คาเฟ่พ่อบ้าน - ตอนที่3

 

(ณ การ์เด้น เทอแรนซ์)

เอย์จิ: ไง UNDEAD ทุกคน ขอบคุณที่มากันนะ

ตั้งตารอการมาเยือนของพวกเธออย่างใจจดใจจ่ออยู่เลยล่ะ

เรย์: อะไรกัน อะไรกัน... ได้ยินมาว่าหลังจากตอนนั้นเท็นโชอินคุงก็ยุ่งตัวเป็นเกลียวจนไม่มีเวลาว่างให้พักผ่อนเลยไม่ใช่หรือ

ไม่คาดคิดเลยว่าจะยินดีกับการมาเยือนของพวกเราถึงขนาดนั้น

นึกว่าอาจจะถูกขับไสไล่ส่งไปเสียอีก แต่เหมือนว่าข้าจะคิดผิดนะ

เอย์จิ: นี่ไม่ใช่ B1 ซักหน่อย ผมไม่ทำอะไรใจจืดใจดำหรอก

แม้อำนาจของสภานักเรียนจะยังคงเดิม แต่วิธีคิดคงจะค่อยๆเปลี่ยนแปลงไปเหมือนกัน

ผมว่าแบบนั้นเองก็ดีเหมือนกัน โรงเรียนนี้ "มั่นคง" ขึ้นแล้ว การที่สงบสุขแบบนี้ก็ถือว่าดีแล้วล่ะ

ถ้าหากเธอคนนั้นไม่ปรากฎตัวขึ้นมาล่ะก็ เธอก็อาจจะไม่ได้มาหาผมถึงที่นี่แบบนี้หรอก

ผมเคยคิดเอาไว้ว่าถ้าหากทุกอย่างเป็นไปตามอุดมคติของผมล่ะก็ ซักวันหนึ่งวันที่จะได้เบ่งบานในฐานะวัฒนธรรมอันงดงามก็คงจะมาถึง

แต่ผู้ที่ทำให้ผมเห็นว่ามีหนทางอื่นอยู่นั้น ก็คือ Trickstar

แล้วผมเองก็คาดหวังในตัวของเธอคนนั้น และ UNDEAD ที่คอยช่วยเหลือพวกเขาอยู่ไม่น้อยเลยเหมือนกัน

แน่นอนว่าไม่มีทางที่จะไม่เจ็บใจที่พ่ายแพ้ไปอยู่แล้วล่ะ

โคงะ: ถ้างั้นก็มาเอาคืนซะเซ่ ไอ้คุณประธานนักเรียน!

ข้าเองก็ไม่ได้เห็นด้วยกับผลลัพธ์แบบนั้นเหมือนกัน ต้องแพ้ทั้ง S1 ทั้ง DDD แบบนี้ แม่งโคตรน่าโมโหเลยว่ะ!

ถ้าเป็นคุณประธานนักเรียนที่ขี้ขลาดตาขาวอย่างในตอนนี้ล่ะก็ ไม่จำเป็นต้องเอาจริงด้วยซ้ำ จะตัดสินผลภายในชั่วพริบตาให้ดู!

เอ้า เอาไงล่ะ? ถูกท้าซะขนาดนี้ ไม่คิดจะรับคำท้าหน่อยหรือไง!?

เรย์: หุบปากซะวังโกะ หากยังเอาแต่เห่าหอนน่ารำคาญอยู่ล่ะก็ เดี๋ยวเย็บปากนั่นให้ติดกันเสียเลยนี่?

โคงะ: เหอะ ทำได้ก็ลองดูเด้! ข้าคนนี้ไม่มีทางแพ้ให้กับผีดูดเลือดเวรอยู่แล้ว!!

เรย์: อโดนิสคุง ช่วยทำให้วังโกะหุบปากหน่อยได้ไหม? มิเช่นนั้นล่ะก็คุยกันต่อไม่ได้แน่

อโดนิส: รับทราบ โอกามิ อย่าถือโทษกันล่ะ

โคงะ: เวรเอ้ย แกนะแก! ปล่อยมือนะเฟ้ย.... ! อู้อี้ อู้อี้!

เรย์: โทษทีนะ เท็นโชอินคุง วังโกะของทางเราก็มีดีแค่เห่าหอนอย่างเดียวเท่านั้นล่ะ

เอย์จิ: ไม่เป็นไรหรอก สนุกมากเลยล่ะ พวกเธอนี่สนิทกันดีจริงๆเลยนะ แค่ได้มองก็อมยิ้มขึ้นมาแล้ว

เรย์: แหม น่าอับอายเสียจริง แล้ว ไม่มีวังโกะมาเกะกะแล้วด้วย มาเข้าเรื่องกันเถิด

เอย์จิ: ที่ว่าจะทำคาเฟ่พ่อบ้านในงานโรงเรียน ก็เลยอยากจะขอชาสินะ

ไม่มีปัญหาอยู่แล้วล่ะ ถ้าของที่มีอยู่ที่นี่ไม่พอล่ะก็ ไว้มาเอาใหม่ก็ได้นะ

เรย์: ใจดีเสียจริงนะ fine เองก็เข้าร่วมงานโรงเรียนด้วยไม่ใช่หรือ? คิดจะส่งเกลือให้ศัตรูหรือไง?

เอย์จิ: ไม่ใช่แบบนั้นหรอก

งานโรงเรียนนั้นถูกจัดขึ้นเพื่อทำให้โรงเรียนยูเมะโนะซากิคึกคักขึ้น

ถึงจะให้แต่ละยูนิตออกบูธเป็นของตัวเองก็จริง แต่ถ้าสนแต่เรื่องแพ้ชนะล่ะก็ จะทำให้สูญเสียจุดมุ่งหมายที่แท้จริงไป แบบนั้นไม่ใช่ความตั้งใจของผมหรอก

ผมเองก็จะได้ยืมพลังของ UNDEAD ในการทำให้โรงเรียนคึกคักขึ้นไปในตัวด้วยเหมือนกัน ถ้าแบบนั้นล่ะก็ไม่มีอะไรน่าสงสัยใช่ไหมล่ะ

เรย์: เปลี่ยนไปจริงๆนะ เท็นโชอินคุง

เอย์จิ: ผมว่าเธอเองก็เหมือนกันนั่นล่ะ

เรย์: ...ก็คงจะเป็นเช่นนั้นล่ะ ทั้งเท็นโชอินคุง แล้วก็ข้า... มีผู้คนมากมาย เปลี่ยนแปลงไปได้อย่างมากเพราะเท็นโคเซย์เพียงคนเดียว

ไม่นึกเลยว่าจะได้พานพบกับปาฏิหาริย์เช่นนั้น ในระหว่างที่ข้ายังอยู่ในโรงเรียนเช่นนี้... อืม ดีจริงๆที่มีชีวิตยืนยาว

เช่นนั้นก็ เท็นโชอินคุง ขอรับใบชาที่อยู่ที่นี่ไปใช้ด้วยความขอบคุณล่ะนะ

เอย์จิ: ถ้ามีปัญหาอะไรล่ะก็บอกได้ทุกเรื่องเลยนะ หากเพื่อโรงเรียนแล้วล่ะก็ ผมเองก็ไม่เกี่ยงที่จะให้ความร่วมมือเหมือนกัน

คาเฟ่พ่อบ้าน - ตอนที่2

 

(ณ ระเบียงทางเดินชั้น 2)

โคงะ: ฮึ้ยยย! คาเฟ่พ่อบ้านอะไรของมันกันวะ! ถ้าอยากจะให้ข้าคนนี้รับใช้ล่ะก็ เอาไว้ค่อยพูดหลังจากเอาชนะข้าด้วยร็อคให้ได้ก่อนเหอะ!

อ๋าาา เวรเอ้ย หงุดหงิดชิบหาย! อโดนิส ขอตั๊นหน้าหน่อยดิ๊!

อโดนิส: ขอปฏิเสธ

โคงะ: ห๋าาา? แกนี่ช่างกล้าดีนี่หว่า ดีล่ะ งั้นก็มาตัดสินด้วยร็อค แอนด์ โรลกันเลย อย่าคิดจะหนีด้วยการบอกว่าไม่รู้กฎนะเฟ้ย!

เรย์: เดี๋ยวเถิด วังโกะ ถึงจะเป็นยามเลิกเรียนแล้ว แต่การส่งเสียงโวยวายอยู่ตรงทางเดินมันรบกวนนักเรียนคนอื่นเค้านะ

ถ้ายังจะโวยวายอยู่ล่ะก็ เดี๋ยวก็ทิ้งเจ้าเอาไว้ตรงนี้คนเดียวเสียเลยนี่?

