(ณ เวทีโจรสลัด)
เรย์: "มีเหตุอันใดกัน โหวกเหวกโวยวายน่าหนวกหูเสียจริง... หาว♪"
"มันรบกวนการนอนนะ ให้ตายสิ"
โคงะ: เหวอ ตกใจหมดเลย! แก ไอ้ผีดูดเลือดเวร!
หายหัวไปไหนมาเนี่ย จะว่าไปแล้วพูดจากตรงไหนกันน่ะ? ได้ยินแค่เสียง แต่ไม่เห็นตัวเลย?
เรย์: "ข้างบนไงเล่า ข้างบนน่ะ ส่วนใบเรือของเวทีรูปทรงเรือโจรสลัดนี้เป็นหน้าจอน่ะ ก็เลยฉายภาพได้ด้วยนะ...♪"
เรย์: "เพราะข้าอยู่ใต้แสงแดดไม่ค่อยได้เท่าไรน่ะ ก่อนหน้านี้ก็เป็นลมแดดไปทีนึงแล้ว ก็เลยไม่ฝืนตัวเองแล้วมาเข้าร่วมด้วยการฉายภาพแบบนี้นี่แล"
"ก็ บางครั้งรายการทีวีก็มีฉายการแสดงของไอดอลเหมือนกันไม่ใช่หรือไง ก็เลยใช้เส้นสายนิดหน่อยน่ะ"
"ถ้าตะวันลับฟ้าเมื่อใดล่ะก็ จะไปเข้าร่วมด้วยเหมือนกันนั่นแล วางใจเถิด♪"
โคงะ: อ้อเหรอ... แล้วไหงก็ถึงทำท่าทางสุขขีเหมือนอยู่ระหว่างเดินทางพักร้อนอย่างงั้นล่ะวะ?
ทั้งที่ตอนนี้ต้องทำงานอาบเหงื่อต่างน้ำในอากาศร้อนนรกแตกแท้ๆ! ช่างกล้าดีนักนะ ห๋า?
เรย์: "อย่าว่าเช่นนั้นสิ เป็นเด็กดีหน่อย อันที่จริงก็มีโอกาสที่ข้าจะเข้าร่วมไม่ได้เพราะอาการป่วยอยู่แล้วนี่..."
"แต่เป็นเพราะมีแม่หนูอันสึช่วยดูแล ก็เลยโผล่หน้ามาให้เห็นเช่นนี้ได้อย่างไรเล่า?"
"ข้าอยากจะตอบแทนบุญคุณเสียหน่อย ดังนั้นแล้วก็ควรจะมาทำให้ "เฟสโจรสลัด" นี้ ประสบความสำเร็จอย่างงดงามมิใช่หรือ?"
"ตามที่วางกันไว้แต่แรกนั้น ข้าควรจะเป็นกัปตันเรือของกลุ่มโจรสลัดของพวกเจ้าก็จริง..."
"แต่กลายเป็นว่า เพราะประมาทไปหน่อยจึงถูกทหารเรือจับกุม เตรียมรอประหาร อะไรประมาณนี้ไปน่ะ?"
"ส่วนพวกเจ้านั้นคือเหล่าเพื่อนพ้องผู้กล้าหาญที่เข้าต่อสู้กับทหารเรือเพื่อช่วยเหลือข้าที่น่าสงสารให้ออกมาได้อย่างไรเล่า ฝากดำเนินเรื่องประมาณนั้นด้วยแล้วกันนะ♪"
โคงะ: งั้นเหรอ... เออ ไม่ว่ายังไงข้าก็จะลากคอแกกลับมาขึ้นเวทีให้ได้เลยเฟ้ย!
ล้างคอรอไว้ได้เลย หรือจะโดนประหารไปเลยก็ดีเหมือนกันนะ?
เรย์: "อืม แล้วก็ ที่นี่คือห้องพยาบาลของโรงเรียนยูเมะโนะซากิน่ะ ใกล้ๆชายหาดนั่นแล จิอากิคุงเค้าพามาน่ะ"
"แอร์เย็นช่ำมากเลย สบายจริงเชียว...♪"
"ขอโทษที่ปล่อยให้เหงานะวังโกะ เดี๋ยวจะช่วยตามใจที่หลังนะ อดทนไว้ก่อนล่ะ...♪"
โคงะ: ฮึ้ยย หงุดหงิดไปซะทุกเรื่องเลยเว้ย! ไม่รู้จะเอาไปลงที่ไหนแล้วเนี่ย!?
เรย์: "ร่าเริงเหลือเกินนะวังโกะ... ไม่ค่อยเข้าใจสถานการณ์ซักเท่าไหร่ แต่ข้าฝากให้คาโอรุคุงจัดการทุกอย่างเอาไว้แล้วล่ะ"
"ทำตามการตัดสินใจของเขาก็แล้วกัน ห้าววว♪"
"โทษทีนะ แต่ร่างกายข้าถึงขีดจำกัดแล้วล่ะ... ขอตัวไปนอนก่อน"
"ข้าบันทึกการร้องและเต้นของตัวเองเอาไว้ล่วงหน้าแล้วล่ะ หยุดการถ่ายทอดสดไว้แต่เพียงเท่านี้แล้วเล่นคลิปนั้นไปก็ได้~♪"
โคงะ: อ๊ะ รอก่อนสิเฟ้ย! ช่วยว่าฮาคาเสะ... เซ็มไปทีสิ ว่าไหงถึงจับพวกเราขังกรงไว้แบบนี้!
