(ณ ทางเดิน)
ยูตะ: เหวอออออออ!?
ไม่เอาแล้ว ไม่เอาแล้ว น่ากลัวจังเลยยย~! ผีหลอกกกกกกกก! อานิกิช่วยด้วยยยย แงงงงงงง!?
อิซึมิ: เดี๋ยวสิ เป็นไรเนี่ย? ตกใจหมดเลย!?
ยูตะ: เซเซเซ เซนะเซ็มไปปป~! ผะผะผะ ผีมันโผล่มาแล้ววว~!?
อิซึมิ: หา? ผีเหรอ? มะ... มันจะไปมีได้ยังไงเล่า? ผิดหลักวิทยาศาสตร์นะ!
ริทสึ: อา~... หนวกหูจัง ทางนี้เพิ่งตื่นนะ อย่าส่งเสียงดังนักสิ
เสียงมันก้องอยู่ในหัวนะ หาววว...♪
อิซึมิ: อ้าว คุมะคุง มัวแต่นอนยันดึกป่านนี้อีกแล้วเหรอ?
ริทสึ: ยะโฮ่ย~... เซ็จจัง วันนี้อยู่เป็นกลุ่มเหรอเนี่ย หายากนะ
อิซึมิ: หืม~? อย่าเรียกว่า "เซ็จจัง" สิ จะตีซี้ไปแล้วนะ?
ริทสึ: ไม่เห็นเป็นไรเลย ก็อายุเท่ากันนี่นา
พอเห็นเซ็จจังอยู่ก็เลยทัก แต่เด็กคนนั้นดันโหวกเหวกโวยวายใหญ่เลย~?
ทางนี้สิที่ต้องตกใจ นึกว่าหัวใจจะหยุดเต้นแล้วนะเนี่ย ก็ฉันเป็น "คุณปู่" นี่นา ก็เลยเนือยๆหน่อย~
เดิมที ฉันไม่ใช่ "ผี" แต่เป็น "แวมไพร์(ผีดูดเลือด)" ต่างหาก...♪
อิซึมิ: อย่าพูดเรื่องแปลกๆสิ ทางนั้นเองก็ผิดเหมือนกันนะที่จู่ๆก็เรียกจากทางด้านหลังน่ะ
น่ากลัวจังเนอะ ยูตะคุง สบายใจได้แล้วล่ะ ฉันจะปกป้องเอง♪
ยูตะ: นะ... นี่ก็น่ากลัวในอีกความหมายนึงเหมือนกัน!?
อิซึมิ: สงบสติไว้น่า เป็นเด็กผู้ชายไม่ใช่หรือไง ดูสิ ขนาดอันสึยังสงบนิ่ง ไม่กระดุกกระดิกเลยซัก...
อะอ้าว? ยัยนี่สลบไปแล้วเหรอ?
ริทสึ: จริงด้วย โทษทีๆ ไม่ได้ตั้งใจจะทำให้ตกใจจริงๆนะ
ช่วยไม่ได้ ฉันจะแบกอันสึให้แล้วกัน ดึกๆแบบนี้ฉันเองก็ฟิตปั๊งเลย♪
ยูตะ: คะ... คือว่า เซนะเซ็มไป รู้จักกับคนๆนั้นเหรอครับ?
อิซึมิ: อืม เป็นเมมเบอร์ของ Knights เหมือนกัน...
อ้าว ยูตะคุงน่าจะอยู่ชมรมดนตรีไม่ใช่เหรอ? ถ้างั้นก็น่าจะรู้จักกับพี่ชายของหมอนี่สิ?
ยูตะ: อ๋อ หรือว่าจะเป็นคุณน้องชายของซาคุมะเซ็มไปเหรอครับ? จะว่าไปเคยได้ยินมาว่ามีน้องชายอยู่ด้วยนี่นา! คล้ายกันจังเลยนะครับ~♪
ริทสึ: ไม่ได้คล้ายกับอานิจาซักหน่อย... นั่นมันก็แค่คนแปลกหน้าที่ได้ชื่อว่าเป็นพี่เฉยๆนั่นล่ะ ไม่เกี่ยวอะไรกับฉันหรอก ถือว่าเป็นแบบนั้นแล้วกัน
ยูตะ: อืม~ หมายความว่าไงน่ะ? ช่างเถอะ รีบๆกลับกันดีกว่าครับ!
อาคารเรียนตอนกลางคืนมันน่ากลัวออกจะตาย~ อยากจะจรลีไปไวๆแล้ว!
ริทสึ: งั้นเหรอ ฉันว่าสงบดีออก~♪
อิซึมิ: .......
ริทสึ: เอ๋~? มีอะไรเหรอ เซ็จจัง?
อิซึมิ: เปล่า... แบบว่า ได้ยินอะไรหรือเปล่า? เหมือนมีเสียงเล่นเปียโนมาจากห้องดนตรีตรงนั้นน่ะ?
ยูตะ: จริงด้วย! หรือว่าจะเป็น "เจ็ดเรื่องลี้ลับของโรงเรียนยูเมะโนะซากิ" ...? ที่ว่าได้ยินเสียงเล่นเปียโนจากห้องดนตรีทั้งที่ไม่มีใครอยู่น่ะ!
ริทสึ: อะไรล่ะนั่น ไม่เห็นเคยได้ยินไอ้ "เจ็ดเรื่องลี้ลับ" อะไรนั่นมาก่อนเลย ยังไงก็คงเป็นการแกล้งกันหลอกๆเอาสนุกของอานิจาซะล่ะมั้ง?
