(ณ โรงฝึกศิลปะการต่อสู้)
โซมะ: คิริวโดโนะ!
ยะยะยะ... แย่แล้วขอรับ! เกิดเหตุใหญ่ ถึงขนาดสั่นสะเทือนฟ้าดินเลย...!
คุโร่: ไง เป็นไรน่ะคันซากิ โหวกเหวกโวยวายเชียว ขนาดเป็นลูกผู้ดีตีนแดงอย่างนายเนี่ยนะ
พ่อแม่ไม่ได้สอนมาหรือไงว่าให้รักษามารยาทตอนอยู่ในโรงฝึกน่ะ?
โซมะ: ก็ไม่ได้อยากจะโดนคิริวโดโนะที่ปกติเอาแต่มาเย็บผ้าอยู่ในโรงฝึกสอนสั่งเรื่องมารยาทหรอกนะ แต่ตอนนี้เกิดเหตุด่วนแล้วจริงๆขอรับ!
โปรดมาช่วยระดมความคิดหน่อยเถิด นี่เป็นการคงอยู่ของอาคัตสึกิเลยนะ!
คุโร่: แล้วมันเรื่องอะไรกันเล่า เอาเถอะ ยังไงนายก็ไม่ใช่คนอื่นคนไกลด้วย... จะยอมรับฟังก็ได้ ฉันเองก็เป็นอาคัตสึกินี่นะ
แล้ว ไหงแกถึงได้อุ้มฮาสึมิมาด้วยท่าเจ้าหญิงแบบนั้นกันเนี่ย?
เคย์โตะ: ...........
โซมะ: อืม! ที่ว่าจะปรึกษาก็เป็นเรื่องของฮาสึมิโดโนะนั่นล่ะ เรื่องของข้านั้นเป็นเรื่องรอง!
ฮาสึมิโดโนะไม่ยอมมาเอง จึงต้องขอล่วงเกินพามาด้วยท่าเจ้าหญิงเช่นนี้ล่ะขอรับ♪
คุโร่: แกเนี่ย เห็นตัวผอมบางแต่ก็แรงเยอะใช้ได้เลยนะ... ก็เล่นเหวี่ยงดาบญี่ปุ่นหนักๆไปมาอยู่ทุกวี่ทุกวันนี่นะ
แล้ว มีอะไรล่ะ นายท่านฮาสึมิ?
เคย์โตะ: ...........
คุโร่: สติหลุดไปแล้วสินะ.... ถ้าตามปกติคงต้องเทศน์คันซากิที่ทำตัวเวอร์แบบเต็มเหนี่ยวแล้วล่ะ
เฮ้ย ฮาสึมิ เป็นไร? ยังมีชีวิตอยู่ไหม?
โซมะ: ราวกับเป็นศพที่มีชีวิตเลย! พูดคุยด้วยก็ไม่ตอบ จะเขย่า ต่อย หรือกอดก็ไม่มีการตอบสนอง!
แถมทั้งที่ใส่แว่นอยู่แท้ๆ ยังจะเริ่มพูดพึมพำว่า "คันซากิ แว่นอยู่ไหน? แว่นฉันอยู่ที่ไหน...?" อีก!
เพิ่งเคยเห็นฮาสึมิโดโนะทำตัวไร้ประโยชน์... ไม่สิ ทำตัวติ๊งต๊องเช่นนี้เป็นครั้งแรก!
ข้าน่ะ... ข้าน่ะ ไม่รู้แล้วว่าควรจะทำเช่นไรดี! อุแงงงงง!
คุโร่: นี่แกเป็นหม่าม้าของฮาสึมิหรือไง ใจเย็นน่า ถึงจะกระโตกกระตากไปสถานการณ์มันก็ไม่เปลี่ยนหรอก
แล้ว ไหงพวกนายถึงได้อยู่ในโรงเรียนกระทั่งตอนวันหยุดฤดูร้อนกันล่ะหะ?
โซมะ: อึ... อืม ฮาสึมิโดโนะนั้น เพื่อที่จะได้เก็บกวาดงานของสภานักเรียนที่กองทับถม ก็เลยมาโรงเรียนเฉกเช่นทุกวันน่ะ
ข้าก็เลยมาช่วยเป็นลูกมือด้วย
คุโร่: งั้นเหรอ เหนื่อยหน่อยนะ แต่ถ้าอย่างนั้นก็เรียกฉันไปช่วยด้วยสิ เราอยู่ยูนิตเดียวกันไม่ใช่หรือไง ห่างเหินกันจังนะ?
