(ณ ทางเดิน)
วาตารุ: Amazing! อา Amazing เสียจนไม่อาจพรรณาด้วยคำอื่นได้อีกแล้ว...☆
โทริ: หนวกหูน่าเจ้าผมยาว~... จะตื่นเต้นมันก็ได้อยู่หรอก แต่ช่วยหยุดเสกนกพิราบทีได้ไหม? มันน่ารำคาญสุดๆไปเลยนะ ขนมันติดชุดไปหมดแล้ว!
วาตารุ: โอ๊ะ ขออภัยด้วย อารมณ์บ่จอยน่าดูเลยนะครับเจ้าหญิง... เดี๋ยวใบหน้าสวยๆจะเสียของเอานะครับ? มาหัวเราะกันเถอะครับ ให้เสียงดังกึกก้องไปเลย♪
มาเฉลิมฉลองชัยชนะของพวกเรา fine กันเถอะครับ ชีวิตนี้ช่างงดงามยิ่งนัก! ลาวี อ็อง โรส... ฟุฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า☆
โทริ: ยูซึรู้ว~ ช่วยทำอะไรกับเจ้าหมอนี่ทีสิ! สมงสมองเพี้ยนไปหมดเพราะความร้อนแล้วหรือไง นี่เพิ่งไลฟ์กันเสร็จแท้ๆ ทำไมถึงยังลิงโลดขนาดนี้เนี่ย~?
แล้วก็ อย่ามาเรียกว่า "เจ้าหญิง" นะ!
จริงอยู่ที่ผมคนนี่น่ารักเลิฟลี่ยิ่งกว่าเจ้าหญิงหน้าไหนๆก็เถอะ แต่มันรู้สึกเหมือนถูกปั่นหัวอยู่ยังไงไม่รู้เลย?
วาตารุ: ไม่ได้ปั่นหัวอยู่เสียหน่อยครับ เจ้าหญิงผู้เลอโฉมแห่ง fine ของพวกเรา!
ลูกเจี๊ยบนางฟ้าผู้น่ารักแม้นขนปีกยังไม่งอกงาม ที่ซักวันหนึ่งจะต้องรับช่วงต่อ fine จากองค์จักรพรรดิเอ๋ย...☆
โทริ: พูดมากน่ารำคาญชะมัดเลย ช่วยหยุดพูดแบบคนชมรมการแสดงซักทีได้ไหม?
ยังจะพูดจาแบบนั้นในชีวิตประจำวันด้วยเหรอ อย่างน้อยก็ตัดผมหน่อยสิ! โถ่เอ้ย แค่มองอย่างเดียวก็อึดอัดจะแย่แล้ว
ยูซึรุ: ช่างเถอะครับนายน้อย ยิ่งต่อปากต่อคำกับท่าฮิบิกิเค้าจะยิ่งร่าเริงเอานะครับ การทำเมินเฉยน่าจะเป็นวิธีที่ชาญฉลาดกว่า♪
วาตารุ: โอ้ ช่างน่าเศร้าเสียเหลือเกิน!
เป็นวิธีการแก้ไขปัญหาที่มีประสิทธิภาพจริงๆนะครับ แต่ว่าหากเมินล่ะก็ ทางนี้ก็จะ "เข้าไปจุ้น" ด้วยแบบไม่รู้จักจบจักสิ้นจนกว่าจะมาสนใจกันเลยล่ะครับ...☆
ยูซึรุ: ช่างเป็นคนที่น่าปวดหัวจริงๆเลย ขออภัยด้วยนะครับ ท่านประธานช่วยตักเตือนให้หน่อยได้หรือเปล่า
แม้แต่กระผม ยังรู้สึกปวดเศียรเวียนเกล้าขึ้นมาเล็กน้อยแล้ว... โอ๊ะ?
เอย์จิ: ........
ยูซึรุ: ท่านประธาน? สีหน้ามิสู้ดีเลยนะครับ การไลฟ์ติดต่อกันหลายวันส่งผลเสียจริงๆด้วยสินะ
ถ้าหากเวียนหัวล่ะก็ ควรจะไปขอหยุดพักก่อนดีกว่านะครับ
ถึงจะอยู่ในช่วงหยุดฤดูร้อนก็จริง แต่ห้องพยาบาลจะยังว่างอยู่หรือเปล่านะ...
