(ณ สตูดิโอ)
ยูตะ: ขะ... ขออนุญาติคร้าบ~...?
มีใครอยู่หรือเปล่าครับ? คือว่า อาโออิ ยูตะจาก 2wink เองครับ! เหมือนว่าประตูโรงเรียนกำลังจะปิดแล้ว ต้องรีบกลับนะ... อ้าว?
อิซึมิ: หืม? อะไร มีธุระอะไรหรือไง?
ยูตะ: เหวอ... รู้สึกว่าจะเป็น... เซนะเซ็มไปจาก Knights นี่! เอ๊ะ ทำไมถึงคาเบะด้งอันสึซังอยู่ล่ะ? มะ... มีความสัมพันธ์กันแบบนั้นเองเหรอครับ!?
อิซึมิ: หมายถึงความสัมพันธ์แบบไหนกัน? ยัยนี่ก็แค่นั่งทำงานมานาน ก็เลยลุกไม่ไหวเฉยๆนั่นล่ะ?
ก็เลยช่วยประคองเฉยๆ อย่าเข้าใจผิดแปลกๆไปสิ?
ยูตะ: งะ... งั้นเองเหรอครับ! นั่นสิเนอะ~♪
อืม~... ไม่ค่อยรู้จักเซนะเซ็มไปเท่าไหร่ แต่รับมือยากอยู่แฮะ เห็นทำท่าทางหงุดหงิดอยู่ตลอดเวลา ก็เลยน่ากลัวเหมือนจะหาเรื่องตลอดเลย?
ถะ... ถ้าโดนไถ่ตังจะทำยังไงดีล่ะ?
อิซึมิ: หืม~...?
ยูตะ: อะ... อะไรเหรอครับ? ทำไมถึงจ้องเขม็งแบบนั้นล่ะ? ถ้าไปทำอะไรให้ไม่พอใจล่ะก็ขอโทษด้วยนะครับ!
ผมขอตัวก่อนล่ะครับ! ขอโทษที่มารบกวน!
ผมไม่รู้หรอกนะครับว่าทั้งสองคนทำอะไรกัน แต่รีบๆกลับจะดีกว่านะ~?
อิซึมิ: รอเดี๋ยวก่อน
ยูตะ: เหวอ... หวาหวา มาเกาะกันแล้ว!? ทำไมถึงเข้ามาใกล้ขนาดนี้กันล่ะครับ?
อิซึมิ: อุหุหุ ไม่ต้องตัวสั่นงันงกแบบนั้นสิ? ไม่ได้จะแกล้งอะไรซักหน่อย...♪
เห นายชื่อ "ยูตะคุง" สินะ? ชื่อเพราะดีนี่นา... อย่ากลัวกันขนาดนั้นเลยน่า ฉันไม่จับนายกินหรอก?
อืม~... ฉันไม่สนใจยูนิตอื่นก็เลยไม่ค่อยรู้จักเท่าไหร่ แต่เหมือนว่าจะเป็น "แฝดน้อง" ของสองฝาแฝด 2wink สินะ?
ยูตะ: อือ ไม่อยากให้เรียกว่า "แฝดน้อง" เท่าไหร่นะครับ? ผมก็คือผมนะ! อาโออิ ยูตะไงครับ~?
อิซึมิ: ฮะฮะ น่าหมั่นไส้ชะมัด แต่ก็น่ารักดีนะ~♪
เอางั้นก็ได้ ไหนๆก็ไหนๆแล้ว กลับด้วยกันเถอะ ถนนหนทางตอนกลางคืนมันอันตรายนี่นา?
ฉันจะพายูตะคุงไปส่งที่บ้านพร้อมอันสึให้เอง
ถึงจะให้ทั้งสองคนซ้อนมอเตอไซค์พร้อมกันไม่ได้ก็จริง แต่ฉันว่าคือ Knights นี่นา... อัศวินมีหน้าที่ต้องคอยปกป้องคุ้มครองอยู่แล้ว♪
ยูตะ: เอะ... เออออ๋...? จู่ๆก็เหมือนจะถูกใจเราขึ้นมาซะงั้น~! ทำไมกันเนี่ย!?
อิซึมิ: (หุหุหุ ยูคุงไม่อยู่แบบนี้ ก็ต้องหาตัวสำรองเหมาะๆเอาไว้หน่อยแล้ว♪)
เอ้า ถ้ายังอยู่ต่อล่ะก็จะแย่ใช่ไหมล่ะ? รีบๆกลับกันได้แล้ว ให้ช่วยจับมือไหมล่ะ~? ยูตะคุง♪
ยูตะ: มะ... ไม่เป็นไรครับ! ไหงคนๆนี้ถึงได้มาตีสนิทกันขนาดนี้ล่ะเนี่ย? น่ากลัวจัง!
(ณ ทางเดิน)
อิซึมิ: เห เป็นฝาแฝดนี่ก็ลำบากใช่เล่นเลยนะเนี่ย...?
ยูตะ: ใช่แล้วล่ะครับ เข้าใจใช่ม้า? อานิกิเนี่ย ใช้ความที่พวกเราเหมือนกันมาเอาดีใส่ตัว แล้วเอาชั่วมาให้ผมซะงั้น~?
มีแต่ผมที่ต้องซวยมาตั้งแต่เมื่อก่อนแล้วล่ะครับ!
ที่เจ็บใจที่สุดก็คือ... พอได้ของขวัญวันเกิดส่วนของตัวเองไปแล้ว ยังตีเนียนหลอกพ่อแล้วฮุบส่วนของผมไปอีก!