เดี๋ยวฉันไปดูเอง ไม่ว่าเมื่อไหร่ ตัวจริงของผีก็เป็นแค่ภาพหลอนเพราะความกลัวนั่นแหล่ะ~♪
อิซึมิ: เดี๋ยวสิ ช่างมันแล้วรีบๆกลับกันไม่ดีกว่าเหรอ? แต่ใช่ว่าฉันจะกลัวหรอกนะ?
...อ้าว คุมะคุง? ไม่อยู่แล้วแฮะ ไปซะแล้วเหรอ?
ยูตะ: ผลุบๆโผล่ๆจังเลยนะครับ~ คนๆนั้นเนี่ย
เมื่อกี๊เซนะเซ็มไปบอกว่า "มีคนอยู่ตรงหัวมุมอีกฝั่ง" แท้ๆ แต่ดันโผล่มาจากข้างหลังผมเฉยเลย...?
อิซึมิ: อืม~... เค้าลางที่สัมผัสได้ตรงหัวมุมเมื่อตะกี๊ คือคุมะคุงหรือเปล่านะ?
รู้สึกแปลกๆยังไงไม่รู้สิ? แอบอ้อมมาข้างหลังโดยที่พวกเราทุกคนไม่รู้สึกตัวหรือเปล่านะ?
ยูตะ: อ๊ะ แน่อยู่แล้วสิครับ! คงไม่มีใครเหลืออยู่ในโรงเรียนกลางค่ำกลางคืนแบบนี้หรอกเนอะ?
คะ... คิดซะว่า "เป็นคุณน้องชายของซาคุมะเซ็มไปนี่เอง" ก็ยังใจชื่นกว่า "เป็นผีนี่เอง" นะครับ!
ริทสึ: ...แบร่♪
ยูตะ: จ๊ากกก!? งะ... ไหงเอาไฟฉายส่องหน้าตัวเองแบบนั้นล่ะครับ! น่ากลัวเกินไปแล้วนะ คุณน้องชายของซาคุมะเซ็มไป!
ริทสึ: ไม่ต้อง "คุณน้องชาย" หรอก เรียกว่า "ริทสึ" เถอะ แล้วก็โทษทีๆ
มืดๆแบบนี้มันเดินลำบากใช่ไหมล่ะ แล้วในห้องดนตรีก็มีไฟฉายที่ไม่ได้ใช้อยู่ก็เลยยืมมาน่ะ ไว้ค่อยเอากลับไปคืนที่หลังก็ได้ใช่ไหมล่ะ~?
อิซึมิ: ...กำลังสนุกอยู่สินะ คุมะคุง
ริทสึ: หุหุหุ พอได้เห็นปฏิกิริยาตอบกลับของเด็กหนุ่มๆแข็งแรงแล้วก็รู้สึกเหมือนฟื้นคืนชีพเลยล่ะ... ยิ่งไปกว่านั้น ในห้องดนตรีไม่มีใครอยู่หรอกนะ วางใจเถอะ~?
ยูตะ: เอ๊ะ เดี๋ยวๆ? "ไม่มีใครอยู่" ไม่ใช่เหรอครับที่เป็นปัญหาน่ะ ถ้างั้นทำไมถึงได้ยินเสียงเล่นเปียโนล่ะ?
ริทสึ: นั่นสินะ ไม่ได้สนใจหรอก~? จะว่าไปแล้ววันนี้ ฝนตกหรือเปล่านะ?
ยูตะ: ทะ... ทำไมเหรอครับ? วันนี้อากาศแจ่มใสตั้งแต่เช้านะ?
ริทสึ: หน้าต่างตรงนั้น มันเปียกแฉะเลยน่ะสิ... อ้าว นี่ไม่ใช่น้ำฝนแต่เป็นเลือดล่ะมั้งเนี่ย? หอมจังเลย~♪
ยูตะ: เหวออออ!? ไม่เอาแล้ว น่ากลัว! นี่โรงเรียนยูเมะโนะซากิกลายเป็นบ้านผีสิงไปตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย~!?
อิซึมิ: จะ... ใจเย็นไว้! คุมะคุง อย่าแกล้งเด็กอายุน้อยกว่าสิ! ละ... ล้อเล่นอะไรก็ใช้หัวคิดซะบ้าง?
ริทสึ: เปล่าล้อเล่นซักหน่อยนะ อ๊ะ ได้ยินเสียงฝีเท้าหรือเปล่า?
มีใครกำลังเข้ามาใกล้จากทางนั้นแหล่ะ... อืม~? อะไรน่ะนั่น ขาวๆ ลอยๆอยู่ด้วย?
ยูตะ: มะ....
ม๊ายยยยยยยยย ผีหลอกกกกก! กลัวจังเลย อานิกี่ยยยยย~!?
อิซึมิ: อ๊ะ เดี๋ยวก่อน! จะไปไหนน่ะ ยูตะคุง!
ริทสึ: อะฮะฮะ ถ้านี่เป็นหนังสยองขวัญล่ะก็ คนที่แยกตัวไปคนเดียวจะต้องตายเป็นรายแรกสิเนอะ~♪
อิซึมิ: ไม่ต้องมาหัวเราะเลย ไล่ตามไปเร็ว! โถ่เอ้ย วุ่นวายไปหมดแล้ว...!?
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น