(ณ เมืองท่า) (ฤดูใบไม้ผลิ)
เลโอ: .............
(เฮ้ออออออ.... ทำอะไรอยู่กันเนี่ย ตัวฉัน)
(แต่จะว่าไป! ที่นี่มันที่ไหนเนี่ย!? กลายเป็นเด็กหลงทางอย่างสมบูรณ์แบบเลย!)
(ไม่เคยเห็นหรือได้ยินชื่อสถานีนี้ด้วย ไม่รู้แล้วว่าตัวเองอยู่ตรงส่วนไหนของญี่ปุ่น!?)
(เงินค่ารถก็ไม่มี แบตมือถือก็หมดไปตั้งแต่ก่อนหน้านี้แล้ว...)
(เอาไงดีล่ะ คงมีแต่ต้องถูกฝังไว้อยู่ในเมืองที่ไม่รู้จักนี้แน่ๆเลย)
(ถึงคิดจะเดินกลับบ้าน แต่ก็ทำไม่ได้เพราะไม่รู้ตำแหน่งของตัวเองด้วย)
(อา~ จะหนีออกจากบ้านทั้งทีก็ควรจะคิดวางแผนให้ดีกว่านี้สินะ แต่ก็ช่วยไม่ได้นี่นา ไอ้ฉันเองก็ไม่รู้ด้วยว่าจะต้องมาตกอยู่ในสภาพแบบนี้)
(เพราะพ่อแม่เป็นห่วง ก็เลยเลิกเอาแต่เก็บตัวแล้วพยายามมาโรงเรียน...)
(ถึงจะใส่ชุดเครื่องแบบเรียบร้อยแล้ว แต่พอจะเปิดประตูบ้านออกขามันก็เกิดสั่นจนขยับไม่ได้ขึ้นมา)
(คุณพ่อ ก็คงจะพยายามพูดเพื่อจุดไฟให้ฉันนั่นล่ะ~...)
(ก็เลยขึ้นเสียงว่า "เร็วเข้า! ออกไปข้างนอกได้แล้ว!" แต่ว่า ยังไงก็ไม่ไหวจริงๆนั่นล่ะ)
(แล้วรุกะตันก็รู้สึกตัวว่าฉันสะอื้นอยู่ด้วย... ดันให้เห็นสภาพน่าสมเพชไปซะแล้วสิ จากนั้นรุกะตันกับพ่อก็เริ่มทะเลาะกัน)
(เป็นความผิดของฉันเอง... พอคิดแบบนั้นในหัวก็ขาวโพลนไปหมด แล้วก็ตะโกนออกไปว่า "เข้าใจแล้วน่า! แค่ออกไปข้างนอกก็พอแล้วใช่ไหม!" แล้วก็วิ่งกระโจนออกมา...)
(วิ่งไป วิ่งไปทั้งๆอย่างนั้น......)
(วิ่งไปจนกว่าจะล้มหมดสติลง พอรู้สึกตัวอีกทีก็มาอยู่ในที่ๆไม่รู้จักซะแล้ว! วะฮ่าฮ่าฮ่า☆)
(เดี๋ยว นี่ใช่เวลาจะมาหัวเราะหรือไง!? ทำไงดีล่ะ~ จะทำยังไงต่อดี?)
(ลองร้องเพลง แล้วก็เต้นอยู่แถวๆนี้ เก็บเงินบริจาคเป็นค่ารถไฟดีไหมนะ?)
(แต่ว่า ไม่มีใครผ่านมาแถวนี้เลยด้วยสิ~...)
