(ณ ห้องสมุด) (ฤดูใบไม้ผลิ)
สึมุกิ: (อืม~ อืม~.... ลำบากใจจังเลย เหมือนว่าผมจะไม่มีหัวด้านศิลปะจริงๆด้วยสิ)
(ถึงจะต้องทำโปสเตอร์เยอะแยะ ในฐานะงานของเจ้าหน้าที่ห้องสมุดก็เถอะ)
(ถ้าเกิดเขียนแค่ตัวอักษรอย่างเดียวคนก็จะไม่ค่อยสนใจอ่านกัน เลยต้องวาดภาพใส่ไปด้วย)
(แต่ว่า คิดแบบไม่ออกเลยซักนิดเดียว.....)
(จะไปขอร้องเคย์โตะคุงที่ถนัดด้านนี้ก็ได้อยู่หรอก แต่เขาก็น่าจะยุ่งกับงานของสภานักเรียนมากอยู่แล้ว)
(แต่ยังไงก็ไม่ใช่เรื่องเร่งด่วนอะไรด้วย ค่อยพยายามด้วยตัวเองทีละนิดก็แล้วกัน)
เลโอ: วะฮ่าฮ่า! พุ่งขึ้นมาแล้วพุ่งขึ้นมาแล้ว อินสปิเรชั่นพุ่งพล่านขึ้นมาแล้ว! ถ้าเป็นฉันตอนนี้ล่ะก็ เขียนผลงานชิ้นเอกได้เลยล่ะ.....☆
สึมุกิ: เฮ้อ สึกินากะคุง~ ในห้องสมุดกรุณาอยู่ในความสงบไม่ส่งเสียงดังด้วยนะครับ
เอาเถอะ ยังไงเด็กสมัยนี้ก็ไม่ค่อยชอบจับหนังสืออ่านกันแล้ว นอกจากผมก็ไม่มีใครแล้วล่ะ ส่งเสียงดังไปก็ไม่เป็นไรหรอก
เลโอ: โอ๊ะ!? อยู่ด้วยเหรอโอบะจัง กำลังใช้สมาธิอยู่ก็เลยไม่รู้สึกตัวเลย!
เจอกันทีไรก็ผมเผ้ารุงรังอยู่ตลอดเลยน้า ถ้าปล่อยให้พุ่มไม้ขึ้นหัวอยู่แบบนั้นล่ะก็จะมองไม่เห็นทางข้างหน้าเอานะ!
พอผมหน้ายาวแล้วตาก็จะไม่ดีใช่ไหมล่า เลนส์ของแว่นก็จะหนาขึ้นด้วย! แต่ก็ไม่เป็นไรหรอก ด้านบุคลิกภายนอกแล้วมันก็ทำให้จำง่ายดีนี่นา!
แล้วก็นะโอบะจัง ขออะไรหน่อยสิ♪
สึมุกิ: ดูเหมือนภายในของสึกินากะคุง จะจดจำว่าผมเป็น “คนที่เจอกันทีไรก็ให้อะไรมาตลอดเลย” สินะครับเนี่ย
แต่ก็ดีเหมือนกันครับ~ ยังดีกว่าโดนลืมตั้งเยอะ
เลโอ: เอ๋~ แลดูมืดมนยังไงก็ไม่รู้นะโอบะจัง? เป็นอะไรไปเหรอ! ร่าเริงเข้าไว้นะ!
ถ้าคนใกล้ตัวหดหู่ล่ะก็ทางนี้ก็จะดาวน์ไปด้วยนะ!
สึมุกิ: อะฮะฮะ สีกินากะคุงเนี่ยร่าเริงอยู่ตลอดเลยนะครับ~ น่าอิจฉาจังเลย
เพราะรูปลักษณ์ภายนอกดูเหมือนคนมีอายุหรือเปล่าก็ไม่รู้ แต่ผมรู้สึกเหนื่อยอยู่ตลอดๆเลยล่ะครับ บ่าก็ปวดด้วยน่าจะเพราะบุคลิกไม่ค่อยดี
เลโอ: วะฮ่าฮ่า! ไหงทำตัวแก่แบบนั้นล่ะโอบะจัง! ได้ไปวังมังกรมาเหรอ? กล่องสมบัติมันมีกลิ่นยังไงกันเหรอ?