เรย์: "ข้าไม่รู้หรอกน่าว่าทำไมมันถึงได้เป็นเช่นนั้น... คาโอรุคุง อย่ารังแกเขามากนักสิ?"
"แต่ดูเหมือนเจ้า จะมีความคิดอะไรอยู่เหมือนกันสินะ?"
คาโอรุ: อื้มๆ อย่างที่ว่ามานั่นล่ะ จากนี้ฝากให้ฉันจัดการเอง~ พักผ่อนให้สบายเถอะนะซาคุมะซัง♪
เรย์: "อืม ราตรีสวัสดิ์... เช่นนั้นก็ข้าให้โชคดีนะ ฟี้...♪"
โคงะ: อ๊ะ ภาพตัดไปแล้ว! ไอ้เวรนั่น ทิ้งกันแล้วหลับเฉยเลย!
คาโอรุ: โอ๊ะ? คลิปร้องแล้วก็เต้นของซาคุมะซังเริ่มเล่นแล้ว เพลงเองก็เริ่มตามไปด้วยเหมือนกัน?
เปลี่ยนอารมณ์กันก่อนดีกว่า หยุดคุยไร้สาระกันเท่านี้ล่ะ! มาสนุกกับไลฟ์กันเถอะ~♪
เอ้า สนใจทางนี้หน่อยจ้า! ขอโทษที่ให้คอยนะคุณผู้ชมทุกท่าน! ฮาคาเสะ คาโอรุคนนี้ จะพาไปล่องเรือให้สนุกสุดเหวี่ยงไปเลย~♪
ส่วนความรัก เสียงปรบมือและเสียงเชียร์ให้หลั่งไหล่ไปกับเกลียวคลื่นทีนะ! เหล่าเจ้าหญิงเงือกผู้น่ารักของฉัน...♪
โคงะ: แม่งเอ้ยยยย ไอ้เวรนี่! อย่ามาทำเป็นได้ใจนะเว้ย "เจ้าหญิงเงือก" บ้าอะไรกัน น่าหยะแหยงชะมัด!
แล้วก็เอาจริงดิ นี่คิดจะเริ่มเปิดเองคนเดียวจริงๆเหรอเนี่ย!?
ปล่อยนะเฟ้ย ปล่อยเซ่! ปล่อยข้าออกไปซะ ข้าเป็นหมาป่าผู้สูงศักดิ์นะเว้ย! จะมามัวถูกขังอยู่ในกรงได้ไงเล่า โว้ยยยยย!
อโดนิส: ใจเย็นไว้ โอกามิ อย่าเตะกรงเหล็กแบบนั้นสิ จะเจ็บเท้าเปล่าๆ
ต่อจากนี้น่าจะยังต้องเต้นกันอยู่อีก เก็บแรงเอาไว้งัดออกมาใช้ตอนนั้นเถอะ
อย่าเปลืองแรงโดยเปล่าประโยชน์เลย อากาศร้อนๆแบบนี้เดี๋ยวจะหมดแรงเอาซะก่อน
โคงะ: ห๋า? ไหงยังสบายใจเฉิบแบบนั้นได้วะอโดนิส แกไม่แค้นใจมั่งหรือไง!
ถ้าเป็นแบบนี้ต่อไปล่ะก็ พวกเราไม่ได้ออกโรงจริงๆด้วยนะเฟ้ย!?
อโดนิส: วางใจเถอะโอกามิ เดี๋ยวจะลองทำอะไรซักอย่างดู ฉันจะเป็นคนกระชากกรงกับโซ่ออกเอง ไม่ยอมปล่อยให้ใครมาละเมิดเสรีภาพของพวกเราหรอก
โคงะ: ว่าไงนะ นี่แกพูดอะไร.... โอ๊ะ?
อโดนิส: ฮึ้บ! ฮึ้ยยยยย...!
คาโอรุ: โอ๊ะ? ทำอะไรน่ะ นี่คิดจะงอลูกกรงเหล็กจริงๆเหรอเนี่ย...?
อโดนิส: ใช่แล้ว เพราะลูกกรงดูดซับความร้อนเอาไว้ทำให้มันอ่อนตัวลง ก็เลยงอได้
คาโอรุ: เดี๋ยวๆ ไม่ไหวหรอกน่า ด้วยกำลังแขนของมนุษย์น่ะทำไม่ได้หรอก เพราะงั้นในคุกเค้าก็เลยใช้ลูกกรงเหล็กไง?
ถึงจะเป็นอโดนิสคุง ที่บ้าพลังอย่างกับกอริลล่าก็เถอะ...?
อโดนิส: ช่วยถอยไปหน่อยสิ ฮาคาเสะเซ็มไป ไม่มีเวลามาออมแรงแล้ว จะงัดแรงเต็มกำลังล่ะนะ
ฉัน แข็งแกร่งขึ้นแล้ว ไม่ใช่สิ่งมีชีวิตอ่อนแอที่ไม่อาจทำอะไรได้อีกต่อไป
กรงนี้ มันคับแคบเกินไปแล้ว ขอโทษทีนะ แต่ขอแหกไปก่อนล่ะ
คาโอรุ: พูดอะไร... เดี๋ยวสิ เอ๊ะ? นี่คิดจะกระชากกรงออกจริงดิ?
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น