(ณ เกมเซนเตอร์) (ฤดูร้อน)
ฮิโยริ: อื้มๆ! นี่คือสถานให้ความบันเทิงของพวกสามัญชน ที่เรียกว่าเกมเซนเตอร์สินะ!
ขอบคุณที่พามานะ จุนคุง!
ถึงจุนคุงจะมีข้อเสียที่ถ้าไม่สั่งก็จะไม่ทำก็เถอะ แต่ก็มีข้อดีตรงที่ตั้งใจทำเรื่องที่ถูกสั่งเต็มที่นั่นล่ะนะ!
บวกลบเท่ากับศูนย์...☆
จะวันนี้ พรุ่งนี้ หรือมะรืนนี้ไป! ก็รับใช้ผมโดยที่ไม่หักหลังความคาดหวังขั้นต่ำสุดของผมด้วยแล้วกันนะ! อะฮะฮะฮะ☆
จุน: โอฮี่ซัง เสียงดังเกินไปแล้วนะครับ อย่าไปรบกวนความสงบสุขของสาธารณชนสิ แค่อยู่ด้วยกันก็อายจะตายอยู่แล้ว
ฮิโยริ: จุนคุงๆ! แย่จังเลย ผมไม่รู้ว่าอะไรเป็นอะไรเลยน่ะ!
ทำยังไงถึงจะเล่นเจ้าเกมเซนเตอร์นี่ได้กันล่ะ ช่วยบอกให้ละเอียดยิบตั้งแต่ต้นจรดปลายทีสิ!
นั่นคือหน้าที่ของเธอนะ จุนคุง!
จุน: ...ต้องให้พูดจนปากเปียกปากแฉะอยู่ตลอดเลย เอาเป็นว่าช่วยฟังสิ่งที่คนอื่นพูดบ้างเถอะครับ
อย่างน้อยก็แค่แกล้งทำเป็นตั้งใจฟังบ้างเถอะ อา หงุดหงิดชะมัดเลย
ฮิโยริ: ล้อเล่นน่า! ผมฟังเรื่องที่จุนคุงพูดอยู่แล้วล่ะ แต่แค่เมินไปเพราะผมไม่ได้มีหน้าที่และเหตุผลที่จะต้องฟังคำขอของเธอเฉยๆน่ะ?
นี่ จุนคุง! ถ้ายังไม่เข้าใจล่ะก็ ตัวผมผู้ใจดีจะช่วยบอกให้เองนะ!
ผมน่ะอยู่สูง ส่วนเธอน่ะอยู่ต่ำ ผู้ที่ยืนอยู่สูงกว่าย่อมมีสิทธิที่จะ "เลือก" อยู่แล้วใช่ไหมล่ะ?
ผมคือตัวจริง ส่วนเธอเป็นแค่ "ตัวแถม" นั่นล่ะ?
จะเดินไปที่ไหนนั้นผมจะเป็นคนตัดสินใจเอง การที่พื้นดินที่มีไว้เพื่อเหยียบจะมาสั่งให้ผม "เดินไปทางนู้นทางนี้" เนี่ย มันไร้สาระออกจะตาย?
จุน: นิสัยแบบนั้น ยังอุตส่าห์มีชีวิตรอดมาได้จนถึงป่านนี้โดยที่ยังไม่โดนแทงจนพรุนอีกนะครับ... ทำเอาประทับใจเลยล่ะ โอฮี่ซัง
ฮิโยริ: ก็ถูกพูดแบบนั้นอยู่บ่อยๆนะ! แต่ว่าโลกนี้มันไม่ยุติธรรมใช่ไหมล่ะ? ถึงวัชพืชมันจะร้องไห้คร่ำครวญซักเท่าไหร่ แต่ห่วงโซ่อาหารมันก็ไม่เปลี่ยนแปลงไปหรอก!
