(ณ หน้าประตูโรงเรียน)
ริทสึ: อา~ ทานไปซะเยอะเลย อิ่มแปล้ อิ่มแปล้♪
สึคาสะ: ริทสึเซ็มไป ไม่ใช่แค่ลองชิมขนมของพวกเรา แต่ยังสวาปามขนมของคนอื่นเข้าไปอีกนี่นะครับ
ทั้งที่ผอมบางขนาดนั้น กินเก่งกว่าที่คิดนะครับเนี่ย♪
ริทสึ: ก็ ไหงฉันถึงได้ถูกสั่งห้ามทำขนมก็ไม่รู้นี่นา ก็เลยเบื่อสุดๆไปเลย
แล้วพอตกกลางคืน มันก็หิวด้วย
สึคาสะ: งั้นเหรอครับ? กฎของบ้านผมห้ามไม่ให้ทานมื้อดึกด้วย... เวลาแบบนี้ก็เลยไม่ค่อยหิว ทำให้ลองชิมได้ไม่ค่อยมากเท่าไหร่นัก
ฝีมือ "การทำขนม" เองก็อยู่แค่ในระดับพื้นๆ ทำประโยชน์ให้ทุกๆท่านไม่ได้เลย ต้องขออภัยด้วยจริงๆครับ
ผม ยังเป็นแค่คนอ่อนประสบการณ์สินะครับ...?
อาราชิ: ไม่เป็นไรหรอกจ้ะ สึคาสะจังอายุน้อยสุดด้วย ไม่ต้องฝืนตัวเอง แล้วมาอ้อนโอเน่ซังให้เต็มที่เถอะนะ♪
สึคาสะ: ครับ! จะขออ้อนเท็นโคเซย์โอเน่ซามะให้เยอะๆล่ะนะครับ☆
อิซึมิ: แต่ก็ทำเอาประหลาดใจจริงๆนั่นล่ะ ไม่น่าเชื่อเลยว่าไอ้วัตถุต้องสงสัยที่คุมะคุงสร้างขึ้น จะคว้ารางวัลชนะเลิศของการประกวดทำขนมไปได้
เท็นโคเซย์คนนั้น ประสาทรับรสเพี้ยนไปแล้วหรือเปล่า?
ริทสึ: หึหึ มีแค่บางคนเท่านั้นล่ะที่จะเข้าใจ เท็นโคเซย์คนนั้นก็ใช้ได้เหมือนกันนี่นา...♪
อาราชิ: อุฮุฮุ ถึงเท็นโคเซย์จังจะเป็นเด็กแปลกๆก็จริง แต่ก็เซนส์ดีเกินคาดเลยนะเนี่ย?
ฉันเองก็ลองหลับตากลั้นใจกินขนมของริทสึจังดูแล้ว แต่รสชาติก็สุดยอดจริงๆนะ?
อิซึมิ: แปลกชะมัดเลย เจ็บใจจริง... มาแพ้คุมะคุงในสิ่งที่ตัวเองถนัดแบบนี้
ชนะได้ด้วยความโดดเด่นที่หน้าตาดูเหมือนอ้วกแบบนั้นเนี่ย ชนะได้ด้วยความพิลึกพิลันแบบนั้น นายดีใจจริงๆเหรอ? นี่ ดีใจจริงๆดิ?
ริทสึ: หึหึ สำหรับโลกแห่งการแข่งขันแล้ว ผลลัพธ์ถือเป็น "ทุกสิ่ง" นะ...♪
อิซึมิ: น่าหมั่นไส้ชะมัด! เวรเอ้ย เสียเวลาเปล่าจริงๆ! โรงเรียนยูเมะโนะซากิที่เอาของแบบนั้นไปเป็น "ของขึ้นชื่อ" เองก็คงจบสิ้นแล้วล่ะ ถุ้ย!
ริทสึ: ฮุฮุฮุ ได้ยินเสียงเห่าหอนของหมาขี้แพ้ด้วยล่ะ...♪
อาราชิ: เดี๋ยวเถอะ อย่าทะเลาะกันสิ
ขนมที่ได้รางวัลชนะเลิศอันนั้น เหมือนว่าจะได้รับการปรับเปลี่ยนดีไซน์ใหม่นะ ถ้าเกิดเอาไปขายทั้งๆแบบนั้นละก็ คงได้ทำคนอื่นเสียขวัญกันพอดี?
เดี๋ยวจะมีการประกวดออกแบบดีไซน์ใหม่ด้วย พวกเราเองก็ร่วมด้วยดีไหมล่ะ♪
อิซึมิ: ถ้างั้น คราวหน้ามาแข่งกันด้วยไอ้นั่นก็แล้วกัน อย่าหนีซะล่ะคุมะคุง! คราวนี้ล่ะฉันชนะแน่!
