(ณ ห้องชมรมวิจัยเกม)
โซระ: ชิโชว~! สวัสดีครับ วันนี้โซระก็ยังร่าเริงดีน้า☆
นัตสึเมะ: โอ๊ะ? โซระมากับลูกแมวน้อยแบบนี้ แปลกจังเลยนะ อ๊ะ อืม... เริ่มจะเข้าใจสถานการณ์ขึ้นมาแล้วสิ
แต่ว่า รอเดี๋ยวก่อนนะ ตอนนี้ผมกำลังทำงานละเอียดอ่อนอยู่น่ะ
โซระ: HaHa~ ชิโชวเดาเก่งแบบนี้ ช่วยได้เยอะเลยน้า~?
อันสึรอก่อนนะ ถ้าไปกวนชิโชวตอนกำลังทดลองล่ะก็เดี๋ยวจะโดนโกรธเอา! นั่งกินขนม รออยู่ตรงนั้นม้า?
โอ๊ะ สำหรับคนที่เพิ่งเคยมาที่ห้องชมรมเป็นครั้งแรก ต้องเอ่ยคำทักทายด้วยสินะครับ! ยินดีต้องรับ สู่ชมรมวิจัยเกม♪
นัตสึเมะ: อืม เหมือนว่าจะรักษาคำสอนด้วยสินะ เก่งมากเก่งมาก โซระเด็กดีจริงๆเลย...
อยากให้เซ็มไปดูเอาไว้เป็นตัวอย่างเลยล่ะ ก็หมอนั่นไม่ค่อยยอมฟังสิ่งที่ผมพูดเลยนี่นา
โซระ: ก็เซ็มไปคือเซ็มไปนี่นา~ ช่วยไม่ได้น้า~?
นัตสึเมะ: อืม ก็ในสมองของหมอนั่นถูกถักทอขึ้นจาก "สามัญสำนัก" อันโบราณคร่ำครึนี่นะ
การศึกษาคือการล้างสมองจริงๆ แถมยังต่อต้านคำสาปแบบนั้นไม่ได้ด้วย
เหมือนว่าการชี้นำของผมจะยังไม่เพียงพอสินะ ถึงจะเรียกเขาว่าเซ็มไปเพื่อให้หมอนั่นหงุดหงิดก็เถอะ แต่ดันดีใจซะงั้น...
หมดหนทางเยียวยาแล้ว น่าหงุดหงิดจริงๆเลย
โซระ: HiHi~♪ ชิโชว~ วันนี้เซ็มไปไม่อยู่ ก็เลยอารมณ์ไม่ดีสินะ~♪
นัตสึเมะ: ถึงจะไม่มีเจ้าหน้าโง่นั่นอยู่ หรือหมอนั่นจะเป็นหรือตาย ก็ไม่ได้ส่งผลกระทบอะไรต่อชีวิตของผมเลยซักนิด
แต่ถึงจะบอกกับโซระไป ก็ทำอะไรไม่ได้ก็เถอะ
โอ๊ะ โอ๊ะ... มือลื่นซะแล้วสิ ผมเองก็ยังฝึกฝนไม่พอสินะ
โซระ: ชิโชว~ ทำอะไรมาตั้งแต่เมื่อกี๊แล้วน่ะ? ทำการทดลองอะไรแปลกๆอีกแล้วเหรอ~? เป็นสีแดงสดสุดๆไปเลยนะ~? อ๊ะ ไม่ใช่สี แต่เป็นกลิ่นสิ
นัตสึเมะ: ปิดบังอะไรเธอไม่ได้เลยนะ โซระ อันที่จริงแล้ว คนที่มีสัมผัสรับรู้อย่างเธอควรจะถูกเรียกว่าเป็นผู้มีพลังจิตหรือจอมเวทมากกว่า...
พอดีว่าว่างก็เลยทำดินระเบิดดูน่ะ
โซระ: ดินระเบิดเหรอ? อะไรน่ะ อร่อยหรือเปล่า?
