(ณ ภายในเต้นท์เซอคัส)
วาตารุ: "ทุกๆท่าน! ขอบพระคุณที่รับชมกันมาอย่างยาวนานนะครับ...☆"
"การแสดงทั้งหมดในเซอคัสของพวกเรา ได้เสร็จสิ้นลงแต่เพียงเท่านี้! ขอขอบคุณแด่เสียงปรบมือและเสียงเชียร์ด้วยนะครับ...☆"
"สุดท้ายนี่ โปรดเชิญรับชมกลีบดอกไม้และเหล่านกมากมายอันน่าตื่นตาตื่นใจได้เลยครับ! จักรวาลน้อยๆของผมนี้ ยังคงหมุนวนด้วย Amazing อันไร้ขีดจำกัดอยู่นะครับ...☆"
โทริ: "เอาของเยอะแยะขนาดนั้นไปซ่อนตรงไหนกันเนี่ย เหวอ!? พวกนกมันมาทางนี้แล้ว น่ารำคาญจริง!"
ยูซึรุ: "หึหึ คงเป็นเพราะเชี่ยวชาญกลฝึกสัตว์ ก็เลยเป็นที่ชื่นชอบของสัตว์หรือนกมากขึ้นแล้วสิครับ นี่ก็ถือว่าเป็นการเติบโตเหมือนกันนะครับ นายน้อย...♪"
เอย์จิ: "เดี๋ยวจะมีอังกอร์ด้วยนะ ก็วันนี้ไม่ค่อยได้ร้องเพลงกันเลยนี่นา มาร้องและเต้นไปให้สมกับเป็นไอดอลกันเถอะ♪"
วาตารุ: "โอ๊ะ ร่าเริงจังเลยนะครับเอย์จิ น่าหาดูชมจริงๆ ทั้งที่ปกติหลังจบไลฟ์จะสีหน้าไม่สู้ดีตลอดเลยแท้ๆ"
เอย์จิ: "ผมเองก็เติบโตขึ้นมาด้วยเหมือนกันนะ วาตารุ แน่นอนว่าพวกเธอเองก็เหมือนกัน"
"พวกเรานั้น ไปได้ทุกหนทุกแห่ง จับมือกันไว้แล้วกางปีกโผบินไปสู่จุดสูงสุดกันเถอะ"
"ดวงตะวันจะไม่มีวันลับฟ้าอีกแล้ว ไม่สิ ไม่ว่าจะกี่ครั้งตะวันก็จะขึ้นมายังเส้นขอบฟ้าพร้อมประกายแสงเจิดจรัสเสมอ"
"เป็นขั้นบันไดแห่งความรุ่งโรจน์อันแสนสง่างาม...♪"
มาโคโตะ: ว้าววว
เป็นเวทีที่สุดยอดสุดๆไปเลยล่ะ! เอ๊ะ เวลาผ่านไปถึงขนาดนี้แล้วเหรอเนี่ย!
มาโอะ: แสดงกันนานพอควรเลย แต่รู้สึกเหมือนเพิ่งผ่านไปได้แป๊ปเดียวเอง
พอรวมกับการเตรียมการแล้ว ก็นับเป็นหนึ่งวันเต็มๆพอดี ทั้งที่ใช้แรงกายต่อเนื่องกันขนาดนี้แต่ก็ยังฝีมือไม่มีตกเลย พวกเราคงยังทำไม่ได้ถึงขนาดนี้หรอก~
ดันเห็นความต่างชั้นของพลังเข้าซะแล้วสิ นับแต่วันพรุ่งนี้พวกเราเองก็มาพยายามกันเถอะนะ มาโคโตะ
มาโคโตะ: อืม นักเรียนม.ปลายเหมือนกัน ยังทำให้เวทีใหญ่ขนาดนี้ประสบความสำเร็จได้ พวกเราเอง ซักวันก็ต้องทำได้เหมือนกัน!
แต่ว่า ถ้าแค่พวกเราล่ะก็คงยาก เพราะงั้นก็คอยช่วยเหลือและสนับสนุนทีนะ... เท็นโคเซย์จัง♪
โคงะ: เหอะ ทำได้ไม่เลวเลยนี่หว่า ทั้งที่สิงโตหลุดแล้วก็มีอุบัติเหตุแท้ๆ แต่วันนี้ก็น่าประทับใจจริงๆ
สมแล้วนี่หว่า fine แต่ว่าซักวันหนึ่งพวกข้าจะต้องก้าวข้ามไปให้ได้! จะชิงบัลลังค์แล้วยืนอยู่บนจุดสูงสุดของโรงเรียนยูเมะโนะซากิเอง...!
