(ณ ห้องเต้น)
ฮินาตะ: คร้าบ ไม่ได้เรื่องเลย! ไม่ได้เรื่อง ไม่ได้เรื่อง ไม่ได้เรื่อง! ไม่ได้เรื่องเลยซักนิด สัมผัสถึงแพชชั่นไม่ได้เลย!
ยูตะ: ถ้าที่นี่เป็นสนามรบล่ะก็คงตายไปแล้วล่ะ! จะไม่ได้เรื่องเกินไปแล้ว! อืม~... ว่าไงดีล่ะ พูดไม่ออกบอกไม่ถูก แต่ว่าไม่ได้เรื่องไปซะทุกจุดเลย!
โทริ: นะ... หนวกหูน่า! อะไรกันนักกันหนาเล่า! ทั้งที่ผมตั้งใจทำเต็มที่แท้ๆ!
ที่พวกนายบอกว่าจะมาช่วยผมฝึกมันก็ฟังดูดีอยู่หรอก! แต่ก็เอาแต่โห่อยู่อย่างเดียวตั้งแต่เมื่อกี๊แล้วไม่ใช่เหรอ เจ้าพวกใช้การไม่ได้เอ้ย~!
ยูตะ: ในการฝึกสอนเจ้าหมาพันธ์ทางนั้น ขั้นแรกก็ต้องเริ่มจากการทำร้ายจิตใจแล้วสั่งสอนให้รู้ว่าใครเป็นนายใครเป็นบ่าวไงล่ะ! ฉันเรียนรู้เรื่องนั้นมาจากการฝึกสอนอานิกินั่นล่ะ~♪
ฮินาตะ: นี่ฉันโดนฝึกด้วยเหรอเนี่ย!? แต่เอาเป็นว่า ตามที่ยูตะคุงพูดนั่นล่ะ♪
ยูตะ: ตั้งใจซ้อมไปอย่าได้บ่นนะ~ เท้าหยุดขยับตั้งแต่เมื่อกี๊แล้วนี่? ถ้าเอาแต่อู้ล่ะก็ ดาบไม้ไผ่ของโอกามิเซ็มไปผู้แสนน่ากลัวจะลอยมาหาเอานา~♪
โคงะ: ห๋า? คิดจะบ่นอะไรอีกล่ะเจ้าเปี๊ยก ต้องให้ช่วยปลุกลูกฮึดหน่อยมะ?
เด็กเปรตนิสัยเสียอย่างแกน่ะ ไม่เจ็บก็คงไม่จำสินะ!
โทริ: อะ.. อะไรกันเล่า! นี่ผมไปทำอะไรให้พวกนายหรือไง เลิกตีด้วยดาบไม้ไผ่ทีเถอะ! เดี๋ยวก็เป็นเจ้าบ่าวไม่ได้กันพอดีหรอก~!
โคงะ: หึ ก็เปล่านี่ สำหรับข้าน่ะ ไอ้เซอคัสมันจะเป็นยังไงก็ช่างหัวมันเถอะ
ที่มาก็เพราะมีเจ้าสองแฝด แล้วเท็นโคเซย์ขอร้องมาต่างหากล่ะเฟ้ย~?
...ฉันติดหนี้เท็นโคเซย์เค้าอยู่น่ะ เพราะงั้นก็เลยต้องมาช่วยแกซ้อมนี่ไงเล่า~ แล้วท่าทางแบบนั้นมันอะไรกัน? ห๋า?
หรืออยากจะโดนข้าจับหวดก้นซักร้อยครั้ง ให้มันบวมขึ้นกว่าเดิมซักสองสามเท่าดีล่ะ~?
ฮินาตะ: อะฮะฮะ อย่าลงโทษทางกายนักเลยโอกามิเซ็มไป กว่าจะถึงเซอคัสเหลืออีกแค่สองสัปดาห์เอง ถ้าบาดเจ็บฟกช้ำขึ้นมามันจะกระทบถึงวันจริงนะ?
โคงะ: แล้วก็ การให้มาเรียนรู้การแสดงเซอคัสภายในสองสัปดาห์มันก็น่าแปลกอยู่แล้วไม่ใช่หรือไง
อย่างทรงตัวบนบอลงี้ ขนาดมืออาชีพเค้ายังต้องฝึกกันเป็นปีๆเลยนะเฟ้ย?