นี่นี่ ดูเหมือนว่าเด็กใหม่ของฝั่งนายจะมีคนที่ประสาทสัมผัสทั้งห้าอลหม่านอยู่ใช่ไหมล่ะ?
เห็นว่าสัมผัสได้ทั้งกลิ่นแล้วก็เสียงด้วยนี่? หมอนั่นจะสัมผัสถึงบทเพลงของฉันได้ว่ายังไงกันนะ?
น่าสนใจจังเลย! แนะนำหมอนั่นให้ทีสิ แล้วก็ขอยืมตัวมาเปลี่ยนกับเด็กใหม่ของทางนี้ด้วย!
สึมุกิ: หวา ให้ยืมเด็กที่ไม่ค่อยรู้จักนี่มันก็ลำบากใจอยู่เหมือนกันนะครับ....
แต่ว่าการที่สึกินากะคุงมาอยู่ห้องสมุดแบบนี้ หายากนะครับเนี่ย
เออคือ... อยากจะหาหนังสืออะไรงั้นเหรอครับ? ถ้าบอกชื่อเรื่องมาล่ะก็จะไปหยิบมาให้นะครับ~ ผมรู้จักชั้นหนังสือทุกซอกทุกมุมเลยล่ะ
เลโอ: ไม่ล่ะ ไม่ได้หาหนังสืออะไรเป็นพิเศษหรอก ไม่ต้องก็ได้
หาด้วยตัวเองมันสนุกกว่านี่นะ~ ฉันแค่มาส่องพวกบทกวีหรือภาพประกอบที่เหมาะๆเท่านั้นแหล่ะ
ถ้าเกิดว่าอารมณ์บ่จอยก็ลำบากแย่ เลยต้องหาอะไรเข้าหัวไว้บ้างน่ะ
ก็ทำเท่าที่ทำได้ล่ะนะ~ ฉันเองก็ชอบดูพวกหนังสือภาพหรือบทกวีมาตั้งแต่เมื่อก่อนแล้วด้วย
แต่ถ้าเป็นพวกนิยายล่ะก็ พออ่านแล้วตามันจะลายไปเลยล่ะ....
ระหว่างอ่านบางทีมันก็เผลอคิดนู่นนี่นั่นอย่างอื่นหรือไม่ก็ลืมลำดับเนื้อหาเรื่องราวไป ก็เลยไม่ได้อ่านถึงตอนจบซักเท่าไหร่
สึมุกิ: อา~ เรื่องนั้นก็พอเข้าใจนะครับ
หนังสืออิเล็กทรอนิคส์ที่ผมใช้อยู่สายมันทำงานร่วมกับพจนานุกรมด้วย พอต้องหาความหมายของคำแต่ละคำ แต่ละคำแล้ว ทำให้อ่านไม่ต่อเนื่องเลยล่ะครับ
เลโอ: วะฮ่าฮ่า เพราะเครื่องมือดิจิตอลมันสะดวกสบายเกินไปล่ะเนอะ~
ฉันเองก็อยู่ระหว่างการฝึกใช้ระบบแต่งเพลงอยู่เหมือนกัน แต่เป็นเพราะว่ามีเสียงอยู่หลายแบบเหลือเกินก็เลยต้องเริ่มจากการเลือกชนิดเครื่องดนตรีซะก่อน
พอจะแต่งยังไงก็ได้แบบอิสระแล้ว ก็เลยไม่รู้ว่าควรจะทำยังไงดีเหมือนกัน
สึมุกิ: หืม สึกินากะคุงเองก็เป็นแบบนั้นเหมือนกันเหรอครับเนี่ย~....
ถึงวิธีการจะเก่าขึ้นตามยุคสมัยที่ไหลผ่านไป แต่ยังไงการใช้ “ปากกาจรดกระดาษ” เนี่ยก็เป็นวิธีธรรมดาๆที่ง่ายที่สุดแล้วล่ะนะครับ
เลโฮ: จะว่าไปแล้วโอบะจัง ดูเหมือนจะเขียนอะไรบนกระดาษอยู่นี่นา? นายเองก็ดูเหมือนจะชอบหนังสือด้วย หรือว่ากำลังเขียนนิยายอยู่เหรอ?