นัตสึเมะ: นี่ไม่ใช่ขนมหรอกนะ ปฏิกิริยาเคมีอย่างการระเบิดก็ไม่ใช่เรื่องแปลกใหม่อะไรอยู่แล้ว... การสร้างระเบิดก็เป็นแค่เรื่องง่ายๆเอง ง่ายยิ่งกว่าที่คนทั่วไปคิดซะอีก
อยากจะลองทดสอบดูว่าต้องสร้างระเบิดที่มีพลังรุนแรงขนาดไหน ถึงจะยึดโรงเรียนยูเมะโนะซากิมาไว้ในกำมือได้น่ะ
แน่นอนว่าวัตถุดิบทั้งหมด ให้เซ็มไปเป็นคนรวบรวมมานะ...♪
เท่านี้ ถึงจะมีโอกาสแค่หนึ่งในหมื่นที่เรื่องที่ทำระเบิดจะแดงก็จริง แต่ก็สามารถโยนความผิดทั้งหมดไปให้เซ็มไปได้แล้ว
คนๆนั้นนี่ ใช้งานสะดวกจริงๆ
โซระ: HuHu~ ไม่ค่อยเข้าใจเท่าไหร่ แต่ชิโชวเนี่ยชอบเซ็มไปจริงๆเลยนะ~♪
นัตสึเมะ: รังเกียจต่างหากล่ะ มันจะไปมีมนุษย์หน้าไหนชอบสิ่งมีชีวิตที่น่าสมเพชแบบนั้นได้ลงกันเล่า ถึงจะมีใครมารัก แต่ยังไงก็เป็นแค่ "ความเห็นใจ" กับ "ความสงสาร" เท่านั้นล่ะ
ใช้คำให้ถูกต้องด้วยสิ โซระ
ยิ่งไปกว่านั้น "ระเบิด" เสร็จเรียบร้อยแล้วล่ะ เชิญรับไปได้เลย♪
โซระ: หืม~? นี่คุ้กกี้เหรอ? ไม่ใช่ระเบิดแต่เป็นขนมจริงๆด้วยสินะ~ ชิโชวเนี่ยชอบโกหกโดยไม่มีเหตุผลอยู่เรื่อยเลยนะครับ?
นัตสึเมะ: ไม่ว่าใครก็ต้องเคยโกหกอยู่แล้ว ผมก็แค่รู้สำนึกในเรื่องนั้นเท่านั้นเอง
โซระ: ไม่ค่อยเข้าใจเท่าไหร่เลยน้า~? แต่เอาเป็นว่า มาเล่นเกมกันเถอะ เกมน่ะ! อันสึน่ะนะ~ เอาเกมจากที่บ้านมาด้วยล่ะครับ!
นี่ๆ อันที่เก่าๆหน่อยน่ะ♪
นัตสึเมะ: โอ๊ะ ซุปเปอร์ฟา*คอนเหรอ... ในญี่ปุ่นได้รับตำแหน่งเกมย้อนยุคก็จริง แต่ต่างประเทศก็ถือว่าอยู่ในระดับพื้นๆนะ
ถ้าจะหาเครื่องจากในประเทศนี้ก็คงจะยากหน่อยล่ะ
หืม... น้องชายของลูกแมวน้อย เริ่มจะไม่ค่อยได้เล่นเกมแล้วสินะ
ปล่อยให้เครื่องเกมที่บ้านฝุ่นจับ ก็เลยเอามาให้โซระเหรอ?
ก็พอชีวิตจริงยุ่ง ทุกคนต่างก็ต้องหยุดเล่นเกมไปหมดอยู่แล้วล่ะ
ถึงเกมจะมีระบบที่ทำให้เราได้รำความสำราญและภาคภูมิใจอย่างง่ายดายก็เถอะ แต่ยังไงก็เป็นสองมิตินี่นะ...
