(ณ ห้องสภานักเรียน)
เอย์จิ: ...โอ๊ะ เวลาป่านนี้แล้วเหรอ
เอย์จิ: เหมือนว่างานจะสนุกซะจนลืมเวลาไปเลยล่ะ
ถ้าเป็นไปได้ล่ะก็อยากจะสะสางงานที่เหลืออยู่อีกนิดหน่อยให้เสร็จเหมือนกัน แต่ก็ต้องเลี่ยงการฝืนตัวเองเสียจนต้องกลับไปนอนโรงพยาบาลอีกเอา
พอแค่นี้แล้วไปการ์เด้นเทอแรนซ์ดีกว่า...
วาตารุ: Amazing! ใช่แล้วครับ ฮิบิกิ วาตารุของคุณเอง...☆
เอย์จิ: โอ๊ะ ปรากฎตัวอย่างยิ่งใหญ่เลยนะ มีทั้งดอกกุหลาบ ดอกกล้วยไม้ แล้วก็ทิวลิปเต็มไปหมดเลย แบบนี้แทบจะเปิดร้านขายดอกไม้ได้อยู่แล้วล่ะ
วาตารุ: หุหุหุ ก็ผมเป็นตัวตลกนี่ครับ ย่อมต้องทุ่มเทแสดงเพื่อไม่ให้องค์จักรพรรดิเบื่ออยู่แล้ว ไม่เช่นนั้นเดี๋ยวจะถูกทอดทิ้งเอาพอดี
เอย์จิ: พูดจาเหมือนผมเป็นเผด็จการเลยนะ ทั้งที่ตั้งใจว่าจะปฏิบัติต่อมิตรสหายอย่างอ่อนโยนแท้ๆ
วาตารุ: แน่นอนอยู่แล้วล่ะครับ ก็เอย์จิเป็นเป็นผู้ทรงคุณค่าที่ยอมยื่นมือมาหาตัวตลกอย่างผมนี่นา☆
แต่ถึงอย่างนั้น ก็ได้ชื่อว่าเป็นผู้ที่ไม่มีการผ่อนปรนต่อผู้อื่นที่ไม่ใช่มิตรสหายไม่ใช่หรือครับ?
โอ๊ะ ดันพูดจาล่วงเกินไปเสียแล้วสิครับ คงเป็นคำพูดที่ละลาบละล้วงสำหรับตัวตลกเกินไปหน่อยสินะ เช่นนั้นตัวตลกผู้นี้ ก็จะขอทำตัวให้สมเป็นตัวตลกโดยการแสดงมายากลให้ได้ชมนะครับ...!
เอาล่ะ ต้องการสิ่งใดกันล่ะครับ? ผมจะแสดงโชว์สุดแสนตระการตา เพื่อองค์จักรพรรดิเอง☆
เอย์จิ: หึหึ วาตารุร่าเริงจังเลยนะ
แต่ว่าช่วยอย่าเสกดอกไม้ออกมามากไปกว่านี้ได้หรือเปล่า ดอกไม้แทบจะท่วมห้องอยู่แล้วนะ
วาตารุ: โอ๊ะ เผลอทำเกินเลยไปเสียหน่อยสินะครับ หุหุหุ การออมมือนี่มันยากจริงๆเลย...
เอย์จิ: แล้ว วาตารุ จะบอกเหตุผลที่เธอมาที่นี่ได้หรือยังล่ะ?
วาตารุ: ได้สิครับ หากเป็นคำสั่งขององค์จักรพรรดิล่ะก็ จะยอมบอกแม้แต่เคล็ดลับในการดัดเสียงให้เลยล่ะครับ...☆
เอย์จิ: วาตารุ
วาตารุ: โอ๊ะ ทำให้โกรธเสียแล้วเหรอครับ? หุหุหุ ล้อเล่นน่ะครับ อย่าโกรธไปเลยนะ
องค์จักรพรรดิคงจะเหน็ดเหนื่อยมากแล้ว พักเสียหน่อยเป็นอย่างไรครับ? ผมมาเพื่อที่จะเชิญชวนเช่นนั้นนั่นล่ะ...☆
เอย์จิ: หรือก็คือ ชวนไปทานข้าวกลางวันสินะ?
