(ณ เวทีกลางแจ้ง) (ฤดูใบไม้ผลิ)
มาดาระ: เฮ้ ทางนี้ ทางนี้! ยะโฮฮฮฮฮ☆
โอ๊ะ ไม่ขานตอบกลับมาเลยแฮะ
พอฉันตะโกนว่า "ยะโฮ" ไป ก็อยากให้ "ยะโฮ" กลับมาเหมือนเสียงสะท้อนบนภูเขานา แต่ว่าคงเพราะเธอตัวเล็กเกินจะเรียกว่า "ภูเขา" ล่ะมั้ง?
คนเราได้พบกันก็แค่ครั้งเดียว! ยังไงก็ ดีใจที่ได้พบกันนะ! (มาดาระชอบพูดด้วยสำนวนแบบโยจิจูคุโก ซึ่งมีรูปแบบเป็นคันจิ4ตัวเรียงติดกัน (สวยคนญี่ปุ่น แต่ลำบากคนแปล) ในที่นี้ใช้คำว่า 一期一会 (ichigo ichiei)ดูความหมายเพิ่มเติมได้ที่ลิ้งค์นี้นะฮะ https://www.fun-japan.jp/th/articles/4627)
ฉันชื่อมิเคจิม่า มาดาระ เป็นเพื่อนที่ทำ "งานพิเศษในโรงเรียน" ร่วมกับเธอไงล่ะ!
ใช่ๆ! มาเพื่อทำความสะอาดแล้วก็เก็บกู้เวทีกลางแจ้งนี้น่ะ ไอดอลน่ะจะร้องหรือเต้นไปก็ได้ก็จริง แต่ว่าหลังจากนั้นก็ต้องมีการเก็บกวาดด้วยใช่ไหมล่ะ?
ยังไงเวทีนี้เดี๋ยวก็ต้องถูกใช้อีก มาขัดมันให้เงาวับเอาไว้ก่อนดีกว่า!
ผงซักฟอกกับผ้าขี้ริ้วอยู่ตรงนี้นะ... แล้ว ฉันว่าเธอไปเปลี่ยนชุดก่อนจะดีกว่านะ?
อื้ม ไปเปลี่ยนเป็นชุดที่เปื้อนได้ก่อนดีกว่า! มีพวกเสื้อเชิ้ตหรือชุดใช้ทำงานหรือเปล่าล่ะ?
ฉันก็ให้ยืมได้อยู่หรอก แต่ถ้าเธอใส่ก็คงตัวหลวมโพรกเลยน่ะสิ?
หัวเราะหนักมาก! ไม่ต้องค้อมหัวขอบคุณก็ได้ ช่วยไม่ได้หรอก ก็เธอยังไม่ค่อยชินกับที่นี่นี่นา ! (呵々大笑(kakataishou) แปลได้ว่าหัวเราะเสียงดัง พี่หัวเราะปกติไม่ได้เหรอออ)
ถึงจะล้มเหลวซักกี่ครั้ง แต่อย่าอย่ายอมแพ้และเรียนรู้มันไว้เป็นบทเรียน จนเติบใหญ่ขึ้นเถอะนะ!
พอจะได้ยินข่าวลือมาตามสายลมอยู่บ้างนะ เธอคือเท็นโคเซย์ใช่ไหมล่ะ?
งั้นก็ช่วยไม่ได้ ช่วยไม่ได้ เป็นเหมือนกับเด็กทารกที่เพิ่งลืมตาดูโลกไม่มีผิดเลยนะ!
หม่าม้าจะช่วยดูแลอย่างรักใคร่และอ่อนโยนเองนะ! เอ้า อุ้มสูงๆเลย☆
...หืม? โอ๊ะ หรือว่าเธอ คืออันสึซังงั้นเหรอ?
ขอดูหน้าให้ชัดๆหน่อยซิ
ไหนลองยิ้มสิ ยิ้มมม...☆
อา ว่าแล้วเชียว! ฉันจำรอยยิ้มนี้ได้นะ น่าคิดถึงจังเลย! อันสึซังนี่นา โตขึ้นเยอะเลยนะ♪
วาสนาอะไรกันเนี่ย! เป็นการหวนกลับมาพบกันอันน่าประหลาดจริงๆ ดีใจจังที่ได้เจอกันอีก!
