(ณ ภายในเต้นท์เซอคัส)
วาตารุ: "Amazing! หากเหล่าท่านผู้ชมที่มารวมตัวกันสนุกสนานไปกับเซอคัสของพวกเราล่ะก็ จะช่างแสนซาบซึ้งเป็นอย่างยิ่งครับ...☆"
"ผู้ใดที่โลภมาก อยากจะสนุกสนานไปมากกว่านี้อีกก็โปรดวางใจได้ ต่อจากนี้นี่ล่ะคือเอนเตอเทนเมนต์อันน่าตื่นตาแสนประทับใจแบบแทบไม่มีเวลาหยุดพักหายใจยังไงล่ะครับ!"
"ด้วยประสบการณ์ทองคำที่จะทำให้คุณไม่กล้าแม้แต่กระพริบตานี้ จะทำการลุกล้ำ! คว้าชัย! และปกครองไปภายในความฝันของทุกท่าน! Amazing...☆"
"โปรดปรบมือต้อนรับ เท็นโชอิน เอย์จิ ของพวกเรา...☆"
เอย์จิ: "หึหึ โฆษณาเสียเกินจริงเลยนะ แต่ว่าแบบนั้นก็ให้อารมณ์สมเป็นเซอคัสดีล่ะมั้ง?"
"ขอโทษที่ให้รอนานนะทุกคน ไง ผมเองนะ"
"ถึงอาจจะมีคนที่กำลังคิดว่าผมนั้นเป็นใครอยู่บ้างก็จริง แต่ก็จะทำให้ไม่มีวันลืมเลือนผมไปตลอดกาลเอง...♪"
"ก่อนอื่นก็ ขอขอบคุณที่มารับชมเซอคัส! แต่ก็ขอให้ทุกคนสนุกสนานไปกับ เวทีที่เป็นดั่งช่วงเวลาวัยรุ่นของพวกเราให้เต็มที่เลยนะ!"
โทริ: กรี๊ดดด~! ประธาน~ รออยู่เลยครับบบ~☆
สมแล้วล่ะ ประธานนี่ทั้งไร้พ่าย สมบูรณ์แบบ และแข็งแกร่งที่สุดจริงๆเลย~! แค่ประธานปรากฎตัวขึ้นมาบนเวที ทั่วทั้งสถานที่ก็สง่างามขึ้นแล้ว ผู้ชมเองก็ปรบมือกับส่งเสียงเชียร์กันยกใหญ่เลย~♪
คอยดูให้ดีซะแล้ว เจ้าพวกหน้าโง่จากทั่วโลก! นี่ล่ะคือประธานนักเรียนของพวกเรา ท่านเท็นโชอิน เอย์จิยังไงล่ะ~☆
ยูซึรุ: นายน้อย นี่บนเวทีนะครับ อย่าดี๊ด๋ามากเกินไปสิ
แต่ว่า น่าตกใจจริงๆนะครับ ไม่นึกเลยว่าจะปรากฎตัวออกมาจากที่แบบนั้น... แถมกำลังเดินไต่อยู่บนเชือกเลยด้วย
โทริ: ฮึฮึ้ม ประธานย่อมต้องเหมาะกับที่สูงๆอยู่แล้วล่ะ เพื่อจะได้มองลงมาและปกครองเหล่าประชาชนผู้โง่เขลาไงล่ะ☆
ยูซึรุ: อา กำลังรออยู่เลยครับ องค์จักรพรรดิของพวกเรา โปรดโบยบินลงมาจากสรวงสวรรค์แล้วให้การชี้นำพวกเราทีเถิด
เอย์จิ: (หึหึ เหมือนจะประหลาดใจกันใหญ่เลยนะทุกคน ผลลัพธ์เหนือที่คาดไว้เสียอีก... ขอทำให้เซอคัสนี้น่าตื่นเต้นขึ้นไปอีก ทดแทนที่มาสายก็แล้วกันนะ)
(เหมือนว่าโทริ ยูซึรุ กับคนอื่นๆจะพยายามกันมากเลย เวทีกับเหล่าผู้ชมที่อยู่ที่นั่งกำลังตื่นตาตื่นใจกันสุดๆแล้ว)
(น่าจะกลายเป็นช่วงเวลาที่แสนวิเศษเลย นี่ล่ะเวทีใหญ่ที่คอยเฝ้าฝันถึงตอนอยู่โรงพยาบาลมาตลอด อา อยากจะอยู่ภายใต้ประกายแสงและเสียงเชียร์นี้ไปตลอดกาลจัง)
(ทุกๆคนกำลังแหงนหน้ามองผมอยู่ เดิมที นึกว่าที่สูงๆอย่างจูดสูงสุดแบบนี้จะเต็มไปด้วยความโดดเดี่ยวเสียอีก)
(แต่ว่าสปอร์ตไลท์ที่ฉายแสงอยู่ใกล้ๆ ได้มอบความเร่าร้อนให้กับหัวใจของผมจนเต้นระรัว)
(อา ต้านไม่อยู่แล้วสิ ไม่มีการค้าใด ที่วิเศษเท่ากับโชว์แล้วล่ะ...♪)
(ผมคงไม่มีวันเลิกเป็นไอดอลไปหรอก)
(แต่ว่า... ช่างน่าเจ็บใจตัวเองที่อ่อนแอจริงๆ ยังไงการดูวิดีโอกับการลองทำจริงนี่มันก็ต่างกันฟ้ากับเหวจริงๆนั่นล่ะ)
