(ณ ชายหาด)
อิซึมิ: โถ่เอ้ย น่ามคานจริง!
ทั้งร้อน ทั้งคนเยอะ แถมยังต้องเครียดกับงานห่วยๆอีก เลวร้ายชะมัด! ยอมตายดีกว่า!
น่าจะเสร็จตั้งแต่ตอนเช้าที่อากาศยังเย็นสดชื่นนี่นา นี่มันเที่ยงตรงแล้วนะ?
อาราชิ: อะฮะฮะ ถึงจะบ่น แต่อิซึมิจังก็ตั้งใจทำงานน่าดูเลยนะ? ไม่ได้ซะนานเลย อิซึมิจังโหมดทำงานเนี่ย♪
อิซึมิ: หา? คิดว่าฉันทำงานนี้มากี่ปีแล้วกัน ต้องสลับไปมาระหว่างงานกับเรื่องส่วนตัวได้อยู่แล้วสิ?
แต่ว่า การถ่ายกราเวียร์ชุดว่ายน้ำเนี่ย ไม่ใช่งานของพวกเราไม่ใช่เหรอ?
ปล่อยให้พวกเด็กผู้หญิงทำไปก็ได้แท้ๆ ที่สำนักงานน่าจะมีอยู่นี่นา? คิดอะไรของเขาอยู่กัน?
ทำไมช่วงนี้ถึงโยนงานมาให้พวกเราท่าเดียวเลยเนี่ย?
ถึงพวกเราจะทำให้นิตยสารขายดีเป็นเทน้ำเทท่าก็เถอะ แต่ไม่ค่อยอยากลดค่าของตัวเองแบบนั้นหรอกนะ?
ไม่อยากโดนแดดเผาด้วย ถ้าผิวคล้ำหรือเป็นกระขึ้นมาจะทำยังไงเล่า? นี่มันความรับผิดชอบของสำนักงานไม่ใช่เหรอ?
จะใช้ UVคัทมันก็น่ารำคาญ นี่เราต้องกันแดดกันเอาเองนะ กันแดดกันเอาเอง! ไม่อยากจะเชื่อเลย
นี่ ฟังอยู่หรือเปล่าเนี่ย นารุคุง?
อาราชิ: จ้าๆ ฟังอยู่สิจ๊ะ?
ให้ตายสิ อิซึมิจังเนี่ยเอาแต่บ่นตลอดเลยนะ? ไม่สนุกไปกับอะไรซักเรื่องเลย?
ผิวฉันแทบจะคล้ำเพราะความเครียดแล้วเนี่ย~♪
ยิ่งไปกว่านั้น ดูสิอิซึมิจัง เอ้า ตรงชายหาดอีกฝั่งนั่นมีอันสึจังอยู่ด้วยนะ?
อิซึมิ: เอ๊ะ อันสึเหรอ? ถ้างั้นยูคุงอยู่ด้วยหรือเปล่า?
หวา ทำยังไงดีล่ะ! ไม่นึกว่าจะได้เจอกันก็เลยใส่ชุดนักเรียนมาแบบนี้! ชะ... ชุดว่ายน้ำล่ะ... อ๋า ทิ้งไว้ในห้องที่โรงแรมนี่นา!
อาราชิ: อืม~ แสงจ้าแยงตาก็เลยมองไม่ค่อยเห็นเท่าไหร่ น่าจะเป็นพวกเด็กๆของริวเซย์ไตนะ?
ยูคุงเนี่ย หมายถึงยูกิ มาโคโตะคุงใช่ไหมล่ะ ถ้าเด็กคนนั้นล่ะก็เหมือนจะไม่อยู่นะ?
อิซึมิ: เอ๋ น่าผิดหวังชะมัด! อันสึนี่ใช้ไม่ได้เลย!
ถ้าไปทำตัวสนิทสนมกับยูคุงล่ะก็ไม่ให้อภัยแน่ แต่อย่างน้อยก็ช่วยรับบทเป็นคิวปิดสื่อรักให้ฉันกับยูคุงหน่อยสิ!
อาราชิ: โถ่ หลงตัวเองขนาดไหนกันเนี่ย โลกทั้งใบไม่ได้หมุนรอบตัวอิซึมิจังหรอกนะจ๊ะ?
แต่ว่า อันสึจังเนี่ย ถึงจะหยุดหน้าร้อนแต่ก็ยังทำงานอยู่อีกเหรอ? ลำบากแย่เลยนะ ชักจะเห็นใจแล้วสิ♪
จะว่าไปแล้ว เด็กคนนั้นไม่ได้ใช้อะไรบังแดดเลยนี่นา! รังสี UV เป็นศัตรูตัวฉกาจของผิวเลยนะ อย่างน้อยก็หัดกางร่มบ้างสิ~?
โถ่ เป็นเด็กที่ปล่อยไว้ไม่ได้จริงๆเลย...?
อิซึมิจัง ยังไงการที่ได้พบกันที่นี่ก็คงเป็นสายสัมพันธ์อะไรบางอย่างนั่นล่ะ... ไปทักทายอันสึจังกันหน่อยดีกว่านะ♪
อิซึมิ: เอ๋~? ฉันขอผ่านล่ะ! ก็ยูคุงไม่อยู่นี่นา?
อาราชิ: โถ่ ยังไงซะถึงจะรีบกลับโรงแรมไปก็ว่างอยู่ดีไม่ใช่เหรอ แถมเรายังคอยรบกวนอันสึจังอยู่ตลอดเลยด้วย...
ไปช่วยอะไรเขา เป็นการตอบแทนกันเถอะนะ♪
อิซึมิ: หา? ฉันไม่อยากลงแรงโดยใช่เหตุหรอกนะ หรืออันสึจะจ่ายค่าจ้างให้กันล่ะ?
อาราชิ: ช่างเถอะน่า ไปกันเถอะ♪
อันสึจัง~! ยะโฮ่ บังเอิญจังนะที่มาเจอกันในที่แบบนี้☆
ชิโนบุ: หืม? อันสึโดโนะ มีใครกำลังมาทางนี้ล่ะขอรับ
เทโทระ: อ๊ะ คนของ Knights นี่นา! รู้สึกว่าจะเป็นรุ่นพี่ปีสูงกว่าด้วย ต้องทักทายรุ่นพี่ให้ดีนะฮะ! ชีส~ ขอบคุณสำหรับความเหน็ดเหนื่อยนะฮะ☆
อาราชิ: ต๊าย ร้อนขนาดนี้ยังร่าเริงกันอยู่เลยนะ! ชั้นชอบเด็กดีมีมารยาทมากเลยล่ะ♪
อิซึมิ: น่าอึดอัดชะมัด ริวเซย์ไตผสมกับช่วงกลางฤดูร้อนแบบนี้ก็ยิ่งน่าอึดอัดเข้าไปใหญ่... ตายๆไปซะเลยดีกว่า...?
พวกนายมาไลฟ์เหรอ? ชุดแปลกๆนั่นมันอะไรน่ะ?
เทโทระ: โอ๊ส! ชุดสำหรับ "เฟสโจรสลัด" ที่อันสึซังตัดให้นะฮะ!
พวกเราริวเซย์ไตได้รับบทเป็นทหารเรือ ก็เลยเป็นชุดที่ดูเป็นทางทหารหน่อยๆ☆
เท่ไปเลยใช่ใหม่ล่ะฮะ ชุดทหารเนี่ย! เป็นความโรแมนติกของลูกผู้ชายเลย! ทำความเคารพ~☆
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น