(ณ สนาม)
สุบารุ: เฮ้อ เหนื่อยจังเลย~!
ยังไงการขึ้นเวทีแบบไม่ค่อยได้เตรียมตัว แล้วร้องหลายต่อหลายเพลงติดต่อกันมันก็ลำบากจริงๆนั่นล่ะ! เป็นเพราะซ้อมหนักจนดึกดื่นทุกวันจนนอนไม่พอด้วยแหล่ะ~♪
โฮคุโตะ: ทำตัวเองล้วนๆ ถึงนายจะมีแรงไร้ขีดจำกัดจนฝืนขนาดไหนก็ได้ก็เถอะ แต่ถ้าเกิดเป็นลมล้มพับไปขึ้นมาก็แย่สิ
ต่อจากนี้ก็ช่วยทำงานกันเป็นทีม แล้วเคลื่อนไหวตามกำหนดการซะด้วยล่ะ
มาโอะ: เฮ้ๆ เอาไว้ค่อยบ่นที่หลังเถอะน่า ตอนนี้ยังเป็นแค่ช่วงพักยก เราเพิ่งจะจบแค่ครึ่งแรกกันมาเองนะ
พักผ่อนให้เต็มที่ในระหว่างที่ยังพักได้เถอะ ผ่อนคลายเข้าไว้ล่ะดีที่สุด~♪
มาโคโตะ: อิซาระคุงเนี่ยเปลี่ยนโหมดไวจังนะ ผมยังตื่นเต้นจนสงบใจไม่ได้อยู่เลย แต่ว่าค่อยยังชั่วที่อาเคโฮชิคุงกับฮิดากะคุงกลับมาคืนดีกันแล้ว...♪
โฮคุโตะ: ไม่ได้คืนดีกันซักหน่อย ฉันยังไม่ให้อภัยที่เจ้าหมอนี่ทำอะไรตามอำเภอใจหรอกนะ
สุบารุ: ฮกเก้เองก็ทำอะไรตามอำเภอใจเหมือนกันไม่ใช่หรือไง ไปรับงานเอาเองแบบนั้นน่ะ~ ทางนี้ก็มีแผนการแล้วก็ความรู้สึกของตัวเองอยู่เหมือนกันนะ!
โฮคุโตะ: อย่าใช้อารมณ์ทำงานสิ เพราะงั้นนายถึงได้ยังเป็นแค่เด็กอยู่ไงเล่า
สุบารุ: ว่าไงนะ เราอายุเท่ากันแท้ๆเชียว!
อย่าทำตัวเหมือนเป็นรุ่นพี่แค่เพราะว่ามีประวัติการเป็นไอดอลมายาวนานกว่าสิ~ ทั้งที่ถ้าไม่มีฉันก็ทำอะไรไม่ได้แท้ๆ!
โฮคุโตะ: ว่าไงนะ ถอดเสื้อออกมาเดี๋ยวนี้เลย อาเคโฮชิ ฉันจะใช้กำปั้นจัดการให้คนหัวดื้ออย่างนายกลับมาเข้าที่เข้าทางเอง แต่ก็จะปล่อยให้เสื้อเปื้อนไม่ได้ด้วย ถ้ามีปัญหาล่ะก็อย่าเอาแต่เห่า แสดงออกมาด้วยการกระทำซะสิ
สุบารุ: ก็มาดิค้าบ! ไอ้เจ้าลูกแหง่ดีแต่พูดเอ้ย!
มาโอะ: ดีกันไว้หน่อยเถอะคร้าบ ให้ตายเถอะ... โอ๊ะ เซนโกคุ ไปช่วยเท็นโคเซย์ขายของมางั้นเหรอ เหนื่อยหน่อยนะ~♪
ชิโนบุ: อิซาระโดโนะ! มุฮุฮุ้ ข้าน้อยไม่อาจเฉยเมยให้เท็นโคเซย์โดโนะขายอยู่คนเดียวได้น่ะขอรับ!
แม้นอาจจะไม่คู่ควร แต่ก็อยากจะเป็นประโยชน์ให้บ้างเหมือนกันน่ะขอรับ...☆
เหวอ อย่าลูบหัวกันสิขอรับ เท็นโคเซย์โดโนะ!
