(ณ ภายในเต้นท์เซอคัส)
ฮินาตะ: "เหล่าท่านผู้ชมที่มารวมตัวกัน!"
ยูตะ: "ยินดีต้อนรับสู่เซอคัส เอนเตอเทนเมนต์ขนาดใหญ่จากเหล่าไอดอลอันทรงคุณค่าของโรงเรียนยูเมะโนะซากิ~☆"
ฮินาตะ: "พวกเราสองคนรวมกันเป็นหนึ่งเดียว ไอดอลฝาแฝด 2wink!"
ยูตะ: "ผมชื่อยูตะ ส่วนพี่ชื่อว่าฮินาตะ!"
ฮินาตะ: "ฝากตัวด้วยนะ!"
ยูตะ: "ถ้าเช่นนั้นก็ขอให้!"
ฮินาตะ: "สนุกสนานกันอย่างเต็มที่เลยนะ!"
ยูตะ: "จะได้พบกับความประหลาดใจอย่างไม่มีหยุดพักเลย~!"
ฮินาตะ: "งานเลี้ยงเฉลิมฉลองได้เริ่มขึ้นแล้ว~!"
ยูตะ: "ทุกท่านมามีประสบการณ์ราวกับอยู่ในห้วงแห่งความฝันไปด้วยกันเถอะ...☆"
มาโคโตะ: ว้าว สุดยอดเลย ไอ้นั่นทำได้ไงเนี่ย?
เรย์: อืม อาโออิผู้พี่ทำท่าหกสูงบนลูกบอลยักษ์ แล้วให้อาโออิผู้น้องยืนทรงตัวอยู่บนเท้าพลางโยนของไปด้วยสินะ... แค่พูดอธิบายยังดูยากเลย
เหมือนว่าเหล่าอาโออิคุง จะฝึกฝนมาหนักน่าดูเลยนะ...♪
มาโอะ: ขอโทษนะครับ ขอทางหน่อย! ช่วยเปิดทางให้ทีคร้าบ~!
มาโคโตะ: อ้าว อิซาระคุง! กลับมาช้าจังเลย เซอคัสเริ่มไปแล้วนะ~?
เกิดอะไรขึ้น มีอะไรงั้นเหรอ? เป็นห่วงแทบแย่เลยนะ~?
มาโอะ: โทษทีนะ ฉันเองก็อยากรีบกลับมาหาทุกคนอยู่หรอก แต่เหมือนมันจะกลายเป็นเรื่องยุ่งยากซะแล้วสิ...?
ถ้าเป็นไปได้ ก็มาช่วยกันหน่อยสิ
เรย์: อะไรกัน มีปัญหาอะไรเกิดขึ้นงั้นหรือ? ทั้งที่นี่เป็นความรับผิดชอบของ fine แท้ๆ ประหลาดเสียจริง...?
มาโอะ: เปล่าหรอก ไม่ใช่ความผิดของ fine หรอกครับ แต่สิงโตที่จะต้องใช้ในการแสดงโชว์สัตว์ร้ายเหมือนว่าจะหลุดออกไปน่ะครับ
โคงะ: เหมือนจะหลุดเนี่ยนะ... เฮ้ยๆๆ นั่นมันเรื่องใหญ่เลยไม่ใช่หรือไง
มาโอะ: ก็นั่นน่ะสิ ก็ขอความร่วมมือจากคนของสวนสัตว์ให้ช่วยตามหาแล้วล่ะ แต่ก็หาไม่เจอเลย ไม่รู้ว่าไปซ่อนอยู่ที่ไหนกัน
พวกลูกน้องของรองประธานฮาสึมิกับประธานก็กำลังตามหาอยู่เหมือนกัน ฉันเองเดี๋ยวก็ต้องไปช่วยด้วย
ขอโทษด้วยจริงๆนะ แต่พวกเท็นโคเซย์ก็มาช่วยกันด้วยที
มาโคโตะ: เออออ๋... ต้องหาสิงโตเหรอ น่ากลัวอะ! เดี๋ยวก็โดนเขมือบหรอก~!