ถ้าไม่อยากให้เป็นเช่นนั้นล่ะก็ เดินตามหลังข้ามาแต่โดยดีเสียเถิด หากจะเห่าน่ะ เอาไว้เห่าคนน่าสงสัยอย่างเดียวก็พอแล้วล่ะ

เอาแต่เห่าอยู่ทุกเมื่อเชื่อวันเช่นนี้ เดี๋ยวคนอื่นเค้าจะคิดว่าเป็นหมาปัญญาอ่อนเอา

โคงะ: ว่าใครเป็นหมาปัญญาอ่อนฟะ! แล้วไอ้เพลย์บอยนั่นไปไหนแล้วล่ะ

เรย์: หมายถึงคาโอรุคุงงั้นหรือ? ถ้าคาโอรุคุงล่ะก็ไม่อยู่เพราะว่าไปสั่งตัดชุดให้พวกเราน่ะ

โคงะ: ตัดชุด? ไอ้ของแบบนั้นไม่เห็นจะจำเป็นเลย แค่หาซื้อจากร้านแถวๆนี้ก็พอแล้วไม่ใช่เรอะ

เรย์: ถ้าทำแบบนั้นล่ะก็ ชุดมันก็จะไปซ้ำกับผู้อื่นเอาน่ะสิ

เอาเถิด หากเป็นคาโอรุคุงล่ะก็ เค้าพูดเอาไว้ว่า "เรื่องตัดชุดฝากฉันจัดการได้เลย พอจะมีตัวเลือกดีๆอยู่...♪ " น่ะสิ

คนที่ออกไอเดียก็คือตัวคาโอรุคุงเองด้วย ข้าก็เลยว่าอะไรมากไม่ได้

อโดนิส: ฮาคาเสะเซ็มไปคิดจะไปขอร้องให้ใครช่วยหรือเปล่านะ

เรย์: ก็นั่นสินะ เกรงว่าจะเป็น... ก็พอจะคาดเดาได้อยู่ แต่ข้าจะพูดในสิ่งที่ยังไม่แน่นอนไม่ได้หรอก คงมีแต่ต้องรอการรายงานจากคาโอรุเท่านั้นล่ะ

ก่อนหน้านั้น พวกเราเองก็ต้องทำหน้าที่ในส่วนของพวกเราด้วยเหมือนกัน

อโดนิส: เป็นเพราะเราตัดสินใจว่าจะทำบูธคาเฟ่พ่อบ้าน ก็เลยจำเป็นต้องมีขนมกับเครื่องดื่มเอาไว้น่ะ

โคงะ: ก็แล้วทำไมพวกเราถึงต้องถ่อไปถึงชมรมชาด้วยล่ะวะ!? ให้พวกนั้นมาหาซะก็ได้นี่ น่ารำคาญชะมัด

เรย์: วังโกะ หากไม่แสดงถึงความจริงใจ ก็ไม่อาจขอความร่วมมือจากผู้อื่นได้หรอกนะ

พวกเราจะมุ่งหน้าไปที่ชมรมชา และหากเท็นโชอินคุงที่เป็นประธานชมรมไม่ปฏิเสธล่ะก็ เราก็จะได้รับใบชาแสนอร่อยมายังไงเล่า

โชคดีที่ได้รับขนมจากริทสึมาด้วย ตัดปัญหาเรื่องขนมไปได้เลย

โคงะ: ขนมเหรอ?

อโดนิส: จะว่าไปแล้ว เหมือนว่าก่อนหน้านี้จะมีการแข่งประกวดไอเดียทำขนมด้วยนี่นะ ฉันเองก็สนใจเลยลองเช็คดูแล้วด้วย

โคงะ: นี่นายสนใจขนมด้วยงั้นเหรอ? ดูยังไงก็ไม่เหมือนพวกที่ชอบขนมเลยนะ

อโดนิส: ก็ถูกพูดแบบนั้นบ่อยๆเหมือนกัน แต่ว่าไม่เกี่ยวกันหรอกนะ ถ้าหากตัดสินอะไรด้วยตาเปล่าเพียงอย่างเดียวล่ะก็ ไม่อาจเติบใหญ่และแข็งแกร่งได้หรอก

การตัดสินผู้อื่นโดยที่ไม่รู้ภายในของเขาเลยนั้น เป็นสิ่งที่โง่เขลามาก

เรย์: พูดได้ดีนี่นา วังโกะ เจ้าเองก็เรียนรู้ไว้ซะนะ

โคงะ: หนวกหูเฟ้ย! เก็บไปพูดกับตัวเองเหอะ!

เรย์: ให้ตายสิ... อยากจะให้วังโกะเป็นได้เท่าเสี้ยวเล็บของอโดนิสคุงบ้างจัง

เอาเป็นว่า เหมือนขนมของริทสึจะได้รับรางวัลชนะเลิศในการแข่งประกวดขนมด้วยนะ

พออธิบายสถานการณ์ไป เขาก็เสนอขนมให้เราด้วยความยินดีเชียวล่ะ

แต่ว่า ก็แอบสงสัยอยู่นิดหน่อยนะที่ริทสึยอมรับฟังคำขอร้องของข้าเช่นนี้

ความสัมพันธ์ของข้ากับริทสึก็เรียกว่าดีได้ไม่เต็มปากเท่าไรนัก... แต่ก็ไม่ได้ทะเลาะเบาะแว้งอะไรกันด้วย เป็นความสัมพันธ์ที่แปลกประหลาดน่าดูเลยน่ะ

โคงะ: งั้นเหรอ แล้วไอ้ขนมเจ้ากรรมนั่นมันเป็นยังไงล่ะ?

เรย์: เรื่องนั้นก็... ดูด้วยตาตัวเองน่าจะเร็วกว่าให้ข้าอธิบายนะ

นี่ล่ะขนมที่ได้รับมาจากริทสึ

โคงะ: !? เชี่ยไรเนี่ย!? ไอ้ของน่าสะอิดสะเอียนอย่างนี้มันจะไปได้รางวัลชนะเลิศได้ไงเล่า!

อโดนิส: ฉันเองก็เคยกินของหลายๆอย่างตอนอยู่ที่บ้านเกิดมาเหมือนกัน แต่ก็เพิ่งเคยเห็นขนมหน้าตาแปลกประหลาดขนาดนี้เป็นครั้งแรก

นี่มัน... กินแล้วปลอดภัยจริงๆเหรอ?

เรย์: แม่หนูเท็นโคเซย์ก็บอกมาว่า "ถ้าหลับตากินล่ะก็จะอร่อยสุดยอด" ด้วยน่ะ

พอข้าลองหลับตากินดู ผลลัพธ์ก็เป็นอย่างที่แม่หนูบอกเอาไว้ไม่มีผิดเลย

แค่รสชาติก็เพียงพอต่อการได้รับรางวัลชนะเลิศแล้วล่ะ

โคงะ: เฮ้ยๆ ถึงจะอร่อยขนาดไหนแต่ถ้าหน้าตาเป็นแบบนี้ก็ไม่ไหวปะ

จะเอาขนมนี่ไปเสิร์ฟในคาเฟ่พ่อบ้านไม่ใช่หรือไง? แค่เห็นขนมหน้าตาพิลึกพิลันนี่ลูกค้าก็หนีหายกันไปหมดแล้ว

เรย์: ถึงกระนั้น นี่ก็เป็นของขึ้นชื่อของโรงเรียนยูเมะโนะซากิไม่มีผิดเพี้ยนแน่ แค่ตบตาด้วยการห่อให้ดูดีไว้ก็ใช้ได้แล้วล่ะ

อโดนิส: ที่เรียกว่าช้างตายทั้งตัวเอาใบบัวมาปิดสินะ เข้าใจล่ะ นั่นเองก็เป็นวิธีการอย่างหนึ่งเหมือนกัน

เรย์: ก็เป็นเช่นนั้นนั่นล่ะ เอ้า  ระหว่างที่พวกเรากำลังพูดคุยกันอย่างสนุกสนาน ก็มองเห็นจุดหมายปลายทางแล้วนะ...♪

คาเฟ่พ่อบ้าน - ตอนที่1

 

(ณ เขตสวน)

คาโอรุ: (ดันมาเรียกตัวกันในช่วงพักกลางวันอันแสนล้ำค่าซะได้~)

(เอาเถอะ ครั้งที่แล้วก็ใช้เดทเป็นเหตุผลเลี่ยงไม่ไปแล้วนี่นา คราวนี้คงใช้มุกเดิมซ้ำไม่ได้แล้วสิ)

(แต่ว่า ซาคุมะซังนี่ก็ช่างคิดจริงๆนะที่เรียกตัวตอนกลางวัน ไม่ใช่หลังเลิกเรียน)

(คงเรียนรู้แล้วสินะว่าถ้าเป็นหลังเลิกเรียนล่ะก็จะจับตัวฉันเอาไว้ไม่ได้ง่ายๆน่ะ ถ้าเป็นพักกลางวันล่ะก็ใช่เหตุผลอ้างว่าเดทไม่ได้ด้วย)

(เฮ้อ~ ให้ตายสิ ทั้งที่ฉันก็แค่อยากจะใช้เวลาร่วมกับเด็กผู้หญิงแท้ๆเลย)

(ถ้าเท็นโคเซย์จังเป็นคนเรียกล่ะก็คงจะมาหาด้วยความเต็มใจเลยล่ะ~ ถึงต้องผิดนัดเดทไปก็อาจจะยังคุ้มอยู่ดีก็ได้~?)

