(ณ ทางเดิน)
อาคิโอมิ: ให้ตายสิ... จะแกล้งกันก็ให้มันน้อยๆหน่อยเถอะ อาโออิคุง
เป็นเด็กมัธยมปลายกันแล้วนะครับ แถมพวกเธอยังเป็นไอดอลด้วย
ใช้ชีวิตให้อยู่ในระเบียบเพื่อที่จะได้ไม่ต้องมาถูกต่อว่าลับหลังด้วยเถอะครับ
ไอดอลที่ถูกขัดขาด้วยเรื่องอื้อฉาวน่ะ มีมากมายเท่าดวงดาวบนท้องฟ้าเลย คงไม่อยากสะดุดล้มด้วยเรื่องไร้สาระใช่ไหมล่ะครับ?
ยูตะ: ค้าบ... ขอโทษด้วยจริงๆนะครับ สำนึกผิดแล้วครับ
อาคิโอมิ: ก็ดีแล้วล่ะ เพราะคราวนี้แค่ขึ้นไปบนดาดฟ้าเฉยๆใช่ไหมล่ะ
ไม่ได้สร้างความเดือดร้อนให้ใครด้วย จะยอมอภัยก็ได้ครับ
ยังไงก็ไม่มีกฎที่ว่า "ห้ามเข้ามาในเขตโรงเรียนเท่าที่จะเป็นไปได้" ด้วย
เหมือนว่าเธอจะแค่ถูกพี่ชายลากเข้ามาพัวพันกับเรื่องเกเรเหมือนเคยสินะครับ...
เธอก็ช่วยบอกพี่ด้วยก็แล้วกัน ว่าให้มีความตั้งใจกว่านี้หน่อยน่ะ
ยูตะ: เฮ้อ... ต้องขอโทษสำหรับเรื่องของอานิกิด้วยนะครับ
ให้ตายสิ ดันหนีไปคนเดียวซะแล้ว ไม่ว่าเมื่อไหร่ผมก็ต้องคอยทำรายงานสำนึกผิดกับโทษทำความสะอาดในส่วนของอานิกิด้วยอยู่ตลอดเลย
เอาเถอะ ถ้างั้นผมขอตัวเท่านี้ก่อนแล้วกันนะครับ~♪
คราวนี้ต้องขอโทษด้วยจริงๆนะครับ!
อาคิโอมิ: ครับๆ คราวหลังก็ระวังด้วยล่ะ
ที่จริง... ดาดฟ้ามันก็เก่าแก่ทรุดโทรมมากแล้ว แถมเมื่อก่อนยังเคยเกิดเรื่องขึ้นด้วย จากนี้ก็อย่าขึ้นไปนักนะครับ
ยูตะ: เออ... พูดว่า เคยเกิดเรื่องเหรอครับ?
อาคิโอมิ: มีเรื่องเล็กๆน้อยๆ ที่ "เกิดขึ้นบ่อยๆ" น่ะครับ
ยังไงตอนนี้ก็มืดแล้วด้วย ให้ผมขับรถไปส่งที่บ้านไหมล่ะครับ?
ยูตะ: ไม่เป็นไรครับ บ้านไม่ได้ไกลขนาดนั้นด้วย อาจารย์เองก็ยังมีงานต้องทำใช่ไหมล่ะ?
อาคิโอมิ: ก็ใช่อยู่ อย่างการตรวจคะแนนสอบ...
ยังไงซะวันนี้ผมก็อยู่โยงด้วย จะอยู่ที่โรงเรียนจนถึงพรุ่งนี้เช้านั่นล่ะ หากเกิดอะไรขึ้นระหว่างกลับล่ะก็ รีบติดต่อมาทันทีด้วยนะครับ
ยูตะ: คร้าบ ถ้างั้น ขอตัวจริงๆล่ะนะครับ♪
อาคิโอมิ: ครับ กลับบ้านระวังๆด้วยล่ะ ถ้าระหว่างทางเจอนักเรียนที่ยังไม่กลับล่ะก็ฝากเตือนให้รีบๆกลับบ้านด้วยนะ
เพราะว่าจะล็อคประตูโรงเรียนแล้วน่ะ
ยูตะ: รับทราบครับ~ ...เอาล่ะ อานิกิจะยังอยู่ในโรงเรียนหรือเปล่านะ?
ถ้ายังอยู่ล่ะก็โทรไปหาให้กลับพร้อมกันดีกว่า
ถึงอาจารย์คุนุกิจะว่าแบบนั้นก็เถอะ... แต่โรงเรียนตอนกลางคืนเนี่ยมันออกจะน่ากลัวหน่อยๆ อยู่คนเดียวแล้วใจหวิวนี่นา
...เหวอ!?
อะ... อะไรน่ะ? เมื่อกี๊เหมือนได้ยินเสียงแปลกๆ?
เหมือนเสียงขูดกระดานดำ... แล้วก็ กำลังด่าทออะไรซักอย่าง?
งือ~ เพราะอานิกิพูดเรื่องประหลาดๆอย่าง "เจ็ดเรื่องลี้ลับของโรงเรียนยูเมะโนะซากิ" นั่นล่ะ ทำเอากลัวเลยเนี่ย! ทั้งหมดเป็นความผิดของอานิกิคนเดียว!