ฮ่าฮ่าฮ่า! จะจำไม่ได้ก็ช่วยไม่ได้สินะ ก็มันตั้งแต่สมัยอนุบาลเลยนี่นา
ฉันมักจะไม่ค่อยลืมหน้าของคนที่เคยเจอกันไปแล้วหรอก! ไม่คิดเลยนะว่าจะได้เจอกันอีกในที่แบบนี้!
ดีใจจัง ดีใจจัง ชีวิตต่อจากนี้ท่าทางจะสนุกน่าดูเลย☆
หืม? ใช่ๆ นึกออกแล้วเหรอ? หม่าม้าเองไง♪
ฮ่าฮ่าฮ่า! ก็ตอนเล่นพ่อแม่ลูก ฉันได้รับบทเป็นแม่อยู่ตลอด แล้วก็ยังชอบดูแลคนอื่นมาตั้งแต่ตัวเล็กๆด้วยนี่นะ♪
ในชื่อ "มิเคจิ[ม่า มา]ดาระ" เองก็มีคำว่า "หม่าม้า" อยู่ด้วย ก็เลยถูกทุกคนเรียกว่าหม่าม้าน่ะ!
ฮ่าฮ่าฮ่า เซนส์การตั้งชื่อของเด็กๆเนี่ย ตรงไปตรงมาน่ารักดีจังเลยนะ☆
แต่ว่า มีแต่อันสึซังคนเดียวเท่านั้นล่ะที่ไม่ยอมเรียกว่าหม่าม้าจนถึงท้ายที่สุด...♪
อื้ม! โทษทีนะ พอดีว่าตื่นเต้นเกินจนเผลอ "อุ้มสูงๆ" ไปน่ะ! เดี๋ยวค่อยๆอุ้มลงให้นะ...♪
ซะเมื่อไหร่ล่ะ อุ้มให้สูงๆ ขึ้นไปอีกเลย~☆
ฮ่าฮ่าฮ่า! โกรธแล้ว โกรธแล้ว! โทษทีนะ ฉันติดนิสัยเสียที่ว่า พอถูกคนสั่งให้ทำอะไรแล้วจะเกิดอยากทำในสิ่งที่ตรงกันข้ามแทนน่ะ!
ถ้าเกิดว่าทำในสิ่งเดียวกันตามๆคนอื่นแล้ว มันรู้สึกอันตรายน่ะ...
ทั้งที่แต่ละคนต่างมีความน่าสนใจในแบบของตัวเองแท้ๆเลยเนอะ?
ถ้าทุกคนมีใบหน้าแบบเดียวกันก็น่าขนลุกแย่น่ะสิ! ทำเอาอยากให้หน้ากากงานวัดเป็นของขวัญขึ้นมาเลย!
อันสึซังล่ะมีหน้ากากอยู่บ้างหรือเปล่า? ฉันมีอันที่น่ารักๆอยู่นะ อย่างคุณกระต่ายแบบนี้! สนนราคาเพียงแค่สามร้อยเยนเท่านั้น ซื้อไปเลยซื้อไปเลย!
ถ้าซื้อตอนนี้จะลดให้ห้าสิบเยน เป็นการฉลองที่ได้มาพบกันใหม่นะ!
หืม? อื้ม แผงลอยนี่ก็เป็นของฉันเองนั่นล่ะ สำหรับขายในงานเทศกาล... ที่เดี๋ยวนี้เขาเรียกว่าดรีมเฟสน่ะ วันอื่นนอกจากวันนั้นก็จะขายอยู่ในบริเวณโรงเรียนยูเมะโนะซากินี่ล่ะ!
ค้าขายร่ำรวย! ถ้าเจอกันล่ะก็อยากให้ช่วยซื้ออะไรติดไม้ติดมือไปบ้างนะ! ทาโกะยากิก็อร่อยเหมือนกันนะ♪
เดี๋ยวก่อนสิอันสึซัง! ทานอะไรก่อนทำงานใช้แรงซักหน่อยสิ ขอนำเสนออาหารแผงลอยนี้เลย!
