(ณ ภายนอกเต้นท์เซอคัส)
เคย์โตะ: เอย์จิ!
ปลอดภัยหรือเปล่า! ไม่ได้รับบาดเจ็บใช่ไหม! ฉันพาเจ้าหน้าที่สวนสัตว์มาแล้วนะ จะต้องจับตัวสิงโตได้อย่างไม่มีปัญหาแน่!
เอย์จิ: อา ขอบคุณนะเคย์โตะ แต่ว่าอย่าทำรุนแรงนักล่ะ
สิงโตน่ะ เป็นสิ่งมีชีวิตที่ละเอียดอ่อนมากกว่าที่ตาเห็น ตราบเท่าที่มันไม่หิว ก็จะไม่โจมตีมนุษย์หรอก
เคย์โตะ: อย่ามัวแต่พูดไร้สาระแล้วรีบไปที่เวทีได้แล้วน่า ม่านการแสดงเปิดแล้วนะ
ไม่ว่างจะมาทอดน่องอยู่ในที่แบบนี้ไม่ใช่เหรอ?
เอย์จิ: หึหึ นั่นสินะ ฝากที่นี่ด้วยล่ะเคย์โตะ
......จะว่าไปแล้ว พวกเธอน่ะ มีธุระอะไรกับผมกันนะ?
โคงะ: เหวอ รู้ตัวด้วยเหรอเนี่ย!
เอย์จิ: แน่อยู่แล้วล่ะ ถ้าหากไม่มีวิสัยทัศน์กว้างไกลล่ะก็เป็นประธานนักเรียนไม่ได้หรอกนะ
แต่ว่าดันแสดงด้านที่น่าอายให้เห็นไปซะแล้วสิ ช่วยเก็บเรื่องที่ผมพูดกับสิงโตเอาไว้เป็นความลับด้วยนะ
ผมน่ะ ไม่ว่าเมื่อไหร่ก็จะปกครองอย่างยากลำบากอยู่เสมอ ต้องกล้ำกลืนความอ่อนแอและขลาดกลัว ถึงแม้จะบาดเจ็บอยู่ก็จะต้องทำตัวเหมือนปกติ ดั่งเช่นสิงโต
แม้จะเป็นการหลอกลวงเพื่อให้ตนเองดูดีอย่างเดียวก็จริง แต่ว่านั่นล่ะคือศักดิ์ศรีของจักรพรรดิ
ผมน่ะ ไม่ว่าเมื่อไหร่... ก่อนที่จะต้องขึ้นแสดงเวทีใหญ่ ก็จะต้องหลบไปนั่งกอดเข่าอยู่ในที่แคบๆคนเดียวเสมอเลยล่ะ
แต่ว่า ไม่ว่าจะเมื่อไหร่ ไม่ว่าจะกี่ครั้ง ก็จะคอยพลักดันตัวเอง เตรียมใจเอาไว้ และลุกขึ้นยืนเสมอ
ไม่ว่าเมื่อไหร่ ก็ทำแบบนั้นอยู่ตลอด เพราะงั้นผมถึงได้เจอตัวสิงโตที่มาหลบอยู่ในที่แคบๆแบบนี้ไงล่ะ
แต่ว่า ช่วยปิดเรื่องของตัวผมที่อ่อนแอเอาไว้เป็นความลับทีนะ โดยเฉพาะกับโทริผู้น่ารักน่ะ
สิงโตน่ะ เป็นสิ่งที่เด็กผู้ชายทุกคนหลงไหล ถ้าหากถูกรู้ว่าแท้จริงแล้วขี้ขลาดเพียงใด คงได้ฝันสลายกันหมดแน่ใช่ไหมล่ะ?
ผมเองก็เป็นแบบนั้นเหมือนกัน ผมจะยืนอยู่บนเวที พร้อมภาพลักษณ์ของจักรพรรดิอันเปล่งประกายต่อไป และยืดอดด้วยความภาคภูมิใจอยู่เสมอ...♪
โคงะ: หึ ตอนที่เห็นแกทำท่าทางสนิทสนมกับสิงโตแบบนั้น ก็นึกว่าเพี้ยนไปแล้วซะอีก
เอย์จิ: แหม ที่จริงแล้วกลัวจนขาสั่นพั่บๆเลยล่ะ... ตกใจซะจนขยับตัวไม่ได้เลย เธอคงไม่ได้คิดว่าผมจะไปเผชิญหน้ากับมันหรอกนะ?
แต่ว่า ผมก็พยายามคอยระวังตัวอยู่ตลอดเวลาอยู่แล้วล่ะ ถ้าหากเกิดประมาทสัตว์ขึ้นมาล่ะก็ ได้เป็นอันจบสิ้นกันพอดี
โชคดีจริงๆเลยที่มีคนมาช่วยก่อนโดยที่ไม่โดนสิงโตโจมตี อา นึกว่าจะไม่รอดซะแล้วสิ...♪
โคงะ: ให้ตายเหอะ แล้วแบบนี้จะขึ้นแสดงเซอคัสได้อยู่เหรอ น่าสมเพชชะมัดเลย นี่น่ะนะท็อปไอดอลของโรงเรียนยูเมะโนะซากิ?
เอย์จิ: หึหึ ไม่ต้องเป็นห่วงหรอก ผมพร้อมทุกเมื่ออยู่แล้วล่ะ
ชื่อว่าโอกามิคุงสินะ เธอนี่ออกจะท่าทางอวดดีจริงๆเลย แถมชอบเห่าเหมือนหมาขี้แพ้ด้วย♪
โคงะ: ขอคืนคำพูดนั้นกลับไปก็แล้วกัน! ไอ้ขี้ขลาด ไอ้ขี้แพ้ ไอ้ขี้แยเอ้ย พอดูดีๆแกก็แทบจะร้องไห้อยู่แล้วไม่ใช่หรือไง!
เอย์จิ: น่าอับอายเหลือเกิน อย่ามากัดกันอย่างนั่นสิ น่ากลัวจริงๆเลย เอาเป็นว่ารีบเข้าเถอะ ไม่งั้นเดี๋ยวการแสดงของโทริจะจบลงซะก่อน
เธอคนนั้น คงอยากจะให้เธอเห็นผลลัพธ์ของการฝึกซ้อมที่ผ่านมานั่นล่ะ... เท็นโคเซย์จัง♪
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น