อ๊ะ ห้องนั้นยังเปิดไฟอยู่เลยนี่นา... มีใครอยู่หรือเปล่านะ ถ้าเป็นคนรู้จักล่ะก็จะได้ขอให้กลับด้วยกันซะเลย~
(ณ สตูดิโอ)
อิซึมิ: นี่ อันสึ
ถามหน่อยสิ? เมื่อไหร่ถึงจะให้ฉันเจอยูคุงซักที?
คนเค้าถามก็ตอบหน่อยสิ! น่าหงุดหงิดจริงๆเลย ทั้งที่ฉันช่วยงานเธอแท้ๆ!
ไม่คิดจะขอบคุณกันหน่อยหรือไง? ความจริงใจน่ะมีมั้ย ความจริงใจน่ะ!
หา? "ก็ไม่ได้ขอให้ช่วยซักหน่อย" เหรอ? ว่าไงนะ จะบอกว่าฉันสร้างความวุ่นวายเหรอ? ว่างั้นสิ?
ทั้งที่รุ่นพี่ผู้ใจดีคนนี้เห็นเธอทำงานหลังขดหลังแข็งก็เลยมาช่วยแท้ๆ...
ทำหน้าแบบนั้นหมายความว่าไง? ดีใจให้มากกว่านี้หน่อยสิ น่ามคานจริง!
โถ่ หมดแรงใจจะทำแล้ว! ก็เธอน่ะ ชอบอยู่กับยูคุงบ่อยๆใช่ไหมล่ะ...
เลยนึกว่ายูคุงก็จะมาช่วยงานด้วยเหมือนกัน ฉันถึงได้มาช่วยเธอหรอก!
รอเท่าไหร่ยูคุงก็ไม่เห็นมาเลยนี่นา! เอาเวลาที่มีค่าของฉันคืนมาเลยนะ เปล่าประโยชน์จริงๆ!
นี่ พูดมาสิ ว่า "ขอโทษค่ะ" !
หา? "ไม่มีใครบอกซักหน่อยว่ายูคุงจะมาทำงานด้วย" งั้นเหรอ? จะบอกว่าฉันเข้าใจผิดไปเองงั้นสิ?
หึ จะบอกว่าฉันงี่เง่าสินะ?
คนที่มาทำให้ฉันเข้าใจผิดอย่างเธอนั่นล่ะที่ผิด! อย่ามาปัดความผิดให้คนอื่นสิ น่ามคานจริง! รำคาญจนแทบจะตายอยู่แล้ว!
...โถ่เอ้ย จะว่าไปแล้วเดิมที ไหงเธอถึงได้มาจัดชุดอยู่แบบนี้กันเนี่ย? ของแบบนี้ถึงจะช่วยทำกันสองคนก็ไม่เสร็จแค่ในวันเดียวแน่
แล้วจำนวนชุดพวกนี้มันอะไรกันเนี่ย! เหลือเชื่อเกินไปแล้ว!
วันนี้กลับบ้านก่อนแล้วค่อยมาทำต่อพรุ่งนี้ไม่ดีกว่าเหรอ? ข้างนอกมืดหมดแล้วนะ?
อยากจะรีบกลับบ้านไปทำสกินแคร์แล้วเข้านอนเร็วๆน่ะ การนอนดึกเป็นศัตรูตัวฉกาจของผิวเลยนะ?
หา? เหมือนว่ารถไฟจะเกิดอุบัติเหตุก็เลยไม่วิ่งงั้นเหรอ?
แล้วจะทำยังไงล่ะนั่น! คงไม่คิดจะเดินกลับใช่ไหม เป็นสาวเป็นแส่จะเดินบนถนนตอนกลางคืนเนี่ยนะ? บ้าหรือเปล่า?
ให้ตายสิ งั้นก็ช่วยไม่ได้นะ... ฉันจะไปส่งบ้านก็แล้วกัน
หะ? ไหงทำหน้ารังเกียจแบบนั้นกัน? กะจะหาเรื่องกันใช่มะ?
หึ ถ้าฉันทำดีกับเธอ เธอก็จะได้ไปบอกกับยูคุงไง? "แค่นั้น" ล่ะ อย่าเข้าใจผิดซะล่ะ?
อิซึมิ: ฉันขับมอเตอไซค์เป็นเพราะงั้นจะให้ซ้อนท้ายก็ได้ แต่ถ้าเกิดร่วงขึ้นมาฉันก็จะปล่อยเธอไว้อย่างนั้นแหล่ะ...
เฮ้อ ถ้าเป็นไปได้ก็อยากนั่งกับยูคุงจังเลยนะ?
ตามนั้นแล้วกัน ถ้าเก็บกวาดข้าวของที่กระจัดกระจายเสร็จแล้วก็รีบๆกลับล่ะ
เอ้า ขานตอบสิ! อย่าให้ต้องพูดซ้ำหลายครั้งได้มั้ย อันสึเนี่ย ท่าทางจะขาด "ความรู้สึกขอบคุณ" ไปจริงๆซะด้วยสิ?
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น