อย่าเข้าร่วมแค่เพราะนึกสนุกนะ เจ้าพวก fine จะบอกว่ายูนิตที่แข็งแกร่งที่สุดของโรงเรียนไม่มีคำว่าเป็นไปไม่ได้หรือไง หึ้ย หงุดหงิดชะมัด!
เอ้า ยืนขึ้นซะเจ้าเปี๊ยก อย่ามัวแต่นอนนะเฟ้ย! ก่อนอื่นก็ต้องเพิ่มกำลังกายเอาไว้ซะก่อน วิดพื้นและซิทอัพอย่างละหนึ่งร้อยครั้งซะ!
โทริ: มะ... ไม่ไหวแย้ว~... งือ เดิมที ไหงเจ้าพวกคนของชมรมดนตรีถึงได้มาออกคำสั่งกับผมกันเนี่ย?
นึกว่าขี้ข้าเบอร์สอง... นึกว่าอันสึ จะมาช่วยสอนให้อย่างอ่อนโยนซะอีก~!
ฮินาตะ: แหม ก็คนๆนั้นเป็นคนธรรมดานี่นา จะไปสอนไหวได้ยังไงล่ะ?
ยูตะ: ก็พวกเราต้องแสดงข้างถนนหาเงินมาตั้งแต่เด็กนี่เนอะ~ อานิกิ♪
เพราะงั้นพวกเรา 2wink ถึงได้ถูกรับเลือกเป็นตัวเปิดในเซอคัสไงล่ะ
ถึงจะไม่ค่อยชอบใจเท่าไหร่ที่ต้องเป็นตัวเปิดก็เถอะ แต่ยังไงเป้าหมายของเราก็คือการทำให้ดรีมเฟสสนุกสนานเหมือนกันใช่ไหมล่ะ?
ฮินาตะ: เพราะงั้นก็เลยมาช่วยให้นี่ไงล่ะ อันเดอร์สแต๊นด์~?
ถึงจะรู้สึกไม่เต็มใจที่จะต้องช่วยยูนิตที่มีแต่สภานักเรียนอันน่ารังเกียจอย่าง fine ก็เถอะ~
แต่ถ้าฝ่ายนั้นเกิดทำพลาดขึ้นมาล่ะก็ ผลการประเมินของพวกเรา 2wink ก็พลอยตกไปด้วยพอดี
ยูตะ: ต้องมาร่วมเป็นร่วมตายกันแล้ว แต่ก็แค่ครั้งนี้เท่านั้นล่ะ เพราะงั้นก็มาพยายามเพื่อให้เซอคัสประสบความสำเร็จ ในฐานะนักเรียนของโรงเรียนยูเมะโนะซากิเหมือนกันเถอะนะ เออ... ฮิเมะคุง?
โทริ: ใครเป็นฮิเมะคุงกัน ฮึก...
เอางั้นก็ได้ ถ้าบอกว่าเป็นความสัมพันธ์เพื่อผลประโยชน์ล่ะก็เข้าใจง่ายขึ้นหน่อย จริงอยู่ที่ว่าจะให้แสดงกลได้กระจอกจนแพ้ตัวเปิดอย่างพวกแกได้ยังไงกันเล่า
ฮินาตะ: ใช่ๆ ต้องแบบนั้นล่ะ โชคดีนะที่ไม่ได้กะจะให้ฮิเมะคุงแสดงกลที่ยากถึงขนาดนั้นอยู่แล้วด้วย
ภายในสองสัปดาห์นี้ พยายามให้เจียนตายไปเลยนะ☆
ฮิเมะ: งึ งื้อ~! ถึงจะเกลียดการพยายามก็เถอะ แต่นี่ก็เพื่อให้เซอคัสประสบความสำเร็จ! หรือก็คือทำเพื่อ fine ทำเพื่อประธานไงล่ะ!
ผมจะลองพยายามดู! คอยดูไว้ให้ดีเถอะ~ จะสั่งสอนให้รู้ซึ้งถึงความต่างชั้นของอัจฉริยะกับสามัญชนให้เอ
!
มาโอะ: โห ท่าทางจะฝึกซ้อมกันขยันขันแข็งน่าดูเลยนะ~?
เหนื่อยหน่อยนะ ฉันกับเท็นโคเซย์เอาของว่างมาให้แล้วล่ะ~♪
โทริ: อ๊ะ เจ้าลิง... ไม่สิ อิซาระเซ็มไป! มาให้กำลังใจกันเหรอ?