ราคามิตรภาพ ด้วยราคาสามร้อยเยน...☆
ถูกออกนะ! เอ้า เชิญเลือกชมดูก่อนได้เลยนะ ลดแลกแจกแถมเต็มที่เลย☆
หืม? เรื่องงานสำคัญกว่า งั้นเหรอ?
อื้มอื้ม งานก็สำคัญจริงๆนั่นล่ะ! เก่งมากเลย! หม่าม้าประทับใจเหลือเกิน! เติบโตขึ้นจนกลายเป็นคนที่แสนวิเศษเลยนะ อันสึซัง♪
แต่ว่า เรื่องนั้นก็ส่วนเรื่องนั้น เรื่องนี้ก็ส่วนเรื่องนี้! ทาโกะยากิก็ทำเสร็จเรียบร้อยแล้วทั้งที กินดูซักจานสิ!
คราวนี้จะยอมกลั้นใจให้ฟรีก็ได้ รับไปเลยคุณโจร...☆
อร่อยเหรอ? เยี่ยมเลย เยี่ยมเลย ก็ใช้แค่ของพื้นๆนั่นล่ะ! สูตรเด็ดน่ะอยู่ที่น้ำซุปไงล่ะ!
หืม? ทานเสร็จแล้ว เริ่มทำงานกันซักทีเถอะค่ะ งั้นเหรอ? โดนเทศน์ซะแล้ว แบบนี้ก็ไม่รู้น่ะสิว่าฝั่งไหนที่เป็นหม่าม้ากันแน่! น่าเบิกบานใจ☆
โฮ่? เพราะอันสึซังเป็นโปรดิวเซอร์ ก็เลยมีหน้าที่ต้องชี้นำไอดอลงั้นเหรอ?
พูดได้ดีไปเลยนี่นา! ฮ่าฮ่าฮ่า ที่เรียกว่า แม้นไม่มีพ่อแม่บุตรก็ยังเติบใหญ่ได้งั้นสินะ!
.....โอ๊ะ! ไม่ได้การล่ะ สภานักเรียนมาแล้ว! ฉันขอเผ่นก่อนล่ะ ที่เหลือฝากด้วยนะ!
ที่จริงแล้ว ฉันไม่ได้เกี่ยวข้องกับ "งานพิเศษในโรงเรียน" ที่อันสึซังกำลังทำอยู่เลยซักกะติ๊ดน่ะ!
แค่กำลังจะตั้งร้านแล้วเห็นเวทีสกปรก ก็เลยมาทำความสะอาดเอาเองเฉยๆ!
ไม่ใช่ผู้เกี่ยวข้องซักนิดเลยคร้าบ! เพราะงั้นถ้าโดนสภานักเรียนพบเข้าล่ะก็มีหวังโดนโกรธแน่ ขอตัวก่อนล่ะ!
แต่ถ้าต้องการคนช่วยงานล่ะก็ จะให้ย้อนกลับมาช่วยอันสึซังก็ได้นะ?
ถ้างั้น ถึงจะเสียดายอยู่บ้างแต่ก็ต้องจากกันแล้วล่ะ! ลาก่อนนะอันสึซัง! ถึงจะดีใจที่ได้พบกัน แต่ชีวิตคนเรามันก็มีแต่การจากลาอยู่แล้วล่ะ!
การต้องแยกจากกับผู้เป็นที่รักนั้นช่างแสนเศร้า! แต่ถ้ายิ้มเข้าไว้ชีวิตก็จะเต็มไปด้วยสีกุหลาบเอง! เพราะงั้นเมื่อไหร่ก็ตามที่ยิ้มไม่ออกล่ะก็ เรียกหาฉันได้เลยนะ!
ไม่ว่าเมื่อไหร่ หม่าม้าก็เป็นพวกพ้องของอันสึซังนะ! ไปล่ะ บ้ายบายยย...☆
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น