(ณ ดาดฟ้า)
ยูตะ: อานิกิ~!
ฮินาตะ: อ๊ะ ยูตะคุง! ยะโฮ่~☆
เป็นไง ทดสอบความกล้าสนุกหรือเปล่า? ไม่มีเวลาเตรียมการเท่าไหร่ก็เลยทำออกมาได้แต่แบบง่ายๆน่ะ~♪
ยูตะ: เป็นแผนของอานิกิจริงๆด้วย~! เล่นพูดเรื่องแบบนั้นออกมา ก็เลยกะเอาไว้อยู่แล้วเชียว!
เห็นใครก็ไม่รู้ยืนอยู่บนดาดฟ้าของอาคารอีกฝั่งตั้งแต่ตรงทางเดินแล้วล่ะ! เป็นอานิกิเองสินะ อย่าเอาแต่ทำเรื่องไม่เป็นเรื่องน่า~!
นี่น่ะเหรอวิธีปฏิบัติต่อน้องชายที่ต้องเขียนรายงานสำนึกผิดแล้วก็โดนเทศน์ในส่วนของพี่ด้วยน่ะ!
ถ้าไม่ทำตัวดีๆล่ะก็ จะตัดพี่ตัดน้องกันล่ะนะ...!?
ฮินาตะ: โอ๋ๆ ใจเย็นน้า อย่าโกรธสิ~ อุตส่าห์เพิ่มความซาบซ่านให้กับชีวิตแต่ละวันอันแสนน่าเบื่อให้เลยนะเนี่ย?
น่าจะขอบคุณกันมากกว่านะ สนุกใช่ไหมล่ะ♪
ยูตะ: ไม่สนุกเลยซักนิด! กลัวจริงๆนะเนี่ย อันสึซังเองก็เป็นลมไปด้วย! กลับจะประทับใจมากกว่า ที่วางแผนได้ขนาดนี้ภายในเวลาสั้นๆน่ะ!
ที่เล่าเรื่อง "เจ็ดเรื่องลี้ลับ" อย่างได้ยินเสียงเล่นเปียโนจากห้องดนตรีที่ไม่มีใครอยู่เอง ก็เพื่อเป็นการเกริ่นสินะ!
งานละเอียดซะจริงๆนะ ไปตายเลยไป!
ฮินาตะ: เอ๋? ฉันไม่ได้เตรียมอะไรไว้ในห้องดนตรีนะ... เอ๋~ ได้ยินเสียงเล่นเปียโนจริงๆเหรอ?
ยูตะ: จะปั่นหัวกันหรือไง ทั้งหมดเป็นเพราะอานิกิเลย! ก็ "เหมือนทุกที" นั่นแหล่ะ ทำตัวดีๆได้แล้ว~!
ถ้าได้ใจมากไปล่ะก็ จะผลักให้ตกตึกไปเลย!
ฮินาตะ: อืม~... เอาเถอะ ขอโทษนะ ตื่นเต้นไปหน่อยจนทำเกินเหตุน่ะ~
จะจดบันทึกการฝึกซ้อมครั้งนี้ไว้ แล้วปรับปรุงของจริงให้น่ากลัวยิ่งขึ้นกว่าเดิมเลย☆
ยูตะ: ยังคิดจะทำอีกเหรอ!? เอาความกระตือรือร้นนั่นไปใช้กับงานของ 2wink ด้วยสิ การทดสอบความกล้าเนี่ยไม่เกี่ยวข้องกับไอดอลเลยซักนิดไม่ใช่หรือไง?
อิซึมิ: เฮ้~! ยูตะคุง มาทำอะไรอยู่ในที่แบบนี้เนี่ย?
ริทสึ: แฮ่ก แฮ่ก... ต้องแบกอันสึขึ้นมาถึงชั้นดาดฟ้ามันก็หนักเอาการจริงๆนั่นล่ะ ช่วยแบกแทนทีสิ~ เซ็จจัง?
อิซึมิ: ก็คุมะคุงนั่นแหล่ะที่ทำให้เป็นลมน่ะ ต้องแบกรับความรับผิดชอบเอาไว้ให้ถึงท้ายที่สุดสิ? แล้วฉันก็ไม่ได้ชอบการใช้แรงด้วย♪
ยิ่งไปกว่านั้น เลิกเล่นพิเรนทร์แล้วกลับบ้านกันได้แล้วน่า? นี่มันจะเปลี่ยนวันแล้วนะ? ให้ตายสิ ใช้เวลาไปอย่างเปล่าประโยชน์จริงๆ!
ยูตะ: ...ว่างั้นแหล่ะ กลับกันเถอะอานิกิ เหนื่อยเปล่าจริงๆเลย อยากรีบกลับไปนอนหลับเป็นตายแล้ว~?
ฮินาตะ: นั่นสินะยูตะคุง ตอนกลางคืนเป็นเวลาของภูติผีด้วย มนุษย์ที่ยังมีชีวิตอยู่จะมัวลอยหน้าลอยตาได้ยังไง~♪
อาคิโอมิ: พวกเธอ ทำอะไรอยู่ในที่แบบนี้กันครับ?
ฮินาตะ: หยึย อาจารย์คุนุกิ!? เออ กำลังตรวจตรากะดึกอยู่เหรอครับ~?