จะจำไว้ชั่วชีวิตเลย! ผมก็ไม่ได้อยากมีเท่าไหร่นักหรอก รถบังคับประเภทเดียวกันซ้ำกันสองอันแบบนี้!
อิซึมิ: อะฮะฮะ เป็นพี่ชายที่ใจร้ายจังนะ ถ้าเป็นฉันล่ะก็จะแบ่งส่วนของตัวเองให้ยูตะคุงด้วยแท้ๆเชียว...♪
ยูตะ: คะ... ความรักมันหนักอึ้งไปหน่อยนะครับ! แต่ว่าพอขึ้นม.ปลายแล้ว ก็เริ่มจะซื้อของที่ต้องการด้วยตัวเองได้แล้วล่ะ~?
ความรู้สึกไม่ค่อยเป็นธรรม ก็เลยลดน้อยลงไปบ้างล่ะมั้ง?
ถ้าไม่ได้ในสิ่งที่ตัวเองต้องการล่ะก็ แปลว่าผมยังขาดความสามารถนั่นล่ะ
ก็ ถ้าเกิดว่าอานิกิเป็นคนสร้างผลงาน แต่เรากลับได้รางวัลเหมือนๆกันล่ะก็ คงรู้สึกสมเพชตัวเองอยู่หน่อยๆใช่ไหมล่ะครับ?
การที่จะได้แซงหน้าอานิกิ แล้วใช้พลังของตัวเองไขว่คว้าหาสิ่งที่ดีกว่าอานิกิได้ พร้อมทำสีหน้าว่า "ไงล่ะ!" ให้เค้าเห็นเนี่ย คือความฝันของผมเลยล่ะครับ♪
อิซึมิ: งั้นเหรอ เป็นน้องชายตัวอย่างเลยนะเนี่ย ดีจังเลยนะ อยากให้ยูคุงดูไว้เป็นแบบอย่างบ้างจัง?
ยูตะ: คือว่า ได้ยินชื่อนั้นมาหลายครั้งตั้งแต่เมื่อครู่แล้วล่ะครับ "ยูคุง" เนี่ย น้องชายของเซนะเซ็มไปเหรอ?
หืม? แต่อันสึซังบอกว่า "ไม่ใช่น้องชาย" นี่นา หมายความว่าไงน่ะ?
อิซึมิ: หุหุหุ ฉันกับยูคุงถูกเชื่อมกันด้วยสายสัมพันธ์ที่เหนียวแน่นยิ่งกว่าพี่น้องร่วมสายเลือดไงล่ะ...♪
ยูตะ: มะ...ไม่ค่อยเข้าใจเท่าไหร่ แต่เซนะเซ็มไปเนี่ยคุยง่ายกว่าที่คิดแฮะ? ถึงจะไม่รู้ว่าทำไมต้องเข้มงวดกับอันสึซังก็เถอะ แต่ใจดีกับเราจัง~♪
ทำไมคนที่ชื่อ "ยูคุง" ถึงได้ไม่สนใจใยดีพี่ชายที่แสนอ่อนโยนขนาดนี้กันนะ?
ไม่สิ อานิกิเราเองถ้ามองจากภายนอกก็อาจจะเป็นประมาณนี้เหมือนกันก็ได้มั้ง?
คู่พี่น้องที่เป็นผู้ชายเนี่ย ไม่ก้าวก่ายกันและกันมากนะกน่าจะดีกว่าล่ะเนอะ~?
อิซึมิ: อย่าขยับนะ!
ยูตะ: เหวอ อยู่ๆมีอะไรเหรอครับ!?
อิซึมิ: ใครอยู่ตรงหัวมุมนั่นน่ะ! ซ่อนไปก็ไม่มีประโยชน์หรอก เผยตัวมาซะ!
ใครกันน่ะ คนน่าสงสัยเหรอ? จะยังไงก็ช่างเถอะ ไม่รู้หรอกนะว่าไปหลบอยู่ในมุมมืดแบบนั้นด้วยจุดประสงค์อะไร!
แต่ถ้ามาขวางทางล่ะก็ จะซัดให้ปลิวเลยนะ...?
ยูตะ: งะ... ไหงเปรี้ยวขนาดนี้เนี่ย? น่ากลัวจัง เลี่ยงไปทางอื่นกันเถอะครับ อ้อมไปดีกว่านะ~?
อิซึมิ: หึ ถ้าไม่รีบล่ะก็ประตูโรงเรียนจะล็อคก่อนไม่ใช่หรือไง คงไม่อยากจะถูกขังเอาไว้ในโรงเรียนตอนกลางดึกหรอกใช่ไหมล่ะ นี่ไม่ใช่หนังสยองขวัญซักหน่อย?
วางใจเถอะ ฉันจะปกป้องยูตะคุงเอง♪
ยูตะ: เออ คือว่า... เหมือนว่าเซนะเซ็มไปจะเมินตัวตนของอันสึซังมาตั้งแต่เมื่อกี๊แล้วนะครับ ปกป้องอันสึซังด้วยสิ?
ไม่สิ ไม่ต้องผมปกป้องก็ได้นะ ผมเองก็เป็นเด็กผู้ชายนี่นา
หวา? เดี๋ยวสิ อันสึซัง! กลัวเหรอครับ? อย่ามาเกาะสิครับ มันรู้สึกแปลกๆนะ~?
อิซึมิ: หืม? อันสึอยู่ข้างๆฉันไม่ใช่เหรอ?
ยูตะ: เอ๊ะ? อ้าว จริงด้วย! ถ้างั้นคนที่สัมผัสต้นคอผมอยู่ตั้งแต่เมื่อกี๊ก็...?
ริทสึ: ดีจ้า~...♪
ยูตะ: จ๊ากกกกกกกกกกกกก!?
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น