พอรับรู้สึกความลุ่มลึกของสามมิติแล้ว ก็เลยเห็นว่ามันเป็นแค่สิ่งจอมปลอมล่ะมั้ง
โซระ: ไม่ค่อยเข้าใจเท่าไหร่เลยน้า~ เอาเป็นว่ามาเล่นเกมกันเถอะ! เท่านี้ก็น่าจะเล่นเกมสี่คนได้แล้ว ไปเรียกเซ็มไปมาดีม้า?
เอ... ตลับซุปเปอร์ฟา*คอนไปอยู่ไหนกันน้า~...?
เจอแล้ว! จะต่อสายล่ะน้า~ HeHe~♪ HoHo~♪
เปิดเครื่อง สวิตซ์ ON! อา~ เสียงของเครื่องซุปเปอร์ฟา*คอน เป็นแม่สีสวยจังเลยน้า~...♪
นัตสึเมะ: งานเร็วจริงนะ ถึงเธอจะพูดไม่ค่อยเก่งก็จริงแต่เหมือนจะเป็นเด็กที่ทำได้ทุกอย่างยิ่งกว่าที่คิดอีกนะ เป็นเหมือนมนุษย์ต่างดาวสมชื่อจริงๆเลย
มีประสาทรับรู้ เหนือกว่าพวกเราซะอีก
โซระ: นี่ๆ ชิโชวก็เอาคอนโทรลเลอร์ไปสิ! อันสึด้วย!
น่าสนุกจังน้า~ พอจะได้เล่นเกมใหม่ทีไรก็ตื่นเต้นตลอดเลย! HaHiHuHeHo~♪
นัตสึเมะ: อืม เก็บเครื่องมือทดลองเสร็จแล้วด้วย... ผมจะเป็นคู่มือให้ก็แล้วกัน ถ้าลูกแมวน้อยไม่รังเกียจล่ะก็มาเล่นด้วยกันสิ♪
เด็กผู้หญิง คงไม่ค่อยชอบเล่นเกมเท่าไหร่หรือเปล่านะ?
หืม เล่นเกมกับน้องชายบ่อยๆตั้งแต่ยังเด็กแล้วสินะ ถ้าเป็นผู้มีประสบการณ์ล่ะก็คงจะทำให้สนุกได้น่าดูเลยสิ...♪
แต่ยังไงก็คงต้องต่อให้อยู่ดีสินะ พวกเราก็เป็นชมรมวิจัยเกมด้วย... ทักษะที่มีอยู่คงจะไม่ห่างจากลูกแมวน้อยนักหรอก
ถึงจะทำให้ลูกแมวน้อยพ่ายแพ้หมดรูปไป ก็ไม่มีใครสนุกหรอกนะ ผมขอสัญญาว่าจะไม่จับคอนโทรลเลอร์เป็นเวลาหนึ่งนาทีหลังจากเริ่มเกมก็แล้วกัน
ระหว่างนั้น พยายามทำเต็มที่ให้ตัวเองมีชัยเข้าล่ะ
หืม เกมวางระเบิดเหรอ... คงจะมีพวกไอเท็มเสริมพลัง หรือบล็อคอยู่สินะ
โซระ: HaHa~♪ อันสึ ระวังตัวไว้นะ!
ระหว่างหนึ่งนาทีที่อ่อนให้นั้น ชิโชวก็ทำความเข้าใจระบบของเกมกับสไตล์การเล่นของพวกโซระได้แล้วล่ะ~♪
นัตสึเมะ: แน่อยู่แล้ว ก็เกมไม่ใช่แค่การละเล่นนี่นา
ถึงผมจะรักเกมโดยไม่เกี่ยงว่าเป็นอนาล็อกหรือดิจิตอลก็ตาม แต่ว่าเกลียดความพ่ายแพ้มากๆเลยล่ะ
โซระ: HiHi~ โซระขอแค่สนุกก็พอแล้วล่ะ~♪
นัตสึเมะ: โซระควบคุมคอนโทรลเลอร์สองอันพร้อมกันด้วยตัวคนเดียว เป็นการอ่อนให้ก็แล้วกันนะ
แต่ว่า ต้องแยกเป็นตัวละครคนละตัวกันนะ... ห้ามช่วยเหลือกันเองเด็ดขาด
โซระ: รับทราบครับ! กฎเป็นแบบนั้นสินะ~ โซระจะรักษากฎแล้วเล่นให้สนุกไปเลยครับ♪
ถ้าต้องคุมคอนโทรลเลอร์พร้อมกันสองอันล่ะก็ ใช้สองมือ สองเท้าแทนใช้มือแค่อย่างละข้างจะง่ายกว่าสินะ~?