อาคิโอมิ: ใช่ครับ แล้วนี่พวกเธอยังอยู่ในโรงเรียนกันอีกเหรอ
นี่มันเลยเวลาเลิกเรียนมามากแล้วนะครับ บอกแล้วใช่ไหมว่าอย่าขึ้นมาบนดาดฟ้าน่ะ... ฟังหูซ้ายทะลุหูขวาจริงๆเลย
แต่นี่ก็ไม่ใช่เวลาจะมาบ่นแล้ว วันพรุ่งนี้มาพบที่ห้องพักครูเรียงตัวด้วยนะครับ
ต้องให้เขียนรายงานสำนึกผิด แล้วก็เทศน์ยกใหญ่แล้ว
เซนะคุง เธอเป็นนักเรียนชั้นปีสูงสุดใช่ไหม ควรจะชี้นำรุ่นน้องไปในทางที่ถูกที่ควรแท้ๆ มารวมหัวกันเล่นพิเรนทร์แบบนี้มันใช่เหรอครับ?
อิซึมิ: อึก... เดี๋ยวสิ ไหงงั้นล่ะ! ทำไมฉันถึงโดนโกรธด้วยเนี่ย คราวนี้ฉันไม่ได้ทำอะไรผิดเลยนะ?
ริทสึ: ผิดเพราะวิสัยตามปกติไงล่ะ เซ็จจัง♪ เป็นรุ่นพี่ที่ใช้ไม่ได้จริงๆเลยนะ~?
อิซึมิ: ฮึ้ย อายุเท่ากันแท้ๆ! ดันมากระแดะเป็นรุ่นน้องเอาซะเวลาแบบนี้!
อาคิโอมิ: เดี๋ยวเถอะๆ สนิทกันมันก็ดีอยู่หรอกครับ แต่ให้มันบันยะบันยังด้วย
ถ้ามัวแต่ลอยชายอยู่ในโรงเรียนล่ะก็จะเป็นปัญหาเอา เดี๋ยวผมจะขับรถไปส่งที่บ้านให้เอง มาด้วยกันให้หมดทุกคนเลยครับ
ถ้าต่อไปยังเกิดเรื่อง... หรือเห็นว่าอยู่บนดาดฟ้าอีกล่ะก็ ไม่จบแค่โดนเทศน์แน่ครับ
ฮินาตะ: คร้าบ... อะฮะฮะ โดนโกรธอีกซะแล้วสิ♪
ยูตะ: ไม่ต้องมา "โดนโกรธอีกซะแล้วสิ♪" เลย สำนึกบ้างเถอะอานิกิ~?
ฮินาตะ: คร้าบๆ จะว่าไปแล้วอาจารย์คุนุกิ ตรวจตราภายในโรงเรียนอยู่ใช่ม้า?
เหมือนจะได้ยินเสียงเล่นเปียโนในห้องดนตรีนะ มีใครอยู่หรือเปล่า?
อาคิโอมิ: อา... ไม่มีหรอกครับ คนที่ยังอยู่ที่โรงเรียนในเวลาแบบนี้มีแค่พวกเธอเท่านั้นล่ะ คงจะเป็นผีนั่นล่ะครับ
ยูตะ: เอ๋? อย่าพูดจาน่ากลัวสิครับ~ เดี๋ยวก็นอนไม่หลับพอดี!
อาคิโอมิ: (...หึหึ ที่จริงแล้วคนเล่นก็คือผมนี่ล่ะ)
(ถ้าเกิดความแตกเรื่องที่ใช้เปียโนตามใจชอบล่ะก็ เสียหน้าในฐานะอาจารย์แย่)
(ตอนที่ริทสึคุงมาดูที่ห้องดนตรี ก็รีบไปซ่อนตัวทันทีเลย)
(วันนี้ เป็นวันครบรอบที่ระลึกที่ได้เจอกับ "เธอคนนั้น" เป็นครั้งแรกนี่นา เพราะงั้นทุกๆปี ก็เลยจะบรรเลงเพราะที่แต่งด้วยกันกับเธอ)
(ถึง "เธอ" ที่ว่านั่น จะเป็นจินแต่งหญิงก็เถอะ) (WTF)
(จะให้ใครล่วงรู้ไม่ได้เด็ดขาด ว่าเราดันไม่รู้เรื่องนั้นแล้วใช้คืนวันในวัยเยาว์ไปกับเรื่องรักๆใคร่ๆน่ะ)
(ตอนที่ได้รู้ความจริง เราก็รู้สึกอับอายซะจนอยากจะตายไปให้รู้แล้วรู้รอด...)
(แต่เหมือนจะถูกบิดเบือนไปในทางแปลกๆ แล้วเล่าขานกันมาว่าเป็น "เจ็ดเรื่องลี้ลับของโรงเรียนยูเมะโนะซากิ" ซะอย่างงั้น)
(พอมีคนมาค้นเกี่ยวกับ "เจ็ดเรื่องลี้ลับ" ที่ดาดฟ้าล่ะก็...)
(อาจจะพบเรื่องน่าอับอายที่เราเคยก่อไว้เมื่อสมัยก่อนก็ได้ ดังนั้นจึงได้สั่งห้ามใครขึ้นดาดฟ้าอย่างหนักแน่น)
ยูตะ: เป็นอะไรเหรอครับอาจารย์คุนุกิ? สีหน้าไม่ค่อยดีเลย?
อาคิโอมิ: ...ไม่มีอะไรครับ
บนโลกนี้มีสิ่งที่น่ากลัวยิ่งกว่าผีอยู่อีกตั้งเยอะ... มันก็เป็นเรื่องที่ "เกิดขึ้นบ่อยๆ" จริงๆนั่นล่ะ
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น