(ณ นอกเต้นท์เซอคัส)
โคงะ: ทางนี้เฟ้ย ทางนี้! เชื่อใจประสาทรับกลิ่นของข้าได้เลย...!
ฮึ้ยยย! เหม็นกลิ่นสาปสัตว์ชะมัด เหม็นขึ้นจมูกเลย!
อย่ามัวแต่ยืดยาดน่าเท็นโคเซย์! ถ้าไม่คอยจับมือลากไปก็ไม่คิดจะขยับเลยหรือไง รีบเข้าเซ่! ข้ามันพวกใจร้อนนะเฟ้ย!
เร่งเข้าเหอะ ถ้าเกิดว่าไม่เจอตัวสิงโตก่อนจะถึงคิวแสดงโชว์สัตว์ร้ายล่ะก็ ได้โดนเจ้าผีดูดเลือดเวรนั่นจับใส่ชุดสัตว์แน่!
ตอนแรกก็นึกว่าล้อเล่นเรื่องที่จะให้ข้าสวมชุดสิงโตไปแสดงแทนซะอีก!
ข้าไม่ขอสวมหรอก! ได้อับอายขายหน้ายันลูกบวชแน่ เพราะงั้นเร่งเข้า! วิ่งเข้าไปอีก!
โอ๊ะ สต๊อป!
...บิงโกล่ะ เจอตัวคุณสิงโตแล้ว กำลังซ่อนตัวอยู่ในเงาของกองอุปกรณ์ที่ซ้อนกันอยู่เลย เพราะงี้นี่เองถึงได้หาไม่เจอ
อย่าส่งเสียงล่ะ ถึงจะเป็นสัตว์ที่สวนสัตว์เลี้ยงมา แต่มันก็มีเขี้ยวเล็บอยู่
ถ้ามันคิดจะล่ามนุษย์ขึ้นมาล่ะก็ ไม่ถึงห้าวิเราก็คงจอดแล้วล่ะ เดี๋ยวนะ การที่พาเท็นโคเซย์มาอยู่ใกล้สัตว์อันตรายขนาดนั้นนี่ ถือว่าพลาดไปหน่อยหรือเปล่า?
เฮ้อ จะบ่นกระปอดกระแปดไปก็ไม่ได้อะไรล่ะนะ เจอตัวแล้วก็ช่วยไม่ได้ ก่อนอื่นก็ติดต่อเจ้าหน้าที่สวนสัตว์... หืม?
เอย์จิ: .......
โคงะ: หือ? นั่นมันประธานนักเรียนไม่ใช่เหรอ ทำอะไรอยู่เนี่ย ไม่ใช่ว่าหมอนั่นต้องกำลังแสดงในเซอคัสอยู่หรอกเหรอ?
ไอ้บ้านั่น ไปเผชิญหน้ากับสิงโตตรงๆแบบนั้น เดี๋ยวก็ตายเอาหรอก อย่ามองนะเท็นโคเซย์ เดี๋ยวได้กลายเป็นแผลใจเอา
อ๋า เวรเอ้ย สัญญาณโทรศัพท์ก็ดันไม่ดีอีก ต้องรีบเรียกกำลังเสริมมาช่วยแล้ว เดี๋ยวเจ้าประธานนักเรียนนั่นได้โดนเขมือบตายเอาจริงๆแน่
เอย์จิ: ...กำลังหวาดกลัวอะไรอยู่กันล่ะ ราชันย์แห่งสรรพสัตว์
โคงะ: หา เจ้าหน่อนั่นพูดอะไรจ้อเลยแฮะ จะคุยกับสิงโตเหรอ? เพ้ออะไรเนี่ย? กลัวจนน็อตหลุดไปแล้วหรือไง?