(อา รุกะตันคงเป็นห่วงแย่แล้ว คุณพ่อเองก็คงจะรู้สึกผิดที่ฉันวิ่งออกไปแล้วไม่กลับมาแน่ๆ)
(คอยสร้างปัญหาให้ครอบครัวอยู่ตลอดเลย... อือ อย่างฉันน่ะ หายไปจริงๆเลยน่าจะดีแล้วล่ะ)
(พระผู้เป็นเจ้า ได้โปรดช่วยลบล้างตัวตนของฉันออกจากความทรงจำของทุกคนทีเถอะ)
(เจ็บจังเลย ทั้งน่าสมเพช ทั้งน่าอับอาย การมีชีวิตอยู่ มันช่างเจ็บปวดเหลือเกิน)
มาดาระ: ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า! ญี่ปุ่นจ๋า ฉันกลับมาแล้วนะ! การเดินทางตลอดสองสัปดาห์จบลงแล้ว และกลับมาสู่บ้านเกิดอันแสนงดงาม!
พยายามเข้าญี่ปุ่น! อย่ายอมแพ้นะญี่ปุ่น! รักนะญี่ปุ่น...☆
เลโอ: ....!? เอ๊ะ อะ...? หือ?
มาดาระ: โอ้? ก็นึกอยู่ว่าเสียงใครคุ้นๆ! เลโอซังงงงงงง☆
มาทำอะไรที่นี่เนี่ย? มารับฉันเหรอ? ซาบซึ้งล้นหลามอย่างสายฝน ราวกับเป็นกล่องต๊กกะใจยังไงอย่างงั้นเลย!
เลโอซังงงง หม่าม้าเองน้าาาาา...☆
เลโอ: หม่าม้า
หวาาา หม่าม๊า! มิเคจิหม่าม้า ฉันเองเลโอไง! จำฉันได้หรือเปล่า!?
มาดาระ: ฮ่าฮ่าฮ่า! อย่าพูดจาไร้สาระสิเจ้าเด็กดื้อ! จะไปลืมได้ยังไงกันเล่าาา! มามะ มามะ มามะ มากอดหน่อยเร๊วว!
อา เลโอซังล่ะ! คิดถึงจังเลย! ได้กลิ่นของประเทศญี่ปุ่นด้วย กลับมายังบ้านเกิดจริงๆแล้วสินะ! ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า!
อาโถ่ แค่ได้พูดภาษาญี่ปุ่นก็ดีใจขึ้นมาซะแล้ว! สนุกจังเลย สนุกจังเลย เหมือนงานเทศกาลเลยล่ะ! ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า☆
เลโอ: .........
มาดาระ: .....เลโอซัง? โทษทีนะ! กอดแรงไปหน่อยจนสลบเหมือดเลยเหรอ!?
ว่าแต่ ไหงถึงได้โทรมแบบนี้ล่ะเนี่ย? เกิดอะไรขึ้น สบายดีหรือเปล่าาา!?
รอยยิ้มของเลโอซังน่ะยอดเยี่ยมที่สุดเลยนะ ยิ้มเข้าไว้ ยิ้มเข้าไว้! เอ้า สไมล์นิฮ่ง~...☆
เลโอ: อือ แบบว่าเกิดเรื่องนู่นนี่นั้น จนกลายเป็นเหมือนเด็กหลงนิดหน่อยน่ะ...
แต่ว่าก็ค่อยยังชั่วที่เจอคนรู้จัก สวรรค์ยังไม่ทอดทิ้งฉันสินะ! วะฮ่าฮ่าฮ่า☆
มาดาระ: อย่าพูดบ้าๆสิ!
ถึงจะถูกพระผู้เป็นเจ้าจะทอดทิ้ง แต่ฉันก็จะไม่มีวันทอดทิ้งเลโอซังอยู่แล้ว ไม่ว่าจะหนีไปอยู่ที่ไหนก็จะตามหาให้เจอแล้วหาบเอาไว้แบบมิโคชิเลย! (มิโคชิ(神輿)เป็นศาลเจ้าเล็กๆที่ให้คนหามขึ้นบ่าในเทศกาล)
วัชโช่ย วัชโช่ย! ฮ่าฮ่าฮ่า! เลโอซังล่ะ เลโอซังล่ะะะ....☆
เลโอ: อือ ขอบคุณนะมิเคจิหม่าม้า รู้สึกสบายใจขึ้นมาสุดๆแล้วล่ะ...