มาโอะ: อื้อ คราวนี้ไม่ได้มาช่วยในฐานะ Trickstar แต่เป็นในฐานะสมาชิกสภานักเรียนเหมือนกันไงล่ะ เหมือนว่าจะพยายามน่าดูเลยนะ~ แรงใจแผ่พุ่งส่งผ่านไปถึงทางเดินข้างนอกเลย♪
โทริ: ฮึฮึ้ม แน่นอนอยู่แล้ว คิดว่าผมเป็นใครกันล่ะ?
ดาบของประธานเท็นโชอิน เอย์จิ ท็อปไอดอลผู้เป็นความภาคภูมิใจของโรงเรียนยูเมะโนะซากิ! ผมก็คือ ท่านฮิเมะมิยะ โทริไงล่ะ☆
มาโอะ: แหม ค่อยโล่งใจหน่อย กำลังเป็นห่วงอยู่เลยล่ะว่าจะโดนเจ้าพวกชมรมดนตรีแกล้งอยู่หรือเปล่า~?
เหมือนจะสนิทกันดีสินะ ค่อยยังชั่วค่อยยังชั่ว เอ้านี่ ให้เครื่องดื่มเกลือแร่นะ♪
โทริ: ไม่ได้สนิทกันซักหน่อย! แถมยังโดนแกล้งด้วย! จำเอาไว้เลยนะ~ เจ้าชมรมดนตรี!
ถ้าเซอคัสจบเมื่อไหร่ จะใช้อำนาจของสภานักเรียนเอาคืนให้สาสมเลย! จะได้รู้ซึ้งเอาไว้ซะ~!
มาโคโตะ: เอาน่าเอาน่า อย่าเดือดนักเลยนะ...
ใช้โอกาสนี้สนิทกันไว้ก็ได้นี่นา ถ้าทุกคนร่วมมือกันด้วยรอยยิ้มได้ล่ะก็ ถือว่าดีที่สุดแล้วล่ะ~♪
โคงะ: ไง แกเองก็มาด้วยงั้นเหรอเจ้าแว่นถั่วงอก
งั้นก็มาฝึกด้วยกันซะเลยสิ เหมือนว่าแกจะเคยบอกเอาไว้ว่าพอขาดการฝึกซ้อมก็เลยกลับมาฟีบเหมือนเดิมเลยใช่ไหมล่ะ? ห๋า?
ตัวอ่อนปวกเปียกไปหมดแล้ว ข้าจะจับฝึกใหม่เอง! ไปเปลี่ยนเสื้อซะไป!
มาโคโตะ: เหวอ โอกามิคุงก็อยู่จริงๆด้วย! ตะ... แต่ว่าผมไม่ได้ขึ้นแสดงเซอคัสนะ~!?
โคงะ: ไอ้ข้าเองก็เหมือนกันแหล่ะเฟ้ย แต่ว่าฝึกเอาไว้ก็ไม่เสียหลายไม่ใช่หรือไง ร่างกายมันก็เหมือนการลงทุนนั่นล่ะ!
แล้วก็ ช่วงนี้ UNDEAD ของพวกข้ามันไม่มีกิจกรรมให้ทำก็เลยว่างโคตรๆเลย! ไม่ต้องพูดมากเลยมาฝึกด้วยกันซะดีๆ ไอ้เวรเอ้ย!
มาโคโตะ: อย่าน้า~ อย่าให้ผมต้องแบกรับภาระเพื่อให้นายได้คลายเครียดเลยน้า~!
โทริ: อะฮะฮะ ชักจะเริ่มคึกคักขึ้นมาแล้วสิ... ไอ้แบบนี้ไม่สมกับเป็น fine เลยแฮะ ไม่มีความงดงามเลยซักนิด แต่ว่า
ปกติผมซ้อมตัวคนเดียวอยู่ตลอด ก็เลยรู้สึกดีใจขึ้นมานิดหน่อย...♪
อ๊ะ... ได้ยินที่ผมพูดคนเดียวเมื่อกี๊ด้วยเหรอ? อย่าไปบอกใครเค้านะอันสึ
ห้ามเด็ดขาดเลยนา? ปฏิบัติตามคำสั่งของผมอย่างซื่อสัตย์ด้วยล่ะ~ ฮึฮึ้ม♪
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น