มาโอะ: ถ้าเกิดเจอตัวสิงโต ก็แค่ติดต่อกับคนของสวนสัตว์ก็พอแล้วล่ะ
ถ้าจะหาของล่ะก็ ยังไงก็ต้องพึ่งจำนวนคนเอาไว้ก่อน ถ้าเกิดเหตุวุ่นวายขึ้นมาล่ะก็แย่แน่
ถ้ามีข่าวว่า "สิงโตหลุด" ออกไปล่ะก็ ได้เกิดเหตุจลาจลแน่ อาจจะต้องหยุดการแสดงเซอคัสกลางคันก็ได้ แบบนั้นไม่ดีแน่
โดยเฉพาะกับเท็นโคเซย์... ที่อุตส่าห์คอยช่วยเตรียมการต่างๆ และคอยช่วยเหลือเรื่องการฝึกซ้อมด้วย
ยังไงก็ไม่อยากให้เวทีใหญ่ของศัตรูคู่อาฆาตของพวกเราอย่าง fine ต้องจบสิ้นลงด้วยเหตุผลงี่เง่าใช่ไหมล่ะ
เพราะงั้นก็ขอร้องล่ะ ขอยืมพลังที
มาโคโตะ: อิซาระคุง... อึ.. อืม ผมก็ไม่รู้เหมือนกันว่าจะช่วยได้ไหม แต่เดี๋ยวจะลองค้นข้อมูลจากในเน็ตดูนะ
ผมถนัดเรื่องแบบนั้นอยู่แล้วล่ะ วางใจได้เลย
มาโอะ: ขอบใจนะ ถ้างั้นฉันกับเท็นโคเซย์จะออกตามหาข้างนอกเอง มาโคโตะช่วยเป็นศูนย์บัญชาการ เป็นเนวิเกเตอร์ผ่านทางโทรศัพท์ให้พวกเราทีนะ
มาโคโตะ: ภะ... ภาระหนักเลยนะเนี่ย.... แต่ก็ได้ เดี๋ยวจะลองดูนะ
เรย์: หืม วังโกะเองก็ไปช่วยเขาด้วยเถิด เจ้าจมูกก็ดี แถมยังมีความรู้เกี่ยวกับสัตว์ด้วย อาจจะรู้ที่ๆสิงโตจะหนีไปก็ได้นะ
โคงะ: ห๋า? เอาเหอะ ก็ได้อยู่หรอก ยังไงข้าก็อยากเจอสิงโตด้วย
เจ้าพวกนี้มันพึ่งพาไม่ได้อยู่แล้วด ให้ตายเหอะ ถ้าเกิดไม่มีข้าซักคนจะทำอะไรกันไม่ได้เลยหรือยังไง?
เรย์: เด็กดีจริงๆเลย ส่วนข้าจะคอยอยู่ที่นี่จนกว่าเหตุการณ์จะสงบลงก็แล้วกันนะ อาจจะมีขึ้นเวทีไปร่วมแจมด้วยก็ได้ ถ้าแค่นั่งดูอย่างเดียวมันก็น่าเบื่อแย่น่ะสิ♪
โคงะ: ฮะฮ่า แกนี่มันเด็กมีปัญหาจริงๆนะ! ต้องแบบนั้นเซ่~♪
งั้นก็ไปกันเหอะพวกแก ฝากที่นี่ด้วยนะเจ้าผีดูดเลือด!
เรย์: อืม ปัญหาแค่นี้ เดี๋ยวข้าจะสะสางมันอย่างสบายๆให้ดูเอง
ไอดอลโรงเรียนยูเมะโนะซากิอย่างพวกเรานั้น พบเจอกับเรื่องวุ่นวายเป็นกิจวัตรอยู่แล้ว♪
ก่อนอื่นก็ ต้องส่งสัญญาณให้กับพวกอาโออิคุงก่อน...
ฮินาตะ: (หืม?)
ยูตะ: (เหมือนว่าจะเกิดอะไรขึ้นนะ อานิกิ)
ฮินาตะ: (นั่นสินะ เรายืดการแสดงให้ยาวกว่านี้อีกซักหน่อยน่าจะดีกว่า ถึงเป็นตัวเปิดแล้วแสดงเยอะไปจะไม่ดีก็เถอะ~)
ยูตะ: (ได้แอร์ไทม์มากขึ้นแบบนี้ ก็ถือว่าวินๆแล้วนี่นา?)
ฮินาตะ: (พูดได้สวย ดีล่ะ มายึดเวทีนี้จน fine หมดเวลาแสดงกันเลยดีกว่า~♪)
ยูตะ: (อื้มๆ โชว์ไทม์ของพวกเรา ยังไม่จบลงหรอกนะ~☆)
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น