(ณ เวทีซากุระเฟส)
มาโคโตะ: (อื้ม ไปได้สวยเลย♪)
(เปิดตัวได้ดีสุดๆ เพิ่งเคยเห็นผู้ชมตื่นเต้นกันขนาดนี้เป็นครั้งแรกมั้งเนี่ย?)
(พวกนักเรียนยังว่าไปอย่าง แต่ผู้ชมทั่วไปที่บรรลุนิติภาวะแล้ว ก็เอาพวกเหล้า พวกอะไรเข้ามาดื่มกันด้วยนี่นะ~?)
(เพราะเมาก็เลยมีอารมณ์ร่วมไปด้วยดีสินะ แต่มองมุมกลับกันแล้ว ถ้าทางนี้แสดงได้ไม่ถูกใจล่ะก็คงได้โดนกว้างเบียร์กระป๋องใส่แน่!)
(ประหม่าจังแฮะ~ แต่ว่า ผมเองก็สั่งสมประสบการณ์มามากมายและเติบโตขึ้นมาบ้างแล้วแน่! ไม่ต้องกลัวความล้มเหลวแล้วเผชิญหน้ากับมันไปเลย ถ้าจะทำ ผมก็ทำได้อยู่แล้ว♪)
(...ฮิดากะคุง ผมน่ะนะ เมื่อก่อนเคยถูกบังคับให้ทำงานที่ตัวเองไม่ได้อยากทำด้วยล่ะ)
(สุดท้ายก็เลยปิดกั้นหัวใจตัวเองจนกลายตุ๊กตาไป ทุกๆวันเป็นเหมือนกับนรกเลยล่ะ)
(เพราะงั้น ผมก็เลยเข้าใจความรู้สึกของอาเคโฮชิคุงอยู่นะ ด้วยเหตุผลที่ว่า ช่วยไม่ได้เพราะมันเป็นงาน เป็นการทำเพื่ออนาคต...)
(แล้วถูกบังคับให้ต้องขึ้นเวทีน่ะ มันทรมานมากเลยนะ)
(ฮิดากะคุงเอง ก็เคยเป็นเหมือนกันไม่ใช่เหรอ ถูกนินทาลับหลังว่าใช้บารมีของพ่อแม่ที่เป็นคนดัง และแต่ต้องเดินอยู่บนเส้นทางที่ถูกตีกรอบเอาไว้ให้แล้วเท่านั้น)
(อิซาระคุงที่กลายเป็นคนที่อยู่กึ่งกลางระหว่างสภานักเรียนกับ Trickstar เอาแต่เป็นห่วงคนรอบข้างจนละเลยที่จะดูแลตัวเองไปก็เหมือนกัน...)
(พวกเราทุกคน ก็เป็นแบบนั้นเหมือนกันหมดนั่นล่ะ)
(และ Trickstar ก็ถูกตั้งขึ้นมาเพื่อให้พวกเราที่เป็นแบบนั้น ทำในสิ่งที่ตัวของพวกเราเองต้องการได้อย่างสุดความสามารถ)
(เราร่วมมือกันเพื่อที่จะได้ยืนอยู่บนเวทีที่จะเปล่งประกายออกมาจากหัวใจได้ เป็นพวกพ้องแห่งจิตวิญญาณ)
(ถึงบางครั้ง "สิ่งที่เราอยากทำ" จะไม่ลงรอยกัน จนทะเลาะกันบ้างก็มี)
(แต่ถ้าหลงลืมเรื่องพื้นฐานแบบนั้นไปอย่างคราวนี้ ก็ไม่มีทางที่จะเป็นเวทีที่ทุกคนปรารถนา ที่สามารถยืดอกได้อย่างภาคภูมิหรอก)
(แต่ว่า ถ้าเทียบกับเมื่อก่อนแล้วถือว่าเป็นสวรรค์เลยล่ะ ถ้าเป็นพวกเราที่มีความเจ็บปวดแบบเดียวกันแล้วล่ะก็...)
