(ณ หอประชุมที่กำลัง LIVE)
เอย์จิ: good night เหล่า UNDEAD ผู้เริงร่าและเจ้าปัญหา
ช่างน่าอิจฉาจริงๆเลยที่พวกเธอมีท่าทางสนุกสนานเช่นนั้นอยู่ทุกเมื่อ
สุบารุ: .... "อิจฉาที่สนุกสนาน" เนี่ย หมายความว่านายไม่สนุกงั้นเหรอ?
เอย์จิ: จะยังไงกันนะ
แต่ก็ต้องขอบคุณที่พวกตัวครื้นเครงไปกันได้เสียที เราก็คงจะคุยกันง่ายขึ้นแล้วล่ะ
สุบารุ: พวกเราไม่มีเรื่องที่อยากจะคุยกับนายหรอก ไม่สิ อันที่จริงก็มีเรื่องอยากจะพูดด้วยอยู่เต็มไปหมดก็เถอะ แต่ทั้งหมดเอาไว้หลังไลฟ์นี้จบลงก็แล้วกัน
แต่ว่า ขอยืนยันให้แน่ใจก่อนเรื่องนึง
โฮคุโตะอยู่ที่ไหน?
เอย์จิ: หึหึ อยู่ในกำมือของผมนั่นล่ะ ก็น่าจะรู้อยู่แล้วนี่นา?
หากพูดเช่นนั้นได้ ก็คงจะดูดีไม่น้อยเลย แต่น่าเสียดายที่ไม่ใช่แบบนั้นแล้ว ลองมองดูรอบๆตัวให้ดีสิ ไม่ว่าเมื่อไหร่สิ่งที่เธอตามหา ก็อยู่ "ที่นั่น" ไงล่ะ
สุบารุ: เอ๊ะ....?
โฮคุโตะ: .........
สุบารุ: โฮคุโตะ
นาย ทำไมล่ะ.... นั่นมัน ชุดของ Trickstar ไม่ใช่เหรอ?
ไม่ใช่ว่าเข้า fine ไปเป็นพวกของประธานนักเรียนแล้วหรอกเหรอ?
โฮคุโตะ: ขอโทษด้วยนะ
บางทีฉันอาจจะไม่มีคุณสมบัติพอที่จะใส่ชุดนี้แล้วก็ได้
ฉันติดต่อเท็นโคเซย์ ขอให้เธอช่วยบอกที่เก็บชุดให้ จากนั้นก็พยายามเร่งรีบเปลี่ยนชุดให้เร็วที่สุดแล้ว แต่เหมือนว่าฉันจะตัดสินใจช้าไปหน่อย....
เหมือนเป็นการเดิมพัน ว่าฉันจะเตรียมตัวทันก่อนถึงรอบชิงหรือเปล่า
แต่เหมือนจะเป็นเพราะรอบรองกินเวลาไปเสียนาน ก็เลยมาทันเวลาจนได้ บางครั้งก็รู้สึกดีใจกับความโชคดีของตัวเองเหมือนกัน
สุบารุ: เปล่า ไม่ใช่เรื่องนั้นซักหน่อยน่า อ๊า โถ่เอ้ย!
เอย์จิ: นั่นคือคำตอบของเธอเหรอ โฮคุโตะ?
โฮคุโตะ: ขอโทษที่หักหลังความเชื่อใจของคุณนะ ประธานนักเรียน
แต่ว่าการหักหลังนั้น เป็นเหมือนชีวิตประจำวันในวงการบันเทิงใช่ไหมล่ะ?
เอย์จิ: พลาดซะแล้วสิ จำด้วยเหรอเนี่ยว่าผมเคยพูดแบบนั้นออกไป บ้าจริงๆเลยนะ ที่เลือกเดินบนหนทางที่เต็มไปด้วยขวากหนามด้วยตัวเองแบบนี้
ผมน่ะ ไม่ใช่ตัวร้ายที่จะจัดการได้ง่ายๆอย่างในการ์ตูนเด็กผู้ชายซักหน่อย แต่คือผู้ที่จะตัดสินเธอในโลกความเป็นจริงต่างหากล่ะ
เธอจะต้องเสียใจเอาภายหลังแน่นอน คุณพ่อกับคุณแม่เธอเอง ก็คงจะเศร้าใจเป็นแน่
โฮคุโตะ: ไม่เกี่ยวกับพ่อแม่ซักหน่อย
นายพยายามจะผูกมัดฉันด้วยการใช้พ่อกับแม่ และใช้ทุกวิถีทางที่มีอย่างระมัดระวัง เพื่อทำให้ฉันเชื่อฟัง
นายคือทายายของเครือเท็นโชอินผู้มีอิทธิพลในวงการบันเทิง เพราะงั้นก็คงจะคุมพ่อแม่ของฉันได้ดั่งใจเลยใช่ไหมล่ะ
พ่อแม่ของฉันเองก็คงคิดว่า การเชื่อฟังนายก็คงจะเป็นผลดีกับฉันด้วยเหมือนกัน
สุบารุ: (งั้นเหรอ ฮกเก้ทำแบบนั้น เพราะพ่อแม่สินะ...)
(การมีพ่อแม่เป็นคนเด่นคนดังเอง ก็ลำบากน่าดูสินะ แต่ว่าฮกเก้ก็ยังปัดมันทิ้ง แล้วกลับมาหาพวกเรา)
(เพราะเป็นคนเอาจริงเอาจัง ก็เลยพยายามจะตอบรับความคาดหวังของคนรอบข้างสินะ รวมถึงความคาดหวังของพ่อแม่เหมือนกัน)
(แต่ว่า นายก็สลัดพันธนาการมากมายนั้นไป และเริ่มจะฟังเสียงหัวใจตัวเองขึ้นมาบ้างแล้วสินะ?)
(เก่งมากเลยล่ะ ฮกเก้นี่เป็นคนสุดยอดจริงๆด้วย แล้วก็ดีใจนะ ที่นายเลือกสายสัมพันธ์ของพวกเรา!)
โฮคุโตะ: อันที่จริง เพียงแค่นั้นก็ทำให้ฉันหมดทางหนีแล้วล่ะ ก็ที่ผ่านมาฉันไม่เคยต่อต้านพ่อกับแม่มาก่อนเลยนี่นะ
แต่ว่าถึงจะถูกพ่อแม่ยอมรับหรือชมเชยจากการที่หักหลังเพื่อนตัวเองยังไง ฉันก็ไม่ดีใจหรอก
ทั้งที่ฉันได้รับสิ่งที่ตัวเองต้องการมาตลอด จากโรงเรียนยูเมะโนะนี้มาแล้วแท้ๆ แต่ฉันก็เกือบจะปล่อยให้มันหลุดมือไป
พออ่านจดหมายจากคุณย่า... ก็ทำให้คนโง่เง่าอย่างฉัน เข้าใจถึงเรื่องนั้นได้ซักที
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น