(ว่าไปนั่นล่ะ จะเป็นอย่างงั้นไปได้ยังไงล่ะ ยังไงเท็นโคเซย์จังก็ดูท่าทางจะระแวงฉันอยู่ด้วย)

(ทำไมกันล่ะเนี่ย ทั้งที่ฉันก็ใจดีกับเด็กสาวๆแท้ๆ~)

(โอ๊ะ ที่อยู่ตรงนั้นมันซาคุมะซัง... แล้วก็เมมเบอร์ของ UNDEAD ก็อยู่กันพร้อมหน้าเลย แบบนี้คงไม่ใช่แค่ชวนทานมื้อกลางวันเฉยๆสินะ)

(อืม ไม่อยากให้เป็นเรื่องยุ่งยากเลยแฮะ)

(ณ การ์เด้น เทอแรนซ์)

เรย์: โอ้ คาโอรุคุง ขอบใจที่มานะ กำลังหวั่นใจนึกว่าวันนี้ก็จะไม่มาแล้วเสียอีก

คาโอรุคุง อย่าได้รังแกคนแก่มากนักสิ ไม่รู้หรอกนะว่าวันดีคืนดี ข้าจะจากไปเมื่อไหร่น่ะ...?

คาโอรุ: ซาคุมะซังก็ไม่ได้อายุมากขนาดนั้นไม่ใช่หรือไง~ แล้ว ช่วยบอกเหตุผลที่เรียกผมมาที่นี่ได้หรือเปล่าครับ?

เรย์: คาโอรุคุงนี่เข้มงวดจริงๆเลยนะ เพราะแบบนั้นถึงได้ป๊อปกับสาวๆงั้นหรือ?

คาโอรุ: ผมป๊อปอยู่แล้วต่างหากล่ะ~ หลังเลิกเรียนก็มีตารางเดทแน่นเอี้ยดเลยด้วย

เรย์: ไม่ผูกมัดกับเด็กผู้หญิงแค่คนเดียวงั้นหรือ... คาโอรุคุงนี่เป็นชายที่เป็นดั่งสายลมฤดูร้อนเสียจริงๆเลยนะ

คาโอรุ: ขอบใจแล้วกันนะ

เรย์: แต่ก็ช่างเถอะ อโดนิสคุง วังโกะ คาโอรุคุง แล้วก็ข้า เมมเบอร์ของ UNDEAD ได้มารวมตัวกันที่นี่แล้ว พอมาลองนึกๆดูก็เป็นระยะทางไกลพอสมควรเลยนะนี่

โคงะ: เฮ้ย ไอ้ผีดูดเลือดเวร! เลิกพล่ามแล้วรีบๆบอกมาได้แล้ว!

ข้าเบื่อเต็มทนแล้วนะเฟ้ย อยากให้ข้าทิ้งแผลไว้ที่หน้าแกนักหรือไง?

เรย์: โอ้ น่ากลัวน่ากลัว รีบเข้าเรื่องก่อนที่วังโกะจะอารมณ์เสียไปมากกว่านี้ดีกว่า

ก่อนหน้านี้ก็อธิบายให้วังโกะกับอโดนิสคุงไปแล้วล่ะ ว่าใกล้จะถึงช่วงงานโรงเรียนเข้าไปทุกทีแล้ว แล้วปีนี้ข้าก็อยากให้เราทุกคนเข้าร่วม

คาโอรุ: แต่ฉัน...

เรย์: ข้าบอกใช่ไหมว่าให้เข้าร่วมทุกคนน่ะ ถ้าคาโอรุคุงไม่เข้าร่วมด้วยก็แย่น่ะสิ

อโดนิส: ฉันไม่มีอะไรจะค้านหรอก ยังไงนี่ก็เป็นเรื่องที่ทางโรงเรียนกำหนดเอาไว้แล้วด้วย ถ้าไม่ทำตามล่ะก็คงจะเป็นผลเสียเปล่าๆ

คาโอรุ: แต่ยังไงก็ต้องมีพวกขั้นตอนการเตรียมงานอะไรพวกนี้ด้วยใช่ไหมล่ะ? พอคิดว่าจะโดนบังคับให้ทำแล้วก็ไม่ค่อยมีกระจิตกระใจเลยแฮะ~

โคงะ: ข้าเองก็ไม่ใช่พวกที่จะทำอะไรเพราะโดนบังคับเหมือนกัน ถ้าเหตุผลที่ต้องเข้าร่วมเป็นเพราะเหตุผลโง่ๆอย่างการตัดสินใจของโรงเรียนล่ะก็ ข้าก็ไม่เอาด้วยหรอกเฟ้ย!

เรย์: วางใจเถิด ที่ข้าบอกให้พวกเจ้าต้องเข้าร่วมให้ได้นั้นไม่ใช่เพราะใดอื่น แต่เป็นเพื่อการกอบกู้สถานะของ UNDEAD ต่างหากเล่า

UNDEAD นั้นพ่ายแพ้ทั้งใน S1 และ DDD ถึงจะแพ้เพราะมีเหตุผล แต่แพ้ก็คือแพ้นั่นล่ะ

แม้ UNDEAD จะเป็นยูนิตที่มีชื่อเสียงก็จริง แต่หลังจาก S1 พวกเรานั้นก็มีแต่คนคอยดูถูก

ถ้าหากถูกคิดว่าเป็นพวกมีดีแค่ชื่อแต่ความสามารถไม่เท่าไหร่ล่ะก็ พวกเจ้าเองก็คงไม่ต้องการใช่ไหมเล่า?

fine เอง เท็นโชอินคุงก็ออกจากโรงพยาบาลมาแล้วจนทวงคะแนนความนิยมไปได้บ้างก็จริง... แต่หากเทียบกับในยุครุ่งเรืองแล้วถือว่าฟ้ากับเหวเชียวล่ะ

อย่างในตอนนี้กลุ่มหน้าใหม่อย่าง Trickstar เองก็เป็นที่จับตามอง จน fine ความนิยมลดต่ำลงอยู่ช่วงหนึ่งเหมือนกัน

โรงเรียนยูเมะโนะซากิได้เปลี่ยนไปแล้ว ยุคสมัยที่ไม่ต้องคอยหลบซ่อนลับๆล่อๆอยู่ในเงาของสภานักเรียนได้มาถึงแล้วล่ะ เช่นนั้นพวกเราเองก็ไม่ควรจะหลีกหนีจากโอกาสเช่นนี้ด้วยเช่นกัน

คาโอรุ: หรือก็คือ จะใช้งานโรงเรียนที่นักเรียนทุกคนในโรงเรียนต้องเข้าร่วม กอบกู้ศักดิ์ศรีของพวกเราคืนมาใช่มะ

เรย์: อืม แม้จะไม่มีผลนับคะแนนให้เข้าใจง่ายเช่นดรีมเฟสก็จริง แต่หากได้รับเลือกเป็นบูธที่ได้รับความนิยมมากที่สุดล่ะก็ คงได้เงินอื้อซ่าเชียวล่ะ

คาโอรุ: ถ้างั้นล่ะก็จะเข้าร่วมก็ได้นะ ก็งานโรงเรียนมีแขกจากข้างนอกเข้ามาเยอะนี่นา เป็นโอกาสที่จะได้ทำความรู้จักกับเด็กผู้หญิงน่ารักๆด้วย♪

โคงะ: S1 กับ DDD ยังทำให้ข้าหนำใจไม่ได้เลย เอางั้นก็ได้ คราวนี้ล่ะจะซัดให้แหลกคามือไปเลย...!

อโดนิส: งานโรงเรียนนี่มันอันตรายขนาดนั้นเลยเหรอ...?

คาโอรุ: จะเป็นอย่างงั้นไปได้ไงเล่า จะว่าไป ซาคุมะซังพูดซะดิบดีขนาดนั้น แปลว่าตัดสินใจเรื่องบูธได้แล้วเหรอ?