(จะต้องจับมือกัน แล้วโบยบินไปยังจุดที่สูงกว่านี้ได้แน่นอน)
(ผมเชื่อแบบนั้นนะ เพราะงั้นอย่างน้อย ก็จะขอพยายามให้เต็มที่เพื่อจะไม่ฉุดรั้งทุกคนเอาไว้นะ)
(เพื่อที่จะได้ไม่เป็นภาระของทุกคน เพื่อที่จะได้ไม่เป็นตัวถ่วง! เพราะว่าผมเอง ก็อยากจะเปล่งประกายด้วยเหมือนกัน!)
มาโอะ: (หืม~ เจ้ามาโคโตะ ถึงจะพยายามอยู่ก็จริงแต่ดูท่าทางยังกังวลอยู่เลยนะ)
(เหมือนพยายามสุดขีด ให้ตัวเองไม่หลุดประหม่าไปอย่างงั้นแหล่ะ?)
(คงจะคิดว่าตัวเองต้องทำอะไรซักอย่างแทนส่วนของสุบารุที่ไม่อยู่หรือเปล่านะ)
(มาโคโตะเป็นพวกความมั่นใจในตัวเองต่ำอยู่แล้ว คงจะคิดประมาณว่าไม่อยากจะเป็นภาระของ Trickstar อยู่ล่ะสิ?)
(เพราะงั้น ถึงได้แสดงแบบงกๆเงิ่นๆแบบนั้น)
(ถึงจะทำพลาด ก็แค่ถูๆไถให้ไปวัดไปว่าได้ก็พอแล้วล่ะ แต่เจ้ามาโคโตะ ดันตั้งอกตั้งใจในจุดแปลกๆซะนี่~?)
(แต่ฉันเองก็ไม่มีเวลาไปเป็นห่วงคนอื่นเหมือนกัน ยังไงแสดงกันสามคนในการแสดงที่ต้องใช้กันสี่คน มันก็เกินกำลังไปจริงๆนั่นล่ะ ลำบากซะยิ่งกว่าที่คิดเอาไว้ซะอีก~?)
(เท็นโคเซย์เองก็ไปเป็นฝ่ายขายของแล้ว จะให้ขึ้นเวทีมาเป็น "ไอดอลหน้ากากปริศนา" แบบก่อนหน้านี้ก็ไม่ได้ด้วย)
(รีบๆกลับมาซักทีเถอะสุบารุ มันจะไม่ไหวเอาแล้วนา...?)
มาโอะ: (โอ๊ะ? มีใครกำลังดิ่งมาทางเวทีเป็นเส้นตรงด้วย...?)
(เฮะเฮะ♪ นายนี่เป็นคนที่ไม่ปล่อยให้ "ช่วงเวลาอันเปล่งประกาย" หนีไปได้จริงๆเลย...!)
สุบารุ: โอ้ รอกันนานหรือเปล่า~☆
ดวงดาวอันเปล่งประกายแห่งรอยยิ้มอันเจิดจรัส! อาเคโฮชิ สุบารุ มาเยือนแล้ว☆
ขอโทษที่ต้องให้รอนะ ทุกคน! แต่ฉันมาแล้ว วางใจได้เลย...☆
โฮคุโตะ: ช้าจริง
สุบารุ: แอ้ก!? อย่าใช้ก้นไมค์ทุบกันแบบนั้นสิ มันเจ็บนะ ขอคัดค้านความรุนแรงงง!
โฮคุโตะ: ตอนนี้เราอยู่ระหว่างไลฟ์ ไม่มีเวลามาพูดคุยไร้สาระก็จริง...
แต่ว่าไปทำอะไรอยู่ที่ไหนมากัน ไอ้เจ้าคนไร้ประโยชน์เอ้ย ไปเอ้อระเหยลอยชายแล้วเพิ่งจะโผล่มาเอาป่านนี้ก็มีแต่จะมาเกะกะเท่านั้นล่ะ ชิ้วๆ!