แต่ว่า ระหว่างที่พูดเรื่องที่ดูเหมือนจะมีเหตุผลอยู่เนี่ย ผมก็กำลังรอคำตอบอย่างใจเย็นอยู่นะ!
รีบๆตอบเรื่องที่ผมถามไปได้แล้ว จุนคุง!
จุน: คร้าบๆ... ก็ว่าจะอธิบายให้โอฮี่ซังที่เป็นไอ้หน้าโง่ไม่รู้เรื่องรู้ราวอะไรได้ฟังตั้งแต่ต้นอยู่แล้วล่ะ
เกมเซนเตอร์ ก็คือที่ๆมีไว้เพื่อเล่นเกมครับ
โอฮี่ซังมีเกมอะไรที่อยากเล่นหรือเปล่าล่ะครับ? หรือว่าแค่อยากมาเรียนรู้สถานที่เที่ยวเล่นของสามัญชนเฉยๆ?
ฮิโยริ: อื้มๆ! ก็ในโรงเรียนเรย์เมย์มันไม่ค่อยได้พักผ่อนหย่อนใจเท่าไหร่เลยนี่นา
ก็เลยกะจะถือว่าที่ถ่อมาตั้งไกลเพื่อ "ซัมเมอร์ไลฟ์" ครั้งนี้ ก็เพื่อจะได้เที่ยวเล่นให้เต็มคราบไปเลยน่ะ!
จุน: พูดคนละประเด็นกันแล้วนะครับ... ถึงจะชินแล้วก็เถอะ
ยังไงเราก็มาเพื่อทำงานด้วย อย่าทำตัวสบายใจเฉิบเกินไปนักนะครับ?
ฮิโยริ: พูดจาน่าเบื่อจังเลยนะ จุนคุง! ได้รับรางวัลชนะเลิศสาชาเรื่องน่าเบื่อเลยล่ะ! ยินดีด้วยนะ ผมจะใช้ถ้วยรางวัลนี่ทุบหัวเธอให้แบะเอง!
จุน: แค่ทักว่าพูดผิดประเด็นก็ถึงกับจะฆ่าแกงกันเลยเหรอ นี่คุณเป็นปีศาจหรือไง...
แค่จะบอกว่าพวกเรามาในฐานะตัวแทนโรงเรียน ระวังอย่าทำอะไรให้เป็นที่น่าอับอายขายหน้าเฉยๆเองครับ
ฮิโยริ: อื้มๆ พูดเรื่องน่าเบื่ออีกแล้วนะ!
ไม่เห็นเป็นไรเลย ถ้าสร้างผลงานได้ ยังไงก็ไม่มีใครบ่นอยู่แล้วนี่? ถ้าทำตัวเครียดเกินไปล่ะก็เพอฟอร์แมนซ์จะยิ่งตกลงไปซะเปล่าๆ?
ที่จริง นึกว่าเอย์จิคุงจะเป็นคู่ต่อสู้ให้ก็เลยแอบระแวงอยู่นิดหน่อย...
แต่พวกตัวแทนของฝั่งนั้นที่ชื่อ Trickstar เนี่ย แค่ได้คุยด้วยกันนิดหน่อยก็รู้ตื้นลึกหนาบางแล้วล่ะ
คนที่มีความสามารถแค่นั้น ผมใช้เป็นฐานเหยียบจนขึ้นมาถึงจุดๆนี้มานักต่อนักแล้วล่ะ
ไม่จำเป็นต้องระวังอะไรหรอก แม้แต่จะมาขัดแข้งขัดขากันยังทำไม่ได้เลยด้วยซ้ำ
ว่าตามตรงแล้ว ทำเอาหมดไฟเลยล่ะ...