เอย์จิ: หึหึ นั่นสินะ ไม่ว่าเมื่อไหร่ก็กลัวที่จะต้องขึ้นไปยืนบนเวทีสินะ พออยู่ต่อหน้าเหล่าผู้ชมที่ไม่รู้จะแสดงปฏิกิริยาแบบไหนแล้ว ก็เหมือนกับตัวเองโป๊ทั้งตัวอยู่อย่างไรอย่างนั้น
ทั้งการแสดงที่ฝึกฝนมา ทั้งประสบการณ์ที่สั่งสมมา ถ้าหากทำพลาดไปแม้แต่ครั้งเดียวล่ะก็ทุกอย่างก็จะมลายสิ้น ไม่ว่าเมื่อไหร่ เวทีก็คือสนามรบนั่นล่ะ
ถ้าหากไม่ชนะไปเรื่อยๆล่ะก็ จะไม่อาจยืนอยู่ต่อไปได้ เป็นเวทีอันดุเดือด น่ากลัว และอันตราย...
แต่ ไม่ว่าจะกี่ครั้งผมก็ขอจะลุกขึ้นยืน และเอาชนะอย่างงดงามต่อไป
มีคนที่ทำให้ผมปรารถนาเช่นนั้น และตัวผมเองก็อยากจะทำแบบนั้นอยู่แล้วด้วย
เธออาจจะถูกบังคับให้อยู่บนเวทีที่ตัวเองไม่ปรารถนาก็ได้
ราชันย์แห่งสรรพสัตว์ที่ปกครองธรรมชาติอันกว้างใหญ่ กลับถูกบังคับให้มาแสดงในประเทศเกาะเล็กๆแบบนี้
คงจะรู้สึกอัปยศใช่ไหมล่ะ แต่ว่า ก็มีเหล่าผู้คนที่มายังเวทีแห่งนี้เพื่อรอดูเธออย่างใจจดใจจ่อ
ความฝัน ความคาดหวังของผู้คนมากมายหลอมรวมอยู่ในร่างของเธอ น่าอิจฉาจริงๆเลย ราชันย์แห่งสรรพสัตว์เอ๋ย เธอน่ะ เป็นราชามาตั้งแต่เกิดแล้วสินะ
ผมน่ะ ถูกเรียกว่าเป็นจักรพรรดิ เป็นฉายาที่ได้รับมาจากการต่อสู้เอาชนะมาได้ แต่ก็เป็นฉายาอันกลวงเปล่า
ต้องทำในสิ่งสกปรก เพื่อรักษาฉายานั้นเอาไว้ และต้องพยายามอย่างหนัก
แต่ถึงอย่างนั้น ผมก็ตกจากบัลลังค์ไปซะแล้วล่ะ กลายเป็นจักรพรรดิผู้น่าสมเพช แต่ถึกอย่างนั้น ตอนนี้ผมก็จะลุกขึ้นยืนเพื่อความถูกต้องอีกครั้ง
จะขอเข้าสู่สนามรบ อันเป็นเวทีอันเปล่งประกายอีกครั้ง นั่นล่ะคือความสุขของผม คือชีวิตยังไงล่ะ มันเป็นภาระหน้าที่ ที่ผู้เป็นราชาต้องแบกรับ
ถ้าไม่รังเกียจล่ะก็ ขอผมยืมพลังของเธอด้วยได้หรือเปล่า มายืนร่วมไปกับผมกันเถอะ สู่เวทีอันแปลกประหลาดและน่าหวาดกลัวนั้น
จะเฝ้ารออย่างมีความหวังนะ
ลองนึกถึงบทบาทของสิงโตขี้ขลาดในนิทาน "พ่อมดออซ" ให้ออกสิ
ไม่ว่าเมื่อไหร่ เขาก็จะกลายเป็นความกล้าหาญเพื่อให้ผู้อ่อนแอมุ่งหน้าต่อไปได้
เมื่อใดที่เอาชนะและยอมรับความขี้ขลาดและความอ่อนแอของตนเองได้ เมื่อนั้นก็จะแข็งแกร่งยิ่งกว่าใครทั้งหมด มายืนยันเรื่องนั้นกันเถอะ ทั้งผมและเธอ... ในเซอคัสแห่งนี้
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น