การรับใช้ผู้มีพระคุณนั้นเป็นหน้าที่ของนินจาอยู่แล้ว มิได้ต้องการสิ่งตอบแทนหรอกขอรับ!
มาโอะ: เหมือนจะสนิทกันดีสินะ เยี่ยมมาก เยี่ยมมาก
ถึงเซนโกคุจะมีด้านที่ขี้อายไปหน่อยบ้างก็จริง แต่เท็นโคเซย์ก็ยังสนิทกับทุกคนได้ในทันทีจริงๆนะเนี่ย~♪
สุบารุกับโฮคุโตะก็เรียนรู้เอาไว้บ้างล่ะ เอาแต่ทะเลาะกันอยู่นั่นแหล่ะ...
ว่าไปแล้ว ที่นี่มีของกินขายหรือเปล่า? ฉันเริ่มจะหิวนิดหน่อยซะแล้วสิ~♪
ฮะฮะ ช่วงนี้ปวดกระเพาะซะจนกินอะไรไม่ค่อยลงน่ะ แต่พอสบายใจขึ้นมาก็เริ่มรู้สึกท้องหิวแล้ว
อยากบริโภคแคลอรี่ปริมาณที่ทำให้มีแรงล้นปรี่จนหยุดเคลื่อนไหวไม่ได้เลยล่ะ♪
ชิโนบุ: ถ้าเช่นนั้น มีผู้ที่ช่วยเหลือเท็นโคเซย์โดโนะเช่นข้าน้อย เขาเปิดร้านบาบีคิวอยู่ข้างๆนะขอรับ?
เติมเต็มความอยากอาหารให้เต็มที่ไปเลยขอรับ...☆
สุบารุ: หืม จริงด้วย ได้กลิ่นเนื้อหอมสุดๆไปเลย♪ อ้าว ซากิซังกับอ๊จจังนี่นา!
โซมะ: หืม อาเคโฮชิโดโนะนี่นา เวทีเมื่อครู่นี้ยอดเยี่ยมไปเลยล่ะ เหล่าผู้ชมที่มาชมดอกไม้เองก็ครื้นเครงกันมากเลย ยอดเยี่ยม ยอดเยี่ยม☆
อโดนิส: อืม แบบนั้นก็ดีแล้วล่ะ อาเคโฮชิ เหมือนว่านายจะกลายเป็นดอกซากุระได้แล้วสินะ
ทานเนื้อเข้าไปซะ เติมสารอาหาร แล้วเบ่งบานให้มากยิ่งขึ้นไปกว่านี้อีก ฉันย่างเนื้อที่ดีที่สุด จนอร่อยที่สุดเอาไว้แล้วล่ะ ทานเข้าไปซะ
สุบารุ: เนื้อเนี่ยน่าจะหนักท้องไปหน่อยนะ~ แต่ก็ขอทานแล้วกัน! ง่ำๆ♪
มาโอะ: ต่อจากนี้ยังเหลือช่วงศึกครึ่งหลังอยู่อีกนะ เผลาๆหน่อยเถอะ เดี๋ยวก็ได้ขย้อนออกมาบนเวทีหรอก~?
