Main Story - บท Ensemble ตอนที่ 126 [ตัดสินใจ]

 

(ณ หอประชุมที่กำลัง LIVE)

วาตารุ: โอ้ จดหมายนั้นเองสินะครับ!

ด้วยความที่เกรงว่าจะเสียมารยาทผมก็เลยไม่ได้เปิดดูเนื้อหาข้างในไป ในจดหมายนั้น เขียนอะไรเอาไว้งั้นเหรอครับ?

น่าสนใจจริงๆเชียว....☆

โฮคุโตะ: เป็นจดหมายสั้นๆน่ะ ไม่ได้มีเนื้อความวิเศษวิโสอะไรถึงขนาดที่ประธานต้องสนใจหรอก

เป็นข้อความเล็กๆน้อยๆ.... จากย่าถึงหลานชาย ที่หาได้ทั่วไปไม่ว่าจากครอบครัวไหนๆนั่นล่ะ

ว่า ถ้าทรมานล่ะก็ ไม่ต้องฝืนพยายามก็ได้ ไม่จำเป็นต้องทำตามที่คนอื่นบอก แต่ควรจะทำในสิ่งที่ฉันต้องการจริงๆมากกว่า

ไม่ว่าผลลัพธ์จะเป็นยังไง คุณย่าก็จะยังคงอยู่ข้างฉัน

มันเขียนเอาไว้แบบนั้น แล้วก็... ยังมีเขียนเรื่องที่เรียกพ่อแม่ของฉันมาบ่น และตักเตือนอยู่บ้างนิดหน่อย

คุณย่าของฉัน ไม่ใช่ทั้งไอดอล ทั้งนักร้อง ทั้งนักแสดง หรืออะไรทั้งนั้น แต่เป็นแค่คนธรรมดาๆคนหนึ่ง เหมือนอย่างเท็นโคเซย์

แต่ถึงอย่างนั้น ไม่ว่าจะพ่อของฉันที่เป็นท็อปไอดอล หรือแม่ที่เป็นนักแสดงชื่อดัง ก็ไม่อาจขัดขืนท่านได้เลย

เป็นคุณยายธรรมดาๆทั่วๆไปที่พบเจอได้ทุกที่.... แต่ฉัน ก็รักท่านมากเลย

หากมีคุณย่าเป็นพวกแล้วล่ะก็ ไม่ว่าจะเป็นพ่อแม่หรือประธานนักเรียนฉันก็ไม่กลัวทั้งนั้น

จะยังคงยืนหยัดสู้ และใช้ชีวิตของตัวฉันเองต่อไปได้ 

และที่โชคดีไปกว่านั้น ก็คือเวทีและเพื่อนพ้อง ได้อยู่ต่อหน้าของฉันแล้ว

ประธานนักเรียน ถึงแม้ว่าการรับใช้คุณอาจจะเป็นโชคชะตาของฉันก็ตาม แต่ฉันก็จะขอต่อต้านมัน

ใช่แล้ว ฉันตัดสินใจแล้วล่ะ คุณย่าเองก็จะต้องยินดีมากแน่ เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับพ่อแม่หรอก จะเรื่องของอนาคตหรืออะไรก็ตาม ทิ้งมันไปให้หมดเลยก็ได้

ฉันอยากจะยืนอยู่ที่นี่ ในฐานะของ Trickstar

จะขอทำ อย่างที่ตัวเองต้องการ

ถึงแม้จะผิดพลาดหรือต้องเสียใจที่หลังก็ตาม คุณย่าก็จะยังอยู่ข้างฉัน เพียงเท่านั้น ฉันก็มุ่งหน้าต่อไปได้โดยไม่สับสนหลงทางแล้วล่ะ

ฉันจะกลายเป็นศัตรูของคุณเอง ประธานนักเรียน ไม่สิ ก็เป็นศัตรูกันตั้งแต่แรกอยู่แล้วนี่นะ ถึงจะถูกพูดหว่านล้อมจนสูญเสียหนทางของตัวเองไป แต่ในที่สุดก็นึกออก

ว่าฉันเอง ก็เป็น 「Trickstar」เหมือนกัน

เอย์จิ: ......งั้นเหรอ น่าเสียดายจริงๆ ผมอุตส่าห์คาดหวังในตัวเธอแท้ๆนะ

ถึงจะประเมินค่าเธอเอาไว้สูงก็จริง แต่ถ้าเธอเตรียมใจเอาไว้ถึงขนาดนั้นแล้วก็ช่วยไม่ได้

ไม่ยอมอ่อนข้อให้หรอกนะ โฮคุโตะ

จะช่วยบดขยี้ทั้งความฝัน ความหวัง ทุกสิ่งทุกอย่างที่เธอเพิ่งได้รับมาให้หมดสิ้นเอง

โฮคุโตะ: ไม่ยอมให้ถูกขยี้ไปง่ายๆแบบนั้นหรอก ไม่สิ ถึงจะถูกบดขยี้กี่ครั้งต่อกี่ครั้ง ก็จะลุกขึ้นยืนใหม่ราวกับต้นหญ้า นั่นล่ะคือ Trickstar

เอย์จิ: ก็เข้าใจอยู่หรอกว่าเธอตั้งใจจะพูดชม Trickstar แต่เปรียบเทียบว่าเป็น "ต้นหญ้า" นี่มันดูจะยังไงๆอยู่หรือเปล่า?