เรย์: เรื่องนั้นยังไม่ได้ตัดสินใจเลยน่ะ กะว่าจะให้คาโอรุคุงอยู่ด้วยแล้วค่อยปรึกษากันพร้อมหน้าพร้อมตา

ถ้ามีไอเดียอะไรดีๆล่ะก็ เสนอมาได้เลยนะ ข้าขอสัญญาว่าไม่ว่าจะเป็นความเห็นแบบใดก็จะรับฟังเอาไว้เอง...♪

คาโอรุ: ถ้างั้น ฉันก็มีไอเดียดีๆนะ

เรย์: โฮ่ กำลังกังวลอยู่เลยเชียวว่าจะไม่มีใครเสนออะไรน่ะ

ขอบใจคาโอรุคุงที่ช่วยเสนอนะ แล้ว มีไอเดียอะไรกันล่ะ?

คาโอรุ: น่าจะประสบความสำเร็จอย่างยิ่งใหญ่ได้เลยล่ะ ทุกคน เขยิบเข้ามาใกล้ๆกว่านี้สิ เดี๋ยวถ้ายูนิตอื่นได้ยินเข้าจะยุ่งเอา

คาเฟ่พ่อบ้าน - Prologue

 

(ณ ห้องชมรมดนตรี)

เรย์: วังโกะและอโดนิสคุง ขอบใจที่มากันนะ

อโดนิส: ฉันก็แค่มาตามคำเรียกรวมตัวเฉยๆนั่นล่ะ

เรย์: ยังไงก็ต้องขอบใจอยู่ดี ข้าเองก็เรียกคาโอรุคุงมาด้วยเหมือนกัน แต่ดูเหมือนเขาจะไม่สนใจน่ะ

เมื่อกี๊ก็เพิ่งได้รับเมลล์มาว่า "ติดเดทเพราะงั้นขอผ่าน" อยู่เลย

ไอ้การที่คาโอรุคุงให้ความสำคัญกับเดทมากกว่าคำสัญญาแบบนี้ มันก็น่าปวดหัวมาแต่ไหนแต่ไรแล้วล่ะ...

ถึงข้าจะเตือนซักเท่าไหร่ต่อเท่าไหร่ ก็ฟังหูซ้ายทะลุหูขวาอยู่เรื่อย หากบ่นมากๆเข้าอาจจะรำคาญจนไม่มาแม้แต่ฝึกซ้อมเลยก็ได้

เรย์: ตรงจุดนั้น ถือว่าวังโกะเป็นเด็กดีมากเชียวล่ะ โยชิๆ ข้าขอชมเชยนะ...♪

โคงะ: เดี๋ยวฆ่าทิ้งแม่งซะเลยนิ! แล้วก็บอกไปตั้งหลายรอบแล้วไม่ใช่เหรอว่าข้าไม่ใช่หมาน่ะ! หาเรื่องกันหรือไงวะ!

เรย์: อย่าโวยวายเช่นนั้นไปสิ ลองฝึกแก้นิสัยนี้ดูซักรอบก็น่าจะดีเหมือนกันนะ เอ้า วังโกะ ไปคาบบอลมาเร็ว...♪

โคงะ: ก็บอกว่าไม่ใช่หมาไงโว้ย! เดี๋ยวฆ่าทิ้งแม่งจริงๆซะหรอก!!

อโดนิส: ใจเย็นไว้โอกามิ แค่นายไม่เล่นด้วยซาคุมะเซ็มไปเค้าก็ไม่ตอบโต้อะไรแล้วล่ะ

โคงะ: หนวกหูเว้ย! เรียกวังโกะ วังโกะอยู่ได้ จะให้เย็นอยู่ได้ไงวะ!

อโดนิส: ...งั้นเหรอ ถ้างั้นก็ไปท้าตีท้าต่อยเท่าที่อยาก แล้วรับรู้ถึงความอ่อนแอของตัวเองซะเถอะ ทำแบบนั้นแล้วซักวันหนึ่ง นายเองก็จะเติบโตขึ้นได้เหมือนกัน

โคงะ: เฮ้ยอโดนิส! นี่แกล้อข้าเล่นหรือไง!? หาเรื่องกันงี้ก็สวยเซ่! เอ้า จะหน้าไหนก็เข้ามาเลย!

เรย์: เดี๋ยวเถิด เดี๋ยวเถิด วังโกะ อย่ากัดใครต่อใครไม่เลือกหน้าเช่นนั้นสิ ข้าไม่ได้เรียกพวกเจ้ามารวมตัวกันเพื่อชวนทะเลาะเสียหน่อย?

โคงะ: คนที่ไม่รีบเข้าประเด็นซักทีอย่างแกต่างหากล่ะที่ผิด!

เรย์: เข้าใจแล้วน่า อย่าโวยวายสิ แต่ที่วังโกะพูดมาก็มีเหตุผลเหมือนกัน

ใกล้จะถึงช่วง "งานโรงเรียน" แล้วน่ะสิ ดังนั้นจึงอยากจะปรึกษากับพวกเจ้าไงเล่า

โคงะ: งานโรงเรียน?

เรย์: อะไรกัน ลืมงานโรงเรียนไปแล้วงั้นหรือ ทั้งที่ในคืนฉลองก่อนเปิดงานยังมีท่าทีตื่นเต้นอยู่เลยแท้ๆ?

โคงะ: ก็ข้าไม่ได้สนใจไอ้งานโรงเรียนอะไรนั่นนี่หว่า เอาเวลาที่ต้องไปเข้าร่วมกิจกรรมปัญญาอ่อนแบบนั้นไปนอนซะยังจะดีกว่า

เรย์: นิสัยที่ไม่ชอบให้ความร่วมมือแบบนี้ เหมือนกับคาโอรุคุงเสียจนน่าลำบากใจเลยนะ

แต่ว่าในแผนกไอดอลนั้น เค้าให้ "ออกบูธ" กันเป็นยูนิต มิใช่ระดับห้องเรียนด้วย

ปีนี้เราจะเข้าร่วมกัน วังโกะ

ถ้าหากยืนกรานว่าจะไม่เข้าร่วมให้ได้ล่ะก็ คงมีแต่ต้องพึ่งอโดนิสคุงเท่านั้นล่ะ เมื่อถึงตอนนั้นก็ขอฝากด้วยแล้วกันนะ อโดนิสคุง

อโดนิส: รับทราบ ถึงจะต้องใช้เชือกจับมัด ก็จะลากโอกามิมาหาเซ็มไปให้ได้เลย

โคงะ: ถ้างั้นข้าก็จะกัดเชือกให้ขาดแล้วหนีไปซะเลย! ข้าเป็นหมาป่าผู้สูงศักดิ์นะ!

ถ้าคิดว่าพอใช้เชือกล่ามคอแล้วจะเชื่อฟังได้ล่ะก็ ถือว่าผิดมหันต์เลยล่ะเฟ้ย!

เรย์: วังโกะนี่เลือดร้อนเสียจริงเลยนะ แต่ว่าวังโกะ คราวนี้นั้นไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นก็ตามก็ต้องให้เจ้าเข้าร่วมด้วยให้ได้ แน่นอนว่ารวมคาโอรุคุงด้วยนะ

โคงะ: มันก็แค่งานโรงเรียนไม่ใช่หรือไง? ไม่เห็นจำเป็นต้องกระตือรือร้นขนาดนั้นไม่ใช่เหรอ

เรย์: มันก็มีความจำเป็นอยู่น่ะ เกี่ยวกับเรื่องนั้นก็... นั้นสินะ เอาไว้เดี๋ยวจะอธิบายให้ฟังทีหลังตอนที่คาโอรุคุงอยู่ด้วยก็แล้วกัน

เอาเป็นว่า วันนี้แยกย้ายกันแต่เพียงเท่านี้ก่อน ขอโทษที่ทำให้เสียเวลานะ ทั้งสองคน

Circus - Epilogue (จบ)

 

(ณ ภายในเต้นท์เซอคัส)

วาตารุ: "ทุกๆท่าน! ขอบพระคุณที่รับชมกันมาอย่างยาวนานนะครับ...☆"

"การแสดงทั้งหมดในเซอคัสของพวกเรา ได้เสร็จสิ้นลงแต่เพียงเท่านี้! ขอขอบคุณแด่เสียงปรบมือและเสียงเชียร์ด้วยนะครับ...☆"

"สุดท้ายนี่ โปรดเชิญรับชมกลีบดอกไม้และเหล่านกมากมายอันน่าตื่นตาตื่นใจได้เลยครับ! จักรวาลน้อยๆของผมนี้ ยังคงหมุนวนด้วย Amazing อันไร้ขีดจำกัดอยู่นะครับ...☆"

โทริ: "เอาของเยอะแยะขนาดนั้นไปซ่อนตรงไหนกันเนี่ย เหวอ!? พวกนกมันมาทางนี้แล้ว น่ารำคาญจริง!"