ถอดถุงเท้าดีกว่า~♪
นัตสึเมะ: อันที่จริงแล้วการเคลื่อนไหวมือและเท้าให้แยกจากกันได้ เป็นทักษะระดับสูงที่ต้องได้รับการฝึกฝนอย่างหนักเลยนะ
โอ๊ะ... ผ่านไปหนึ่งนาทีแล้ว เตรียมพร้อมที่จะโดนผมระเบิดหรือยังล่ะ?
โซระ: คงจัดการไม่ได้ง่ายๆขนาดนั้นหรอกน้า~ โอ๊ะ? HuHu~ ช่อง Hit box แคบกว่าที่เห็นอีกนะครับ!
ถึงเกมสมัยก่อนจะธรรมดาๆก็จริง แต่ก็น่าสนใจมากเลยน้า~♪
นัตสึเมะ: ก็ไม่มีระบบอะไรยุ่งยากเกินจำเป็นนี่นา เรียบง่ายแต่ก็งดงามไปเลยนะ... อืม~ น่ากังวลจริงๆเลย
ต้องจัดการตัดที่โซระควบคุมอยู่พร้อมๆกันแล้ว ไม่งั้นถ้าจัดการแค่ตัวเดียว เดี๋ยวสมาธิจะไปตกอยู่กับอีกฝั่งที่เหลือเอา
อ๊ะ ไอเท็มนั้นผมขอเก็บนะ ถ้าไปแตะต้องล่ะก็เดี๋ยวระเบิดซะเลยนี่?
โซระ: ชิโชว ห้ามพูดระหว่างเล่นเกมสิ! เดี๋ยวก็โดนคำที่ชิโชวพูดล่อลวงจนทำพลาดพอดีนะ~?
นัตสึเมะ: หึหึหึ เกมก็คือการที่ใช้ทุกสิ่งทุกอย่างให้เป็นประโยชน์เพื่อคว้าชัยชนะไงล่ะ
ทั้งการบลัฟ ทั้งการพูดเกินจริง ทั้งการล่อหลอก... ต้องดึงทักษะทั้งหมดที่มีออกมาใช้
แค่ชนะก็พอแล้วล่ะ โซระ ไม่มีใครคิดจะฟังเสียงร้องของผู้แพ้หรอกนะ
โซระ: เหวอ... ฟังที่ชิโชวพูดจนเพลิน สมาธิหลุดเลย~? อันตรายๆ นึกว่าจะตายซะแล้วครับ!
นัตสึเมะ: หลบได้สวยนี่ เก่งจริงๆเลยนะ... ลูกแมวเองก็เล่นให้ดุเดือดมากกว่านี้อีกสิ
ไม่ต้องเกรงใจหรอก นี่เป็นเกมนี่นา ถึงจะแพ้ก็ใช้ว่าจะถูกเอาชีวิตไปซักหน่อย
แต่ว่า มันก็จะช่วยฝึกฝน เผื่อในตอนที่ต้องเล่นเกมที่เดิมพันด้วยชีวิตจริงๆเหมือนกัน
ใช้เวลาให้เป็นประโยชน์ที่สุดเถอะ นั่นคือทรัพยากรเพียงอย่างเดียวที่แม้แต่คนโง่เขลาก็ยังได้รับอย่างเท่าเทียมกันแล้วล่ะ
ถ้าไม่เตรียมใจเอาไว้ล่ะก็ เอาชนะเกมที่มีชื่อว่าชีวิตไม่ได้หรอกนะ♪
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น