(ณ สนาม)
มาโอะ: เอ๋ นี่พวกนายทะเลาะกันอีกแล้วงั้นเหรอ?
สนิทกันเอาไว้หน่อยเถอะน่า~ ให้ตายสิ... ถ้าขืนฉันเครียดไปมากกว่านี้ล่ะก็ได้โดนโรคกระเพาะกินแน่?
ช่วงนี้ฉันถึงกับต้องพกยารักษาโรคกระเพาะไปไหนมาไหนด้วยเลยนะ?
โฮคุโตะ: ไม่มีอะไรจะแก้ตัวทั้งนั้นล่ะ ทำไมฉันถึงเข้ากับอาเคโฮชิไม่ได้ขนาดนี้กันนะ
มาโอะ: ทั้งที่ตอนอยู่บนเวทีพวกนายก็เข้าขากันดีแท้ๆเชียว มาโคโตะ~ ช่วยจับตาดูเจ้าพวกนี้ให้ทีเถอะ
ฉันอยู่คนล่ะห้องกัน คอยดูแลไม่ได้ทุกเมื่อหรอกนะ?
มาโคโตะ: โทษทีนะ อิซาระคุง ก็แบบว่า พอรู้สึกตัวอีกทีทั้งสองคนก็ทะเลาะกันซะแล้วน่ะ
แต่ว่าก็ช่วยคืนดีกันทีเถอะ บางทีก็ทำเอาผมปวดท้องขึ้นมาบ้างเหมือนกันนะเนี่ย?
โฮคุโตะ: ......ฉันไม่ผิดซักหน่อย
มาโอะ: อา ก็ตามนั้นล่ะ นายน่ะถูกเสมอนั่นล่ะโฮคุโตะ
แต่ว่านะ สุบารุเค้าไม่เข้าใจหลักเหตุผลที่ว่า "ดี หรือ เลว" อะไรนั่นหรอก ช่วยเข้าใจตรงจุดนั้นหน่อยเถอะนะ?
เจ้าหมอนั่น มันก็เป็นแค่เด็กน่ะ เป็นเด็กที่แค่ชอบอะไรที่มันสนุกสนานแล้วก็เปล่งประกายระยิบระยับ
นั่นเองก็เป็นพรสวรรค์ของหมอนั่นเหมือนกัน ช่วยทำความเข้าใจ แล้วโต้ตอบอย่างเป็นผู้ใหญ่หน่อยสิ
โฮคุโตะ: ทำไมฉันถึงต้องยอมด้วยล่ะ ไม่เห็นเข้าใจเลย คราวนี้อาเคโฮชิเป็นฝ่ายผิดเต็มๆเลยนะ การให้ความสำคัญกับงานเป็นอันดับแรกก็เป็นเรื่องธรรมดาสำหรับไอดอลอยู่แล้วนี่
มาโอะ: งั้นเหรอ แต่ว่าทำตัวเป็นคนบ้างานแบบนั้น เป็นคนประเภทที่นายเกลียดที่สุดไม่ใช่หรือไง
ตัวนายในสมัยเด็ก คิดถึงพ่อแม่ที่ไม่ค่อยกลับมาบ้านว่ายังไงมั่งล่ะ?
โฮคุโตะ: อย่าพูดเหมือนรู้ดีน่า อิซาระ บางครั้งนายก็ตายด้านเกินไปหน่อยแล้วนะ
มาโอะ: อย่างอนสิเห้ย นายเองก็เป็นเด็กเหมือนกันสินะเนี่ย... โอ๊ะ?
มาโคโตะ: อ้าว เท็นโคเซย์จัง!
มีอะไรเหรอ ตั้งแต่ที่ถูกอาเคโฮชิคุงลากไปก็ไม่เห็นข่าวคราวอะไรเลยนะ แล้วอาเคโฮชิคุงล่ะ? ไม่ได้อยู่ด้วยกันเหรอ?
เอ๋ อาเคโฮชิคุงบอกว่า "อยากใช้ความคิดคนเดียว" แล้วก็หายไปไหนไม่รู้เหรอ? ทิ้งเท็นโคเซย์จังเอาไว้แล้วทำอะไรด้วยตัวคนเดียวแบบนี้ ไม่สมเป็นเขาเลยนะ?
อาเคโฮชิคุงวันนี้ อาการต่างไปจากเดิมไม่เหมือนปกติจริงๆด้วยสิ น่าเป็นห่วงจัง...
ยึดติดกับการชมดอกไม้ซะขนาดนั้น น่าจะมีเหตุผลอะไรบางอย่างเป็นพิเศษหรือเปล่า?
มาโอะ: ไม่รู้สิ ถ้าไม่ถามเจ้าตัวก็ไม่มีทางรู้ได้หรอก เท็นโคเซย์เองก็เหนื่อยหน่อยนะ เพิ่งจะชงชาเสร็จเลย พักดื่มซักหน่อยแล้วกันนะ?
เอ้า มาโคโตะ โฮคุโตะก็ด้วย... ดื่มชาให้หัวสมองเย็นลงซะบ้างเถอะ
โฮคุโตะ: ......
มาโอะ: ว่าตามตรงแล้วฉันก็ไม่ชอบเหมือนกันล่ะ ที่ Trickstar แตกกระเจิงไปแบบนี้...
ไปคืนดีกันหมอนั่น แล้วมาไลฟ์อย่างสนุกสนานด้วยกันอีกดีกว่าน่า?