ยูซึรุ: "หึหึ คงเป็นเพราะเชี่ยวชาญกลฝึกสัตว์ ก็เลยเป็นที่ชื่นชอบของสัตว์หรือนกมากขึ้นแล้วสิครับ นี่ก็ถือว่าเป็นการเติบโตเหมือนกันนะครับ นายน้อย...♪"

เอย์จิ: "เดี๋ยวจะมีอังกอร์ด้วยนะ ก็วันนี้ไม่ค่อยได้ร้องเพลงกันเลยนี่นา มาร้องและเต้นไปให้สมกับเป็นไอดอลกันเถอะ♪"

วาตารุ: "โอ๊ะ ร่าเริงจังเลยนะครับเอย์จิ น่าหาดูชมจริงๆ ทั้งที่ปกติหลังจบไลฟ์จะสีหน้าไม่สู้ดีตลอดเลยแท้ๆ"

เอย์จิ: "ผมเองก็เติบโตขึ้นมาด้วยเหมือนกันนะ วาตารุ แน่นอนว่าพวกเธอเองก็เหมือนกัน"

"พวกเรานั้น ไปได้ทุกหนทุกแห่ง จับมือกันไว้แล้วกางปีกโผบินไปสู่จุดสูงสุดกันเถอะ"

"ดวงตะวันจะไม่มีวันลับฟ้าอีกแล้ว ไม่สิ ไม่ว่าจะกี่ครั้งตะวันก็จะขึ้นมายังเส้นขอบฟ้าพร้อมประกายแสงเจิดจรัสเสมอ"

"เป็นขั้นบันไดแห่งความรุ่งโรจน์อันแสนสง่างาม...♪"

มาโคโตะ: ว้าววว

เป็นเวทีที่สุดยอดสุดๆไปเลยล่ะ! เอ๊ะ เวลาผ่านไปถึงขนาดนี้แล้วเหรอเนี่ย!

มาโอะ: แสดงกันนานพอควรเลย แต่รู้สึกเหมือนเพิ่งผ่านไปได้แป๊ปเดียวเอง

พอรวมกับการเตรียมการแล้ว ก็นับเป็นหนึ่งวันเต็มๆพอดี ทั้งที่ใช้แรงกายต่อเนื่องกันขนาดนี้แต่ก็ยังฝีมือไม่มีตกเลย พวกเราคงยังทำไม่ได้ถึงขนาดนี้หรอก~

ดันเห็นความต่างชั้นของพลังเข้าซะแล้วสิ นับแต่วันพรุ่งนี้พวกเราเองก็มาพยายามกันเถอะนะ มาโคโตะ

มาโคโตะ: อืม นักเรียนม.ปลายเหมือนกัน ยังทำให้เวทีใหญ่ขนาดนี้ประสบความสำเร็จได้ พวกเราเอง ซักวันก็ต้องทำได้เหมือนกัน!

แต่ว่า ถ้าแค่พวกเราล่ะก็คงยาก เพราะงั้นก็คอยช่วยเหลือและสนับสนุนทีนะ... เท็นโคเซย์จัง♪

โคงะ: เหอะ ทำได้ไม่เลวเลยนี่หว่า ทั้งที่สิงโตหลุดแล้วก็มีอุบัติเหตุแท้ๆ แต่วันนี้ก็น่าประทับใจจริงๆ

สมแล้วนี่หว่า fine แต่ว่าซักวันหนึ่งพวกข้าจะต้องก้าวข้ามไปให้ได้! จะชิงบัลลังค์แล้วยืนอยู่บนจุดสูงสุดของโรงเรียนยูเมะโนะซากิเอง...!

เรย์: อืม อีแบบนี้ fine ที่เคยใช้ระบอบสมบูรณาญาสิทธิราชย์และใช้อำนาจอย่างหยิ่งผยองจะยังคุมง่ายกว่าเสียอีก

อย่าได้ประมาทไปล่ะ ไม่สิ ถ้าหากเผลอวางใจขึ้นมาล่ะก็ได้ถูกบดขยี้จนและแน่ พวกเราเองก็มีแต่ต้องพยายามให้มากขึ้นเท่านั้นล่ะ

มาเอาชนะดวงตะวันกันเถิด นั่นล่ะคือเป้าหมายสูงสุดของพวกเรา UNDEAD คึคึคึ เริ่มจะน่าสนุกขึ้นมาแล้วสิ...♪

เคย์โตะ: หึ ทั้งที่วันพรุ่งนี้ยังมีงานของสภานักเรียนรออยู่แท้ๆ กลับใช้แรงไปเสียเต็มที่แบบนี้ ถ้าเกิดเอย์จิต้องเข้าโรงพยาบาลอีกรอบล่ะก็ไม่ดีแน่

ช่างเถอะ เป็นเวทีที่วิเศษมากเลยล่ะ แกคงทำให้ความฝันที่เคยเฝ้าฝันถึงในห้องผู้ป่วยเป็นจริงได้แล้วสินะ... เอย์จิ?

ช่างน่าภาคภูมิจริงๆ อย่างน้อยก็ขอปรบมือให้ก็แล้วกัน

...หืม เป็นอะไรไปเท็นโคเซย์ ร้องไห้อยู่งั้นเหรอ?

ฉันเองก็ได้ยินเรื่องราวมามากเหมือนกัน

เหมือนว่าแกเองก็พยายามอย่างหนักเพื่อเซอคัสเหมือนกันสินะ ขอกล่าวคำขอบคุณในฐานะเพื่อนสมัยเด็ก และเพื่อนที่มีอยู่น้อยนิดของเอย์จิหน่อยก็แล้วกัน

เคย์โตะ: แต่ว่าอย่าร้องไห้ไปเลย การที่เวทีนี้จบลงด้วยความสำเร็จนั้น ส่วนหนึ่งก็เป็นเพราะแกด้วยเหมือนกัน

คอยเฝ้าดูจนถึงที่สุดเถอะ ทั้งเอย์จิ ทั้งฮิเมะมิยะ ทุกคน... ต่างก็ต้องการเช่นนั้นนั่นล่ะ

ฮินาตะ: ใช่ๆ เพราะว่าน้ำตาของเด็กผู้หญิงคืออาวุธที่ทรงพลังที่สุดเลยนะ ถ้าเกิดงัดออกมาใช้ง่ายๆล่ะก็แย่สิ! เอาไว้ใช้ในยามคับขันเท่านั้นเถอะนะ~

ยูตะ: ใช่ๆ ถึงจะเป็นน้ำตาแห่งความสุขก็ตามน่ะนะ~ ว่าแต่ว่า เหนื่อยจังเลยอะ!

หลังจากพวกเราแสดงจบแล้วก็มานั่งที่ที่นั่งผู้ชมเลยก็จริง แต่เหมือนว่าทุกคนจะลืม 2wink ไปซะสนิทกันหมดแล้วล่ะ

ถึงจะมานั่งที่นั่งผู้ชมโต้งๆแบบนี้ ก็ยังไม่มีใครเอะใจเลย

ฮินาตะ: นั่นสินะ ทุกคนเอาแต่เคลิ้มไปกับ fine กันหมดเลย โถ่เว้ย~ เจ็บใจจริง!

ยูตะ: เวทีที่มองจากที่นั่งผู้ชมเอง ก็ให้ความรู้สึกแตกต่างดีนะ คราวหน้าอยากจะยืนอยู่บนเวทีในฐานะตัวหลัก ไม่ใช่ตัวเปิดจังเลยนะ♪

ฮินาตะ: นั่นสินะยูตะคุง! มาพยายามกันเถอะ~!

ยูตะ: อื้ม อานิกิ! เอย์ เอย์ โอ้ว~☆

ฮินาตะ: แต่เอาเป็นว่า ก่อนอื่น เหนื่อยกันหน่อยนะทุกคน!

ยูตะ: ขอบคุณสำหรับเวทีอันแสนวิเศษนะ...♪

ーCircus จบー

Circus - Ensemble/ตอนที่ 3

 

(ณ ภายในเต้นท์เซอคัส)

โทริ: เหวอ พวกประธานกำลังร่วงลงมาแล้ว!

ยูซึรุ: บ้าบิ่นเกินไปแล้วนะครับ ท่านฮิบิกิ...! ก่อนอื่น เราควรจะไปรับตัวเอาไว้ก่อนดีกว่าไหมครับ?

ไม่สิ ความปลอดภัยของนายน้อยต้องมาเป็นอันดับแรก! ขออภัยด้วยนะครับ!

โทริ: เหวอ อย่ามากอดกันนะ! ผมดูแลตัวเองได้น่า!

วาตารุ: ถึงพื้นอย่างงดงาม...☆

เอย์จิ: แหม ตื่นเต้นดีจังเลยนะ! กระโจนลงมาจากที่สูงขนาดนั้นทั้งๆที่อุ้มผมอยู่ด้วย แต่กลับแทบไม่ได้รับบาดเจ็บอะไรเลย!