วาตารุ: Amazing! สมแล้วที่เป็นองค์จักรรพรรดิ เข้าใจได้รวดเร็วจริงๆ
เอย์จิ: เป็นเพราะรู้จักกับวาตารุมานานนั่นล่ะ
แต่ก็ขอบคุณนะที่ชวน ผมว่ากำลังจะไปทานอาหารกลางวันอยู่พอดีเลยล่ะ
วาตารุ: แบบนั้นก็เยี่ยมไปเลยครับ เช่นนั้นก็รีบไปการ์เด้นเทอแรนซ์ด้วยกันเถอะ...☆
อา ถ้าเดินไปคงจะลำบาก เดี๋ยวผมเตรียมรถม้าไว้ให้นะครับ☆ หรือจะให้เตรียมบอลลูนเลยก็ยังได้...☆
เอย์จิ: จากที่นี่ไปการ์เด้นเทอแรนซ์ก็ไม่ได้ไกลนัก ไม่ต้องใช้รถม้าหรือบอลลูนหรอก
วาตารุ: เฉยชาเหลือเกินนะครับ เอย์จิ☆
เอย์จิ: ดูท่าทางสนุกไม่เหมือนกับคำที่พูดเลยนะ
วาตารุ: หุหุหุ เห็นเป็นเช่นนั้นเหรอครับ? ไม่อาจปิดบังองค์จักรพรรดิได้เลยจริงๆ ช่างวิเศษเหลือเกิน...☆
เอาล่ะ ไปด้วยกันเถอะครับ! หนทางที่องค์จักรพรรดิก้าวเดินนั้น ย่อมเหมาะสมกับหนทางที่โรยไปด้วยกุหลาบสีแดงสด
จะขอโปรยดอกกุหลาบให้ทั่ว ราวกับเป็นพรมแดงเลยล่ะครับ! ฟุฮ่าฮ่าฮ่า...☆
(ณ การ์เด้นเทอแรนซ์)
วาตารุ: เอาล่ะ ถึงแล้วครับ...☆ หุหุหุ พอองค์จักรพรรดิปรากฎตัว ทุกคนต่างก็แตกตื่นตกใจกันใหญ่เลยนะครับ
เอย์จิ: ถึงต้นเหตุไม่น่าจะใช่ผม แต่เป็นเพราะดอกกุหลาบจำนวนมหาศาลนี่ก็เถอะนะ
วาตารุ มันรบกวนคนอื่นเค้าน่ะ ช่วยเก็บกวาดดอกกุหลาบให้หน่อยได้ไหม?
วาตารุ: หากเป็นคำสั่งขององค์จักรพรรดิล่ะก็ ย่อมได้อยู่แล้วครับ
เอย์จิ: ให้ตายสิ... ถึงวาตารุจะมองดูเท่าไหร่ก็ไม่เบื่อก็จริง แต่การแสดงที่เว่อร์วังก่อนไปแบบนี้ก็ทำเอาอึดอัดอยู่หน่อยๆนะ
...โอ๊ะ อันสึจัง เธอเองก็มาทานอาหารเหมือนกันเหรอ?
ทำงานพิเศษในโรงเรียน? จะว่าไปแล้วก็มีการหาคนทำพาร์ทไทม์ในโรงอาหารด้วยนี่นะ
สงสัยอยู่เลยว่าทำไมถึงได้ใส่ผ้ากันเปื้อน พอได้ฟังเหตุผลก็เข้าใจแล้วล่ะ
แต่ว่า ทำไมถึงต้องมาทำงานพิเศษในโรงเรียนกันล่ะ? งบตัดชุดใหม่ให้ Trickstar เหรอ?
