(ณ สนาม(ซากุระ))
โคงะ: ห๋า อาเคโฮชิงั้นเหรอ...?
แล้วไหงข้าคนนี้ถึงจะต้องไปรับรู้ที่ๆเจ้าโง่อาเคโฮชิมันจะอยู่ด้วยล่ะ ห๋า?
แล้วก็อย่ามาถามข้าง่ายๆนะเว้ย ไอ้พวกชั้นต่ำ มันมีวิธีการถามที่ดีๆกว่านี้อยู่ไม่ใช่หรือไง?
คุกเข่าก้มหัวอ้อนวอนข้าซะเซ่ แล้วจะช่วยรับฟังเรื่องราวให้ก็ได้~♪
มาโอะ: เอ๊ะ แค่ขอร้องท่าโดเกสะก็ได้งั้นเหรอ? เอ้านี่ ทำละนะ~♪ (ท่าโดเกสะ(土下座) เป็นท่าก้มกราบขอร้องแบบญี่ปุ่นฮะ เสิร์ชหารูปดูได้)
ชิโนบุ: หวา? ดูท่าทางจะคุ้นเคยกับท่าโดเกสะดีจังเลยนะขอรับอิซาระโดโนะ เท่สุดๆ...☆
โคงะ: นี่แก ไม่มีศักดิ์ศรีอยู่เลยหรือไงเนี่ย...?
มาโอะ: มันหมดไปตั้งนานแล้วล่ะไอ้ของแบบนั้นน่ะ ถ้าแค่ฉันก้มหัวแล้วจะคลี่คลายสถานการณ์ลงได้ล่ะก็นับว่าถูกมากแล้วล่ะ โคงะ ตอนนี้ฉันกำลังมีปัญหาอยู่จริงๆนะ ช่วยกันหน่อยเถอะน่า~?
ก็เข้าใจอยู่หรอกว่าคนที่ได้ชื่อว่ารังเกียจสภานักเรียนเป็นทุนเดิมอย่างนาย จะตั้งแง่กับสมาชิกสภานักเรียนอย่างฉันน่ะ
แต่ในที่นี้พอจะช่วยร่วมมือ ในฐานะเพื่อนร่วมชั้นหน่อยได้หรือเปล่า?
โคงะ: อย่าพูดเหมือนรู้ดีไปหน่อยเลยน่าไอ้งั่ง ข้าน่ะไม่คิดจะเข้าใจใครหรอก...
เอาเถอะ ข้ายอมแล้ว ข้ายิ่งไม่ชอบอะไรที่มันยืดยาดอยู่แล้วด้วย เงยหน้าขึ้นมาได้แล้ว
มาโอะ: โอ๊ะ ไม่ต้องคุกเข่าก็ได้แล้วสินะ?
โคงะ: ก็แล้วแต่เถอะ เดิมทีก็ไม่นึกว่าแกจะคุกเข่าจริงๆอยู่แล้วด้วย
ก่อนหน้านั้น ก็ลองเงยหน้ามองขึ้นข้างบนดูสิ สิ่งที่แกตามหา มันก็อยู่ตรงนั้นโดยที่ไม่ต้องให้ข้าบอกไม่ใช่หรือไง?
มาโอะ: ....?
เหวอ สุบารุ! เจ้าหมอนั่น อยู่บนกิ่งต้นซากุระด้วย
ทำอะไรกันเนี่ย? เฮ้ สุบารุ!
ปีนต้นไม้แบบนั้น มันอันตรายนะเห้ย! เราเป็นไอดอลนะ ถ้าบาดเจ็บขึ้นมาก็แย่สิ จะอดออกไลฟ์ใหญ่ๆด้วยนะ
สุบารุ: โอ๊ะ ซารี่~☆ สบายดีเปล่า~? มาทำอะไรอยู่ในที่แบบนี้กันล่ะ?
มาโอะ: นั่นมันคำพูดของทางนี้ต่างหาก! นี่ทำอะไรของนายเนี่ย ทำให้คนอื่นเป็นห่วงซะได้...
สุบารุ: โทษที โทษที พอดีว่าในหัวมันเกิดสับสนไปหน่อยน่ะ
ก็เลยกะว่าจะเคลื่อนไหวร่างกายให้สุดแรงเกิดจนเหนื่อยเต็มที่ขนาดคิดอะไรไม่ออกไปเลยน่ะ~♪
พอวิ่งวนไปเรื่อยๆ รู้สึกตัวอีกทีก็มาอยู่ตรงนี้แล้วล่ะ☆
มาโอะ: กระตือรือร้นแบบนั้นก็ดีหรอก แต่ช่วยคิดก่อนทำมากกว่านี้หน่อยเถอะ... เป็นไงมาไง ถึงได้ไปปีนต้นซากุระกันล่ะเนี่ย?
สุบารุ: แบบว่า ถูกอ๊จจังพูดเรื่องอะไรซักอย่างที่มันฟังดูลึกซึ้งมาน่ะ... ไม่ค่อยเข้าใจเท่าไหร่ แต่มันก็รู้สึกติดค้างอยู่ในใจน่ะ
อ๊จังบอกเอาไว้ ว่าฉันคือดอกซากุระน่ะ เพราะงั้นก็เลยคิดว่าอยากจะเข้าใจความรู้สึกของดอกไม้ดูก็เลยลองใกล้ชิดกันมากขึ้น~☆
สุดท้าย สุนัขของฉันมันก็เลยปีนขึ้นต้นไม้จนลงมาไม่ได้น่ะ ก็เลยขึ้นมาช่วย ดูสิดูสิ♪
มาโอะ: เหวอ จริงด้วย มีสุนัขที่สุบารุเลี้ยงเอาไว้อยู่ด้วยนี่นา ทำอะไรกันล่ะเนี่ย ทั้งเจ้านายทั้งหมาเลย...?