ได้ยังไงกันล่ะเนี่ย มีความสามารถทางกายภาพสูงจริงๆเลยนะ... วาตารุ♪

วาตารุ: ก็ผมเป็นยอดมนุษย์นี่ครับ! หากประหลาดใจเสียเองแบบนี้ก็แย่สิ การทำให้เหล่าผู้ชมเป็นฝ่ายประหลาดใจต่างหากล่ะคือหน้าที่ของพวกเรา!

เอย์จิ: อืม อุบัติเหตุนั้น จะคอยแต่งเติมรสชาติจัดจ้านให้กับเวทีอันสมบูรณ์แบบสินะ ทำให้เหล่าผู้ชมประหลาดใจด้วยการตกลงมา... แล้วก็ลงถึงพื้นได้โดยสวัสดิภาพ

ใช้การกลั่นแกล้งของผม กลายเป็นเอนเตอเทนให้กับผู้ชมสินะ นับถือเลยล่ะ เธอนี่น่าสนใจจริงๆด้วย...♪

เอาเป็นว่า ก่อนอื่นช่วยค่อยๆปล่อยผมลงพื้นทีนะ ฉากแอคชั่นบ้าระห่ำแบบนี้ไม่ค่อยดีต่อร่างกายเท่าไหร่เลย นึกว่าจะตายแล้วซะอีก

โทริ: เดี๋ยวเถอะ ขี้โกงนี่นาเจ้าผมยาว! อุ้มประธานด้วยท่าเจ้าหญิงแบบนั้น~!

วาตารุ: หุหุหุ ถือว่าเป็นโบนัสยังไงล่ะครับ แต่ก่อนอื่น ในที่สุด fine ก็มารวมตัวกันครบทุกคนแล้วล่ะครับ!

ควรจะทักทายเหล่าท่านผู้ชมอีกซักครั้งดีกว่าไหมครับ?

เอย์จิ: นั่นสินะ อย่างที่วาตารุพูดนั่นล่ะ ถ้าหากไม่ทักทายล่ะก็ คงเสียมารยาทน่าดูเลย

...ดูเหมือนจะพยายามมามากเลยสินะ โทริ เป็นเพราะไม่เห็นผมขึ้นมาบนเวทีซักที ก็เลยเหงาใช่ไหมล่ะ?

โทริ: อื้ม! แต่ผมเชื่อว่ายังไงประธานก็ต้องกลับมาอยู่แล้วล่ะ♪

เอย์จิ: ขอบคุณนะ ตราบเท่าที่เธอยังคงเชื่อมั่นเช่นนั้น ผมก็จะยังคงอยู่ในแนวหน้าต่อไปได้ โทริที่รักผู้น่ารัก

...โอ๊ะ ดูเหมือนว่านักแสดงหลังจะมาครบทันเวลาพอดีเลยนะ

เธอเองก็ตัดสินใจที่จะมุ่งหน้าต่อไปแล้วสินะ ราชันย์แห่งสรรพสัตว์เอ๋ย

โทริ: เหยอ สิงโต!? กะกะ... ใกล้จังง่ะ! น่ากลัว!

ยูซึรุ: อย่าร้องไปเลยครับนายน้อย จะไปยั่วโมโหมันเสียเปล่าๆ ไม่ต้องเป็นห่วงไปหรอกครับ ยูซึรุจะคอยปกป้องนายน้อยเอง

แล้วก็ สิงโตกำลังเข้าไปใกล้ท่านประธานอย่างว่าง่ายด้วย หึหึ เป็นการจับคู่กันระหว่าง "จักรพรรดิ" และ "ราชันย์แห่งสรรพสัตว์" สินะครับ...♪

โทริ: ว้าว♪ สมที่เป็นประธาน แม้แต่สัตว์เองก็ยังรับรู้ถึงรัศมีได้เลยสินะ!

เอย์จิ: หึหึ แขกผู้มีเกียรติของเราในวันนี้ไงล่ะ มาต้อนรับให้เต็มที่กันเถอะ

เอาล่ะ ราชันย์แห่งสรรพสัตว์เอ๋ย มาสร้างเวทีอันแสนวิเศษด้วยกันดีไหมล่ะ

มาทักทายร่วมกันกับทุกคนกันเถอะ ไม่เป็นไรนะ ไม่มีอะไรน่ากลัวหรอก ตราบเท่าที่พวกเรายังคงทอประกายแสง เหล่าผู้ชมก็จะตอบกลับมาด้วยรอยยิ้มอันแสนสดใสเสมอ

ประกายแสงที่เป็นดั่งดวงตะวันนั้น พวกเรามาทำให้มันคงอยู่ตลอดไปกันเถอะ 

"ทุกท่าน! ผมขอแนะนำเหล่าเพื่อนพ้องที่รักของผมให้ทุกท่านได้รู้จัก ก่อนอื่นก็ผู้ที่คอยสนับสนุนพวกเราอยู่เบื้องหลังไม่ว่าจะเป็นในเงามือหรือใต้แสงสว่าง! ฟุชิมิ ยูซึรุ!"

ยูซึรุ: "เป็นเกียรติอย่างยิ่งที่ท่านแนะนำตัวให้ครับ แม้จะยังอ่อนหัดไปบ้างแต่ก็เป็นส่วนหนึ่งของ fine ครับ"

"ในวันนี้ จะขอทำการต้อนรับขับสู้ทุกท่านให้เป็นอย่างดีเลยล่ะครับ...♪"

เอย์จิ: "อืม เธอน่ะสุดยอดเสมออยู่แล้วล่ะ"

"ต่อมา นางฟ้าของพวกเราที่ยูซึรุรับใช้ด้วยความเคารพรัก! ฮิเมะมิยะ โทริ! ผู้ที่มีอนาคตอันไร้ขีดจำกัดและรอยยิ้มอันแสนน่ารัก ลูกรักของพวกผมเอง!"

โทริ: "เจ้าพวกปศุสัตว์~! เอ้ย ไม่ใช่สิ ทุกคน~! สนุกกันหรือเปล่า~?"

"ด้วยเวทีของพวกเรา จะทำให้ความกังวลและความทุกข์ปลิวหายไปให้หมดเลย!"

"เงียบปากแล้วตามพวกเรามาเลย จะนำทางไปสู่อาณาจักรพันปีแห่งความรุ่งโรจน์เอง~☆"

วาตารุ: "ฟุฮ่าฮ่า เช่นนั้นผมก็จะขอเอ่ยนามตัวเองแบบไม่อ่านบรรยากาศก็แล้วกันนะครับ! ฮิบิกิ วาตารุครับ...☆"

"มาเพื่อส่งมอบ Amazing อันแสนวิเศษร่วมไปกับหัวหน้าของพวกเรา เท็นโชอิน เอย์จิแล้วล่ะครับ! เป็นความสุขไร้ขีดจำกัด มากล้นตราบเท่าที่คุณปรารถนา...☆"

"ทุกท่าน! สบายดีกันหรือเปล่าครับ! ไม่ว่าเมื่อไหร่ผมก็จะขอเป็นดวงตะวันที่จะส่องประกายแสงเพื่อรอยยิ้มของทุกๆท่านอย่างไม่สั่นคลอนเอง!"

"I'm [fine]! Thank you...☆"

เอย์จิ: "หึหึ ถูกวาตารุแย่งพูดไปจนหมดซะแล้วสิ"

"ใช่แล้ว พวกเรานี่ล่ะคือ fine ขอบคุณที่มาพบกับพวกเราในวันนี้นะ...♪"

Circus - Ensemble/ตอนที่ 2

 

(ณ ภายในเต้นท์เซอคัส)

วาตารุ: "Amazing! หากเหล่าท่านผู้ชมที่มารวมตัวกันสนุกสนานไปกับเซอคัสของพวกเราล่ะก็ จะช่างแสนซาบซึ้งเป็นอย่างยิ่งครับ...☆"

"ผู้ใดที่โลภมาก อยากจะสนุกสนานไปมากกว่านี้อีกก็โปรดวางใจได้ ต่อจากนี้นี่ล่ะคือเอนเตอเทนเมนต์อันน่าตื่นตาแสนประทับใจแบบแทบไม่มีเวลาหยุดพักหายใจยังไงล่ะครับ!"

"ด้วยประสบการณ์ทองคำที่จะทำให้คุณไม่กล้าแม้แต่กระพริบตานี้ จะทำการลุกล้ำ! คว้าชัย! และปกครองไปภายในความฝันของทุกท่าน! Amazing...☆"

"โปรดปรบมือต้อนรับ เท็นโชอิน เอย์จิ ของพวกเรา...☆"

เอย์จิ: "หึหึ โฆษณาเสียเกินจริงเลยนะ แต่ว่าแบบนั้นก็ให้อารมณ์สมเป็นเซอคัสดีล่ะมั้ง?"