จะรีบดำเนินเรื่องโดยเร็วที่สุดเลยครับ เดี๋ยวกระผมจะล่วงหน้าไปจัดเตรียมเตียงเอาไว้ให้ก่อนนะ
เอย์จิ: ไม่ต้องหรอก ขอโทษด้วยนะ พอเห็นทุกคนสนิทสนมกันแล้วมันก็รู้สึกดีใจขึ้นมาน่ะ...
ทำเอาอดหัวเราะไม่ได้เลยล่ะ หึหึหึ♪
แค่ก แค่ก...
ยูซึรุ: นั่นไม่ใช่การหัวเราะ แต่เป็นการไอนะครับ ท่านประธาน
โปรดอย่าได้ฝืนตัวเองไปเลยครับ ท่านคือสัญลักษณ์ของพวกเรา fine... ไม่สิ ของโรงเรียนยูเมะโนะซากินี้เลยนะครับ
จะโกรธที่คนเช่นกระผมบังอาจมาว่ากล่าวตักเตือนเช่นนี้ก็ได้นะครับ แต่ว่าถ้าหากท่านต้องเข้าโรงพยาบาลไปอีกก็แย่น่ะสิครับ
โปรดรักตัวเองด้วยเถอะครับ ท่านประธาน
เอย์จิ: ไม่ล่ะ ไม่ต้องเกรงใจกันหรอก เธอน่ะทำตัวห่างเหินเหมือนเป็นคนอื่นคนไกลกันเกินไปนิดหน่อยแล้วนะ เราเป็นเพื่อนร่วมยูนิตกันไม่ใช่หรือไง อยากพูดอะไรก็พูดออกมาเถอะ
ถูกปฏิบัติราวกับเป็นสิ่งของเปราะบางแบบนั้น มันก็ทำให้รู้สึกเหงาอยู่หน่อยๆนะ... ขอโทษที่ทำให้เป็นห่วง แต่แค่รู้สึกทรงตัวไม่อยู่เฉยๆน่ะ
เห็นแบบนี้แต่ช่วงนี้สภาพร่างกายก็ดีขึ้นบ้างแล้วล่ะ คงเป็นเพราะได้ใช้ชีวิต และช่วงเวลาวัยรุ่นอย่างเต็มที่แน่ๆเลย
ระหว่างไลฟ์ก็ตื่นตัวอยู่ตลอดเวลา พอไลฟ์จบแล้วมีรู้สึกมึนๆอยู่บ้างก็จริง
แต่ว่าผมไม่เป็นไรหรอก วันพรุ่งนี้เองก็จะไลฟ์ต่อเหมือนเดิมนั่นล่ะ ระหว่างที่ผมเข้ารักษาตัว fine เองก็พักการทำกิจกรรมไว้ด้วย...
ทุกคนมาทวงคืนเวลาที่เสียไปกันเถอะนะ
นี่เป็นความเอาแต่ใจของผมเอง ก็รู้สึกผิดเหมือนกันนะที่ลากให้ทุกคนมาพัวพันด้วย
กลับกันแล้ว อยากจะให้พวกเธอคอยรักษาเนื้อรักษาตัวเอาไว้ อย่าฝืนจนเสียสุขภาพดีกว่านะ
พวกเธอแต่ละคน คือเหล่านางฟ้าผู้น่ารักที่ผมคนนี้คัดสรรมาเลี้ยงดู... เป็นดวงตะวันที่ส่องสว่างใจกลางโลกใบนี้ ไม่อาจหาอื่นใดแทนได้
โทริ: ขนาดประธานยังพูดจาแบบชมรมการแสดงเลย... คงไม่ได้ติดนิสัยเจ้าผมยาวมาใช่ไหม ประธานน่ะเอาแต่สนิทกับเจ้านั่นอยู่คนเดียวมากเกินไปแล้วนะ!
มาเอาใจผมด้วยสิ~ ลูบๆหัวทีสิ♪
เอย์จิ: อืม เด็กดีๆ พอพูดคุยกันแล้ว ก็รู้สึกฟุ้งซ่านขึ้นมายังไงก็ไม่รู้สิ ไปพักที่การ์เด้นเทอแรนซ์กันซักครู่ แล้วประชุมเรื่องไลฟ์ต่อไปกันดีไหม?
วาตารุ: เอย์จิ... ใช้ชีวิตเร่งรีบเกินไปหน่อยหรือเปล่าครับ?