โซมะ: หึหึ ก็นี่เป็นงานของสภานักเรียนนี่นา ไม่ใช่กิจกรรมของ "ยูนิตโตะ" เสียหน่อย... ฮาสึมิโดโนะเองก็คงเกรงใจที่จะให้คิริวโดโนะช่วยด้วยกระมัง
เพราะข้าดึงดันจะช่วยให้ได้ เขาจึงยอมให้ช่วยน่ะขอรับ
เรื่องนั้นช่างมันก่อนเถิด เอาเป็นว่าตอนแรกฮาสึมิโดโนะก็ทำงานเฉกเช่นทุกวันนั่นแล...
แต่พออ่านเอกสารอะไรซักอย่างปุ๊ป ก็พูดไม่ออกบอกไม่ถูก ล้มทรุดไปเช่นนี้ปั๊ปเลย!
คุโร่: หืม เนื้อหาของเอกสารนั่นคงจะช็อกน่าดูเลยสินะ ไปเห็นอะไรเข้าล่ะเนี่ย นายท่านฮาสึมิ...
เอาเอกสารนั่นมาด้วยหรือเปล่า?
โซมะ: อ้าว ไม่ใช่ว่าห้ามนำเอกสารออกนอกห้องสภานักเรียนหรือขอรับ? รอก่อนนะ เดี๋ยวจะไปเอามาให้เดี๋ยวนี้ล่ะ!
ถ้าหากเกิดปัญหาขึ้นตามมาล่ะก็ ข้าเตรียมใจที่จะกว้านท้องเอาไว้แล้วล่ะขอรับ!
คุโร่: ก็บอกว่าให้ใจเย็นไงเล่า รออยู่นี่แหล่ะ ค่อยถามฮาสึมิเอาก็พอแล้ว เฮ้ นายท่าน~?
ทำใจดีๆหน่อยสิ ยังเร็วไปที่จะทำตัวเอื่อยเฉื่อยในช่วงหยุดหน้าร้อนนะ?
หืม แม่หนู มีอะไรเหรอ? ถือถังน้ำที่ใช้สำหรับทำความสะอาดโรงฝึกมาแบบนั้น... อ๋อ เอาน้ำราดหัวจะได้ตาสว่างสินะ?
ไม่ต้องเกรงใจกันล่ะ จัดไปเลย♪
เคย์โตะ: ...แอ่ก!? ค่อก แค่กๆ! ทำอะไรเนี่ย สำลักเลยนะ...!?
คุโร่: โอ๊ะ ได้สติจริงๆด้วย เฮ้ ฮาสึมิ เป็นอะไรไปน่ะ? พูดไหวหรือเปล่า นี่มันเรื่องอะไรกัน?
อย่าทำให้คันซากิเป็นห่วงสิ ไม่ได้เรื่องเลย
เคย์โตะ: อะ... อืม ขอโทษทีคิริว ที่นี่มัน โรงฝึกเหรอ...? ทำไมฉันถึงมาอยู่ในที่แบบนี้กัน?
คุโร่: ไว้ค่อยอธิบายที่หลัง ยิ่งไปกว่านั้น แกนั่นล่ะที่มีปัญหา เป็นอะไรไปน่ะ ไม่สมเป็นแกเลยนะ ก็ไม่รู้หรอกว่าเกิดอะไรขึ้นแต่ฉันพอจะช่วยได้นะ?
พวกเราคืออาคัตสึกิ ที่เชื่อมกันไว้ด้วยสายสัมพันธ์ที่แน่นแฟ้นยิ่งกว่าสายเลือดไม่ใช่หรือไง
เคย์โตะ: อืม... ใช่แล้ว อาคัตสึกิ... อาคัตสึกิของพวกเราน่ะ...
ทำไมกันล่ะ เอย์จิ? ไม่เห็นเข้าใจเลย ไม่ว่าเมื่อไหร่... ฉันก็ทำเพื่อนายแท้ๆ แต่ว่าทำไมกัน? เอย์จิ คิดอะไรอยู่กันแน่นะ?
คุโร่: เอย์จิ? ประธานนักเรียนเค้าทำไมเหรอ?
เคย์โตะ: เอย์จิน่ะ...
ประธานนักเรียน เท็นโชอิน เอย์จิ ออกคำสั่งยุบอาคัตสึกิแล้ว
ดรีมเฟสที่จะจัดขึ้นสัปดาห์หน้าจะเป็นดรีมเฟสครั้งสุดท้ายของพวกเราอาคัตสึกิ และจะต้องยุบตัวลงหลังจากนั้น
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น