(เดินไต่เชือกงั้นเหรอ ไม่ว่าเมื่อไหร่ผมก็ทำอยู่เสมอนั่นล่ะ ต้องข้ามผ่านเส้นทางแคบๆ สูงชันและไม่ปลอดภัยอย่างระมัดระวังไม่ให้ตัวเองต้องตกลงไปด้วยความหวาดกลัวอยู่เสมอ)
(แต่ว่า ไม่กลัวแล้วล่ะ ทั้งการตกลงไป ทั้งความผิดพลาดด้วย)
(ความเร่าร้อนที่มีอยู่ในช่วงเวลานี้นั้น จะต้องคงอยู่ต่อไปตราบนิจนิรันดร์แน่ มันจะเปล่งประกายอยู่ตลอดไปภายในความฝันและหัวใจของผม อา น่าพึงพอใจจริงๆ)
(ทำไมผมถึงได้ขี้ขลาดแบบนี้กันนะ รีบร้อนอะไรของเรากัน ไม่สง่างามเอาเสียเลย)
(มาสนุกสนานไปกับช่วงเวลานี้ อย่างงดงามและทรนงดีกว่า)
(ผมคือ "จักรพรรดิ" จะหนีจากสนามรบไปอีกเป็นครั้งที่สองไม่ได้แล้ว ถึงจะต้องพ่ายแพ้หรือเปรอะเปื้อนไปด้วยเลือดและโคลนก็จะไม่ลังเล)
(ผมได้กลับมา ยังเวทีอันเป็นที่รักแล้ว!)
(ขอบคุณนะทุกคน ที่ทำให้ผมได้ยืนอยู่บนเวทีนี้)
(ผมจะไม่หนีอีกแล้วล่ะ ไม่กลัวที่จะถูกขับไล่ออกจากบัลลังค์อีกแล้ว แม้จะล้มลุกคลุกคลานยังไง ก็จะปีนกลับขึ้นมาอีกครั้ง)
(ไม่ว่ากี่ครั้งต่อกี่ครั้ง ตราบเท่าที่ยังมีความเร่าร้อนนี้อยู่)
(ตราบเท่าที่ยัง มีชีวิตอยู่)
วาตารุ: ...เอย์จิ!?
เอย์จิ: โอ๊ะ ขอโทษทีนะ พอดีว่าจู่ๆก็เกิดเพ้อฝัน รู้สึกเหมือนว่าถ้าเป็นตอนนี้ล่ะก็เหมือนตัวเองจะบินได้ขึ้นมา ก็เลยเผลอก้าวออกจากเชือกไปน่ะ
วาตารุ: ทำเอาใจหายใจคว้ำหมดเลยนะครับ โถ่ เป็นเพราะผมอยู่ข้างๆก็เลยจับมือคว้าเอาไว้ได้ทันนะครับเนี่ย เกือบจะกลายเป็นเรื่องใหญ่แล้วนะ...?
เอย์จิ: เพราะเชื่อว่าถ้าหากเป็นเธอล่ะก็จะจับมือผมเอาไว้ได้ไงล่ะ วาตารุ
หึหึ ทำหน้าตาตื่นตกใจแบบนั้นเป็นด้วยสินะ แค่ได้เห็นก็ถือว่าเป็นกำไรแล้วล่ะ♪
วาตารุ: ไม่ต้องมายิ้มน้อยยิ้มใหญ่เลยครับ ยังไงการทำตัวเหมือนตัวตลกก็เป็นจุดขายของผมอยู่แล้วล่ะ สู้องค์จักรพรรดิของพวกเราไม่ได้เลยนะครับเนี่ย... ♪
เอย์จิ: อืม จะพยายามเพื่อไม่ให้พวกเธอต้องเบื่อหน่าย ต้องผิดหวังกันนะ เพราะงั้นจากนี้ไปเองก็ช่วยเดินร่วมทางไปกับผมที
วาตารุ: คำพูดนั้น ไม่ใช่แค่ผมเพียงคนเดียวแต่ควรจะพูดกับอีกสองคนด้วยนะครับ ถือว่าเป็นเกียรติอย่างสูงยิ่งนัก จากนี้ก็ขอสนุกสนานต่อไปอีกเรื่อยๆล่ะนะครับ...☆
เอาล่ะ ไปยังผืนแผ่นดินกันเถอะครับ! ออกจากสวรงสวรรค์... ออกจากบัลลังค์ ไปสู่โลกของมนุษย์อันแสนวุ่นวาย!
มาโบยบินลงไปกันเถอะครับ เอย์จิ! แม้อาจจะเกินตัวไปบ้าง แต่ฮิบิกิ วาตารุผู้นี้ จะขอนำทางให้เอง...☆
เอย์จิ: เหวอ ที่บอกว่าจะโบยบินลงไปนี่เอาจริงหรอกเหรอเนี่ย!? นี่สูงพอควรเลยนะ?
วาตารุ: ฟุฮ่าฮ่า! เป็นการเอาคืนที่จู่ๆก็ให้ผมต้องทำหน้าจริงจังยังไงล่ะครับ อย่าเพิ่งพูดอะไรนะครับเอย์จิ! เดี๋ยวจะกัดลิ้นตัวเองเอานะครับ!
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น