วะฮ่าฮ่า☆ เอาแต่จ้องกระดาษขาวโพลนแบบนั้น ถึงจะสวดภาวนาผลงานมันก็ไม่โผล่ขึ้นมาหรอกนะ! ก่อนอื่นก็ต้องเริ่มเขียนเลย! การเดินทางพันลี้นั้นต้องเริ่มจากก้าวแรก!
สึมุกิ: อืม~ ก็พอเข้าใจอยู่หรอกครับ แต่ใช่ว่าจะทำได้เลยซักหน่อย
แล้วก็ไม่ได้กำลังเขียนนิยายอยู่นะครับ กำลังทำโปสเตอร์อยู่ต่างหาก
อย่างเขียนอธิบายขั้นตอนการใช้ห้องสมุดอย่างง่ายๆ หรือไม่ก็ขอร้องให้กรุณาคืนหนังสือที่ยืมแล้วไม่คืนด้วยเถอะครับ อะไรแบบนั้นน่ะ
เลโอ: เห น่าสนุกนี่นา! ขอฉันทำบ้างสิ ฉันชอบงานด้านความคิดสร้างสรรค์ที่สุดเลยล่ะ♪
สึมุกิ: อะฮะฮะ ก็ไม่ได้สนุกอะไรหรอกครับ~ ก็มันเป็นงานนี่นา
แต่ว่ากันตามตรงแล้วการทำโปสเตอร์คนเดียวมันก็ลำบากเอาการอยู่ ถ้าจะช่วยล่ะก็ถือว่าช่วยได้มากเลยล่ะครับ
ขอบคุณมากเลยนะครับ สึกินากะคุงเนี่ย เป็นเด็กดีจริงๆด้วย
ผมเองก็เป็น “fine” เก่าด้วย เลยคิดว่าตัวเองคงจะโดนเกลียดเหมารวมไปกับเอย์จิคุงด้วย
ถึง “สามประหลาด” ทุกคนจะทำแบบนั้นก็เถอะ แต่ก็ยังพอพูดคุยกันได้ปกติอยู่น่ะครับ
แต่กับนัตสึเมะคุงหรือชูคุงที่เดิมทีเป็นอดีต “ห้าประหลาด” ไม่ใช่ "สามประหลาด”แล้ว เหมือนเค้าจะไม่ชอบใจผมเท่าไหร่
แต่ผมก็ค่อนข้างจะรู้สึกเป็นมิตรกับพวกเขานะ
เลโอ: หวา~ การเกลียดหรือโกรธใครแบบนั้นคงจะเหนื่อยแย่ ฉันล่ะไม่ชอบเอาซะเลยน้า~.....
เซนะของทางนี้ก็เล่นหงุดหงิดหัวฟัดหัวเหวี่ยงแบบนั้นได้ทุกวัน เล่นเอานับถือเลยล่ะ
แต่ก็นะ ฉันเองก็เป็นฝ่ายผิดนั่นแหล่ะที่ทำให้หมอนั่นต้องโมโหแบบนั้นอยู่ทุกวัน
การร้องเพลงด้วยร้อยยิ้ม จะก้องกังวานได้ยิ่งกว่าเดิม ฉันอยากจะแต่งเพลงแห่งความสุขให้เยอะๆยิ่งขึ้นมากกว่าการพูดถ้อยคำต่อว่าด่าท้อเรื่อยๆไร้ที่สิ้นสุดนะ
ทำแบบนั้น มันสร้างสรรค์มากกว่าน่ะนะ
แต่ว่าก่อนอื่น! ดูนี่สิดูนี่สิ ลองทำโปสเตอร์เสร็จแล้วล่ะ!
ประมาณนี้ได้หรือเปล่า? [ถ้าไม่คืนหนังสือที่ยืมไปล่ะก็ จะฆ่าเจ้าจักรพรรดิให้ตายอย่างทุกข์ทรมานไปเลย!]♪
สึมุกิ: .....ยังโกรธพวกเราอยู่จริงๆใช่ไหมครับเนี่ย สึกินากะคุง?
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น