"ขอโทษที่ให้รอนานนะทุกคน ไง ผมเองนะ"

"ถึงอาจจะมีคนที่กำลังคิดว่าผมนั้นเป็นใครอยู่บ้างก็จริง แต่ก็จะทำให้ไม่มีวันลืมเลือนผมไปตลอดกาลเอง...♪"

"ก่อนอื่นก็ ขอขอบคุณที่มารับชมเซอคัส! แต่ก็ขอให้ทุกคนสนุกสนานไปกับ เวทีที่เป็นดั่งช่วงเวลาวัยรุ่นของพวกเราให้เต็มที่เลยนะ!"

โทริ: กรี๊ดดด~! ประธาน~ รออยู่เลยครับบบ~☆

สมแล้วล่ะ ประธานนี่ทั้งไร้พ่าย สมบูรณ์แบบ และแข็งแกร่งที่สุดจริงๆเลย~! แค่ประธานปรากฎตัวขึ้นมาบนเวที ทั่วทั้งสถานที่ก็สง่างามขึ้นแล้ว ผู้ชมเองก็ปรบมือกับส่งเสียงเชียร์กันยกใหญ่เลย~♪

คอยดูให้ดีซะแล้ว เจ้าพวกหน้าโง่จากทั่วโลก! นี่ล่ะคือประธานนักเรียนของพวกเรา ท่านเท็นโชอิน เอย์จิยังไงล่ะ~☆

ยูซึรุ: นายน้อย นี่บนเวทีนะครับ อย่าดี๊ด๋ามากเกินไปสิ

แต่ว่า น่าตกใจจริงๆนะครับ ไม่นึกเลยว่าจะปรากฎตัวออกมาจากที่แบบนั้น... แถมกำลังเดินไต่อยู่บนเชือกเลยด้วย

โทริ: ฮึฮึ้ม ประธานย่อมต้องเหมาะกับที่สูงๆอยู่แล้วล่ะ เพื่อจะได้มองลงมาและปกครองเหล่าประชาชนผู้โง่เขลาไงล่ะ☆

ยูซึรุ: อา กำลังรออยู่เลยครับ องค์จักรพรรดิของพวกเรา โปรดโบยบินลงมาจากสรวงสวรรค์แล้วให้การชี้นำพวกเราทีเถิด

เอย์จิ: (หึหึ เหมือนจะประหลาดใจกันใหญ่เลยนะทุกคน ผลลัพธ์เหนือที่คาดไว้เสียอีก... ขอทำให้เซอคัสนี้น่าตื่นเต้นขึ้นไปอีก ทดแทนที่มาสายก็แล้วกันนะ)

(เหมือนว่าโทริ ยูซึรุ กับคนอื่นๆจะพยายามกันมากเลย เวทีกับเหล่าผู้ชมที่อยู่ที่นั่งกำลังตื่นตาตื่นใจกันสุดๆแล้ว)

(น่าจะกลายเป็นช่วงเวลาที่แสนวิเศษเลย นี่ล่ะเวทีใหญ่ที่คอยเฝ้าฝันถึงตอนอยู่โรงพยาบาลมาตลอด อา อยากจะอยู่ภายใต้ประกายแสงและเสียงเชียร์นี้ไปตลอดกาลจัง)

(ทุกๆคนกำลังแหงนหน้ามองผมอยู่ เดิมที นึกว่าที่สูงๆอย่างจูดสูงสุดแบบนี้จะเต็มไปด้วยความโดดเดี่ยวเสียอีก)

(แต่ว่าสปอร์ตไลท์ที่ฉายแสงอยู่ใกล้ๆ ได้มอบความเร่าร้อนให้กับหัวใจของผมจนเต้นระรัว)

(อา ต้านไม่อยู่แล้วสิ ไม่มีการค้าใด ที่วิเศษเท่ากับโชว์แล้วล่ะ...♪)

(ผมคงไม่มีวันเลิกเป็นไอดอลไปหรอก)

(แต่ว่า... ช่างน่าเจ็บใจตัวเองที่อ่อนแอจริงๆ ยังไงการดูวิดีโอกับการลองทำจริงนี่มันก็ต่างกันฟ้ากับเหวจริงๆนั่นล่ะ)

(เดินไต่เชือกงั้นเหรอ ไม่ว่าเมื่อไหร่ผมก็ทำอยู่เสมอนั่นล่ะ ต้องข้ามผ่านเส้นทางแคบๆ สูงชันและไม่ปลอดภัยอย่างระมัดระวังไม่ให้ตัวเองต้องตกลงไปด้วยความหวาดกลัวอยู่เสมอ)

(แต่ว่า ไม่กลัวแล้วล่ะ ทั้งการตกลงไป ทั้งความผิดพลาดด้วย)

(ความเร่าร้อนที่มีอยู่ในช่วงเวลานี้นั้น จะต้องคงอยู่ต่อไปตราบนิจนิรันดร์แน่ มันจะเปล่งประกายอยู่ตลอดไปภายในความฝันและหัวใจของผม อา น่าพึงพอใจจริงๆ)

(ทำไมผมถึงได้ขี้ขลาดแบบนี้กันนะ รีบร้อนอะไรของเรากัน ไม่สง่างามเอาเสียเลย)

(มาสนุกสนานไปกับช่วงเวลานี้ อย่างงดงามและทรนงดีกว่า)

(ผมคือ "จักรพรรดิ" จะหนีจากสนามรบไปอีกเป็นครั้งที่สองไม่ได้แล้ว ถึงจะต้องพ่ายแพ้หรือเปรอะเปื้อนไปด้วยเลือดและโคลนก็จะไม่ลังเล)

(ผมได้กลับมา ยังเวทีอันเป็นที่รักแล้ว!)

(ขอบคุณนะทุกคน ที่ทำให้ผมได้ยืนอยู่บนเวทีนี้)

(ผมจะไม่หนีอีกแล้วล่ะ ไม่กลัวที่จะถูกขับไล่ออกจากบัลลังค์อีกแล้ว แม้จะล้มลุกคลุกคลานยังไง ก็จะปีนกลับขึ้นมาอีกครั้ง)

(ไม่ว่ากี่ครั้งต่อกี่ครั้ง ตราบเท่าที่ยังมีความเร่าร้อนนี้อยู่)

(ตราบเท่าที่ยัง มีชีวิตอยู่)

วาตารุ: ...เอย์จิ!?

เอย์จิ: โอ๊ะ ขอโทษทีนะ พอดีว่าจู่ๆก็เกิดเพ้อฝัน รู้สึกเหมือนว่าถ้าเป็นตอนนี้ล่ะก็เหมือนตัวเองจะบินได้ขึ้นมา ก็เลยเผลอก้าวออกจากเชือกไปน่ะ

วาตารุ: ทำเอาใจหายใจคว้ำหมดเลยนะครับ โถ่ เป็นเพราะผมอยู่ข้างๆก็เลยจับมือคว้าเอาไว้ได้ทันนะครับเนี่ย เกือบจะกลายเป็นเรื่องใหญ่แล้วนะ...?

เอย์จิ: เพราะเชื่อว่าถ้าหากเป็นเธอล่ะก็จะจับมือผมเอาไว้ได้ไงล่ะ วาตารุ

หึหึ ทำหน้าตาตื่นตกใจแบบนั้นเป็นด้วยสินะ แค่ได้เห็นก็ถือว่าเป็นกำไรแล้วล่ะ♪

วาตารุ: ไม่ต้องมายิ้มน้อยยิ้มใหญ่เลยครับ ยังไงการทำตัวเหมือนตัวตลกก็เป็นจุดขายของผมอยู่แล้วล่ะ สู้องค์จักรพรรดิของพวกเราไม่ได้เลยนะครับเนี่ย... ♪

เอย์จิ: อืม จะพยายามเพื่อไม่ให้พวกเธอต้องเบื่อหน่าย ต้องผิดหวังกันนะ เพราะงั้นจากนี้ไปเองก็ช่วยเดินร่วมทางไปกับผมที

วาตารุ: คำพูดนั้น ไม่ใช่แค่ผมเพียงคนเดียวแต่ควรจะพูดกับอีกสองคนด้วยนะครับ ถือว่าเป็นเกียรติอย่างสูงยิ่งนัก จากนี้ก็ขอสนุกสนานต่อไปอีกเรื่อยๆล่ะนะครับ...☆

เอาล่ะ ไปยังผืนแผ่นดินกันเถอะครับ! ออกจากสวรงสวรรค์... ออกจากบัลลังค์ ไปสู่โลกของมนุษย์อันแสนวุ่นวาย!

