(ณ ห้องซ้อมเต้น)
สุบารุ: เหนื่อยจังเลย! ขยับไม่ไหวอีกซักก้าวแล้ว~!
โฮคุโตะ: อย่านอนกลิ้งกับพื้นน่า ใช้เท้าย่ำไปตั้งเท่าไหร่แล้ว นี่นายเป็นเด็กหรือไง?
สุบารุ: ก็นึกว่าจะซ้อมแค่เช้าถึงเที่ยงนี่นา แต่กลับต้องซ้อมเต้นยันเย็นซะงั้น?
พยายามตั้งขนาดนี้แล้ว ขอพักซักหน่อยไม่เห็นจะเป็นไรเลย!
โฮคุโตะ: ก็ไม่ได้บอกว่าห้ามพักซักหน่อย แค่ห้ามไม่ให้กลิ้งกับพื้นเฉยๆเอง
ให้ตายเถอะ... ดูยูกิเป็นเยี่ยงอย่างหน่อยสิ ใช้ตารางฝึกซ้อมเดียวกันกับนายแต่ยังยืนไหวอยู่เลยนะ
มาโคโตะ: คะ... คือว่า ฮิดากะคุง? ถ้าเป็นไปด้วยผมเองก็อยากยืดแข้งยืดขาอย่างอาเคโฮชิคุงบ้างเหมือนกันแหล่ะ?
แต่ว่าเหนื่อยเกินไปหน่อยจนขาแข็งหมดแล้ว แม้แต่จะงอเข่าก็ยังไม่ได้เลย~!
สุบารุ: อี้แน่ะ☆
มาโคโตะ: !? อาเคโฮชิคุง ได้ฟังที่พูดบ้างไหมเนี่ย!?
สุบารุ: อื้ม♪ ถ้างอเข่าไม่ได้ล่ะก็ จับให้งอซะก็สิ้นเรื่อง☆
มาโคโตะ: ขอบคุณสำหรับความรู้สึกนะ! แต่ไม่ใช่เรื่องที่จะแก้ได้ในเชิงกายภาพซักหน่อย! ถ้าเห็นแก่ผมจริงๆล่ะก็ ช่วยปล่อยทีเถอะะะ~!!
มาโอะ: โห แข็งแรงจังนะ ทั้งที่บอกว่างอไม่ได้แม้แต่เข่าแท้ๆ ยังวิ่งไปมาอย่างร่าเริงได้อยู่เลย♪
อันสึเองก็เหนื่อยหน่อยนะ ต้องคอยดูแลเราตั้งแต่เช้าแบบนี้ เธอเองก็คงเหนื่อยเหมือนกันใช่ไหมล่ะ
ต้องมีรางวัลให้กับเธอ ที่พยายามในฐานะโปรดิวเซอร์ซักหน่อยแล้วสิ~?
สุบารุ: รางวัลเหรอ!?
มาโอะ: เหวอ!? จู่ๆก็อย่าพุ่งมาทางนี้สิ ตกใจหมดเลย
สุบารุ: โทษทีๆ
แต่ว่า รางวัลเอาเป็นการช่วยทำตามคำขอทุกอย่างก็แล้วกัน☆
มาโอะ: ขอบอกไว้ก่อนนะ แต่นี่ไม่ใช่รางวัลสำหรับนายซักหน่อย~?
สุบารุ: อื้มๆ รู้อยู่แล้วล่ะ~♪
แต่ว่า พอได้ยินเรื่องที่พูดก็เลยคิดว่านี่น่าจะเป็นรางวัลที่เหมาะสมกับอันสึน่ะ
มาโอะ: เชื่อมั่นเต็มที่เลยนะ~?
สุบารุ: ก็นะ~☆ นี่ๆ อันสึ ถ้า ถ้าบอกว่ากำลังจะมีงานดอกไม้ไฟจัดใกล้ๆล่ะก็ คงอยากลองไปดูสิเนอะ~?
อื้มๆ นั่นสิเนอะ ก็เป็นธรรมเนียมของฤดูร้อนนี่นา☆
ที่จริงแล้วจะมีงานดอกไม้ไฟจัดขึ้นที่ชายหาดหลังโรงเรียนน่ะ~ ไหนๆก็ไหนๆแล้ว ก็เลยอยากจะไปด้วยกันกับทุกคนน่ะ
โฮคุโตะ: ปัดตก
สุบารุ: พูดอะไรน่ะฮกเก้!? ดอกไม้ไฟนะ นี่งานดอกไม้ไฟเลยนะ!?
โฮคุโตะ: ก็แล้วมันทำไมล่ะ พวกเราไม่ได้มาเพื่อเล่นกันนะ
สุบารุ: แต่ว่าการซ้อมก็จบแล้วนะ จากนี้ก็เป็นเวลาอิสระแล้วใช่ไหมล่ะ? ถ้างั้นจะไปดูดอกไม้ไฟซักหน่อยก็ไม่เห็นเป็นไรเลย~!?