สุบารุ: ใจร้ายจังเลย... ขอโทษที่ทำให้เป็นห่วงนะ แต่ฉันเองก็ไม่ได้ไปเที่ยวเล่นสนุกมาซักหน่อย
ก็แค่ไปร้องเพลง เต้น แล้วก็สรวลเสเฮฮากับทุกคนที่มาชมดอกไม้อยู่ทุกวันเท่านั้นเอง~☆
โฮคุโตะ: อันนี้เป็นความเข้าใจส่วนตัวของฉันนะ แต่ที่ว่ามานั่นก็คือการ "เที่ยวเล่นสนุก" ไม่ใช่หรือไง?
สุบารุ: ก็ใช่แหล่ะ! แต่ฉันก็ไปโปรโมทเกี่ยวกับซากุระเฟสให้คนที่มาชมดอกไม้ในโรงเรียนนะ~ แล้วเค้าก็ช่วยเรียกเพื่อนให้มาดูกันด้วยนะ~?
ได้สัมผัสอย่างใกล้ชิดเลยล่ะ ว่าทุกคนจะรู้สึกยินดีกับอะไรกันบ้าง☆
โฮคุโตะ: หืม เข้าใจพูดดีนี่นา จะบอกว่าตัวเองไปโปรโมทกับสำรวจมาอย่างงั้นสิ...
ก็จริงอยู่ที่พวกเราเอาแต่วุ่นอยู่กับการติดตั้งเวทีจนไม่ได้เอาเวลาไปจัดการตรงส่วนนั้นก็เถอะ
สุบารุ: อื้ม แล้วฉันก็ซ้อมการแสดงมาบ้างแล้วด้วย สบายใจเถอะ เท็นโคเซย์เองก็คอยช่วยฉันซ้อมจนดึกดื่นเลย~☆
กะว่าจะทำให้ทุกคนตกใจ ก็เลยเก็บเป็นความลับเอาไว้จนถึงตอนนี้น่ะ☆
โฮคุโตะ: แล้วจะทำให้พวกเราตกใจไปทำไมกันเล่า คนอย่างนายนี่มัน..
เอาเถอะ ฉันเชื่อมั่นในทักษะความสามารถของนายอยู่นะ แต่ถ้าช่วยทำงานเป็นทีมกว่านี้ซักหน่อยก็คงจะดีอยู่หรอก
พวกเราอุ่นเครื่องเวทีเอาไว้พร้อมแล้ว จะเริ่มออกตัวอย่างเต็มรูปแบบแต่แรกล่ะนะ ...คงจะตามทันใช่ไหมล่ะ?
สุบารุ: แน่อยู่แล้ว! นายเองนั่นล่ะ อารมณ์กับท่าทางการเคลื่อนไหวดูแข็งทื่อกว่าปกติซะอีกนะ ไหวแน่หรือเปล่า~?
สุบารุ: มาสนุกสนานกับไลฟ์ของพวกเรา! ด้วยรอยยิ้มมากกว่านี้อีกสิ☆
โฮคุโตะ: ช่างกล้าซะจริงนะ... พอไลฟ์จบ ได้เวลานายโดนเทศน์ยกใหญ่แน่ อาเคโฮชิ
สุบารุ: อะจึ๋ย มามุ่งสมาธิกับเวทีนี้ จนไม่เหลือแรงให้เทศนาดีกว่าน่า~?
โฮคุโตะ: ไม่ต้องให้นายบอก ฉันก็ทำเต็มที่เสมออยู่แล้วน่า
สุบารุ: ก็ว่าอย่างงั้นล่ะ เอ้า มาร้อง มาเต้น ให้มันดังกึกก้องกันเถอะ! เอนเซมเบิลของพวกเราน่ะ...☆
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น