มาโบยบินลงไปกันเถอะครับ เอย์จิ! แม้อาจจะเกินตัวไปบ้าง แต่ฮิบิกิ วาตารุผู้นี้ จะขอนำทางให้เอง...☆

เอย์จิ: เหวอ ที่บอกว่าจะโบยบินลงไปนี่เอาจริงหรอกเหรอเนี่ย!? นี่สูงพอควรเลยนะ?

วาตารุ: ฟุฮ่าฮ่า! เป็นการเอาคืนที่จู่ๆก็ให้ผมต้องทำหน้าจริงจังยังไงล่ะครับ อย่าเพิ่งพูดอะไรนะครับเอย์จิ! เดี๋ยวจะกัดลิ้นตัวเองเอานะครับ!

Circus - Ensemble/ตอนที่ 1

 

(ณ ภายในเต้นท์เซอคัส)

โทริ: "♪~♪~♪"

"ดูสิๆ! แมวเหมียวกำลังโดดดึ๋ง น้องหมาเต้นระบำ และเหล่านกก็โพบินไปตามบทเพลงของผมด้วยล่ะ!"

"เหล่าคุณผู้ชมเองก็ร้องเพลงประสานเสียงไปด้วยกันเถอะ มาสนุกสนานไปกับการเคลื่อนไหวกันหลากหลายกันนะ! ผมเองก็จะเต้นด้วยเหมือนกัน~ กระโดดโผบินฟีเวอร์☆"

(ฮึ้ย... ถึงจะหงุดหงิดที่ต้องคอยรับหน้าก็เถอะ แต่นี่เป็นหน้าที่ที่ผมได้รับมอบหมายมา!)

(จะทำให้สำเร็จให้ได้เลย ประธาน ยูซึรุ อันสึ!)

(แต่ว่า อันสึไม่กลับมาซักทีนะ เห็นว่าไปตามหาสิงโตอยู่ด้วยสิ หรือยังหาไม่เจอกันนะ?)

(แกนะแก เจ้าสิงโต~! หนีไปแบบนี้ผมไม่ให้อภัยแน่ ขนาดคนอย่างผมยังพยายามทำหน้าที่ของตัวเองให้ลุล่วงโดยไม่หนีไปเลย!)

(ประธานเองก็เหมือนจะยังไม่กลับมาด้วย เวทีนี้จะเป็นยังไงกันแน่เนี่ย?)

(ทำไงดีล่ะ ถ้าเกิดเซอคัสต้องหยุดกลางคันล่ะก็ ถ้ามันล้มเหลวขึ้นมาล่ะก็ ไม่เอาด้วยหรอก! ทุกคนอุตส่าห์พยายามกันมาถึงขนาดนั้นแท้ๆ!)

ยูซึรุ: (นายน้อย! มีสมาธิอยู่กับการแสดงสิครับ นายน้อยเป็นคนที่ถ้าจะทำก็ทำได้อยู่แล้วล่ะ..!)

โทริ: (รู้อยู่แล้วน่า อย่ามองมาด้วยความเป็นห่วงแบบนั้นสิ! ผมจะทำให้ดูเอง เพราะว่าผมคือฮิเมะมิยะ โทรินี่นา!)

"ดูสิๆ! น้องเหมียวเรียงกันเต้นเป็นขบวนเลยล่ะ~♪"

"กระโดดแบบป๊อป แล้วเต้นแบบคิ้วท์!"

(อือ ไม่เป็นไรหรอก ตอนนี้ยังไม่ได้ทำอะไรพลาดเลย แต่ว่าในหัวมันยุ่งเหยิงไปหมดแล้วเนี่ย~ เป็นเพราะเอาแต่คิดเรื่องไม่เป็นเรื่องนั่นล่ะ!)

(ต่อไปต้องทำอะไรนะ? หวาาา นึกถึงตอนซ้อมให้ออกสิ! ผมคือดาบของประธานเท็นโชอิน เอย์จิ ท็อปไอดอลของโรงเรียนยูเมะโนะซากินะ!)

(จะแสดงสภาพน่าสมเพชไม่ได้เด็ดขาด จะทำให้เกียรติของประธานแปดเปื้อนไม่ได้!)

(จะทำให้เวทีนี้เต็มเปี่ยมไปด้วยรอยยิ้มและความร่าเริงให้ดูเอง...!)

(...อ๊ะ อันสึ! กลับมาแล้วสินะ ค่อยยังชั่ว♪)

(เจอตัวสิงโตแล้วหรือยังนะ ทำท่าชูกำปั้นขึ้นสูงอยู่ด้วย แปลว่าจัดการทุกอย่างเรียบร้อยดีแล้วเหรอ?)

(อืม เชื่อแบบนั้นก็แล้วกัน อา ค่อยโล่งใจหน่อย พอเห็นรอยยิ้มของอันสึแล้ว ก็รู้สึกอบอุ่นขึ้นมาเลย)

(ทั้งร่างกายและหัวใจ เต็มไปด้วยความเร่าร้อนแล้ว! เหมือนกับว่าไม่ว่าอะไรก็จะทำได้ทุกอย่างเลย!)

(คอยดูนะ! ดูผมจากที่นั่งชั้นพิเศษตรงนั้นที! จะแสดงให้เห็นเองว่าการช่วยเหลือของอันสึ ไม่ได้เปล่าประโยชน์น่ะ!)

(ถ้าหากมีอันสึคอยเฝ้าดู และสนุกสนานไปกับมันล่ะก็... สำหรับผมแค่นั้นก็พอแล้วล่ะ!)

ยูซึรุ: (ต้องแบบนั้นสิครับ นายน้อย)

(แม้จะน่าเจ็บใจ แต่ก็น่าประทับใจมากครับ ผู้ที่ทำให้นายน้อยมีรอยยิ้มเช่นนั้นได้นั้น คงมีเพียงเท็นโคเซย์ซังกับท่านพ่อท่านแม่เท่านั้นกระมังครับ)

(หรือก็คือ คงมีเพียงครอบครัวเท่านั้นล่ะ สำหรับนายน้อยที่ได้รับบทให้เป็นที่จงเกลียดจงชังและต้องทนทุกข์ทรมานอย่างโดดเดี่ยวในยูเมะโนะซากิแล้วนั้น...)

(ในที่สุดก็พบกับสถานที่อันอบอุ่น... ไม่สิ ครอบครัวแล้วสินะครับ มีเพียงตำแหน่งนั้นเท่านั้น ที่ยูซึรุผู้นี้ไม่อาจทำหน้าที่แทนได้)

(ช่างน่าอิจฉาเสียจนแค้นใจเลยล่ะครับ... เท็นโคเซย์ซัง♪)

ยูซึรุ: "ทุกท่าน! สนุกสนานไปกับเวทีของเซอคัสโดยไอดอลในรอบปฐมทัศน์เปิดตัวครั้งแรกของประเทศหรือเปล่าล่ะครับ?"

"เหล่าไอดอลนั้นไม่ได้ทำได้แต่การแสดงผาดโผนเพียงอย่างเดียวเท่านั้นหรอก! จะขอแสดงความเป็นไอดอลให้เห็นอย่างเต็มที่ล่ะนะครับ!"

"เชิญสนุกสนานไปกับการร้อง เต้น และการแสดงได้เลยครับ!"

"นายน้อย มาร้องเพลงร่วมกันเถอะครับ♪"

โทริ: "เดี๋ยวเถอะ อย่ามาเรียกกันว่านายน้อยตอนอยู่บนเวทีสิ! แล้วก็ ไหงนายถึงได้กำไมค์พลางร้องเพลงอยู่บนบันไดลิงอย่างงั้นเนี่ย? ท่าทางเหมือนคนโง่เลยนะ~?"

ยูซึรุ: (หึหึ อันที่จริงกำหนดการร้องเพลงมันต่อจากนี้ไปอีกซักครู่ แต่ดูเหมือนว่าจะเกิดการเปลี่ยนกำหนดการไปแล้ว...)

(แต่ดูเหมือนว่าจะต้องใช้เวลาในการเตรียมการแสดงถัดไปซักพัก กระผมจึงได้รับคำสั่งให้ยื้อเวลาเอาไว้น่ะครับ)

(ทั้งหมดนั้นเป็นไปตามความปรารถนาของฝ่าบาทองค์จักรพรรดิ)

โทริ: (ถ้าเป็นคำสั่งจากประธานล่ะก็ได้อยู่หรอก แต่ว่าอย่ามาขัดแข้งขัดขาผมล่ะ ยูซึรุ!)

(วันนี้ผมอารมณ์ดีด้วย ไหนๆก็ไหนๆ มาร้องเพลงด้วยกันเถอะ♪)

ยูซึรุ: (ครับ นายน้อย! ไม่ว่าเมื่อไหร่ ยูซึรุก็จะอยู่กับนายน้อยเสมอนะครับ!)

ยูซึรุ&โทริ: "♪~♪~♪"