุก้า...♪
ไม่เป็นไรหรอกคร้าบ~ ก็ "เพื่อน" กันนี่นา♪
วาตารุ: อา... ยังเรียกกันว่าเพื่อนอยู่สินะครับ รู้สึกอับอายเสียจนแทบจะร้องไห้ออกมาเลย
ไม่ได้คุยกันเช่นนี้นานแล้วนะครับ สบายดีหรือเปล่าล่ะ... สหายเก่าเอ๋ย?
คานาตะ: หุหุหุ ก็ "ไม่" สบายดี ถึงได้มาปุก้า ปุก้าอยู่นี่ล่ะคร้าบ~♪
วาตารุ: โอ๊ะ แปลกจังเลยนะครับ ถึงอาจจะไม่ใช่เรื่องที่กระผมพูดได้ก็เถิด แต่ไม่นึกว่าคนที่ทำตัวอิสระเสรีอยู่ตลอดเวลาเช่นคุณ จะมีการอารมณ์ไม่ดีด้วย
มีเรื่องอะไรไม่ชอบใจงั้นเหรอครับ น่าสนใจจริงๆ....☆
โทริ: เดี๋ยวสิ เจ้าผมยาว! รู้จักกับเจ้าคนประหลาดนั่นเหรอ? คุยกันอย่างเป็นปกติเลยนะ แล้วไหงหมอนั่นถึงได้กำลังว่ายอยู่ในน้ำพุล่ะ!?
สภานักเรียนไม่ปล่อยให้การกระทำความผิดเล็ดลอดไปได้หรอกนะ กรรรร!
คานาตะ: โดนโกรธซะแล้ว... สายัณห์สวัสดิ์ ชินไค คานาตะคร้าบ♪
โทริ: อะ อืม สายัณห์สวัสดิ์ มีมารยาทกว่าที่คิดนะเนี่ย แต่พอพูดทั้งๆที่ตัวเปียกซกอยู่ในน้ำพุแบบนั้น กลับยิ่งประหลาดใหญ่เลย~!?
วาตารุ: หุหุหุ นี่ก็เลยเวลาเลิกเรียนมามากแล้วนะครับ คงไม่จำเป็นต้องปฏิบัติหน้าที่ของสภานักเรียนแล้วล่ะ
ช่วยปล่อยผ่านทีนะครับ การเมตตาต่อเด็กน้อยตาดำๆเอง ก็เป็นคุณธรรมของชนชั้นสูงนะครับ?
โทริ: งะ งือ~? เอาเถอะ การทำงานล่วงเวลาก็ไม่เหมาะกับตัวผมผู้สูงศักดิ์ด้วยล่ะนะ?
คานาตะ: หุหุหุ "สนิท" กันจังเลยนะคร้าบ~?
วาตารุ ทั้งที่เมื่อก่อนไม่ "สนใจ" ในตัว "คนอื่น" เลยแท้ๆ แต่ตอนนี้มี "เพื่อน" คนอื่นนอกจาก "พวกผม" แล้วสินะ~♪
วาตารุ: ครับ หากเทียบกับยุคสมัยแห่งความวุ่นวายที่พวกเรา "ห้าประหลาด" ใช้ช่วงเวลาวัยรุ่นไปอย่างสนุกสนานดั่งใจคิดแล้ว ก็ไม่ได้ด้อยไปกว่ากันเลยล่ะ...
ยังคงใช้เวลาแต่ละวัน อยู่ภายใต้แสงสว่างอันเป็นที่รักครับ
ด้วยการถอดหน้ากากตัวร้ายออก แล้วสวมหน้ากากตัวตลกแทนน่ะนะ
คุณเอง นานๆทีก็ออกมาจากใต้น้ำอันเงียบสงบ... แล้วโผล่หน้ามาทักทายกันบ้างสิครับ?
คานาตะ: ก็โผล่ขึ้นมาเพื่อ "หายใจ" อยู่นะคร้าบ ไม่งั้นเดี๋ยวจะอึดอัดจนตายพอดี~♪
โซมะ: (พร่วด)! ใช่แล้วขอครับท่านประธาน! สิ่งที่ท่านประธานพูดนั้น มีเค้ามูลความจริงอยู่เสมอเลย! แฮ่ก แฮ่ก!
คานาตะ: โซมะ ดำน้ำต่อไปอีกซักหน่อยนะคร้าบ...♪
โซมะ: แค่กๆ! เดี๋ยว เดี๋ยวไปเกิดใหม่พอดีขอรับ หยุดทีเถอะ ท่านประธาน!
ภาพของท่านประธานที่กดหัวข้าลงน้ำพุเช่นนี้ มองจากมุมคนอื่นแล้วจะเป็นการก่อเหตุฆาตกรรมเอานะ~!?
คานาตะ: นี่คือ "การลงโทษ" คร้าบ โซมะ รับไปซะเถอะ ไม่ว่าเมื่อไหร่ ภายใน "น้ำ" นั้นย่อมมี "ความเป็นจริง" อยู่เสมอ...♪
โซมะ: แค่ก!? จะ... จริงอยู่ ที่ข้ามาขอร้องอย่างหนักหน่วงว่า "โปรดลงโทษข้าทีเถอะขอรับ ท่านประธาน!" จนน่ารำคาญก็เถอะ!
แต่แบบนี้มันก็เกินไปเสียหน่อยนะ จะตายจริงๆแล้ว~!
วาตารุ: นั่นกำลังทำอะไรอยู่เหรอครับ? รับน้องใหม่เหรอครับ ถ้าไม่ระวังเรื่องอากาศหายใจล่ะก็เดี๋ยวจะถึงตายได้นะครับ...?
คานาตะ: หุหุหุ เหมือนว่าโซมะ จะไป "ทำความผิด" ที่ไหนมา ก็เลยอยากโดน "ลงโทษ" น่ะคร้าบ~? ก็เลยจับให้ "จมน้ำ" เลย~♪
วาตารุ: คุณเนี่ย บางทีก็ชอบทำหน้ายิ้มแย้มพร้อมๆทำเรื่องโหดร้ายไปด้วยนะครับ... ถึงช่วงนี้จะเป็นหน้าร้อน แต่ถ้าตัวเปียกล่ะก็เดี๋ยวจะเป็นหวัดเอาได้ ระวังๆไว้ด้วยนะครับ?
คนๆนั่น รู้สึกว่าจะเป็นเด็กของอาคัตสึกิน่ะครับ พวกเรา fine มีกำหนดการที่จะต่อสู้กับพวกเขาอยู่
ถ้าเกิดศัตรูไม่อยู่ในสภาพที่สมบูรณ์พร้อมเต็มร้อยล่ะก็ ไม่สนุกพอดีสิครับ
คานาตะ: งั้นเหรอคร้าบ~ จะไลฟ์เหรอ? "สู้ๆ" นะคร้าบ ทั้งสองคน♪
วาตารุ: ครับ มาดูให้ได้เลยนะ นี่เป็นศึกตัดสินแห่งโชคชะตาเลยล่ะ
อา ชะตาของเราเกี่ยวโยงกันไว้ด้วยความรักและชิงชัง โศกนาฏกรรมแสนขบขันกำลังจะเปิดม่านขึ้นแล้ว! ทำเอาอยากจะเต้นระบำขึ้นมาเลยล่ะครับ Amazing...☆
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น