(ณ ห้องชมรมดนตรี)
เรย์: วังโกะและอโดนิสคุง ขอบใจที่มากันนะ
อโดนิส: ฉันก็แค่มาตามคำเรียกรวมตัวเฉยๆนั่นล่ะ
เรย์: ยังไงก็ต้องขอบใจอยู่ดี ข้าเองก็เรียกคาโอรุคุงมาด้วยเหมือนกัน แต่ดูเหมือนเขาจะไม่สนใจน่ะ
เมื่อกี๊ก็เพิ่งได้รับเมลล์มาว่า "ติดเดทเพราะงั้นขอผ่าน" อยู่เลย
ไอ้การที่คาโอรุคุงให้ความสำคัญกับเดทมากกว่าคำสัญญาแบบนี้ มันก็น่าปวดหัวมาแต่ไหนแต่ไรแล้วล่ะ...
ถึงข้าจะเตือนซักเท่าไหร่ต่อเท่าไหร่ ก็ฟังหูซ้ายทะลุหูขวาอยู่เรื่อย หากบ่นมากๆเข้าอาจจะรำคาญจนไม่มาแม้แต่ฝึกซ้อมเลยก็ได้
เรย์: ตรงจุดนั้น ถือว่าวังโกะเป็นเด็กดีมากเชียวล่ะ โยชิๆ ข้าขอชมเชยนะ...♪
โคงะ: เดี๋ยวฆ่าทิ้งแม่งซะเลยนิ! แล้วก็บอกไปตั้งหลายรอบแล้วไม่ใช่เหรอว่าข้าไม่ใช่หมาน่ะ! หาเรื่องกันหรือไงวะ!
เรย์: อย่าโวยวายเช่นนั้นไปสิ ลองฝึกแก้นิสัยนี้ดูซักรอบก็น่าจะดีเหมือนกันนะ เอ้า วังโกะ ไปคาบบอลมาเร็ว...♪
โคงะ: ก็บอกว่าไม่ใช่หมาไงโว้ย! เดี๋ยวฆ่าทิ้งแม่งจริงๆซะหรอก!!
อโดนิส: ใจเย็นไว้โอกามิ แค่นายไม่เล่นด้วยซาคุมะเซ็มไปเค้าก็ไม่ตอบโต้อะไรแล้วล่ะ
โคงะ: หนวกหูเว้ย! เรียกวังโกะ วังโกะอยู่ได้ จะให้เย็นอยู่ได้ไงวะ!
อโดนิส: ...งั้นเหรอ ถ้างั้นก็ไปท้าตีท้าต่อยเท่าที่อยาก แล้วรับรู้ถึงความอ่อนแอของตัวเองซะเถอะ ทำแบบนั้นแล้วซักวันหนึ่ง นายเองก็จะเติบโตขึ้นได้เหมือนกัน
โคงะ: เฮ้ยอโดนิส! นี่แกล้อข้าเล่นหรือไง!? หาเรื่องกันงี้ก็สวยเซ่! เอ้า จะหน้าไหนก็เข้ามาเลย!
เรย์: เดี๋ยวเถิด เดี๋ยวเถิด วังโกะ อย่ากัดใครต่อใครไม่เลือกหน้าเช่นนั้นสิ ข้าไม่ได้เรียกพวกเจ้ามารวมตัวกันเพื่อชวนทะเลาะเสียหน่อย?
โคงะ: คนที่ไม่รีบเข้าประเด็นซักทีอย่างแกต่างหากล่ะที่ผิด!
เรย์: เข้าใจแล้วน่า อย่าโวยวายสิ แต่ที่วังโกะพูดมาก็มีเหตุผลเหมือนกัน
ใกล้จะถึงช่วง "งานโรงเรียน" แล้วน่ะสิ ดังนั้นจึงอยากจะปรึกษากับพวกเจ้าไงเล่า
โคงะ: งานโรงเรียน?
เรย์: อะไรกัน ลืมงานโรงเรียนไปแล้วงั้นหรือ ทั้งที่ในคืนฉลองก่อนเปิดงานยังมีท่าทีตื่นเต้นอยู่เลยแท้ๆ?
โคงะ: ก็ข้าไม่ได้สนใจไอ้งานโรงเรียนอะไรนั่นนี่หว่า เอาเวลาที่ต้องไปเข้าร่วมกิจกรรมปัญญาอ่อนแบบนั้นไปนอนซะยังจะดีกว่า
เรย์: นิสัยที่ไม่ชอบให้ความร่วมมือแบบนี้ เหมือนกับคาโอรุคุงเสียจนน่าลำบากใจเลยนะ
แต่ว่าในแผนกไอดอลนั้น เค้าให้ "ออกบูธ" กันเป็นยูนิต มิใช่ระดับห้องเรียนด้วย
ปีนี้เราจะเข้าร่วมกัน วังโกะ
ถ้าหากยืนกรานว่าจะไม่เข้าร่วมให้ได้ล่ะก็ คงมีแต่ต้องพึ่งอโดนิสคุงเท่านั้นล่ะ เมื่อถึงตอนนั้นก็ขอฝากด้วยแล้วกันนะ อโดนิสคุง
อโดนิส: รับทราบ ถึงจะต้องใช้เชือกจับมัด ก็จะลากโอกามิมาหาเซ็มไปให้ได้เลย
โคงะ: ถ้างั้นข้าก็จะกัดเชือกให้ขาดแล้วหนีไปซะเลย! ข้าเป็นหมาป่าผู้สูงศักดิ์นะ!
ถ้าคิดว่าพอใช้เชือกล่ามคอแล้วจะเชื่อฟังได้ล่ะก็ ถือว่าผิดมหันต์เลยล่ะเฟ้ย!
เรย์: วังโกะนี่เลือดร้อนเสียจริงเลยนะ แต่ว่าวังโกะ คราวนี้นั้นไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นก็ตามก็ต้องให้เจ้าเข้าร่วมด้วยให้ได้ แน่นอนว่ารวมคาโอรุคุงด้วยนะ
โคงะ: มันก็แค่งานโรงเรียนไม่ใช่หรือไง? ไม่เห็นจำเป็นต้องกระตือรือร้นขนาดนั้นไม่ใช่เหรอ
เรย์: มันก็มีความจำเป็นอยู่น่ะ เกี่ยวกับเรื่องนั้นก็... นั้นสินะ เอาไว้เดี๋ยวจะอธิบายให้ฟังทีหลังตอนที่คาโอรุคุงอยู่ด้วยก็แล้วกัน
เอาเป็นว่า วันนี้แยกย้ายกันแต่เพียงเท่านี้ก่อน ขอโทษที่ทำให้เสียเวลานะ ทั้งสองคน
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น