โคงะ: หึ ไดคิจิ... หมาของอาเคโฮชิ เล่นอยู่กับข้าจนถึงเมื่อกี๊นั่นล่ะ
แล้วเหมือนว่ามันจะสนใจซากุระ ข้าก็เลยเขวี้ยงส่งมันให้ขึ้นไปอยู่จุดสูงๆซะสุดแรงเกิดเลย
มาโอะ: นายก็ด้วยนั่นล่ะ ทำอะไรเนี่ยโคงะ นั่นมันทารุณกรรมสัตว์นะเห้ย นายนี่ ท่าทางจะสนิทกับสุนัขของอาเคโฮชิดีจังนะ~?
โคงะ: ไดคิจิมันคุยด้วยง่ายน่ะ เป็นลูกผู้ชายในหมู่ลูกผู้ชายเชียวล่ะ
แต่พอข้าใจเย็นขึ้น ก็พยายามรอรับอยู่ที่ใต้ต้นซากุระแล้วนะ
แต่เหมือนว่าเจ้าไดคิจิจะถูกใจวิวทิวทัศน์ในมุมสูงจนไม่ลงมาซะได้
ข้าก็ไม่ถนัดการปีนต้นไม้ซะด้วย ก็เลยทำอะไรไม่ได้ไงเล่า
มาโอะ: อ๋อ เพราะงั้นนายถึงได้ถีบต้นซากุระ เพื่อให้ไดคิจิตกลงมาอย่างงั้นสินะ นายเองก็หัดคิดหน้าคิดหลังซะบ้างสิ...
โคงะ: หนวกหูชะมัด ไม่เห็นจะสนเลย ข้าคนนี้ยอมรับว่าไดคิจิเป็นลูกผู้ชายคนนึงนะเว้ย
ไม่คิดจะสอดมือเข้าช่วยมากเกินไปหรอก นั่นล่ะคือมิตรภาพระหว่างลูกผู้ชาย
มาโอะ: ไดคิจิไม่ใช่ลูกผู้ชาย แต่เป็นสัตว์ต่างหากล่ะ นายน่ะ หัดคบเพื่อนที่เป็นคนซะบ้างเถอะ...?
โคงะ: ก็คนมันจู้จี้จุกจิก น่ารำคาญนี่หว่า...
ก่อนอื่น ถ้าพวกแกเก่งเรื่องปีนต้นไม้ล่ะก็ ไปพาอาเคโฮชิกับไดคิจิลงมาซะสิ นี่ก็ใกล้จะมืดแล้วด้วย เดี๋ยวก็เอาลงมาลำบากพอดี
มาโอะ: นั่นสินะ แต่ว่าจะทำยังไงดีล่ะเนี่ย ไดคิจิก็ว่าไปอย่าง แต่ถ้าให้อุ้มสุบารุลงมานี่ก็น่าจะยากเอาการอยู่นา~?
โคงะ: ถ้าเกิดร่วงลงมาล่ะก็เดี๋ยวข้าจะคอยรับอยู่บนพื้นดินให้เอง รีบๆเข้าเถอะ มันใกล้จะถึงขีดจำกัดแล้วนะ โรคแพ้เกสรดอกไม้ของข้ามัน...
ฮัดจิ้ว☆
มาโอะ: อ๋อ เพราะงี้นายก็เลยดูอารมณ์ไม่ค่อยดีมาตั้งแต่เมื่อกี๊สินะ...?
ฉันเองก็แพ้เกสรดอกไม้เหมือนกัน แต่ว่าคอยกินยาแก้แพ้อยู่ตลอดก็เลยสบายมาก
ให้แบ่งยาให้ไหม? ถึงจะทำให้หัวสมองเบลอไปนิดก็เถอะ แต่ก็ช่วยได้มากเลยนะ?
โคงะ: เหอะ จุ้นจ้านไม่เข้าเรื่อง ข้าเกลียดกลิ่นของยานะเฟ้ย... แล้วตอนนี้ควรจะเป็นห่วงเรื่องของอาเคโฮชิกับไดคิจิมากกว่าเรื่องของข้าไม่ใช่หรือไง?
มาโอะ: ถึงจะว่างั้นก็เถอะ แล้วจะทำยังไงได้ล่ะเนี่ย เซนโกคุ นายปีนต้นไม้ได้หรือเปล่า?
ชิโนบุ: อืม~ ถึงจะเห็นเช่นนี้ แต่ข้าน้อยก็เป็นนินจาสายอินดอร์(อยู่แต่ในร่ม)น่ะขอรับ...
แม้จะเคยฝึกซ้อมอยู่บ้าง แต่พอขึ้นที่สูงก็ดันลงไม่ได้ขึ้นมาน่ะขอรับ
มาโอะ: "นินจาสายอินดอร์" นี่มันอะไรล่ะเนี่ย...
งั้นก็ช่วยไม่ได้ ฉันปีนเองก็แล้วกัน แต่ก็ไม่ได้ปีนมาตั้งแต่เด็กๆแล้วล่ะ ถ้ารู้แนวทางก็ช่วยบอกหน่อยแล้วกันนะ?
เอาล่ะ ไปล่ะนะสุบารุ
การที่คนเอาแต่ใจอย่างนายอยากจะเข้าใจอะไรซักอย่างมันก็เป็นพัฒนาการที่ดูอยู่หรอก แต่สิ่งที่หากอยู่ใกล้เกินไป ก็จะยิ่งมองเห็นลำบากมันก็มีอยู่เหมือนกันนา~?
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น