เรย์: อืม อีแบบนี้ fine ที่เคยใช้ระบอบสมบูรณาญาสิทธิราชย์และใช้อำนาจอย่างหยิ่งผยองจะยังคุมง่ายกว่าเสียอีก
อย่าได้ประมาทไปล่ะ ไม่สิ ถ้าหากเผลอวางใจขึ้นมาล่ะก็ได้ถูกบดขยี้จนและแน่ พวกเราเองก็มีแต่ต้องพยายามให้มากขึ้นเท่านั้นล่ะ
มาเอาชนะดวงตะวันกันเถิด นั่นล่ะคือเป้าหมายสูงสุดของพวกเรา UNDEAD คึคึคึ เริ่มจะน่าสนุกขึ้นมาแล้วสิ...♪
เคย์โตะ: หึ ทั้งที่วันพรุ่งนี้ยังมีงานของสภานักเรียนรออยู่แท้ๆ กลับใช้แรงไปเสียเต็มที่แบบนี้ ถ้าเกิดเอย์จิต้องเข้าโรงพยาบาลอีกรอบล่ะก็ไม่ดีแน่
ช่างเถอะ เป็นเวทีที่วิเศษมากเลยล่ะ แกคงทำให้ความฝันที่เคยเฝ้าฝันถึงในห้องผู้ป่วยเป็นจริงได้แล้วสินะ... เอย์จิ?
ช่างน่าภาคภูมิจริงๆ อย่างน้อยก็ขอปรบมือให้ก็แล้วกัน
...หืม เป็นอะไรไปเท็นโคเซย์ ร้องไห้อยู่งั้นเหรอ?
ฉันเองก็ได้ยินเรื่องราวมามากเหมือนกัน
เหมือนว่าแกเองก็พยายามอย่างหนักเพื่อเซอคัสเหมือนกันสินะ ขอกล่าวคำขอบคุณในฐานะเพื่อนสมัยเด็ก และเพื่อนที่มีอยู่น้อยนิดของเอย์จิหน่อยก็แล้วกัน
เคย์โตะ: แต่ว่าอย่าร้องไห้ไปเลย การที่เวทีนี้จบลงด้วยความสำเร็จนั้น ส่วนหนึ่งก็เป็นเพราะแกด้วยเหมือนกัน
คอยเฝ้าดูจนถึงที่สุดเถอะ ทั้งเอย์จิ ทั้งฮิเมะมิยะ ทุกคน... ต่างก็ต้องการเช่นนั้นนั่นล่ะ
ยูตะ: ใช่ๆ ถึงจะเป็นน้ำตาแห่งความสุขก็ตามน่ะนะ~ ว่าแต่ว่า เหนื่อยจังเลยอะ!
หลังจากพวกเราแสดงจบแล้วก็มานั่งที่ที่นั่งผู้ชมเลยก็จริง แต่เหมือนว่าทุกคนจะลืม 2wink ไปซะสนิทกันหมดแล้วล่ะ
ถึงจะมานั่งที่นั่งผู้ชมโต้งๆแบบนี้ ก็ยังไม่มีใครเอะใจเลย
ฮินาตะ: นั่นสินะ ทุกคนเอาแต่เคลิ้มไปกับ fine กันหมดเลย โถ่เว้ย~ เจ็บใจจริง!
ยูตะ: เวทีที่มองจากที่นั่งผู้ชมเอง ก็ให้ความรู้สึกแตกต่างดีนะ คราวหน้าอยากจะยืนอยู่บนเวทีในฐานะตัวหลัก ไม่ใช่ตัวเปิดจังเลยนะ♪
ฮินาตะ: นั่นสินะยูตะคุง! มาพยายามกันเถอะ~!
ยูตะ: อื้ม อานิกิ! เอย์ เอย์ โอ้ว~☆
ฮินาตะ: แต่เอาเป็นว่า ก่อนอื่น เหนื่อยกันหน่อยนะทุกคน!
ยูตะ: ขอบคุณสำหรับเวทีอันแสนวิเศษนะ...♪
ーCircus จบー
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น