สิ่งใดที่รวดเร็วเกินไปนั้นไม่น่าประทับใจเสียเลยนะครับ ถึงแม้จะกล่าวกันว่ายามที่ดอกไม้ปลิดปลิวนั้นจะงดงามก็เถิด?
แต่ผมอยากจะสัมผัสถึงคุณค่าของเพชรที่ส่องประกายไปชั่วนิรันดร์ ยิ่งกว่าดอกไม้ไฟที่ส่องสว่างชั่วพริบตาเสียอีก!
เอย์จิ: ดอกไม้ไฟเหรอ จะว่าไปก็เข้าหน้านั้นแล้วนี่นะ...
หยุดฤดูร้อนนี้เอาแต่ทำงานอย่างเดียวแล้วด้วย ขอโทษนะที่แย่งเวลาว่างของพวกเธอไป ก็อยากจะไปเที่ยวเทศกาลฤดูร้อนด้วยกันกับทุกคนอยู่หรอก
แต่ว่าไม่มีเวลาแล้วล่ะ ผมไม่รู้หรอกว่าตัวเองจะมีชีวิตอยู่ต่อไปได้จนถึงเมื่อไหร่... อยากจะยืนอยู่บนเวทีแบบไม่ให้เสียไปแม้แต่นาทีหรือวินาทีเดียว ไม่สิ อยากจะเต็มที่กับช่วงเวลาวัยรุ่นมากกว่า
คำพูดอ่อนหวานอย่าง "เธอป่วยอยู่ เพราะงั้นไปนอนพักเถอะ" นั่นน่ะ จะทำการปฏิเสธมันด้วยอำนาจของจักรพรรดิซะเลย
โทริ: หวา~ ประธานพูดจาเอาแต่ใจแบบนี้ หายากน่าดูชมเลย♪
เอย์จิ: หึหึ จะไม่พูดแบบนี้กับคนอื่นนอกจากพวกเธอหรอก เห็นแบบนี้แต่สมัยก่อนผมก็เป็นคุณหนูเอาแต่ใจยิ่งกว่าโทริอีกนะ... โอ๊ะ?
โซมะ: ........
เจ้าเผด็จการ! ประธานนักเรียน เท็นโชอิน เอย์จิ...!
ตัวแทนของฮาสึมิโดโนะ ไม่สิ ตัวแทนแห่งสวรรค์ จะลงทัณฑ์แกเอง! ไม่อาจหลบเลี่ยงสายตาของสวรรค์ได้หรอก ฟ้ารู้ ดินรู้ เจ้ารู้ ข้าเองก็รู้ด้วย!
ข้ารู้ถึงการกดขี่ และความหยิ่งผยองของแกแล้ว! ถึงฮาสึมิโดโนะจะห้ามไว้ก็เถอะ แต่ข้าเมินเฉยการกดขี่ของแกได้อีกต่อไปแล้ว!
ศัตรูนั้นคือ "ฟีเน่" ! ศัตรูของพวกเราอาคัตสึกินั้น คันซากิ โซมะผู้นี้ จะฟาดฟันให้แหลกสะบั้น!
รับทัณฑ์สวรรค์ไปซะ!
ยูซึรุ: ท่านประธาน ถอยไปครับ เหมือนจะเป็นพวกอันธพาลน่ะครับ เดี๋ยวกระผมจะรับมือเอง
เอย์จิ: อืม แต่ก็เป็นฉากที่คาดการณ์เอาไว้แล้วล่ะนะ หึหึหึ ค่อยยังชั่วนะเคย์โตะ มีเพื่อนที่โกรธถึงขนาดนี้เพื่อเธออยู่ด้วยนี่นา...♪
วาตารุ: ...คราวนี้วางแผนอะไรไว้อยู่ล่ะครับ องค์จักรพรรดิ?
เอย์จิ: ไม่ได้วางแผนอะไรหรอก ทั้งหมดก็แค่เป็นไปตามที่คาดไว้เท่านั้น แค่ว่าจะช้าหรือเร็วนั่นล่ะ ผมเองก็ได้เรียนรู้จากทุกคนใน Trickstar แล้ว...
แค่ลองเคลื่อนให้เข็มนาฬิกาเคลื่อนไปข้างหน้าดูนิดหน่อยเท่านั้นล่ะ
อา สนุกจัง หัวใจเต้นระรัวเลยล่ะ ถ้าถูกวัดอัตราการเต้นของหัวใจตอนนี้ล่ะก็ ได้โดนส่งเข้าโรงพยาบาลอีกรอบแน่♪
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น