ฉันไม่ได้ตัวคนเดียวสินะ ดีจริงๆที่ได้เจอนาย เพื่อนยาก~☆
มาดาระ: ฉันเองก็เหมือนกันนะ เพื่อนยาก! จับมือกันไว้~....☆
ว่าไปแล้ว เดิมทีเธอก็ไม่ได้ตัวคนเดียวมาตั้งแต่แรกแล้วนี่นา ช่วงนี้เป็นยังไงมั่งล่ะ?
เพราะฉันไปต่างประเทศซะนานก็เลยไม่ค่อยรู้อะไรเท่าไหร่ แต่เหมือนจะไม่ได้ไปโรงเรียนใช่ไหมล่ะ?
อาราชิซังที่อยู่ในชมรมกรีฑาของฉัน บอกว่าตัวเองเป็นตัวแทนลีดเดอร์ของ Knights ด้วย... ก็เลยคิดว่าน่าจะเป็นอย่างนั้นน่ะ
เลโอ: อือ พอดีว่าเกิดอะไรขึ้นหลายๆอย่างก็เลยไม่ได้ไปโรงเรียนน่ะ
มาดาระ: งั้นเหรอ แต่ว่าถึงโรงเรียนจะไม่ใช่ทุกอย่างของชีวิตก็จริง แต่มาเอ้อระเหยอยู่ในที่แบบนี้ไม่ได้นะ เดี๋ยวครอบครัวก็เป็นห่วงแย่สิ?
โทรไปหาที่บ้านของเลโอซังไว้ก่อนเถอะ เดี๋ยวให้ยืมสมาร์ทโฟนของฉันนะ ฉันจำเบอร์บ้านได้อยู่
ฉันไม่มีลืมเรื่องแบบนั้นหรอกนะ♪
...อ๊ะ โทรติดแล้ว ฮัลโหลฮัลโหล~ เพื่อนของเลโอซัง มิเคจิม่า มาดาระคร้าบบบบ!
หืม ได้ยินเสียงเหมือนเป็นเด็กสาวตัวน้อยด้วย... อ๊ะ หรือว่าจะเป็น "รุกะตัน" จังหรือเปล่านะ?
อ๊ะ "รุกะตัน" จังจริงๆด้วย? อื้มอื้ม ฉันเป็นเพื่อนของโอนี่จังเองนะ!
เลโอ: เดี๋ยว! หยุดก่อนหม่าม้า ฉันเก็บเรื่องที่เรียกรุกะตันว่า "รุกะตัน" เป็นความลับนะ!
ฉันน่ะ คอยวางตัวเป็นโอนี่จังสุดคูลแสนจะเท่อยู่ตลอดนะ...!
มาดาระ: งั้นหรอกเหรอ? โทษทีโทษที! แล้วก็ตอนนี้กำลังโทรศัพท์อยู่นะ ช่วยเงียบแป๊ปนึงสิ
อื้มอื้ม! เลโอโอนี่จัง ตอนนี้อยู่ข้างๆฉันนี่ล่ะ! อยากได้ยินเสียงเหรอ? ได้เลยได้เลย เดี๋ยวจะสลับไปให้เขาคุยนะ... เอ้า เชิญเลย♪
เลโอ: เอ๊ะ? อ๊ะ หือ?
ฮะ ฮัลโหล? รุกะ...? ขอโทษนะที่ทำให้เป็นห่วง
อืม ไม่เป็นไร ทานข้าวเรียบร้อยแล้วล่ะ
มาดาระ: จะว่าไปแล้วเลโอซัง จากนี้ไปว่างหรือเปล่า?
เลโอ: เห? มีอะไรล่ะ? อืม ยังไงก็ไม่ได้ไปโรงเรียนด้วย จะบอกว่าว่างก็ว่างแหล่ะ...?
มาดาระ: งั้นเหรอ! ค่อยยังชั่ว ค่อยยังชั่ว! ถ้างั้นก็มาด้วยกันสิ ที่ได้มาพบเจอกันที่นี่เองก็เป็นโชคชะตาเหมือนกัน!