เพราะงั้นเพื่อที่จะได้ไม่ทำให้การเดินทางไกลครั้งนี้ต้องเสียเปล่า ก็เลยมาเปิดประสบการณ์ครั้งแรกกับเกมเซนเตอร์ไงล่ะ! อย่างน้อยจะได้มีอะไรติดไม้ติดมือไปบ้างน่ะนะ
แล้วก็ ได้ยินมาว่าจุนคุงเคยเล่นเจ้าเกมเซนเตอร์นี่ด้วยก็เลยอิจฉาน่ะ!
ทำอะไรนอกลู่นอกทางแบบนั้นใช้ไม่ได้เลยนะ พวกเราต้องเป็นกายใจหนึ่งเดียวกันสิ!
จุน: กายใจหนึ่งเดียวอะไรกันล่ะครับ... อย่างงานที่คนรู้จักคุณเป็นคนไหว้วาน ก็โยนให้ผมทำแทนเฉยเลยไม่ใช่เหรอ
ฮิโยริ: อ๋อ นั่นสิเนอะ? ถูกขอให้ทดลองเกมที่จะเปิดใหม่สินะ~ มันน่ารำคาญก็เลยโยนให้จุนคุงทำแทนน่ะ!
จุน: ชีวิตของผมมันเต็มไปด้วยของที่ถูกคุณโยนมาให้จนแน่นแล้วนะครับ~?
ฮิโยริ: อื้มๆ นั่นล่ะชีวิตของจุนคุง! เธอเนี่ยช่างมีความสุขจริงๆเลยนะ น่าจะขอบคุณกันหน่อยสิ!
จุน: ทำไมคนๆนี้ไม่ตายไปซักทีล่ะเนี่ย... รีบๆรับทัณฑ์สวรรค์ซักทีเถอะ พระผู้เป็นเจ้าเร่งมือทำงานได้แล้ว... (อุบอิบๆ)
ฮิโยริ: ถ้าผมตายไปล่ะก็ เธอจะต้องกลับไปใช้ชีวิตน่าอดสูเหมือนเดิมนะ นั่นล่ะคือกายใจหนึ่งเดียวที่ว่า...
พวกเราอยู่กันแบบพึ่งพาอาศัยนะ สนิทกันไว้เถอะน่า
เป็นเพราะผม เธอถึงออกมาสู่ที่ๆมีแสงสว่างสาดส่องได้ไงล่ะ เพราะงั้นแล้วเธอน่ะ ต่อต้านผมไม่ได้หรอก...
มีแต่ต้องคอยเป็นข้ารับใช้ที่เชื่อฟังเท่านั้นล่ะ
ผมจำเป็นต้องมีคนที่ไม่อาจแยกจากผมไปได้อยู่ด้วยน่ะนะ มาสนิทกันเถอะ จุนคุง♪
จุน: คร้าบๆ... ถ้าเป็นคำสั่งล่ะก็จะขอทำตามก็แล้วกัน โอฮี่ซัง(องค์หญิง)
เอาเป็นว่า เริ่มเล่นเกมที่โอฮี่ซังน่าจะชอบไปทีละอย่างดูก่อนไหมล่ะครับ? นานๆทีก็หัดเลี้ยงกันบ้างเถอะ เป็นคนมีสตางค์นี่ครับ?
ฮิโยริ: จุนคุงๆ อยากลองเล่นอันนั้นอ่ะ! ไอ้ที่มันยิงปืนน่ะ! ท่าทางจะสนุกน่าดูเลย เร็วเข้าเถอะ!
มาเป็นโล่กันคนให้ทีสิ จะฝ่าไปทางนั้นด้วยทางที่สั้นที่สุดล่ะนะ!
จุน: เดี๋ยวเถอะ ผลักลูกค้าคนอื่นไปแบบนั้นไม่ดีนะครับ... ไร้มารยาทซะจริงๆเลย ไอ้เจ้าชนชั้นสูงเวรตะไลนี่
ให้ตายสิ เหมือนกลายเป็นคนรับใช้ของเจ้าหญิงจอมเอาแต่ใจเลย?
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น