ริทสึ: ซาคุมะ ริทสึผู้นี้ ไม่ว่าเมื่อไหร่ก็รับคำท้าทุกเมื่อ....♪
สึคาสะ: ใครจะแพ้หรือชนะ แต่การที่ผลงานของริทสึเซ็มไปจาก Knights ได้รางวัลชนะเลิศ ก็ถือว่าเป็นชัยชนะของพวกเราด้วยครับ...
เพราะงั้น ก็ไม่น่าจะต้องมีอะไรผิดใจกันไม่ใช่เหรอครับ?
อาราชิ: อุฮุฮุ เด็กผู้ชายเค้าต้องรักษาหน้าตัวเองเอาไว้น่ะ ซักวันสึคาสะจังก็จะเข้าใจเองล่ะจ้ะ♪
สึคาสะ: อย่างนั้นเองเหรอครับ... พอได้อยู่กับทุกคนแล้ว ผมก็ได้เรียนรู้อะไรอยู่เสมอๆเลย♪
อิซึมิ: อา โถ่ เลวร้ายที่สุด! ให้กินของหวานเอาเวลานี้ เดี๋ยวก็เป็นสิวขึ้นมาพอดี!
พอรู้สึกตัวอีกทีก็ดึกซะแล้ว ดันกระตือรือร้นกับเรื่องไร้สาระมากเกินไปซะได้!
อาราชิ: ก็สมกับเป็นวัยรุ่นดีไม่ใช่เหรอ ได้กลับบ้านพร้อมกันกับทุกคนแบบนี้ รู้สึกแปลกใหม่แล้วก็น่าดีใจมากเลยนะ ไว้มาใช้เวลาร่วมกันแบบนี้อีกกันเถอะ♪
อิซึมิ: ไม่ขอมีครั้งที่สองแล้วล่ะ ไอ้บ้าเอ้ย!
ลาล่ะ! ฉันต้องวิ่งกลับเพื่อเผาผลาญแคลอรี่ซักหน่อย แล้วก็ไม่ต้องมาคุยกันอีกพักใหญ่ล่ะ มันหงุดหงิด!
ริทสึ: ..........♪
อิซึมิ: อ๊ะ เดี๋ยวเถอะ! คุมะคุง ไหงถึงได้วิ่งตีคู่กันมาแบบนั้นเล่า!?
น่ารำคาญชะมัด ไปทางนู้นเลยไป!
ริทสึ: ขอปฏิเสธ ต่อไปก็มาแข่งวัดกำลังขากันเถอะ~ มาวิ่งแข่งกันไหมล่ะว่าใครจะถึงเสาไฟฟ้าต้นนั้นได้ก่อนกัน? อา พอตกกลางคืนก็เรี่ยวแรงก็พุ่งพล่านขึ้นมาแล้วสิ~♪
ได้กินซะเยอะด้วย พลังงานเต็มเปี่ยมเลย... ฮุฮุฮุฮุ♪
อาราชิ: แหม แหม♪ ร่าเริงกันจังเลย พวกเราเองก็ไปกันด้วยไหมล่ะ สึคาสะจัง?
สึคาสะ: ครับ! จะขอตามติดไปอย่างเต็มที่ เพื่อไม่ให้ถูกเหล่ารุ่นพี่ทิ้งห่างนะครับ♪
อิซึมิ: อึ๊ย ไหงถึงได้ตามมากันหมดเลยเนี่ย!? บ้านพวกนายอยู่ทางนี้กันเหรอ~?
อาราชิ: อุฮุฮุ มีแต่เรื่องของกันและกันที่ต่างฝ่ายต่างไม่รู้ทั้งนั้นเลย! แต่ว่านับต่อจากนี้ ก็ค่อยๆสนิทสนมกันให้มากขึ้นก็พอแล้วล่ะ♪
อา Knights อันงดงามและเป็นที่รักเอ๋ย! ต่อจากนี้เอง ก็มาวิ่งเคียงบ่าเคียงไหล่กันแบบนี้ต่อไปนะ♪
สึคาสะ: ครับ! การที่ทุกคนโหวกเหวกโวยวายกัน และวิ่งไปให้สุดฝีเท้าอย่างไร้ความหมายนั้น ก็คือชีวิตวัยรุ่นสินะครับ...☆
ริทสึ: ฮุฮุฮุ เป็นค่ำคืนที่ครื้นเครงและสนุกสนานแบบที่ไม่เคยมีมาก่อนเลยล่ะ♪
สึคาสะ: เพราะเป็น Knights ก็เลยเป็นค่ำคืน (Night) สินะครับ! Nice Joke ไปเลยครับ☆
อิซึมิ: อะไรเนี่ย ไม่เห็นเข้าใจเลย! อ๋า โถ่ อย่าตามมาน่า...!?
ーSweet จบー
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น