เลโอ: เอ๊ะ เอ๊ะ? เดี๋ยวเถอะ อย่าดึงนะ! คิดจะหิ้วฉันไปไหนน่ะ เจ้าคนร้ายลักพาตัว...!
มาดาระ: หืม? ไปที่ไหนน่ะเหรอ ก็ต้องอียิปต์อยู่แล้วไงล่ะ!
เลโอ: อียิปต์!? ไหงงั้นอ่ะ?
มาดาระ: อืม พอดีว่าธุระของฉันมันลากยาวไปหน่อยน่ะนะ ตอนนี้เองก็แค่หยุดพักจอดเพื่อรายงานความคืบหน้า แต่เดี๋ยวก็ต้องออกเรืออีกแล้วล่ะ!
ฮ่าฮ่าฮ่า เป็นคนดังเนี่ยงานยุ่งจริงๆเลยนะ!
พาสปอร์ตของเลโอซัง ที่ฉันรับฝากไว้ตอนที่ไปฝรั่งเศสด้วยกันก่อนหน้านี้ ก็ยังอยู่สภาพเดิมเลยล่ะ!
ไปด้วยกันได้ใช่ไหม ไม่มีปัญหาอะไรใช่ไหมล่ะะ!
เอาล่ะ ไปกันเถอะ ข้ามเส้นพรมแดนประเทศ สู่ดินแดนอันลี้ลับ! ไปพบฟาโรห์กันเลย!
เลโอ: เดี๋ยวดิ เรื่องมันเร็วไปจนตามไม่ทันแล้ว! ที่ผ่านเอาแต่หมกตัวอยู่แต่ในห้องมาตลอด จู่ๆจะให้ไปต่างประเทศมันก็ไม่ไหวหรอก...!
มาดาระ: ฮ่าฮ่าฮ่า! มาออกเดินทางตามหาตัวตนของตัวเองกันเถอะ ถ้าได้ไปโลดแล่นที่ต่างประเทศซักพัก ก็จะเกิดคิดถึงญี่ปุ่นขึ้นมาเองนั่นล่ะ!
พอไปอยู่ในประเทศที่ไม่มีใครรู้จักเรา ก็จะปีกกล้าขาแข็งขึ้นมาเอง!
ไปผ่อนคลายซักพัก แล้วกลับมาบ้านด้วยกันนะ! ตกลงแล้วนะ!
เอาล่ะ ไปกันเลยยย กางใบเรือแล้วถอนสมอได้! เวทีงานเทศกาลครั้งต่อไป ก็คือพีรามิดดด...☆
มาทำให้ผืนแผ่นดินทะเลทราบที่ไร้แม้แต่ต้นหญ้าชุ่มชื้นขึ้นด้วยเสียงเพลงของพวกเรากันเถอะ! ไม่มีคำว่าเป็นไปไม่ได้หรอก! ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า!
ต่อจากอียิปต์ก็ไปแอนตาร์กติกกัน จะได้สัมผัสถึงความกว้างใหญ่ของโลกใบนี้เลยล่ะ!
เอาล่ะ ไปกันเถอะ! มุ่งหน้าเดินเต็มกำลัง! แทนทีจะมัวแต่หยุดคิด มามุ่งหน้าเดินต่อไปดีกว่า! ไปด้วยกันนะ...♪
ในตอนที่เรากลับมา เลโอซังอาจจะสบายใจขึ้นมาบ้างนิดหน่อยก็ได้! ฉันคาดหวัง และอธิฐานต่อดวงดาวอย่างนั้นนะ!
เอาล่ะ ออกเดินทางงงงงง เงียบปากไว้แล้วตามหม่าม้ามาได้เลย!
เลโอ: ยะ.. หยุดน้าาาา! คะ คะคะ ใครก็ได้ช่วยที โดนลักพาตัวแย้วววววว......!?
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น