ฉันเองก็ตั้งใจไว้แบบนั้นเหมือนกัน เพราะงั้นถึงได้รับงานใหญ่ที่ไม่มีมาบ่อยๆอย่างซากุระเฟสไงล่ะ แต่เจ้าอาเคโฮชิก็ดันเหยียบย่ำความหวังดีของฉันซะได้
กดดันตัวเองแบบนั้นมันไม่ดีหรอกนะโฮคุโตะ~ ดื่มชาเพิ่มให้หัวเย็นลงอีกนิดเป็นไง?
โฮคุโตะ: ขอรับไว้แล้วกัน ฉันเองก็ไม่ได้เยือกเย็นจริงๆนั่นล่ะ กลับทำตัวใจแคบแล้วทำให้รอบข้างเดือดร้อนซะได้
ก็เลยคิดว่าจะไม่ให้มีเรื่องแบบนี้เกิดขึ้นซ้ำอีกแล้ว
...หืม?
มาโคโตะ: อ๊ะ สุดยอดไปเลย! กลีบดอกซากุระตกลงมาลอยอยู่บนถ้วยของฮิดากะคุงด้วยล่ะ~♪
เหมือนเป็นก้านใบชาเฉพาะฤดูใบไม้ผลิเลยเนอะ เป็นเครื่องหมายมงคลเลยล่ะ! ไม่ว่าเรื่องอะไร ก็คงเป็นไปได้ด้วยดีแน่♪
มาโอะ: มาโคโตะเนี่ย ไม่คิดมากดีจังเลยนะ~... โอ๊ะ ทำอะไรน่ะเท็นโคเซย์ เรื่องติดตั้งเวทีเดี๋ยวพวกเราเป็นคนทำกันเอง ไม่ต้องทำงานใช้แรงก็ได้นะ
ถ้าเท็นโคเซย์คอยช่วยเหลือเรื่องสภาพจิตใจมากกว่านี้ ก็ดีนะ~♪
ดีล่ะ ตัดสินใจได้แล้ว นี่ โฮคุโตะ มาโคโตะ ฝากเรื่องติดตั้งเวทีหน่อยได้ไหม? แต่จะว่าไป ถึงเพิ่งจะมาถามเอาป่านนี้ก็เถอะ แต่ไหงพวกเราถึงต้องมาถูกใช้แรงงานหนักขนาดนี้ด้วยเนี่ย?
โฮคุโตะ: ...เพื่อจะได้รับสิทธิ์ในการแสดงในซากุระเฟส พวกเราต้องเป็นฝ่ายทำกันเองทั้งหมด ทั้งการเตรียมการและประชาสัมพันธ์ไงล่ะ
เป็นการลงแรงที่จำเป็นเพื่อที่จะได้ยืนบนเวทีใหญ่ แต่ดันคิดน้อยเกินไปหน่อยจนต้องให้พวกนายคอยช่วยด้วยซะได้ ขอโทษทีนะ
มาโอะ: อย่าพูดจาน้ำเน่างั้นน่า~ เราเพื่อนกันนี่?
พวกนายน่ะไม่ต้องคิดเล็กคิดน้อยก็ได้ มีสมาธิกับการทำให้เวทีเปล่งประกายได้มากที่สุดก็พอแล้วล่ะ พวกงานน่ารำคาญหรืองานสกปรกน่ะฉันจะจัดการเอง
โฮคุโตะ: ต้องให้นายเป็นฝ่ายเสียเปรียบอยู่ตลอดเลยนะ อิซาระ
มาโอะ: นิสัยฉันมันเป็นแบบนั้นเองนั่นล่ะ พวกนายไม่จำเป็นต้องรู้สึกผิดอะไรหรอก
ถ้าดื่มชาแล้วล่ะก็ มาช่วยกันหน่อยสิเท็นโคเซย์ คงต้องขอให้เธอมาช่วยทำงานสกปรกด้วยกันกับฉันหน่อยแล้วล่ะ ได้ใช่ไหมล่ะ โปรดิวเซอร์♪
มาโคโตะ: จะไปไหนเหรอ อิซาระคุง?
โฮคุโตะ: นี่มันระหว่างทำงานนะ อิซาระ
มาโอะ: เออ ฝากพวกนายติดตั้งเวทีด้วยนะ พอดีว่าฉันมี "เรื่องที่ควรจะทำ" อยู่น่ะ
ก่อนอื่นก็ ต้องเริ่มจากตามตัวสุบารุที่หายไปไหนก็ไม่รู้กลับมาก่อน
ไปเผชิญหน้ากับหมอนั่นแล้วพูดใจจริงออกไปซะ แต่ถ้าเท่านั้นยังไม่พอล่ะก็ทะเลาะต่อยตีกันซักหน่อยเดี๋ยวก็จะเข้าใจกันเองล่ะ ก็มิตรภาพและสายสัมพันธ์ของพวกเรา มันแข็งแกร่งถึงขนาดนั้นเลยนี่
มีคนรู้จักที่เก่งเรื่องตามหาของด้วย ลองไปขอร้องเขาให้ช่วยระบุตำแหน่งของอาเคโฮชิดูก็แล้วกัน
แล้วก็ ถึงจะต้องใช้เชือกลากคอ ก็ต้องพาหมอนั่นกลับมาให้ได้
ฉันจะชวนสุบารุกลับมาให้ได้เลย พวกนายน่ะวางใจแล้วรอไปเถอะ
ให้ตายสิ ฉันล่ะหน่ายกับเรื่องน่ารำคาญแบบนี้ซะจริงๆเลย! แต่ว่าช่วงนี้ ก็เริ่มที่จะสนุกสนานไปกับอะไรแบบนั้นซะแล้วสิ♪
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น