(ณ ระเบียงทางเดินชั้น 2)
โคงะ: ฮึ้ยยย! คาเฟ่พ่อบ้านอะไรของมันกันวะ! ถ้าอยากจะให้ข้าคนนี้รับใช้ล่ะก็ เอาไว้ค่อยพูดหลังจากเอาชนะข้าด้วยร็อคให้ได้ก่อนเหอะ!
อ๋าาา เวรเอ้ย หงุดหงิดชิบหาย! อโดนิส ขอตั๊นหน้าหน่อยดิ๊!
อโดนิส: ขอปฏิเสธ
โคงะ: ห๋าาา? แกนี่ช่างกล้าดีนี่หว่า ดีล่ะ งั้นก็มาตัดสินด้วยร็อค แอนด์ โรลกันเลย อย่าคิดจะหนีด้วยการบอกว่าไม่รู้กฎนะเฟ้ย!
เรย์: เดี๋ยวเถิด วังโกะ ถึงจะเป็นยามเลิกเรียนแล้ว แต่การส่งเสียงโวยวายอยู่ตรงทางเดินมันรบกวนนักเรียนคนอื่นเค้านะ
ถ้ายังจะโวยวายอยู่ล่ะก็ เดี๋ยวก็ทิ้งเจ้าเอาไว้ตรงนี้คนเดียวเสียเลยนี่?
ถ้าไม่อยากให้เป็นเช่นนั้นล่ะก็ เดินตามหลังข้ามาแต่โดยดีเสียเถิด หากจะเห่าน่ะ เอาไว้เห่าคนน่าสงสัยอย่างเดียวก็พอแล้วล่ะ
เอาแต่เห่าอยู่ทุกเมื่อเชื่อวันเช่นนี้ เดี๋ยวคนอื่นเค้าจะคิดว่าเป็นหมาปัญญาอ่อนเอา
โคงะ: ว่าใครเป็นหมาปัญญาอ่อนฟะ! แล้วไอ้เพลย์บอยนั่นไปไหนแล้วล่ะ
เรย์: หมายถึงคาโอรุคุงงั้นหรือ? ถ้าคาโอรุคุงล่ะก็ไม่อยู่เพราะว่าไปสั่งตัดชุดให้พวกเราน่ะ
โคงะ: ตัดชุด? ไอ้ของแบบนั้นไม่เห็นจะจำเป็นเลย แค่หาซื้อจากร้านแถวๆนี้ก็พอแล้วไม่ใช่เรอะ
เรย์: ถ้าทำแบบนั้นล่ะก็ ชุดมันก็จะไปซ้ำกับผู้อื่นเอาน่ะสิ
เอาเถิด หากเป็นคาโอรุคุงล่ะก็ เค้าพูดเอาไว้ว่า "เรื่องตัดชุดฝากฉันจัดการได้เลย พอจะมีตัวเลือกดีๆอยู่...♪ " น่ะสิ
คนที่ออกไอเดียก็คือตัวคาโอรุคุงเองด้วย ข้าก็เลยว่าอะไรมากไม่ได้
อโดนิส: ฮาคาเสะเซ็มไปคิดจะไปขอร้องให้ใครช่วยหรือเปล่านะ
เรย์: ก็นั่นสินะ เกรงว่าจะเป็น... ก็พอจะคาดเดาได้อยู่ แต่ข้าจะพูดในสิ่งที่ยังไม่แน่นอนไม่ได้หรอก คงมีแต่ต้องรอการรายงานจากคาโอรุเท่านั้นล่ะ
ก่อนหน้านั้น พวกเราเองก็ต้องทำหน้าที่ในส่วนของพวกเราด้วยเหมือนกัน
อโดนิส: เป็นเพราะเราตัดสินใจว่าจะทำบูธคาเฟ่พ่อบ้าน ก็เลยจำเป็นต้องมีขนมกับเครื่องดื่มเอาไว้น่ะ
โคงะ: ก็แล้วทำไมพวกเราถึงต้องถ่อไปถึงชมรมชาด้วยล่ะวะ!? ให้พวกนั้นมาหาซะก็ได้นี่ น่ารำคาญชะมัด
เรย์: วังโกะ หากไม่แสดงถึงความจริงใจ ก็ไม่อาจขอความร่วมมือจากผู้อื่นได้หรอกนะ
พวกเราจะมุ่งหน้าไปที่ชมรมชา และหากเท็นโชอินคุงที่เป็นประธานชมรมไม่ปฏิเสธล่ะก็ เราก็จะได้รับใบชาแสนอร่อยมายังไงเล่า
โชคดีที่ได้รับขนมจากริทสึมาด้วย ตัดปัญหาเรื่องขนมไปได้เลย
โคงะ: ขนมเหรอ?
