(ณ ห้องซ้อมเต้น)
โฮคุโตะ: ...ฮึ้ม ฉันแพ้เหรอเนี่ย
สุบารุ: อะฮะฮะ ฮกเก้เนี่ยเป่ายิ้งฉุบกระจอกจังเลยนะ
โฮคุโตะ: เป่ายิ้งฉุบมันต้องใช้โชคต่างหากล่ะ ไม่มีเก่งไม่เก่งอะไรซักหน่อย
แต่ว่าถ้าจำแพทเทิร์นการออกของอีกฝ่ายได้ก็ยิ่งโอกาสชนะสูงล่ะนะ
มาโอะ: ในกรณีของนายเรียกว่าเลือกคู่ต่อสู้ผิดคนซะล่ะมั้ง~? ที่ข้ามแข่งกับฉันแล้วก็มาโคโตะ ไปเดี่ยวๆกับสุบารุเลยน่ะ
แถมยังคาดเดาสุบารุไม่ได้ด้วยว่าจะออกอะไร เจ้าเล่ห์จริงๆ
มาโคโตะ: ผมเองก็เกือบไม่รอดในตาสุดท้ายแล้วเหมือนกัน... ไม่นึกเลยว่าจะถูกจู่โจมด้วยการจั๊กจี้
อาเคโฮชิคุงเนี่ยเกินจะคาดเดาจริงๆเลยนะ หุหุหุ เคารพเลยล่ะ...!
สุบารุ: ก็ถ้าเป่ายิ้งฉุบเฉยๆมันน่าเบื่อนี่น่า ไม่ว่าจะเรื่องอะไรก็ต้อง "เล่นเล่ห์" กันซักหน่อยนั่นล่ะ☆
โฮคุโตะ: ส่วนนั้นของนายมันก็ดีอยู่ แต่คิดถึงใจคนที่ถูกแกล้งด้วยสิ
แต่จะบ่นซักเท่าไหร่ แพ้ก็คือแพ้ล่ะนะ เดี๋ยวจะว่านอนสอนง่ายแล้วไปซื้อของก่อนแล้วกัน
...? อันสึ จับแขนเสื้อฉันไว้ทำไมน่ะ
อิซาระก็บอกไปตั้งแต่ก่อนเริ่มแข่งแล้วนะ ว่าเธอไม่ต้องแข่งด้วยก็ได้น่ะ
ขอบใจสำหรับความรู้สึกนะ แต่ฉันจะไปซื้อของคนเดียวเอง
อืม แย่ล่ะสิ ถึงจะพูดดึงดันจะไปด้วยกันให้ได้ก็เถอะ แต่ไม่ได้หรอกนะ นี่เป็นเรื่องของความเท่าเทียมน่ะ
มาโอะ: โฮคุโตะ อันสึเค้าพูดถึงขนาดนี้แล้ว ให้ไปช่วยซื้อของหน่อยเป็นไง?
โฮคุโตะ: แต่ว่า...
มาโอะ: ฉันเองก็อยากให้อันสึอยู่ที่นี่เหมือนกันนั่นล่ะ แต่ว่าเจ้าตัวเค้าอยากจะช่วยนายนี่นา?
อันสึเป็นคนเอาจริงเอาจังอยู่แล้ว คงคิดว่าถ้าฝากทุกอย่างให้นายคนเดียวจะเป็นการเสียมารยาทน่ะ
ให้ตายสิ เธอเนี่ยหัดพึ่งพาพวกเราให้มากกว่านี้หน่อยเถอะ~?
เฮ้ๆ อย่าทำหน้าหงอยสิ ถึงฉันเองจะเป็นพวกขยันขันแข็งเหมือนกันก็จริง แต่เธอเหนือกว่านั้นไปอีกนี่นา
เพราะงั้น ถึงได้ดึงดูดผู้คนมากมายเข้ามาหาเธอไงล่ะ
เอ้าโฮคุโตะ รีบๆพาอันสึไปซื้อของแล้วรีบกลับมาได้แล้ว เดี๋ยวพวกเราจะไปรวบรวมคนมาเอง~
โฮคุโตะ: รวบรวมคนเหรอ แต่นี่มันหยุดฤดูร้อนนะ
มาโอะ: รู้อยู่แล้วน่า แต่ขนาดยูซึรุยังมาโรงเรียนเลยนี่นา
โฮคุโตะ: จะว่าไปแล้วโทโมยะก็อยู่ด้วยนี่นะ...
สุบารุ: เห็นว่าอยู่ด้วยกันกับเจ้าเด็กดะเซะๆนี่นา เมมเบอร์คนอื่นของ Ra*bits ก็อาจจะอยู่ด้วยเหมือนกันมั้ง?
อะฮะฮะ ได้เล่นดอกไม้ไฟด้วยกันกับทุกคนเนี่ยต้องสนุกแน่เลย☆ ดีล่ะ ไปเรียกนักเรียนที่อยู่ในโรงเรียนมาให้หมดเลยดีกว่า~!
โฮคุโตะ: เดี๋ยวก่อนอาเคโฮชิ แบบนั้นถึงจะมีดอกไม้ไฟซักเท่าไหร่ก็คงไม่พอหรอก
สุบารุ: นั่นก็จริงนะ งั้นเรียกมาแต่คนรู้จักก็แล้วกัน☆
โฮคุโตะ: ...รู้สึกไม่สบายใจยังไงก็ไม่รู้สิ ยูกิ อิซาระ ฝากจับตาดูอาเคโฮชิไม่ให้ทำอะไรงี่เง่าทีนะ
มาโคโตะ: หึหึหึ วางใจได้เลย...! ในระหว่างที่แว่นตาของผมยังมืดดำอยู่นั้น จะไม่ปล่อยให้อาเคโฮชิคุงทำตามใจชอบหรอก (ในระหว่างที่ตายังดำ เป็นสำนวนแปลว่าในระหว่างที่ยังมีชีวิตอยู่ แต่มาโคโตะใช้คำว่าแว่นตาแทนตา)
สุบารุ: นั่นล่ะที่หวัง!
มาโคโตะ: ผิดแล้ว อาเคโฮชิคุง! ตรงนี้ต้องตบมุกว่า ไม่ใช่ "แว่นตา" แต่เป็น "ตา" ต่างหากล่ะ?
ฮือ อุตส่าห์ส่งมุกไปให้แล้วแต่ดันไม่เก็ตซะงั้น... ผมคงส่งมุกไม่เก่งจริงๆนั่นแหล่ะ?
สุบารุ: ถ้ายอมแพ้แต่แรกก็จบน่ะสิอุ๊กกี้! เอ้า ส่งมุกมาให้ฉันอีกสิ! จะตบกลับไปอย่างเต็มกำลังเลย~
มาโคโตะ: ขอบคุณนะอาเคโฮชิคุง! อาเคโฮชิคุงเนี่ยเป็นสุดยอดคู่หูจริงๆเลย☆
โฮคุโตะ: ...อิซาระ ฝากจับตาดูอาเคโฮชิกับยูกิไม่ให้ทำอะไรงี่เง่าทีนะ
มาโอะ: ให้ตายเถอะ อย่าโยนเรื่องน่ารำคาญทุกอย่างมาให้ฉันตลอดสิ~? แต่ว่า ถ้าเป็นเรื่องน่ารำคาญแบบนี้ล่ะก็เต็มใจรับไว้เลยล่ะ♪
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น