นั่นสินะ ถ้าจะตัดชุดล่ะก็การทำงานพิเศษในโรงเรียนก็คงจะเหมาะที่สุดแล้วล่ะ
แต่ถึงอย่างนั้น... ผมก็รู้สึกอิจฉา Trickstar อยู่หน่อยๆนะ
ถึงถ้าผมเอ่ยปากขอร้องล่ะก็ ตัวเธอผู้ใจดีก็คงจะตัดชุดของ fine ให้ด้วยเหมือนกันก็เถอะ
แต่ถ้าถามถึงความสมัครใจของอันสึจังที่จะตัดชุดให้ไหมล่ะก็ ผมคงต้องปฏิเสธนั่นล่ะ
ยังไง fine กับ Trickstar ก็เป็นศัตรูกันนี่นะ ช่วยไม่ได้หรอก
ถ้าจากนี้เธอสร้างสายสัมพันธ์อันดีกับ fine ได้ก็คงจะดีนะ โทริเองก็เหมือนจะถูกใจเธอด้วย
ขอบคุณนะอันสึจัง ตอนนี้แค่มองพวกเราในแง่ดีผมก็ดีใจแล้วล่ะ
วาตารุ: โอ๊ะโอ ท่าทางน่าสนุกกันจังเลยนะครับ! สร้างโลกส่วนตัวขึ้นมาคุยกันแค่สองคนเช่นนั้น แม้แต่ตัวตลกเช่นผมยังไม่กล้าจะล่วงล้ำเข้าไปเลย...☆
แต่ว่า การส่งเสียงทักโดยไม่อ่านบรรยากาศเช่นนี้ ก็น่าจะถือว่าปฏิบัติหน้าที่ของตัวตลกได้ดีแล้วล่ะครับ...☆
เอย์จิ: ผมไม่ได้ลืมวาตารุไปหรอก สบายใจเถอะนะ
วาตารุ: หุหุหุ องค์จักรพรรดิช่างมีเมตตาเหลือเกิน ดีใจเสียจนแทบจะโปรยดอกกุหลาบออกมาแล้วล่ะครับ...☆
เอย์จิ: ทั้งที่เก็บกวาดเรียบร้อยแล้วแท้ๆ ยังอยากจะทำความสะอาดอีกเหรอ? เธอเนี่ยยากแท้หยังถึงจริงๆเลยนะ...♪
วาตารุ: เป็นเกียรติที่ได้รับคำชมครับ☆
อา อันสึซัง ขอผมทัดดอกกุหลาบให้คุณด้วยนะครับ...☆ อันซึซังรู้ภาษาดอกไม้ของ "กุหลาบน้ำเงิน" หรือเปล่าล่ะครับ?
หุหุหุ ขอมอบดอกไม้นี้ให้ เพื่อแสดงความเคารพต่อคุณที่ทำให้ต้นกล้าแห่งรักของโฮคุโตะคุงงอกเงยขึ้นมาได้นะครับ☆
ดูเหมือนว่าจะทำงานพิเศษในโรงเรียนนี้เพื่อพวกโฮคุโตะคุงด้วยนี่นา
Amazing! ช่างวิเศษจริงๆเชียว...!
หุหุหุ ตกใจเหรอครับ? ตกใจสินะครับ! คุ้มค่าที่แอบยืนฟังการสนทนาจริงๆ...☆
เอย์จิ: ให้ตายสิ... ไม่ใช่เรื่องน่าภูมิใจเลยนะ วาตารุ?
วาตารุ: ขออภัยด้วยนะครับ เอาเป็นว่า ผมจะขอช่วยด้วยก็แล้วกัน...☆
เอย์จิ: ความคิดดีนี่นา ถ้าอันสึจังไม่เป็นปัญหาอะไรล่ะก็ พวกผมเองก็ขอช่วยด้วยได้หรือเปล่า?
หึหึ ทำหน้าตาแปลกใจน่าดูเลยนะ
ทั้งที่รู้ว่านี่เป็นงานพิเศษที่ทำเพื่อ Trickstar แท้ๆ แต่ผมยังเอ่ยปากขอช่วยอีก จะแปลกใจก็ไม่ผิดหรอก
แต่ว่า เรื่องนั้นช่างมันเถอะ ผมแค่อยากจะช่วยอันสึจังเฉยๆเท่านั้นล่ะ... จะว่าอะไรหรือเปล่า?
ค่อยยังชั่ว พูดแบบนั้นผมค่อยโล่งใจหน่อย ถ้างั้น อันสึจัง จากนี้ขอฝากตัวด้วยนะ
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น