อโดนิส: จะว่าไปแล้ว เหมือนว่าก่อนหน้านี้จะมีการแข่งประกวดไอเดียทำขนมด้วยนี่นะ ฉันเองก็สนใจเลยลองเช็คดูแล้วด้วย
โคงะ: นี่นายสนใจขนมด้วยงั้นเหรอ? ดูยังไงก็ไม่เหมือนพวกที่ชอบขนมเลยนะ
อโดนิส: ก็ถูกพูดแบบนั้นบ่อยๆเหมือนกัน แต่ว่าไม่เกี่ยวกันหรอกนะ ถ้าหากตัดสินอะไรด้วยตาเปล่าเพียงอย่างเดียวล่ะก็ ไม่อาจเติบใหญ่และแข็งแกร่งได้หรอก
การตัดสินผู้อื่นโดยที่ไม่รู้ภายในของเขาเลยนั้น เป็นสิ่งที่โง่เขลามาก
เรย์: พูดได้ดีนี่นา วังโกะ เจ้าเองก็เรียนรู้ไว้ซะนะ
โคงะ: หนวกหูเฟ้ย! เก็บไปพูดกับตัวเองเหอะ!
เรย์: ให้ตายสิ... อยากจะให้วังโกะเป็นได้เท่าเสี้ยวเล็บของอโดนิสคุงบ้างจัง
เอาเป็นว่า เหมือนขนมของริทสึจะได้รับรางวัลชนะเลิศในการแข่งประกวดขนมด้วยนะ
พออธิบายสถานการณ์ไป เขาก็เสนอขนมให้เราด้วยความยินดีเชียวล่ะ
แต่ว่า ก็แอบสงสัยอยู่นิดหน่อยนะที่ริทสึยอมรับฟังคำขอร้องของข้าเช่นนี้
ความสัมพันธ์ของข้ากับริทสึก็เรียกว่าดีได้ไม่เต็มปากเท่าไรนัก... แต่ก็ไม่ได้ทะเลาะเบาะแว้งอะไรกันด้วย เป็นความสัมพันธ์ที่แปลกประหลาดน่าดูเลยน่ะ
โคงะ: งั้นเหรอ แล้วไอ้ขนมเจ้ากรรมนั่นมันเป็นยังไงล่ะ?
เรย์: เรื่องนั้นก็... ดูด้วยตาตัวเองน่าจะเร็วกว่าให้ข้าอธิบายนะ
นี่ล่ะขนมที่ได้รับมาจากริทสึ
โคงะ: !? เชี่ยไรเนี่ย!? ไอ้ของน่าสะอิดสะเอียนอย่างนี้มันจะไปได้รางวัลชนะเลิศได้ไงเล่า!
อโดนิส: ฉันเองก็เคยกินของหลายๆอย่างตอนอยู่ที่บ้านเกิดมาเหมือนกัน แต่ก็เพิ่งเคยเห็นขนมหน้าตาแปลกประหลาดขนาดนี้เป็นครั้งแรก
นี่มัน... กินแล้วปลอดภัยจริงๆเหรอ?
เรย์: แม่หนูเท็นโคเซย์ก็บอกมาว่า "ถ้าหลับตากินล่ะก็จะอร่อยสุดยอด" ด้วยน่ะ
พอข้าลองหลับตากินดู ผลลัพธ์ก็เป็นอย่างที่แม่หนูบอกเอาไว้ไม่มีผิดเลย
แค่รสชาติก็เพียงพอต่อการได้รับรางวัลชนะเลิศแล้วล่ะ
โคงะ: เฮ้ยๆ ถึงจะอร่อยขนาดไหนแต่ถ้าหน้าตาเป็นแบบนี้ก็ไม่ไหวปะ
จะเอาขนมนี่ไปเสิร์ฟในคาเฟ่พ่อบ้านไม่ใช่หรือไง? แค่เห็นขนมหน้าตาพิลึกพิลันนี่ลูกค้าก็หนีหายกันไปหมดแล้ว
เรย์: ถึงกระนั้น นี่ก็เป็นของขึ้นชื่อของโรงเรียนยูเมะโนะซากิไม่มีผิดเพี้ยนแน่ แค่ตบตาด้วยการห่อให้ดูดีไว้ก็ใช้ได้แล้วล่ะ
อโดนิส: ที่เรียกว่าช้างตายทั้งตัวเอาใบบัวมาปิดสินะ เข้าใจล่ะ นั่นเองก็เป็นวิธีการอย่างหนึ่งเหมือนกัน
เรย์: ก็เป็นเช่นนั้นนั่นล่ะ เอ้า ระหว่างที่พวกเรากำลังพูดคุยกันอย่างสนุกสนาน ก็มองเห็นจุดหมายปลายทางแล้วนะ...♪
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น