สุบารุ: โฮคุโตะ

โฮคุโตะ: อาเคโฮชิ

ขอโทษนะ ฉันคงไม่มีคุณสมบัติพอที่จะได้ชื่อว่าเป็นพวกพ้องของพวกนายแล้วล่ะ นายคงจะเป็นห่วง และไม่พอใจในตัวฉันแน่

ถ้านายบอกให้ฉันไสหัวไปล่ะก็ ฉันก็ไม่มีอะไรจะเถียงหรอก จะรีบปิดปากเงียบแล้วจากไปเดี๋ยวนี้เลย

แต่ถ้านายยอมอภัยล่ะก็ ช่วยรับฉันเข้าเป็นเพื่อนอีกครั้งหนึ่งเถอะ

ฉันอยากจะร้องเพลง ร่วมกับพวกนายอีก

สุบารุ: สิ่งที่ฉันอยากจะบอกกับนาย มีแค่อย่างเดียวเท่านั้นล่ะ

.....มาช้าจริงนะ ไอ้เจ้าบ้าเอ้ย☆

มาโคโตะ: ถึงกับต่อยเลยเหรอ!? อาเคโฮชิคุง อย่างน้อยก็อย่าต่อยหน้าสิ! จากนี้มีไลฟ์ต่อนะะะ!?

โฮคุโตะ: หึ หึหึหึ ต่อยฉันให้มากกว่านี้อีกสิอาเคโฮชิ! มันสาสมกับบาปของฉันแล้วล่ะ ต่อยมาเท่าที่นายต้องการได้เลย...☆

มาโคโตะ: เอ๊ะ โฮคุโตะคุงก็กลายคาแรกเตอร์เป็นนิสัยประหลาดไปแล้วนะ!?

แต่ว่า การที่ได้ยืนอยู่บนเวทีเดียวกันกับโฮคุโตะคุงอีกแบบนี้ เหมือนฝันไปเลยล่ะ...! ขอบคุณที่กลับมานะ ดีใจมาๆเลยล่ะ♪

มาโอะ: แต่ว่า จะดีเหรอโฮคุโตะ?

ก็นายมีเหตุผลอยู่มากมายหลายอย่าง ถึงได้ย้ายไป fine ไม่ใช่เหรอ

ถ้านายไม่ใช่คนที่มีความรับผิดชอบสูงขนาดนั้น ก็คงไม่มีทางออกจาก Trickstar ไปหรอก

โฮคุโตะ: อืม ถึงจะบอกว่าไม่ต้องเป็นห่วงไม่ได้ก็จริง แต่ฉันรับรู้เรื่องนั้นดี ถึงได้มาอยู่ที่นี่

ต่อให้นี่ เป็นการไลฟ์ครั้งสุดท้ายก็ไม่เป็นไร

สุบารุ: ห้ามพูดว่าสุดท้ายนะ! ต่อจากนี้ไปไม่ว่าจะกี่ครั้งต่อกี่ครั้ง ก็มาร้องเพลงไปด้วยกันเถอะ! พวกเราเป็นสุดยอดยูนิต เป็นเพื่อนพ้องกันนะ! ใช่ไหมล่ะ ฮกเก้?

มาโอะ: อืม.... แต่ถ้าทำเรื่องย้ายเสร็จสิ้นไปแล้ว ก็กลับ Trickstar ไม่ได้นี่นา

ว่ากันตามกฏน่ะนะ ไอ้ฉันเองก็ไม่อยากพูดแบบนี้หรอก

แต่แน่นอนว่าถ้าโฮคุโตะจะกลับมาล่ะก็ จะยินดีต้อนรับเป็นอย่างยิ่งเลยล่ะ

เอย์จิ: ไม่เป็นไรหรอก เดี๋ยวผมจะทำลายเอกสารย้ายนั้น ด้วยอำนาจของประธานนักเรียนก็ได้

โทษทัณฑ์ที่มาหักหลังผมนั้น ต้องได้รับโทษตายซักหมื่นครั้ง แต่ว่ามิตรภาพของพวกเธอนั้นช่างเป็นสมบัติล้ำค่าที่หาได้ยากยิ่ง ไม่อยากจะต้องฟาดฟันมันทิ้งไปด้วยเหตุผลอันแสนน่าเบื่อซะด้วยสิ

ผมอยากจะต่อสู้กับพวกเธอที่อยู่ในสภาพสมบูรณ์พร้อมที่สุด และเมื่อเหยียบย่ำ กลืนกินพวกเธอได้แล้ว ผมก็จะได้รับพลังที่ยิ่งใหญ่ที่สุดมา

DDD มีไว้เพื่อการนั้นไงล่ะ ไม่ต้องไปคิดเรื่องหยุมหยิม แล้วทุ่มพลังมาให้เต็มที่เถอะ

แล้วผม จะเอาคืนกลับไปเอง♪

สุบารุ: สมกับเป็นประธานนักเรียน! คุยง่ายกว่าที่คิด~☆

เอย์จิ: หึหึ อย่าสร้างบรรยากาศเหมือนกับว่า ทุกอย่างเรียบร้อยไปได้ด้วยดี~ ก่อนที่จะเริ่มการแข่งขันกันสิ

ผมก็มีเป้าหมายของตัวเองอยู่เหมือนกันเท่านั้นล่ะ....

เอาล่ะ มาจบการพูดคุยไร้สาระนี้กันเถอะ ผู้ชมกำลังรอเวทีของพวกเราอยู่

ในฐานะนักเรียนของโรงเรียนยูเมะโนะซากิแล้ว หวังว่านี่จะเป็นเวทีอันน่าภาคภูมินะ เป็นทั้งความปรารถนาในฐานะประธานนักเรียน และในฐานะไอดอลคนหนึ่งด้วยเหมือนกัน