โฮคุโตะ: โอโตการิกับคันซากิ คอยช่วยเท็นโคเซย์ด้วยเหมือนกันงั้นเหรอ เรียกว่าเป็นมิตรภาพระหว่างเพื่อนร่วมห้องสินะ
เป็นหนี้บุญคุณแล้วล่ะ เท็นโคเซย์นี่เป็นผู้นำพาความโชคดีมาให้พวกเราจริงๆด้วย...♪
โซมะ: อะไรกัน ก็แค่มาชมดอกไม้เท่านั้นล่ะ ไม่ต้องขอบคุณอันใดหรอก ช่วงเวลาอันแสนสนุกสนาน ต้องใช้ร่วมกับผู้คนมากมายสิถึงจะดี
ยังเร็วเกินไปกว่าดอกซากุระจะโรยรานะ
อโดนิส: จะว่าไปแล้ว คันซากิ "เนื้อซากุระ" นี่มันคือเนื้อประเภทไหนกันน่ะ นึกว่าซากุระคือพืชเสียอีก ที่จริงเป็นสัตว์หรอกเหรอ? (เนื้อซากุระ(sakura niku) เป็นเนื้อประเภทหนึ่งที่สีอมชมพูเหมือนซากุระเฉยๆ)
โซมะ: โถ่ โปรดเลิกถามคำถามทุกอย่างกับข้าเสียทีเถิด อโดนิสโดโนะ
โคงะ: เฮ้ย อโดนิส ส่งเนื้อมาดิ๊ เอาอันที่ยังไม่ย่างน่ะ ไม่ดิ ย่างเพื่อล้างเชื้อโรคนิดหน่อยก็พอ
ย่างเยอะไปแล้ว ไอ้งั่งเอ้ย ย่างตามที่ข้าสั่งสิฟะ
อโดนิส: สั่งเยอะไปแล้วน่า โอกามิ
โคงะ: หนวกหูเว้ย ไดคิจิมันกำลังหิวอยู่ เร็วๆเข้าเหอะน่า ข้ามันพวกความอดทนต่ำนะเฟ้ย
สุบารุ: โอ๊ะ กามิซัง ช่วยดูแลสุนัขของฉันให้สินะ~ แต้งกิ้ว♪
โคงะ: เออ แกเองก็อย่าปล่อยไดคิจิเพ่นพ่านไปมาสิวะ ใส่ปลอกคอให้มันหน่อย
ข้ามันเป็นหมาป่าผู้สูงศักดิ์ก็เลยไม่โดนใส่ปลอกคอก็จริง แต่ว่าไดคิจิไม่ใช่แบบนั้นใช่ไหมเล่า
ช่างเหอะ แต่ว่าเป็นไลฟ์ที่เจ๋งดีนี่หว่า พวกแกนี่ชอบได้หน้าตลอดเลยนะ Trickstar?
โฮคุโตะ: เป็นคำชมที่วิเศษมากเลยล่ะ เอ้า ทานเข้าไปแล้วพักซักหน่อย จากนั้นก็กลับขึ้นเวทีกันดีกว่า
อยากฝึกซ้อมเอาไว้ให้ชัวร์ก่อน เพื่อจะได้พร้อมเต็มร้อยสำหรับครึ่งหลัง
สุบารุ: ฮึ้ย ฮกเก้ เจ้าคนจริงจังนี่! ฉันอยากจะดื่มด่ำกับบรรยากาศการชมดอกไม้อีกหน่อยมากกว่านะ~?
แต่ช่างเถอะ วันนี้คือวันแห่งซากุระของพวกเรา จนกว่าจะถึงเวลาร่วงโรย เรามาเบ่งบานกันให้เต็มที่จนไม่ต้องมีอะไรติดค้างกันดีกว่า☆
โฮคุโตะ: ถึงจะเป็นแค่คำอุปมาของนาย แต่พวกเราไม่มีวันร่วงโรยหรอก จะขอจัดไลฟ์อันแสนสุดยอดตลอดไป ตราบชั่วนิจนิรันดร์นั่นล่ะ
แล้วมัน ก็จะกลายเป็นงานรื่นเริงแบบที่นายรักอยู่ตลอดไปล่ะ
ไปกันเถอะอาเคโฮชิ สู่เวทีของพวกเรา
สุบารุ: รับทราบ~ ใจเต้นขึ้นมาแล้วสิ ชมดอกไม้นี่มันสุดยอดจริงๆเลย☆
เท็นโคเซย์เอง ถ้าขายของหมดแล้วก็มานั่งที่แถวหน้าสุดสิ คอยเฝ้าดูพวกเราจากที่นั่งพิเศษทีนะ?
ไม่สิ ช่วยเชยชมเราอย่างสนุกสนานที คอยดูยามที่รอยยิ้ม ความสามารถและความเร่าร้อนของพวกเรา เบ่งบานออกมาด้วยนะ☆
ーซากุระเฟส จบー
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น