โฮคุโตะ: ก็เรื่องของนายสิ รับประกันว่ายังไงซะนายก็คงจะเพลินกับดอกไม้ไฟจนกลายเป็นเด็กหลงแน่ๆ
สุบารุ: ฮึ้ย... ก็ได้ๆ ฮกเก้น่ะกลับบ้านไปเหงาๆคนเดียวเถอะ! ส่วนฉันกับอันสึจะไปดูดอกไม้ไฟด้วยกัน!
โฮคุโตะ: ถ้ากลับดึกเดี๋ยวผู้ปกครองเธอก็เป็นห่วงหรอก ฉันจะพาอันสึไปส่งบ้านเอง นายน่ะไปดูดอกไม้ไฟคนเดียวเถอะ
สุบารุ: ไม่เอาๆๆ! อันสึจะไปดูดอกไม้ไฟด้วยกันกับฉันนะ อันสึเองก็บอกว่าอยากดูนี่นา
มาโอะ: เออ... เอ้าๆ พวกนายน่ะ หยุดแค่นั้นแหล่ะ~?
ถ้าพวกนายเอาแต่เถียงกันล่ะก็ จะทำอันสึลำบากใจนะ
สุบารุ: ก็ดูฮกเก้พูดเข้าสิ
โฮคุโตะ: ฉันไม่ผิดซักหน่อย
มาโอะ: สรุปคือ สุบารุอยากไปดูดอกไม้ไฟ แต่โฮคุโตะกลัวสุบารุจะหลงก็เลยไม่อยากไป... สินะ
หรือก็คือ ไม่ได้ห้ามที่จะดูดอกไม้ไฟใช่ไหมล่ะ?
ถ้างั้นคำตอบก็ง่ายนิดเดียว จัด "ดอกไม้ไฟ" กันที่นี่เลยก็สิ้นเรื่อง
มาโคโตะ: เออ... หมายความว่าไงน่ะ?
มาโอะ: แค่ซื้อเซ็ตดอกไม้ไฟมาก็พอแล้วไงล่ะ ถ้าทำแบบนั้นล่ะก็จะได้ไม่ต้องถ่อไปถึงชายหาดด้วย
มาโคโตะ: อ๊ะ แบบนี้นี่เอง อิซาระคุงฉลาดจังเลย...☆
มาโอะ: แค่ลองคิดดูซักหน่อยก็คิดได้แล้วน่า~? บนดาดฟ้าก็มีพื้นที่ให้ทำด้วย บางทีอาจจะเห็นดอกไม้ไฟที่จุดที่ชายหาดก็ได้
สุบารุ: ดีเลยๆ☆ ฉันเห็นด้วย~!
นี่ไง อันสึเองก็ยังบอกว่าเห็นด้วยเลย แบบนี้ฮกเก้ก็มีแต่ต้องยอมแล้วล่ะ!
โฮคุโตะ: เฮ้อ... อาเคโฮชินี่ก็ช่างคิดจริงนะที่เอาอันสึไปเข้าพวกด้วย ช่วยไม่ได้ แค่ครั้งนี้เท่านั้นนะ?
สุบารุ: สำเร็จ☆ ต้องตัดสินกันแล้วสิว่าใครจะเป็นคนไปซื้อดอกไม้ไฟ~?
มาโคโตะ: แล้วจะตัดสินกันยังไงล่ะ? สุ่มไต่บันไดเหรอ?
มาโอะ: จะสร้างก็ยุ่งยากด้วย เป่ายิ้งฉุบก็พอแล้วมั้ง?
มาโคโตะ: งั้นเป่ายิ้งฉุบแล้วกันนะ ดีล่ะ ไม่ยอมแพ้หรอก☆ ถ้าแพ้ล่ะก็จะทุบแว่นนี่ให้แตกเลย~?
สุบารุ: โอ๊ะ อุ๊กกี้มีไฟขึ้นมาแล้ว☆
ดีล่ะ ถ้าอุ๊กกี้เดิมพันด้วยแว่นตาที่สำคัญรองลงมาจากชีวิตแบบนี้ งั้นฉันจะเดิมพันด้วยการขว้างเหรียญ 500 เยนสุดระยิบระยับนี่ทิ้งก็แล้วกัน...!
โฮคุโตะ: จะจริงจังกับเป่ายิ้งฉุบกันเกินไปแล้วมั้ง
แต่ว่าฉันเองก็ไม่คิดจะแพ้หรอกนะ
มาโอะ: นายเนี่ย ก็มีด้านที่เกลียดความพ่ายแพ้อยู่เหมือนกันนะ~?
อ๊ะ อันสึไม่ต้องมาเป่าด้วยหรอก ก็บอกไปแล้วไงว่านี่เป็นรางวัลสำหรับเธอน่ะ
แล้วจะให้ใช้เด็กผู้หญิงไปซื้อของได้ไงเล่า
มาโคโตะ: อื้มๆ อันสึจังพักให้สบายๆเถอะนะ~♪
มาโอะ: ถ้างั้น เป่ากันสามรอบเป็นไง?
สุบารุ: โอเค~☆ ถ้างั้น เอาล่ะนะ~ เป้า ยิ้ง ฉุบ...☆
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น